ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : chapter 5
chapter 5
"นิ พูดค่ะอีกแล้วน่ะ" แบคฮยอนหันมาบอกแทยอนที่ตอนนี้กำลังเดินไปหาที่พัก
"ก็ฉันชินแล้วนิ จะให้ฉันทำไงอ่ะ แล้วคุณก็เป็นถึงคุณชายด้วย แล้วฉันเป็นแค่คนชนชั้นธรรมดา ฉันไม่พูด 'ค่ะ' กับคนชนชั้นสูงกว่าไม่ได้หรอก แล้วก็ไม่ชินด้วย" แทยอนบ่น
"ถ้างั้นเธอก็พูดให้ชินเลยสิ" แบคฮยอนสั่ง
"ไม่อ่ะ คุณชนชั้นสูงกว่าฉันอีก แล้วคุณก็มีฐานะดีกว่าฉัน แล้วฉันต้องเคารพคุณด้วย" แทยอนพูดยาวเรื่อยๆ
"อ่าๆๆ พอแล้ว นี่เธอไม่ชินจริงๆ เหรอ ไอ้ที่เธอพูดมาเมื่อกี้ มันไม่ได้มีคำว่าค่ะซักคำเลย ถ้าเธอไม่ชินจริงง่ะ เธอต้องพูดค่ะจนตัวเองลืมตัวแล้ว" แบคฮยอนบ่นจนแทยอนเหวอเลย
"อ้าว! เหรอ" แทยอนทำหน้าเหวอ
"อืมสิ เธอนี่ซื่อบื้อหรือว่าเมาที่งานหรือเปล่า ดูเธอมึนๆ น่ะ" แบคฮยอนพูดพร้อมจับหัวของแทยอน
"ปะ.......เปล่าซักหน่อย ฉันไม่ได้เมาน่ะ ฉันแค่ง่วงนอนแล้วอ่ะ เรารีบไปหาที่พักกันเถอะ เดี๋ยวเราได้เดินหากันถึงเช้าหรอก รีบเถอะ" แทยอนพูด แต่เมื่อกี้ตอนที่เขาจับหัวเธอ เธอใจเต้นแรงมาก แรงจนแทบจะหลุดออกมาจากหน้าอกของเธอ เธอไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อน
"นี่แหละ เธอพูดแบบนี้ตลอดน่ะ อย่าพูดค่ะกับฉันอีกน่ะ โอเค" แบคฮยอนพูดให้สัญญาเองเออเอง
"อืม ก็ได้ ฉันจะพูดกับคุณแบบไม่มีคำว่าค่ะ แต่ทำไมต้องให้ฉันไม่พูดคำว่า ค่ะ ล่ะ" แทยอนถามเขาอย่างสงสัยพร้อมจ้องหน้าเขาด้วยสายตาที่ต้องการความจริง
" ฮึ๋ย ทำไมเธอต้องทำตาฉันแบบนั้นล่ะ" แบคฮยอนชี้หน้าเธอ
"ก็ฉันอยากรู้ความจริงนี่" แทยอนบอกเขา
"ไม่รู้สิ ความรู้สึกมันบอกให้เธอห้ามพูดคำนั้นกับฉัน แล้วหัวใจของฉันก็บอกเหมือนกันว่าห้ามให้เธอพูดคำนั้น แต่ตัวฉันก็ไม่รู้สิ มันอาจจะบอกเหมือนกันแหละมั่ง" แบคฮยอนพูดพร้อมจกกระเป๋าแล้วมองไปบนท้องฟ้า
"หรอ คุณคิดอย่างงั้นจริงๆ หรอ" ตอนนี้แทยอนใจเต้นยิ่งกว่าเดิมสองเท่า
"ช่างเถอะ ฉันจำที่พักของเราได้แล้วว่าอยู่ตรงไหน โรงแรมนั้นเพื่อนฉันสมัยฉันอยู่ที่จีน มันมาตั้งอยู่แถวนี้แหละ ไป๊ ไปกันเถอะ" แบคฮยอนพูดเสร็จก็คว้าแขนของแทยอนไปอย่างรวดเร็ว แทยอนก็เหวอนิดๆ แล้วเดินตามที่แบคฮยอนจับเธอไว้
*****************
ตอนนี้โชรงนั้นหน้าตาอันไม่ร่มลื่นกับงาน คนอื่นเต้นกันสนุก แต่เธอกลับหน้าตาเฉยไม่รู้ว่าเขาทำอะไรกันอยู่ ได้แต่นึกถึงแบคฮยอน และอยากจะตบแทยอนที่เธอไปกับแบคฮยอน
