[NielOng] 0 องศาถูมือไปมาที่สถานีรถไฟ Dramafic

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิคเรื่องนี้จำเป็นต้องเปิดเพลงbeautiful นะครับ :)

ขอให้สนุกกับการอ่าน ผิดพลาดตรงไหน ไรท์ขอกราบขอขมาณตอนนี้เลย

หนาวชะมัด...

   'องซองอู'  ถูมือเพิ่มความอบอุ่นให้ตัวเองขณะรอใครบางคนที่สถานีรถไฟใต้ดินตอนห้าทุ่ม ใกล้เที่ยงคืนเป็นเวลาที่คนได้กลับบ้านพักผ่อน อากาศก็เย็นลงด้วย 

   ร่างสูงของ'คังแดเนียล'เร่งฝีเท้าออกจากรถไฟไปหาคนที่กำลังรอเขาอยู่ 

ทั้งคู่สบตากันพอดี 

"อา ทำไมมารออีกแล้วครับ" 

แดเนียลถามพลางถอดเสื้อตัวหนาคลุมไหล่อีกคน นี่ก็ดึกมากแล้ว เล่นมานั่งรอเขาคนเดียว พอรู้จากพี่แจฮวานเขาละเป็นห่วงแทบแย่

"พี่เป็นห่วงนาย ต้องทำงานกลับดึกดื่น เหนื่อยมั้ยอ่ะ" 

  ซองอูปัดผมหน้าม้ายุ่งเหยิงของแดเนียลให้เป็นทรง แดเนียลมองหน้าที่เขยิบเข้ามาใกล้และปล่อยให้จัดการกับผมหน้าม้าของเขาไป

  มีคนน่ารักมารอเขาแบบนี้ถึงจะเป็นห่วงกลัวว่าจะเกิดอันตราย แต่พอเจอหน้ากับได้ยินเสียงนุ่มๆดันรู้สึกอุ่นใจแปลกๆ

สถานการณ์ตอนนี้ถ้าใครเห็นคงคิดว่าเขาสองคนเป็นคู่รัก 

แต่ไม่ใช่หรอกครับ..

'แค่น้องสนิท'

.

.

.

.

.

"แดเนียลอ่า กลับไปนอนเถอะ"

 เสียงหวานบอกคนข้างตัว ยกมือเย็นลูบหน้าเพลียๆอย่างเบามือ 

แดเนียลยิ้มอ่อนแต่ตาตี๋ๆนั่นล้าเต็มที

"เจอแฟนซองอูก่อน ผมค่อยกลับไปนอน" 

"รู้สึกผิดอ่ะ นายนอนไม่พอ" 

แขนผอมจับหัวทุยให้เอนมาซบไหล่ตัวเอง 

ม่ยอมกลับไปนอนก็นอนตรงป้ายรถเมล์นี่ล่ะ 

แต่แดเนียลก็คือแดเนียล

"ไม่เอาครับ เดี๋ยวหลับ" 

ปี๊ดๆ!

เสียงแตรรถเรียกทั้งสองคนให้ละจากบทสนทนา 

คนขับเลื่อนกระจกลงทำให้เห็นว่าเป็น'ฮวังมินฮยอน' แฟนซองอู 

.. มินฮยอนทั้งหล่อ รวย คงดูแลซองอูได้ดีกว่าผมใช่มั้ยนะ

"ไปแล้วนะ ..." ปากบอกจะไปตัวยังอยู่ที่เดิมอยู่เลย 

"ครับ"

"กลับบ้านดีๆนะ.."

"ครับ:)"

"ห้ามเดินหลับในนะ.."

