ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : chapter 16
chapter 16
ดาดฟ้า เอ็น โซล ทาวน์เวอร์
ลูกน้องของโชรงยืนล้อมแบคฮยอนประมาณเจ็ดคน และแต่ล่ะคนมีแต่กล้าใหญ่ๆเป็นมัดๆและแข็งแรงที่จะรุมแบคฮยอนชนะ และแบคฮยอนก็มีโอกาสน้อยที่จะชนะ
แต่ใครจะไปรู้ว่าเขาเคยเป็นคาราเต้มาก่อน ทั้งฝึกวิชาป้องกันตัว พรางตัวยังได้ เขาได้ฝึกกับพี่น้องเขาอย่างลับๆ ไม่ให้ครอบครัวคนอื่นรู้ ถึงเห็นพวกเขาเป็นมาดคุณชายแต่ข้างในมีอะไรที่ผู้หญิงคาดไม่ถึงเลยก็ได้ พวกเขาเลยเป็นคุณชายในฝันของผู้หญิงทั่วโลกที่หลงไหลอันรูปภายนอกแต่พวกเขามีดีกว่าผู้ชายในฝันซะอีก
มินวูหัวหน้าลูกน้องของโชรงได้เริ่มเข้าไปต่อยแบคฮยอนเป็นคนแรก แบคฮยอนหลบจากการต่อยของมินวูทัน แบคฮยอนใช่ความรวดเร็วหลบลงแล้วต่อยเข้าที่พุงของมินวู แต.......
มินวูกลับไม่สะทกสะท้านอะไรเลยซักนิดแล้วเขาก็โดนมินวูใช้ศอกทุบที่หลังแล้วใช่ฝ่าเท้าด้านขวาของมินวูฟาดเข้าไปที่แก้มด้านซ้ายของแบคฮยอนจนเขาต้องล้มไปกองกับพื้น แต่เขาก็ลุกขึ้นไหว
ลูกน้องคนต่อมากำลังจะเข้ามาต่อยแต่ไหวพริบของเขารู้ซะก่อน เขาเลยหันมาต่อยมันได้ทันเวลาพอดี เขาจึงชนะไปหนึ่ง เหลืออีกหก
คนที่สามเข้ามาแต่ก็โดนแบคฮยอนเตะเข้าที่หน้าและคนที่สี่ก็เช่นกัน ทั้งสองล้มลงไปกองกับพื้น จนคนที่ห้าเข้ามาถีบเขาด้านหลัง จนทำให้แบคฮยอนล้มลงไป แล้วเขาก็หันกลับมาทันเพราะเขายังไหวอยู่ เขาเลยหันกลับมาต่อยคนที่ห้าทัน คนที่หกก็กำลังจะเข้ามาทางด้านหลังแต่แบคฮยอนใช่เท้าข้างซ้ายดันไปข้างหลัง เตะเข้าที่เป้าของคนที่หกจนจุก
ต่อไปก็เหลือแต่มินวูคนเดียว
"เฮ้ย! แฮ่กๆ เหลือแต่แกปล้วไอ้เศษสวะ" เขาหอบเหนื่อยแต่ยังมีแรงที่จะสู้ต่อ เพื่อเธอ
"หน็อยแก.... ไอ้เตี้ย แกอย่าอยู่เลย" มินวูวิ่งเข้าไป แบคฮยอนก็วิ่งเข้าไปสู่อย่างสุดใจ
ภาพในตอนนี้เป็นทั้งสองคน แบคฮยอนและมินวูวิ่งเข้าหากันแล้วง้างกำมัดทั้งสองคน พุ่งชนเข้าหากันแต่มินวูได้เปรียบ มันเลยได้ต่อยเขาก่อน แบคฮยอนล้มลงไปแต่เขาสู้จนสุดใจ เขาลุกขึ้นมาอีกครั้งเพื่อที่จะสู้มันต่อ เขาเลยกระโดดต่อยหัวมันเพราะเขาตัวเล็ก จนมันล้มลงไปกับพื้น แล้วเขาก็ไปซ้ำอีกครั้ง ต่อยที่หน้ามันเจ็ดแปดที จนมันสลบไป
หลังจากนั้นเขาก็เข้าไปที่ห้องเก็บของแต่เห็นโชรงถือมีดจี้ที่คอของแทยอนอยู่ "โชรง เธอจะทำอะไรแทยอนหนะ"
"ฮึ แกเก่งมากน่ะคุณชายบยอน แต่ยังไงพวกแทยอนก็ต้องตายก่อนแกก็แล้วกัน" เธอจิกมีดที่คอของแทยอนนิดๆ