"นี่ เซฮุน เซฮุน เซฮุนนนนนน" โชรงตะโกนเรียกเซฮุน แต่เขายังเต้นสนุกอยู่ เพราะเพลงมันดังมาก เซฮุนเลยไม่ได้ยิน
"ฮึ๋ย ไอ้เพื่อนบ้า เรียกจนเสียงจะแตกอยู่แล้ว ยังไม่ได้ยินอีก ไม่รู้ว่าพี่ชายของนายไปกับยัยนั้นถึงไหนแล้วยะเนี่ย" โชรงบนพึมพำคนเดียวท่ามกลางพวกผู้คนที่เต้นกันอย่างสนุก
"สวัสดีครับ คุณโชรง ผมเลย์เพื่อนพี่ชายของเซฮุนครับ" เลย์ทักเธอขึ้น
"แล้วเป็นเพื่อนกับพี่ชายของเซฮุนคนไหนล่ะค่ะ พี่ชายเขาก็มีตั้งแปดคน แล้วฉันก็ไม่อยากรู้จักคุณด้วย ได้โปรดไปไหนก็ไปเถอะค่ะ อย่ามายุ่งกับฉันอีก" โชรงบอกเลย์จนเลย์ถึงกับทำหน้าเหวอแล้วก็กลับมาทำหน้าธรรมดา
"ผมเป็นเพื่อนกับแบคฮยอนครับ แล้ว.... ยินดีที่ได้รู้จักคุณด้วยน่ะครับ คุณ โช รง" เลย์พูดแล้วเดินหนีไป
โชรงหันไปหาเลย์แต่ไม่เจอแล้ว เธอทำหน้าเหวอซักพักใหญ่ แล้วหันกลับไปอย่างเซ็งๆ "โถ่เว้ย! แล้วก็ไม่บอกให้เร็วๆ กว่านี้ ฉันจะได้ขอเบอร์คุณแบคฮยอน แล้วเซฮุนก็ยังเต้ยอยู่ เฮ้อ..... ฉันจะทำยังดีล่ะเนี่ยะ"
"ยัยโชรง มาเต้นด้วยกันสิ สนุกน่ะ เร็วๆ" เซฮุนทักขึ้นระหว่างที่กำลังเต้นอยู่ ถือเป็นความโชคดีของเธอ
"นี่เซฮุน นายมานี้ก่อนได้มั้ย ฉันอยากขออะไรซักหน่อยได้มั้ย"
"ขออะไร" เซฮุนเดินมาหาเธอพร้อมจกระเป๋า
"ฉันขอยืมโทรศัพท์นายหน่อยสิ"
"เธอจะเอาโทรศพท์ฉันไปทำไม อย่าบอกน่ะว่า เธอจะโทรหาพี่แบคฮยอน ใช่มั้ย" เซฮุนถามเธออย่างรู้ทัน
"อะไรของแกเนี่ยะ ฉันจะโทรหาพ่อของฉันให้มารับฉันกลับบ้าน โทรศัพท์ฉันตังหมดอ่ะ นะๆๆๆๆๆ ขอยืมหน่อยน่ะ เดี๋ยวฉันจะไม่ได้กลับบ้าน" โชรงอ้อนวอนอย่างสุดชีวิต
"เธอนี่โกหกไม่เก่งเลยเนาะ แต่โกหกคนอย่างฉันไม่ได้หรอก เธอกลับบ้านยังไงก็ได้ไม่ใช่เหรอ ฉันไปส่งเธอก็ได้ เพื่อนเธอก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ ก็ไปส่งเธอได้นิ แล้วที่บ้านเธอก็เป็นคอนโดอยู่ส่วนตัวคนเดียวไม่ไช่เหรอ" เซฮุนบ่นยาว
"เออ ใช่ ฉันอยากโทรหาคุณแบคฮยอน ฉันชอบเขาตั้งแต่มหาวิทยาลัย แกก็รู้ไม่ใช่เหรอ ฉันเคยให้เขาไปส่งฉันที่บ้านแล้ว แต่เขาไม่ไปส่งฉันแล้วคุณแบคฮยอนไม่เคยไปส่งผู้หญิงคนไหนถึงบ้านเลย แต่วันนี้กลับไปส่งยัยนั้น แล้วปกป้องมันด้วย แล้วแกจะไม่ให้ฉันคุยกับคุณแบคฮยอนซักนิดเลยหรอ" โชรงพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงไม่หยุด
"อ้าว! ก็พี่ชายฉันไม่ได้ชอบเธอนิ แต่พี่ชายฉันอาจจะชอบผู้หญิงคนนั้นก็ได้" เซฮุนบ่นแบบไม่สนใจความรู้สึกของโชรง
ผลักกกกก
"นายไปไหนก็ไปเลยไป ฉันขอตัวกลับบ้านแหละ แล้วเราก็ไม่ต้องมาเป็นเพื่อนกันอีกต่อไปแล่ว" โชรงผลักเซฮุนอย่างแรงแล้วงอนเขา
