vixx ครอบครัวผม..มาจากต่างดาว

ลำดับตอนที่ #1 : ดาวดวงใหม่..ยินดีต้อนรับ

จ๋อม!

เสียงแคปซูลดิ่งลงสู่พื้นโลก แทบจะไม่มีเสียงให้ได้ยิน แคปซูลทั้งหกลูกปักลงกลางป่าในโซล เด็กชายที่ออกมาเที่ยวกับครอบครัวชี้ให้แม่ดูแสงลึกลับบนท้องฟ้า 


" เขาเรียกว่าดาวตก..ลูกคงไม่เคยเห็น " ผู้เป็นแม่ไม่เห็นแสงที่ลูกชายบอก แต่เธอบอกว่าเป็นแค่แสงจากดาว
" เหรอครับ...ดาวตก " เด็กชายจึงเลิกสงสัย



" โอ้ย!..กระดูกผมหักไหมนี่!.." ร่างสูงเกิน 180 เดินออกจากแคปซูลสีดำ เป็นคนสุดท้าย

" ที่นี่..ที่ไหน " ชายหนุ่มเสียงเบาถามขึ้น

" ดาวโลก " หัวหน้าทีม ผู้มีผิวเข้มตอบเสียงดัง

" ดาวโลก!! " มนุษย์นอกโลกทั้งสี่ เอ่ยชื่อดาวพร้อมกัน 
.
.
.
 มนุษย์นอกโลกทั้งหกมองหน้ากันไปมา ก่อนเครื่องแคปซูลจะประมวลผล ออกมาเป็นชิฟ ใส่ลงไปที่สมองของพวกเขา  ข้อมูลนับล้านๆ แล่นเข้าสู่โปรแกรมภายในระบบของสมองเรียบร้อย


" เอาล่ะ...ไปเถอะ " หัวหน้าผิวเข้มสั่งการ ไม่นานแคปซูลทั้งหกลูกก็สลายหายไป



พวกเขามีรูปร่างคล้ายมนุษย์โลกมองผิวเผินแล้ว แทบจะแยกไม่ออก แต่ถ้าใช้เครื่องตรวจจับ ก็อาจรู้ได้  พวกเขาลงจากเขามาได้สักระยะหนึ่ง ก็เจอร้านขายของที่เปิดให้บริการตลอด 24 ชั่วโมง ในนั้นมีสิ่งที่เรียกว่าเครื่องยังชีพของมนุษย์อยู่เต็มไปหมด



" ผมหิว! " หนึ่งในนั้นบอกขึ้น


ถึงพวกเขาจะมาจากต่างดาว แต่ความหิวก็ไม่เคยปรานีใคร 


" เข้าไปกันเถอะ " เสียงเข้มดังขึ้น สนับสนุนเสียงแรก

" พวกนาย มีของแลกเปลี่ยนเหรอ " หัวหน้าทีมถาม



พวกเขาส่ายหัวไปมา  ยาน vixx ก็ถูกทำลาย ของที่สะสมมาตลอดดาวก็สลายไป  พวกเขาต้องอดตายจริงๆ เหรอ


" เจ่น..แจ้น!..." การ์ดสีทองกับสีเงิน หลากหลายใบ อยู่ในมือหัวหน้าทีม

" อะไรเหรอครับ...เอ็นฮยอง " หนุ่มรุ่นน้องถาม


" โปรแกรมประมวนพวกนาย ไม่ได้บันทึกไว้หรือไง...มันคือเงิน " เอ็นชี้แจง


" เงิน..คือไอ้นี้ต่างหาก " เคนก้มเก็บเหรียญ ที่เรียกว่าเงินขึ้นมาอ้างอิง

" ใช่..นั่นคือเงิน. แต่น้อยกว่าในนี้ " เอ็นเสริมอีก

นิ้วเรียวยาวหยิบไปหนึ่งใบ ทั้งที่ผู้เป็นเจ้าของยังไม่อนุญาต แต่ใครจะไปห้ามเลโอได้ล่ะ พวกเด็กๆ เหรอ...อย่าหวัง


" เลโอ...อันนั้นมันไม่ใช่บัตรเงิน นั่นมันบัตรประชาชนฉัน'" !! 