"ไปได้แล้วซองอู ไม่ต้องห่วงผมครับ" 

เห็นอีกฝ่ายทำหน้าดุอย่างนั้นองซองอูเลยโบกมือบ๊ายบายก่อนจะรีบขึ้นรถ 

มินฮยอนยังไม่ขับออกไปแต่ถามเขาว่ากินอะไรรึยัง 

แล้วก็ถามถึงคังแดเนียล

"แดเนียลเป็นรุ่นน้องององ สนิทกันมากๆเลยล่ะ" 

"เพราะสนิทกันององถึงได้ดูเป็นห่วงไม่สนใจว่ามินมินจะรอเลยเหรอ"

"มินมินอ่าดูพูดเข้า:(" 

มินฮยอนแกล้งตัดพ้อ ตาเรียวเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ป้ายรถเมล์ที่เดิม 

ชื่อคังแดเนียลสินะ

.

.

.

.

Ooh, baby I love your way

Shadows grow so long before my eyes. 

เสียงเพลงสากลดังคลอในร้านอาหารที่ซองอูกำลังนั่งทานกับมินฮยอน 

เส้นพาสต้าถูกม้วนเข้าปาก ไม่รู้ว่าเพราะรสชาติมันฝืดๆหรือสายตากดดันจากมินฮยอน

ที่ทำให้ซองอูกลืนไม่ค่อยลง ชะเง้อมองจานของแฟนหนุ่มก็ดูไม่พร่องลงไปแม้แต่น้อย 

ถามกี่ทีก็ตอบแต่ว่าไม่มีอะไร จนซองอูต้องชวนคุยเปลี่ยนบรรยากาศ

เปลี่ยนบรรยากาศจากที่เครียดให้เป็นตึงเครียดกว่าเดิม..

"ดาราเกาหลีอะไรององ มันก็แค่วงการมายา สร้างภาพ

 ดูแล้วไม่เห็นจะเกิดประโยชน์อะไรกับชีวิต"

"มินมินคิดงั้นหรอ.. โทษทีนะ แฮ่ะๆ"

"ถ้าชอบก็ดูไปแล้วกัน แต่มินมินไม่รู้เรื่องด้วยหรอก ไม่เข้าใจ" 

ซองอูเงียบไปอย่างไม่รู้จะพูดอะไร แฟนของเขามีท่าทีเรียบเฉย

ไม่ได้ดูรังเกียจหรือไม่ชอบอะไร แต่คงแค่มองว่าเป็นเรื่ิองยิบย่อยไม่มีความสำคัญมากกว่า

ถึงอย่างนั้นซองอูก็อยากอธิบายให้เข้าใจมุมมองของซองอูบ้าง 

"คือ จริงๆมันก็ไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้นนะ ององเห็-"

"ยังไงก็เสแสร้งอยู่ดี พวกเอาหน้าตาหล่อๆแล้วก็มาเต้นๆเฉยๆคนก็ชอบได้"

".... อือ" 

ลาก่อนพาสต้า.. 

ซองอูวางช้อนลงทันที รู้สึกไม่อยากอาหาร 

ได้แต่ถอนหายใจเหนื่อยๆกับบรรยากาศแบบนี้

"เป็นอะไรององ หรือว่าแตะไม่ได้? การที่ให้คนอื่นสำคัญกว่ามินมินมันใช่เหรอ" 

"คือ.. มันไม่ใช่แบบนั้น..ดาราก็ชอบ แต่ชอบแบบแฟนคลับไง ไม่ได้ชอบมินมินน้อยลงเลยนะ"

"เหรอ แล้วกับคนนี้อ่ะ ชอบแบบไหน" ซองอูงุนงงกับคำพูดของมินฮยอนก่อนที่อีกฝ่ายจะส่งมือถือมาให้เขาดู บนหน้าจอมีรูปของเขากับแดเนียลกำลังเดินจูงมือเด็กตัวเล็กๆด้วยกัน