"เฮ้ยๆ ก็ได้ๆ เอ้า เอาไป ได้เบอร์พี่แบคแล้วรีบเอามาให้ฉัน ฉันจะไปเต้นกับสาวๆ ต่อ" เซฮุนยื่นโทรศัพท์ให้โชรง
"ขอบใจน่ะ" โชรงปาดน้ำตาของเธอ แล้วรีบหยิบโทรศัพท์ของเซฮุนมาค้นหาเบอร์ของแบคฮยอนอย่างรวดเร็ว
"เร็วๆ เจอยัง"
"เจอแล้วๆ อ่ะ เอาไป ขอบใจมากน่ะ เพื่อนรัก" โชรงยิ้มให้แล้วกลับไปนั่งโทรหาแบคฮยอน
"ฮ่า........ พี่แบคฮยอน ผมขอโทษน่ะครับพี่ ผมช่วยพี่ได้แค่นี้แหละ" แบคฮยอนถอนหายแล้วบ่น แล้ววิ่งไปเต้นต่อ
*****************
แบคฮยอนและแทยอนเจอโรงแรมที่เขากำลังจะไปพักแล้ว แบคฮยอนไปที่เคาท์เตอร์เพื่อจ่ายเงินและเอากุญแจห้องแล้วเข้าไปหาเพื่อนของเขาที่เป็นเจ้าของโรงแรมนี้ จะว่าไปหรูแบบนี้ไม่ต้องเรียกว่าโรงแรมหรอก เรียกว่าคอนโดเลยจะดีกว่า แทยอนนั่งรอที่หน้าเคาท์เตอร์โดยนั่งหลับเพราะรอกุญแจจากแบคฮ-ยอน ถ้าเธอมีกุญแจเธอคงเข้าไปเองก่อนแต่เพราะกุญแจอยู่กับแบคฮยอนและไม่รู้ว่าแบคฮยอนจะไปคุยนานขนาดนั้น เธอเลยต้องนั่งหลับรอ แต่มีเสียงโทรศัพท์ของแบคฮยอนดังขึ้น เลยทำให้แทยอนสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แล้วงงกับเบอร์ที่โทรมาว่าเป็นใคร เพราะมีแต่ตัวเลข แทยอนเลยยังไม่รับสายเพราะไม่รู้ว่าใครโทรมาและเป็นโทรศัพท์ของแบคฮยอนด้วย
"นี่เบอร์ใครเนี่ยะ" แทยอนยังคงงงกับเบอร์ที่โทรมาอยู่
"ขอโทษน่ะค่ะ คุณชายหนึ่ง ฉันขอรับให้ก่อนแล้วกัน เพื่อเป็นธุระของคุณ" ไม่ช้า แทยอนรับโทรศัพท์แล้วใส่หูโดยทันที
"ฮัลโหล คุณแบคฮยอนค่ะ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนค่ะ" ไม่ใช่เสียงแหลมแป่นๆ จากใครที่ไหน แล้วแทยอนก็จำเสียงนี้ได้
"............" แทยอนเงียบเพราะว่าไม่อยากคุยด้วย
"คุณชายค่ะ คุณแบคฮยอน ได้ยินฉันมั้ยค่ะ" โชรงถามแต่แทยอนยังคงเงียบอยู่
"ไอ้บ้าฮุนให้เบอร์ใครมาเนี่ยะ ฉันโทรหาโรคจิตหรือเปล่าก็ไม่รู้" โชรงบ่นพึมพำ แต่แทยอนหลุดขำออกมาเพราะได้แกล้งเธออย่างสะใจ
หลังจากนั้นโชรงก็วางสายแล้วแบคฮยอนก็ออกมาจากห้องของเพื่อนเจ้าของคอนโดนี่พอดี แทยอนกดปิดหน้าจอแล้ววางโทรศัพท์ของแบคฮยอนไว้ที่เดิม
"โทรศัพท์ฉันมีอะไรหรือเปล่า" แบคฮยอนทักขึ้น
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แต่พวกโรคจิตน่าจะโทรมาค่ะ ไม่พูดอะไรเลย" แทยอนพูดพร้อมยิ้มอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเรื่องเมื่อกี้
"อืม ช่างเถอะ ไป๊ ขึ้นไปบนห้องกันเถอะ ฉันง่วงแล้ว อยากนอนมาก ฮ้าว......." แบคฮยอนหาวไปฟอดใหญ่แล้วเดินนำขึ้นไปบนห้องของพวกเขา