เป็นเรื่องจนได้ ดีที่เขายังไม่ยื่นให้พนักงานขาย  เอ็นมาดึงไปเสียก่อน  แล้วยื่นบัตรเงินให้เขาแทน


" ลาเต้...คืออะไร " เลโออ่านภาษาอังกฤษ บนเครื่องดื่มสีนํ้าตาล

" คือ..คอฟฟี่ "  ฮยอกกี้ชี้บอกฮยอง เขาพูดออกมาเต็มปากเต็มคำ มันคือคอฟฟี่


พั้ว!...ชึก!...

 สันนิ้วเรียงยาวสับลงไปที่คอน้องชาย ไม่ใช่ใครที่ไหนจะทำได้แม่นยําขนาดนี้ มีแค่เอ็นฮยองเท่านั้นที่กล้าสับ ส่วนเลโอแค่เดินไปปาของใส่เท่านั้น


" เจ็บ..อ่ะ... " ฮยอกกี้ กำลังส่งสัญญาณไวไฟ..ออกมาอย่างต่อเนื่อง

" สงสัยชิฟพวกนายมีปัญหา...โง่แล้วไม่เจียมตัวอีก...ไอ้คอฟฟี่..มันก็คือกาแฟ ไอ้ลาเต้..มันคือกาแฟ เช่นกัน แต่แยกเป็นชื่อของรสชาด พวกนายคงได้รับความเสียหายเยอะ เดี๋ยวจะช่วยซ่อมให้ "

เอ็นสวดเป็นยก กว่าจะจบ ราวีกับฮงบินก็ขนขนมมาเต็มตระกร้า  สองหนุ่มทำหน้านิ่ง ไม่ใช่เพราะอาการผิดปกติจากชิฟบกพร่อง แต่เป็นเพราะ เอ็นฮยองกำลังเดินมาสำรวจดูงบประมาณของ ที่พวกเขาเอามาเกินขนาด


" ราบีให้ผมเอามา " ฮงบินโยนความผิดให้เพื่อนหนุ่ม
" เปล่าครับ...มันติดมือมาเอง " ราบีขยันใช้มุกเดิมๆ
" เหรอ...สงสัยต้องเอาแม่เหล็กออกหน่อยแล้ว..."

ฉึก!.

 เสียงสับต้นคอดังชัดเจนมากๆ ทำเอาพนักงานขำไม่ออก เอ็นยื่นบัตรให้พนักงาน แล้วพาหนุ่มๆ ออกจากร้านทันที พวกเขาต้องเริ่มต้นใหม่ รู้สึกว่าระบบจะรวนๆ


" เราจะต้องอยู่อีกนานไหมครับ " ฮยอกกี้ถาม
" ผมจะได้อาบนํ้าเหรอ " ราบีส่ายหัว..เขากบลัวนํ้าจริงๆ
" ผมจะได้ทำวิ้งหรือเปล่า!...! "..

ฉึก!...คำถามไร้สาระถูกกำจัดไป ด้วยฝีมือสับ เอ็นฮยอง  ทำไมน้องๆ ของเขาเหมือนมาจากนอกโลกจริงๆ


" นั่น..เขาเรียกว่ารถเมล์ มันมีหลายสี และมีหลายคัน " เอ็นฮยอง ชี้ไปที่ท้องถนน


รถสีนํ้าเงินมีตัวอักษรภาษาอังกฤษตัว บี กำลังแล่นผ่านไป  นอกจากนั้น เอ็นยังชี้บอกสถานที่ต่างๆ ให้หนุ่มๆ ได้รู้คร่าวๆ จะได้ไม่โง่


" หาที่พักเถอะ " พวกเขาเดินมาไกลมาก จนเลโอยอมปริปากพูด

" ผมกำลังสนุก..เดินต่อสิ นั่น..นกใหญ่!.." เสียงฮยอกกี้ดังและตื่นเต้นกับสิ่งที่เห็น

โป๊ก!..

ถุงขนมปังลอยมาจากด้านหลังของเอ็นฮยอง  แสกอยู่กลางหน้าเคนนี่ ดีที่ฮยอกกี้หลบทัน มันเลยไปโดนผิดคน เลโอเลยชี้หน้าน้องชาย เอาไว้สะสางวันหลัง


" เยี่ยม...แม่นยำ " เคนนี้หยิบถุงขนมขึ้นมาจากพื้นแล้วแกะกิน

" ให้ฉันดู หนังสือพิมพ์ก่อน " เอ็นบอกน้องๆ

" ฮยอง..มันบินมาอีกแล้ว " เสียงฮยอกกี้รบกวนมากๆ

ฉึก!..