"โอ้ย" เธออุทานออกมาอย่างเจ็บ
"ขอร้องหละ ปล่อยเธอไปแล้วใช้ปืนยิงฉันซะโชรง" แบคฮยอนแบมือทั้งสองข้างห้ามเธอ
"อ่อ อยากตายมากใช่มั้ย..... ได้ ถ้างั้นพวกแกทั้งสองคนไปลงนรกพร้อมๆกันเลย ไป๊" โชรงผลักแทยอนไปที่อกของแบคฮยอน แล้วโชรงก็หยิบปืนออกมาทันที
"คนไหนก่อนดีน่ะ ยัยเตี้ยนี่ก่อนดีกว่า" เธอกดไกของปืนทันที แบคฮยอนกันตัวแทยอนไว้ แต่มีคนมากันเขาทั้งสองคนไว้แทน
ปัง!
"คุณชางมิน" แทยอนอุทานออกมา
"เฮ้ย!" แบคฮยอนก็เช่นกัน
"ฮึ๋ย ทำไมมันต้องมาขัดน่ะ" โชรงตะคอกออกมา "ฮึ! ถึงตาพวกแกแหละ"
โชรงหันปืนมาที่แทยอนแล้วกำลังจะกดไกของปืนแต่เธอดันโดนปืนอีกยิงใส่ที่ข้อมือของเธอ
ปัง!
"โอ๊ย...." ปืนของโชรงตกลงไปกับพื้น เธอร้องครางออกมาอย่างเจ็บปวด
"คริส พวกแก"
"ครับพี่หนึ่ง พวกเราเอง" คริสพูดออกมา ทั้งหกยืนเรียงกัน
"นี่เธอเองหรอ ยัยโชรง" เซฮุนถามเธอแล้วเดินเข้าไปจับแขนของเธอ
"ฮ่าๆๆๆ ช่ายยย ฉันเองแหละ ไอ้โง่"
"หน็อย...." เซฮุนกำลังง้างมัดจะต่อยเธอ แต่ชานยอลมาห้ามไว้ก่อน
"เฮ้ย! ไอ้ฮุน ต่อยเธอไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก เธอไม่ใช่คนแล้วแหละตอนนี้เนี่ยะ เธอมันเป็นปีศาจที่ไม่รู้จักความดีแล้ว" ชานยอลจับแขนของเซฮุนเอาไว้แล้วพูด
"ส่งเธอให้ตำรวจเลย ตอนนี้ผมต่อสัญญาณโทรศัพท์ทั่วโซลแล้ว ตอนนี้ตำรวจกำลังมา คนของยัยนี้โดนตำรวจยิงตายหมดแล้ว" ลู่หาน
"ขอบใจมากลู่หาน งั้นก็ช่วยผู้ชายคนนี้ไปโรงพยาบาล"
หลังจากนั้นแทยอนก็เข้ามาดูชางมินที่กันพวกเขาไว้ "คุณชางมิน คุณชางมินทำใจดีดีไว้น่ะค่ะ คุณชางมิน เดี๋ยวพยาบาลจะมาช่วยคุณแล้ว"
"ฮ่า... ฮ่า... มันไม่มีประโยชน์หรอกครับคุณหญิง"
"ชางมิน"
"คุณแทยอนปลอดภัยก็ดีมากแล้วแหละครับ"
"นายอย่าพูดห่างเหินกับฉันมากขนาดนี้สิ นายไม่จำเป็นต้องมากันฉันไว้เลยอ่ะ"
"ฮึ เธอนี่ยังใสซื่อตลอดเลยน่ะ ฉันแค่พึ่งเห็นเธอวันนี้ เธอก็น่ารักจนผมหลงรักคุณแล้ว แล้วก็ขอโทษที่ผมทำแบบนี้ ทำให้คุณต้องเจ็บ"
"ไม่เลย สำหรับฉัน ฉันให้อภัยนายอยู่แล้ว นายเป็นคนดีมาก ดีกับฉันจริงๆ"
"งั้นไม่มีอะไรแล้ว ผมขอไปแล้วน่ะครับ แฮ่กๆ คุณแทยอน ผมขอให้คุณีความสุขตลอดไปน่ะครับ"
"ฮึก... ฮึก ฮือ..... ชางมิน" เธอกุมมือของเขาไว้แบคฮยอนแตะบ่าของเธอเบาชางมินหลับสบายไปแล้วทันที แล้วเธอก็เข้าไปกอดแบคฮยอนแทน
"คุณชาย ฮึก ฮือ....."