ทั้งสองคนเปิดประตูเข้าห้องแล้วแต่แทยอนยังไม่ทันได้เข้าห้อง แบคฮยอนฉุดแขนลากเธอเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็วแล้วให้แทยอนหลังติดกำแพง แทยอนใจเต้นไม่หยุดเพราะไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร
"ฉันให้โอกาสเธอแล้วน่ะแทยอน แต่เธอเลือกที่จะไม่ทำเอง" แบคฮยอนผลักแทยอนหลังชนกำแพง แทยอนก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อ
"คุณเป็นอะไรเนี่ยะ อยู่ดีดีก็มาผลักฉัน" แทยอนบอกพร้อมจ้องหน้าแบคฮยอนอย่างสงสัย
"เธอหยุดพูดคำว่า ค่ะ ได้มั้ย ยิ่งเธอพูดมันทำให้ฉันอยาก........." แบคฮยอนพูดแล้วหยุดชะงักกับคำที่จะพูดทันที
"อยากอะไรค่ะ คุณจะทำอะระ.........." แทยอนวีนใส่เขาคืนแต่เธอกลับโดน "อื้อ......."
แบคฮยอนทาบริมฝีปากอันเร้าร้อนให้แทยอน แทยอนได้แต่ค้างกับรสจูบอันแสนหวานของเขา แทยอนอ่อนล้าลงทันที มือทั้งสองข้างลงไปจับที่เอวเขา แต่แทยอนสติได้คืนกลับมาก่อน เธอเลย......
เพี๊ยะ
"คุณมันบ้าที่สุด บ้าที่สุดเลยอ่ะ ฉันอุตสาห์ไว้ใจคุณ คุณเป็นดั่งคุณชาย เป็นสุภาพบุรษ แต่ทำไมคุณต้องทำกับฉันถึงขนาดนี้" แทยอนถอนจูบก่อนแล้วตบไปที่แก้มของแบคฮยอนอย่างจัง เธอพูดขึ้นทำให้แบคฮยอนถึงกับก้มหน้าสลดลง
"เอ่อ คือ แทยอน ฉัน" แบคฮยอนพูดติดๆ ขัด บอกอะไรไม่ถูก ก็ในเมื่อเขาทำกับเธอขนาดนั้นนิ
"ไม่ต้องพูดหรอกค่ะ ฉันไม่อยากฟังคำอธิบายของคุณทั้งนั้น" แทยอนพูดแล้วเดินออกไปจากห้องของพวกเขา
"เธอจะไปไหน" แบคฮยอนพูดขึ้นแต่ไม่ทำอะไรเธอ
"ฉันขอไปนอนห้องอื่นค่ะ"
"ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น คืนนี้เธอต้องมานอนกับฉันเท่านั้น" แบคฮยอนสั่งเธอ
"ฮึ ฉันเป็นภรรยาคุณหรอค่ะ ถึงต้องให้ฉันไปนอนกับคุณ ชิ ฉันไม่อยากนอนกับพวกวิปริตหรอกค่ะ" แทยอนพูดอย่างเหลืออด
"ฮึ ตอนแรกฉันก็ไม่อยากหรอก แต่ตอนนี้ ปากเธอมันหาเรื่องเอง มานี้" แบคฮยอนพูดเสร็จ ฉุดแทยอนให้ลงมานอนที่เตียงอย่างแรง แล้วแบคฮยอนก็ขึ้นคร่อมตัวแทยอนแล้วหน้าแบคฮยอนก็ก้มลงไปหาใบหน้าเธอ ใบหน้าทั้งสองคนห่างกันแค่คืบ
"นิคุณชาย ฉันเจ็บน่ะ"
"เฮอะ เธอนี่ก็สวยดีน่ะ" แบคฮยอนเอ่ยเสร็จก็ทำท่าก้มหน้าลงไปประทับริมฝีปาก แทยอนหลับตาปี๋เพราะต้องการหลบการจูบของแบคฮยอน
แทยอนลืมตาขึ้นมาก็พบว่าแบคฮยอนมองหน้าเธอพร้อมยิ้มให้
"นี่คุณ คุณยิ้มให้ฉันทำไม เมื่อกี้ยังอีกอารมณ์เลย"
"เธอหายโกรธฉันแล้วเหรอ"
"เปล่าซักหน่อย ฉัน........"