โดนไปอีกดอก ด้วยฝีมืออันไร้เทียมทานของ เอ็นฮยองที่นั่งห่างกันแค่หนึ่งช่วงตัว


" ทำร้ายผม อ่ะ "

" 1 โทษฐาน นายรบกวนสมาธิฉัน
  2 โง่   ไอ้นั่นมันเรียกว่า..เครื่องบิน "


เอ็นอธิบายนกยักษ์ของฮยอกกี้ ดีที่ราบีไม่เสียโง่ไปด้วย เขากำลังจะบอกน้องว่า

...  มันคนละตัวกัน  ไอ้ตัวนั้นสีแดง...ตัวนี้สีขาว....


" เราต้องเดินข้ามถนน เห็นสี่แยกใหญ่ไหม ในนี้มันบอกไว้ เราก็จะได้ที่พักกัน " เอ็นให้น้องมองหา

" อ้อ..โน้น!..อีกอึดใจก็ถึงครับ " ฮงบินคำนวน

 พวกเขาเดินกันต่อ ดีที่ไม่ใช่ตอนกลางวัน ไม่งั้นเอ็นดำเป็นตอตะโกแล้ว  


หวี่...ตับ!....หวี่....ตับ..เพี้ย!...

พวกเขามาถึงห้องเช่าที่เอ็นฮยองบอก มันค่อนข้างจะมีสิงแปลกปลอม มาอาศัยอยู่ด้วยไม่น้อย เพราะมันกำลังรบกวนสมองของเอ็นตลอด จนเขาหลับตาไม่ลง เช่นเดียวกับราบี สองหนุ่มตบแมลงปีกบางตัวเล็ก ที่เรียกว่ายุง จนรบกวนคนที่หลับเร็วอย่างเลโอ


" ผมบอกแล้ว..ให้เลี้ยวซ้าย..ก็ไม่เลี้ยว " ราบิเริ่มบ่น

" ตอนไหน...มีแต่บอก..พักเลย..ที่นี่น่าอยู่ " เอ็นแย้ง ถ้าราบิเถียงเขาอีก มีเลือดออกแน่

" เอ้า..." เลโอโยนกระดาษทิชชูให้พวกเขา แล้วล้มตัวลงนอนต่อ

" อะไรเหรอ...มันไล่ยุงได้เหรอ " เอ็นถามขึ้น
" เหงื่อฮยองออก เช็ดเลย ผมเห็นคนเขาทำกัน " ราบิชี้หน้ามันๆ ของเอ็น

โป๊ก!...

" เอาอุดหู..แล้วนอน " เลโออดไม่ไหว เลยลุกมาเตือนสติความโง่หนุ่มๆ

" จริงด้วย ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย " ราบิทดสอบ เอามายัดที่รูหูทั้งสอง 

" นอน " เอ็นทำตามบ้าง


 พวกเขาตื่นมาตอนเช้า ตามตัวมีแต่ผื่นสีแดง เกิดจากรอยยุงมันเจอะกินเลือด เลโอไม่บ่นอะไร แต่ก็เกาตลอดเช่นกัน



พวกเขาหาที่อยู่ไหม่จากหนังสือพิมพ์อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ เลโอกับเคนเป็นคนหา  พวกเขามาถึงหมู่บ้านในย่านกังนัม มีประกาศขายบ้าน เลโอเดินมาหยุดที่หน้าบ้านดังกล่าว ก่อนคนที่เหลือจะตามมา เขามองดูประตูรั้ว ที่ทำจากของแข็ง ที่เรียกว่าอิฐ มันทนทานมาก เพราะเขาลองทุบดูแล้ว ไม่แตกแต่เจ็บ


" ติดต่อตามเบอร์ ..ซวยแล้วฮยอง...ตามเบอร์อ่ะ " เคนนี้คิดหนัก

" ใครคือตามเบอร์ " เอ็นยิ่งหนักกว่า

" ถามยานแม่ครับ...อุปกรณ์ใช้ได้ไหม " ไวไฟบอก 

" นี่! " เลโอเอารูปโทรศัพย์ ในหนังสือพิมพ์ให้เอ็นดู

" อ้อ...ให้โทรหา...จะไปเอาเครื่องมาจากไหน  ไปหามาสิ " เอ็นบอกราบีกับฮงบิน


สองหนุ่มรับคำบัญชา ก็รีบเดินออกจากกลุ่มไป กว่าจะกลับมาก็นานหลายนาที พวกเขาไม่ได้สิ่งที่เอ็นต้องการแต่..