ซองอูเดาว่าคงเป็นตอนที่พวกเขาพาฮานึลหลานของแดเนียลไปเล่นที่สวน 

ภาพถัดมา เป็นภาพที่เขาไปทานข้าวร้านประจำกับแดเนียล

ดูแล้วซองอูก็ยังไม่เข้าใจที่มินฮยอนถามอยู่ดี

"กับมินมิน เคยยิ้มมีความสุขแบบนี้บ้างมั้ย หรือสำคัญเป็นอันดับสุดท้าย ก็เลยต้องได้อะไรแบบนี้ทีหลัง"

"นี่มินมินให้คนไปแอบถ่ายองกับแดเนียลหรอ" ซองอูไม่รู้จะรู้สึกอย่างไรก่อน

รู้สึกผิด? รู้สึกโกรธ? รู้สึกงง?

"ไม่รู้นะององ แต่สำหรับมินมินแล้ว 'เพื่อน' ไม่เคยได้ความสำคัญมากไปกว่าแฟน 

แฟนคือคนที่จะใช้ชีวิตอยู่ด้วย แต่ดูององทำสิ ยังไงกับใครก็ได้ พิเศษเหมือนกันหมด" 

"..."

"ก็เลือกเอาแล้วกัน ไม่ได้ว่าอะไร ชินที่ององให้มินมินสำคัญเป็นคนสุดท้ายละ" 

มินฮยอนทิ้งคำพูดที่ทำให้คืนนี้ต้องนอนคิดมาก ซองอูรู้สึกเจ็บในขณะที่ก็รู้สึกผิด 

โดยมีมินฮยอนที่กำลังคุมสถานการณ์

ฮอล..

.

.

.

.

.

"ซองอูก็รู้ว่าไม่ใช่แบบนั้นใช่มั้ยครับ"

"อื้อ แล้วเราจะสรุปมันทั้งหมดได้เลยหรอ"

 ซองอูถอนหายใจ กอดเข่ามองแม่น้ำฮันในยามค่ำคืน 

เวลาไม่สบายใจแล้วมีแดเนียลอยู่ข้างๆซองอูเลยใจชื้นขึ้นมาบ้าง 

เขายังคิดมากเรื่องมินฮยอน

ถ้าเป็นคนอื่นซองอูคงปล่อยให้คิดตามใจไป แต่นี่แฟนนะจะไม่พยายามเข้าใจกันบ้างเลยหรอ 

"กำลังคิดมากอยู่เหรอครับ" แดเนียลมักจะพูดตรงๆเสมอไม่เคยอ้อมค้อม 

และไม่เคยพูดตรงจนทำร้ายจิตใจซองอูสักครั้ง

แต่ครั้งนี้เหมือนเขากำลังจะต้องทำร้ายจิตใจแดเนียล..

"แดเนียลอา... จริงๆพี่ก็รู้สึกโกรธนะ"

ไม่หรอก.. จริงๆแค่กดดันจนหงุดหงิด..

"หืม"

"คือ..พ..พี่ต้องทะเลาะกับแฟนเพราะนาย "

ใช่เพราะแดเนียลมั้ยนะ

หรือเพราะเขา?

"ไม่ใช่สิ หมายถึง เพราะพี่ยุ่งกับนาย ..."

ซองอูไม่รู้จะอธิบายยังไง รู้สึกบีบคั้นทุกคำพูด 

มินมินบอกไม่ชอบให้ทำในสิ่งที่มินมินยังไม่ได้รับจากเขา

และต้องได้คนเดียว

 

ถ้าเป็นแบบนั้น สำหรับแดเนียลแล้ว 

ก็ต้องทำเหมือนเป็นคนอื่น...

"เพราะงั้น..ไปจากพี่เถอะ"

มันถูกแล้วใช่มั้ย ทำไมใจมันถึงรู้สึกเจ็บแบบนี้... แต่ถ้าไม่เลือกแฟนซองอูคงเป็นคนทรยศใช่มั้ย

ซองอูจะต้องผิดต่อมินฮยอนมากๆใช่มั้ย

"...."

"...."