"ฉันอะไรล่ะ" แบคฮยอนถามเธออย่างกวนๆเสร็จ แล้วลุกออกจากตัวของเธอ
"เปล่า ไม่มีอะไรหรอก ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนน่ะ" แทยอนเกาหัวอย่างเคอะเขินนิดๆ แล้วรีบวิ่งแจ่นไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อไปเอาผ้าเช็ดตัวแล้วรีบเข้าห้องน้ำ
"ฮ่าๆๆๆ เธอนี่ไม่หมือนผู้หญิงคนไหนเลยจริงๆ ฉันชักจะสนใจเธอขึ้นมาแล้วล่ะสิ" แบคฮยอนหลุดขำแล้วบ่นพึมพำคนเดียวพร้อมกอดอก
*****************
"พี่ชานครับ" ลู่หานเอ่ยทักขึ้น
"อะไรหรอ" ชานยอลตอบ
"พี่หนึ่งหายไปไหนครับพี่ ผมตามหาแล้วไม่เห็นเลย"
"อ้าว แล้วแกตามหาพี่แกทำไมล่ะ"
"แม่ให้มาตามครับ"
"งั้นเหรอ ถ้างั้นเอาหูมานี้" ชานยอลกระซิบให้ลู่หานฟังอย่างเข้าใจ
"อ่อ ที่แท้ก็อย่างงี้นี่เอง พี่ชายเราไม่ธรรมดาน่ะเนี่ยะ" ลู่หานพูดพร้อมยิ้ม
"ฉันว่าไปบอกแม่ แล้วให้เธอมาให้แม่ดูตัวดีมั้ย"
"แล้วพี่แน่ใจแล้วหรอว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนดี"
"เออว่ะ งั้นเราต้องผ่านการพิจารณาพวกเราทั้งแปดคนก่อน แล้วค่อยให้พ่อกับแม่พิจารณา โอเคมั้ยน้อง" ชานยอลพูดแล้วกอดคอลู่หาน
"โอเคเลยครับพี่ แต่... พี่เขาจะพาเธอมาตอนไหนอ่ะ"
"ไม่รู้สิ แต่ฉันจะโทรบอกให้ผู้หญิงคนนั้นมาแน่ะนำกับพวกเรา"
"ดีเลยครับพี่ ผมอยากจะเห็นพี่สะใภ้ผมเต็มทีแล้ว"
"แกจะบ้าเหรอ พึ่งได้เจอกันมันจะเกิดเป็นความรักได้ไง" ซูโฮเอ่ยขึ้นมา
"เอ้า แกมาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ยะ ไอ้ชายห้า" ชานยอลถาม
"ช่างเถอะครับ แต่ตอนนี้ เรายังทำอะไรไม่ได้หรอก"
"พี่ซูโฮครับ ความรักมันไม่เกี่ยวกับวันเวลาหรอกน่ะครับ" ลู่หานเอ่ย
"ถ้าแกพูดอย่างนั้นล่ะก็ พรุ่งนี้ต้องให้พี่แบคมาแน่ะนำตัวเธอคนนั้นให้ได้ ฉันไม่เคยเห็นพี่ชายของเราเป็นแบบนี้เลย ไม่เคยไปส่งผู้หญิงหรือไม่ก็ ไม่ช่วยเหลือผู้หญิงอะไรทำนองนี้ ไม่สนใจผู้หญิงเลยนั้นแหละ" คริสเดินมาได้ยินแล้วเอ่ยขึ้น
"มา งั้นเราทุกคนมาช่วยพี่ของเราให้มีความรักดีกว่า" ดีโอเอ่ยขึ้นแล้วมาพร้อมกับซิ่วหมิน ไค เซฮุน
ทั้งแปดคนแบมือประสานกันแล้วยกขึ้นอย่างสามัคคี "ไฟท์ติ้ง" ทั้งแปดคนตะโกนพร้อมกัน
"ฮึ จะให้มันมาแน่ะนำตัวหรอ ไม่มีวันหรอก เพิ่งรู้จักกันยังไม่ถึงหนึ่งวันเลย ชิ" โชรงมาแอบฟังพี่น้องทั้งแปดคนพูดคุยกันเรื่องของแบคฮยอน ทำให้เธอได้ยินแล้วต้องขัดขวางให้ได้
*********************************************************************
ไรท์มาอัพแล้วน่ะ ฮ่า..............
เรื่องรางกำลังเข้มข้นเลย ต้องติดตามต่อไป
เม้นสักนิดสักหน่อยน่ะ อิอิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น