" มันขัดขื่นเรา...ผมพยายามยกมันมาแล้ว แต่มันหนักมากครับ " ราบีมีสีหน้าจริงจังมาก แขนของเขามีรอยแดง ดูเหมือนเขาจะใช้พลังงานมาจริงๆ

" พาฉันไปดู " เอ็นบอกน้องๆ


 พอพวกเขามาถึง เอ็นก็เดินสำรวจสิ่งที่เรียกว่าโทรศัพย์ แต่มันใหญ่กว่าที่คิดไว้อีก แถมยังแน่นหนาไม่สามารถยกขึ้นได้ด้วยมือเปล่า


" ยืนทำอะไร..มาช่วยกันสิฮยอกกี้!.." เคนนี้เรียกน้องเล็กที่ยืนใช้ความคิดอยู่


" ฮยอง...มันยกไม่ได้หรอกครับ "

" ทำไม..ไม่ลองไม่รู้ " ราบิแย้งขึ้น

" ดูนั่น...เขาเดินเข้าไปข้างในแล้วออกมา " ฮยอกกี้ชี้ให้ดูตัวอย่าง


 กลุ่มเด็กๆ พากันหัวเราะหกหนุ่ม ที่กล้าดีไปยกตู้โทรศัพย์สาธารณะ แทนที่จะเข้าไปใช้บริการข้างในนี้ แต่พวกเขาจะยกมันขึ้นจากริมถนนแทน อันนี้ใครเห็นก็ว่าบ้า


" ขำอะไร...มานี่สิ " เอ็นกวักมือเรียกเด็กชายมาหา

" อ้อ..ทำอย่างนี้นี่เอง...เอ้า..เอาขนมไปแบ่งกัน " เอ็นมอบสิ่งตอบแทนให้ ที่ช่วยเขาใช้โทรศัพย์ของมนุษย์


 ไม่นานการเจรจาก็เริ่มขึ้น เจ้าของบ้านส่งนายหน้าจัดการแทน บ้านถูกโอนเป็นชื่อเอ็นทันที เพราะเขามีเอกสารชาวมนุษย์ครบถ้วนก่อนที่ยานจะแตก หนุ่มๆ เข้าสำรวจบ้าน ข้างในยังดูดีและมีฟอนิเจอร์ครบครัน แค่ขนเสื้อผ้าก็เข้าอยู่ได้แล้ว เจ้าของเก่าย้ายไปอยู่ต่างประเทศแค่ไม่กี่อาทิตย์  ของแห้งเลยเหลือทิ้งไว้ในครัว


" เอ็นฮยอง...มีสี่ห้องครับ " เคนนี้บอก

" ใครแพ้ สองคนสุดท้ายอยู่ห้องใหญ่ " เอ็นฮยองบอกสมาชิก เขาไม่เอาเปรียบใคร

เพราะการประลองนี้ ใช้ดวงวัด  พวกเขาใช้วิธีเป่ายิ้งฉุบกัน คนแรกที่ออกจากการดวนแน่นอนว่ามันคือเขาเสมอ เลโอฮยอง  คนที่สองก็หนีไม่พ้น เอ็นนี่


" ผม...ไม่อยากเล่นแล้ว " ราบิพูดขึ้น ทำเอาฮยองๆ ใช้สายตาดุ ทำให้เขาต้องเล่นต่อ


" เย้..ผมอยู่คนเดียว " ฮยอกกี้ดีใจสุดๆ


สามหนุ่มมองหน้ากัน ใครจะรอด เคนนี่ ฮงบิน หรือราบิ  ครั้งสุดท้าย พวกเขาหันหลังเป่ายิ้งฉุบกลางอากาศ นิ้วเรียวของเคนนี่ แบออก เรียกว่า กระดาษ
ส่วนผู้โชคร้ายอย่างราบิ เขากำมือ แน่นก่อนจะเปลี่ยนมาเป็น กรรไกร แน่นอนว่ามันตรงกับฮงบินที่ชูสองนิ้วอยู่ก่อนแล้ว


" พวกนาย นอนห้องใหญ่  อย่าลืมเช็คสมองก่อนพักผ่อนล่ะ "'เอ็นบอกทุกคน รวมถึงเขาด้วย

" ทำไมนายไม่ออก อย่างอื่น " ราบิเอะเพื่อนหนุ่ม

" เอ้าๆ...ห้องฉัน...โน้นห้องพวกนาย " เคนนี่ใช้เสียงสูงไล่ราบิ ที่ทำงอแง ไม่ยอมรับการตัดสิน