"ไม่ต้องการ..ผม..แล้วใช่มั้ยครับ"

"อืม"

ซองอูฟุบหน้าลงกับเข่า ฟังเสียงคนตัวสูงที่ตัวเองพึ่งไล่ไปอย่่างใจดำ ขยับกายลุกเดินจากเขาไปช้าๆ 

ใจแข็งเข้าไว้ซองอู.. 

.

.

.

.

.

1 อาทิตย์ต่อมา

"แจ่บๆๆๆ"

"เห้อ" 

แคว้ก(เสียงฉีกถุงขนม)

"แจ่บๆๆๆๆ หง่ำๆ"

"...เห้อออออออ"

"โอ้ย อิพี่!" แดฮวีแหวเสียงดัง ซองอูเหม่อๆต้องสะดุ้ง ปากอิ่มบ่นแว้ดๆเรื่องที่ซองอูเอาแต่ซึมไม่ได้สติ

คนพี่ไม่เถียงแถมส่งสายตาเว้าวอนขอความช่วยเหลือเพราะไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกตัวเองอย่างไร

"น้องให้คำแนะนำไม่ได้เก็ทมะ พอดีไม่ใช่กูรูความรัก ไรท์ที่แต่งเรื่องนี้ยังไม่รู้เลอะ เขาถึงจ้างหนูเข้ามาอธิบายช่วยนี่ไง แจ่บๆ" 

ซองอูคอตก นิ้วเรียวเขี่ยตุ้กตาแมวไปมา 

..ตุ้กตาแมวที่แดเนียลซื้อให้ ...

เห้อ

รู้สึกเหมือนชีวิตขาดอะไรไปซักอย่าง 

เขาควรรู้สึกภูมิใจที่ได้เป็นแฟนที่ดีไม่ใช่เหรอวะ

"คือลืมคนนึงไปป่ะ คนที่น้องององไปนั่งแง้วรอที่สถานีจนดึกดื่น 

แล้วององก็ไปกินข้าวด้วยทุกเช้า ...ใครที่ดูแลยิ่งกว่าแฟนอ่ะ" 

นิ้วเรียวชะงัก ภาพแดเนียลเริ่มวิ่งวนในหัว 

'ซองอูย่า' เสียงทุ้มดังก้องหู ใจบางกระตุกซ้ำแล้วซ้ำเล่าเมื่อนึกถึงคนคนนี้

"ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมองข้ามคนที่ใช่แถมยังเป็นคนที่ชอบไปแบบนั้น แค่ยอมรับว่าชอบมากมันยากเหรอฮะ"

"พี่ควรทำตามความรู้สึกตัวเองมากกว่าความถูกต้องหรอแดฮวี"

"ดูเห็นแก่ตัวนะพี่ซองอู แต่ไม่ผิดกฎหมายนี่ มันเรื่องของความรู้สึกมะ" 

ซองอูกลืนน้ำลายดังอึก แดฮวีขอบคุณมากนะ 

ทำไมพี่ถึงคิดไม่ได้ พี่ไม่ควรเสียคังแดเนียลไป 

"พี่! วิ่งไปไหนน่ะ!? นี่! ละฟิคนี้พี่แดเนียลเป็นพระเอกนะ!! อย่าลืม!!!"

ณ แม่น้ำฮัน

     ร่างบางกลับมานั่งกอดเข่าที่เดิมอีกครั้ง ซองอูนั่งรอคังแดเนียลมาสองวันแล้วหลังจากที่บอกเลิกมินฮยอนไป 

     เขายอมรับคำพูดร้ายๆจากมินฮยอนทุกอย่างโดยไม่โต้เถียงอะไรทั้งสิ้นเขาจะไม่อ่อนแอให้เห็นอีกแล้ว

     เป็นอย่างที่แดฮวีเคยบอกเขาไว้ไม่มีผิด มินฮยอนเองที่เห็นแก่ตัว ไม่เคยเข้าใจว่าเขารู้สึกอย่างไร ขนาดตอนเลิก ก็มีแค่คำดูถูกและโทษคนอื่น 

     เขาเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยที่ต้องแบกรับความกดดันจากมินฮยอน ้และเหนื่อยกับตััวเอง ที่โง่ ซองอูที่ไม่รู้อะไรกำลังจะเสียสิ่งสำคัญในชีวิตไป 

"คิดถึง.." 

่อยากเจอแดเนียล... 

อยากเจอแดเนียลสักครั้ง..

เหนื่อย..

กึก... 

เสียงฝีเท้าดังมาหยุดอยู่ตรงหน้า ซองอูเงยมองผู้มาใหม่ ใบหน้าที่คุ้นเคย ร่างกำยำที่ซองอูรู้จักดี

ขาเรียวยันกายบางให้ลุกขึ้นช้าๆมองคนตรงหน้าด้วยแววตาสั่นไหว 

    ขอแค่ได้มีไหล่อุ่นไว้พักพิง กลิ่นกายอันคุ้นเคยช่วยให้ใจพังๆนี้ได้ผ่อนคลาย

เสียงทุ้มเจือความเป็นห่วงเอื้อนเอ่ยมันทุกครั้งอย่างอ่อนโยนและไร้เดียงสา 

ไหล่กว้างนี้ขอให้มันเป็นของเราสักพัก 

ไม่รู้ว่าทำไม ซองอูต้องมองหาคนคนนี้ ความเข้มแข็งที่พยายามสร้างพังทลายเหลือเพียงซองอูขี้แพ้ 

เพียงเพราะคนคนนี้มายืนอยู่ตรงหน้า 

"แดเนียล"

ซองอูโผกอดร่างหนาแล้วซุกหน้าลงบนอกแกร่ง

ไม่มีน้ำตา เหนื่อยจนไม่มีน้ำตา แค่รู้สึกปลอดภัย

เพียงแค่ช่วงแขนแข็งแรงโอบกอดตอบ 

มันเหมือนมีกองไฟในห้วงเวลาที่อ้างว้างเหน็บหนาว

กองไฟที่ไม่อยากให้ดับหายไป กองไฟที่คอยเติมต่อชีวิต 

"อย่าพึ่ง...ไปไหน ได้มั้ย"

 เขาโรยแรงเต็มที มีเพียงเสียงหัวใจที่คอยขับเคลื่อนคำพูดเหล่านั้นออกมา

"อย่าร้องไห้เลยนะครับ"

 คังแดเนียลกระชับอ้อมกอด ลูบผมนุ่มอย่างเบามือ 

ใจสลายทุกครั้งที่ได้ยินน้ำเสียงเหนื่อยล้า แขนเล็กๆกอดคังแดเนียลแน่นแม้จะไร้เรี่ยวแรง 

.

.

ใบหน้าเล็กหมองหม่น แววตาที่เคยสดใสสั่นระริกยามสบตา 

ทำไมถึงดูเดียวดายแบบนี้ละครับ..

อยากกอด อยากกอดใจจะขาด

"แดเนียล"

เหมือนคำร้องขอสำเร็จผล ร่างบางที่ใจเขาโหยหาพุ่งเข้าหาอ้อมอกของเขา 

"คิดถึงมาก.. คิดถึงมากๆ" ซองอูพยายามเปล่งเสียง เท่าที่แรงจะมี 

"ผมอยู่นี่แล้ว ไม่เป็นไรแล้ว" ร่างสูงบรรจงจูบกลุ่มผมนุ่มปลอบโยนคนในอ้อมกอด

ช่วงเวลาที่ไม่มีคุณ 

ผมเห็นตัวเองในกระจก

เห็นตัวผมที่เดียวดาย 

คุณเป็นเหมือนกันบ้างมั้ย

"พอไม่มีนาย.. รู้สึกแปลกๆ..และกลัว..." องซองอูไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้า 

คิดถึงมากเกินไป คิดถึงจนไม่อยากเสียแดเนียลไปอีกแล้ว กลัว... 