" เดี๋ยว...เดี๋ยววิ้งใส่เลย..." เคนไล่ราบิไป



 มนุษย์ต่างดาวกำลังหัดใช้ชีวิตบนดาวโลก พวกเขากำลังเรียนรู้มนุษย์จากจอสี่เหลี่ยมที่มีภาพออกมา


" ฮยอง..โทรภาพ ชัดเจนมากเลย " ฮยอกกี้ส่งไวไฟรบกวน

" ฉันกำลังรวบรวมข้อมูุล...เงียบๆ หน่อย " เอ็นเตือนครั้งที่หนึ่ง เขาเปิดหนังสือเก็บข้อมูลความรู้ ใช้เวลาไม่เกินสามสิบนาที หนังสือในห้องก็อยู่ในสมองของเขาแล้ว


" ผมอยากไปโรงเรียน มันน่าสนุกดี มีเพื่อนด้วย " ฮยอกกี้พูดขึ้น เขาชี้ไปในทีวี

" โอ้...สาวๆสวยจังเลย..อย่าเปิดไปที่อื่นนะ..สาวนักเรียนน่ารักจัง " เคนนี่ห้ามไม่ให้เปลี่ยนช่องรายการ

" อย่ามาหื่นแถวนี้..." เอ็นเดินมาเปิดทีวีเลื่อนไปรายการใหม่

" กาแฟ...เลโอฮยอง! "  ฮงบินเรียกชายหนุ่มมาดู

" อร่อยไหม " เลโอถามเบาๆ

" ฉันให้ดูร้านค้า...สิ่งของเหล่านี้จะมีขายทั่วๆ ไป  ในร้านแบบนี้ แบบนี้ " เอ็นเลื่อนหน้าจอแท็ปเลตเครื่องบางที่นายหน้าให้เป็นของแถม ให้หนุ่มๆดู


" อื้ม...เราต้องทำงานเหรอ " ฮงบินถาม

" แน่นอน  เพราะเงินต้องได้มาจากการทำงาน " เอ็นชี้แจง

" เราจะทำงานอะไรเหรอ " เคนนี่คิดไม่ออก

" ไม่เอา..ผมยังเด็กอยู่..ผมจะไปเรียน " เสียงคัดของไวไฟดังขึ้น

ฉึก!...เอ็นไม่เตือนครั้งที่สอง เขาลงมือแทบเหยื่อไม่ทันตั้งตัว


" ก็ได้ครับ " ฮยอกกี้กล่าวแล้วเงียบ


เอ็นบอกแผนการ พรุ่งนี้เขาจะไปหาตึกเช่า เพื่อเปิดร้านขายกาแฟ ส่วนเรื่องฮยอกกี้ให้เลโอจัดการพาเขาไปสมัครเรียน ถึงเขาจะอยู่ก็คงจะก่อกวนการทำงาน ต้องส่งไปเรียนเพิ่มจะได้ไม่ไง่ เอ็นใช้เหตุผล ที่เหลือทำความสะอาดบ้าน


.......................................////////////////////////......................................



" สวัสดีครับ ผมฮยอกกี้ " 

วันแรกของการเป็นนักเรียน ฮยอกกี้รายงานตัวกัยเพื่อนๆ ตามละครที่ดูมา เขายิ้มแย้ม แล้วเดินไปนั่งหลังสุดข้างๆ ชายหนุ่มหน้ายาว มองผ่านๆ จะเห็นความหล่อ แต่ถ้ามองตรงๆ จะเห็นความปลิ่น..ปนฮา พอๆกับฮยอกกี้

" ไง..นายสบายดีนะ " ซอกแจทักทาย เขาไม่ต่างจาก ฮยอกกี้....แต่เป็นมนุษย์ดาวตลก 


" สบายดี..เรารู้จักกันเหรอ " ฮยอกกี้ถาม เพราะเขาเพิ่งจะรู้จักเพื่อนๆในห้อง

" เปล่า...อย่ากทัก " ซอกแจ
" ฉัน ยุกซอกแจ จำไว้ ในห้องฉันใหญ่สุด " ซอกแจอยู่ๆ ก็ร้องออกมาดังลั่นห้อง ทำเอาอาจารย์ต้องเชิญออกไปนอกห้องแทน


 เอ็นเดินหาสถานที่

ก