"ต..ต้องการนาย... ต้องการนายคนเดียว" คำว่าต้องการแค่เขาคนเดียว ทำเอาน้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ 

ผมได้รับรู้หัวใจตัวเองในทันที มันแทบไม่ต่างกัน  

อยากให้ซองอูคิดถึงผมแค่คนเดียว

ผมนับวันรอการได้กลับมา ถึงแม้จะรู้ว่ามันไม่มีวันนั้น 

อยากทำตัวเองให้ดูดีกว่านี้ ดูดีพอที่จะยืนข้างๆ 

และได้มายืนอยู่ตรงหน้าคุณอีกครั้ง

"ขอบคุณ...ครับ" ซองอูผละจากอกอุ่นๆเงยมองคนตัวสูง 

มือเล็กเอื้อมประคองหน้าเรียว เกลี่ยนิ้วเช็ดน้ำตาทั้งสองข้างแก้ม 

"ขอบคุณเหมือนกันที่ยังอยู่ตรงนี้...ขอบคุณ.. ที่ให้อภัยคนโง่ๆ ไม่ร้องนะ" 

   เหมือนยิ่งปลอบยิ่งยุ 

คังแดเนียลเบะปากร้องไห้กว่าเดิมเหมือนเด็กๆ 

ก็เด็กจริงๆแหละ เป็นน้องเขาตั้งปีนึง

"ซองอู ช่วยอย่าน่ารักกับผมแบบนี้ได้มั้ยครับ" เด็กน้อยที่ตัวไม่น้อยเลย บ่นงึมงำแล้วสูดน้ำมูก ดูน่ารักน่าเอ็นดู 

":) ขอโทษที่ไล่นะ ต่อไปจะไปรอที่สถานีทุกวันเหมือนที่เคยทำด้วย"

"ไม่เอา เป็นห่วง" 

แดเนียลส่ายหน้างอแงแถมขมวดคิ้วใส่เขาสามวิให้รู้ว่าน้องเนียลดุนะ

"ทำไมต้องดุ จะรอแล้วก็ไปค้างด้วยไง ได้ไม่เป็นห่วงเนอะ" 

"น่ารัก.. ขอจุ้บทีนึงได้มั้ยครับ คิดถึง"

"กอดพอ มามะ" 

จะกอดแน่่นๆเลยครับ 

เรากอดกันอีกครั้ง ผมซุกจมูกลงบนคอขาวๆ

"ฮื้ม ตัวนุ่มจังครับ" 

"อื้ออออ"

.

.

.

.

.

หนาวจัง...

มือบางถูไปมาเพิ่มความอบอุ่นให้ตัวเองขณะรอใครบางคนที่สถานีรถไฟใต้ดิน

ใกล้เที่ยงคืนเป็นเวลาที่คนได้กลับบ้านพักผ่อนเหมือนเช่นเคย

ร่างสูงของ'คังแดเนียล'เดินออกจากรถไฟ เร่งฝีเท้าไปหาคนที่กำลังรอเขาอยู่ 

ทั้งคู่สบตากัน

"อุ๋งๆ รอนานรึเปล่า หนาวมั้ยครับ?" 

แดเนียลถามพลางถอดเสื้อตัวหนาคลุมไหล่อีกคน 

"หนาวมากกกแต่รอได้ เนียลรีบวิ่งมาหรอผมยุ่งอีกแล้ว" ซองอูปัดผมหน้าม้ายุ่งเหยิงให้เป็นทรง แดเนียลยิ้มกว้างมองคนน่ารักตรงหน้า

พฤติกรรมของทั้งสองคน ถ้าใครเห็นคงคิดว่าเป็นแฟนกัน

แต่ไม่ใช่หรอกครับ..

'เป็นผัวแล้ว'

END