"เขาหลับสบายแล้วแทยอน เขาหลับสบายแล้ว เธอไม่ต้องเป็นห่วงเขาแล้วน่ะ" แบคฮยอนลูบผมพร้อมกับจูบที่หน้าผากของเธอ
เลย์กับวิกตอเรียก็ขึ้นมาดูเหมือนกัน ทั้งแฮริคอปเตอร์ตำรวจที่จับกลุ่มพวกนี้เป็นพันๆ คน และโชรงเธอแอบเอาปืนของตำรวจยิงตัวเองตายทันที และคนที่ตำรวจจับได้กัดลิ้นตัวเองตายหมด เหมือนกับมีอะไรที่อยู่ในปากแล้วกัดแล้วเสียชีวิตทันที พวก c มันไม่ธรรมดาจริงๆ
*****************
รุ่งเช้าวันต่อมา บ้านบยอน
"เดี๋ยวแม่จะตีให้ตายหมดนี้เลย พวกแกทำอะไรไม่ขอแม่ซักนิดเลย ถ้าตายมาแม่จะหัวใจวายพวกแกเคยคิดดันบ้างไหม" คุณหญิงบยอนเอ็ดพวกเขาทั้งหกคน แบคฮยอนนั่งทำแผลกับแทยอนอยู่ข้างๆ
"ก็พี่แบคกับคุณแทยอนโดนจับตัวนิครับ พวกเราก็เลยไปช่วย มันผิดหรอครับ"
"หุบปากไปเลยเซฮุน ยิ่งแต่แกเป็นตัวดีเลยแหละ ยิ่งว่าไปเนี่ยะเข้าสมองกันบ้างมั้ย"
"คร้าบบ" ทั้งหกคนหัวเสียกันหมดเลย
"แกก็เหมือนกันแบคฮยอน"
"ครับแม่"
"พาหนูแทยอนไปทำไม ไม่ต้องพาหนูแทยอนไปเที่ยวที่นั่นอีก เข้าใจมั้ย"
"เอ่อ คุณท่านค่ะ หนูไม่เป็นไรหรอกค่ะ"
"หนูแทยอน...." เปลี่ยนอารมณ์ทันที "เรียกแม่สิลูก ไหนมาดูหน่อยสิ เจ็บตรงไหนบ้าง"
"โอ้โฮ..." ทั้งเจ็ดคนพูดขึ้นพร้อมกัน
"นี่ไม่เห่อลูกสะใภ้น่ะครับ" คริสพูดขึ้น
"นี่ แล้วแกล่ะคริส ตอนกลับมาหน้าจะพาหนูเจสมาด้วยน่ะ"
"เอ่อ..... แม่ครับ แม่อย่าพูดถึงผู้หญิงคนนั้นอีกเลยครับ ผมขอตัวก่อนน่ะครับ" แล้วคริสก็เดินออกไปอย่างหัวเสีย
"อ้าว... ทำไมล่ะ หรือว่าเขาเลิกกันแล้วหรอ"
"คุณเจสสิก้าเขาเลิกกับพี่คริสเองครับ พี่คริสเล่าให้พวกผมฟังแล้วครับ" ดีโอบอก
"เจสสิก้า ชองใช่มั้ยค่ะ"
"ใช่จ๊ะหนูแทยอน"
"นี่เธอรู้จักผู้หญิงคนนั้นได้ไงเนี่ยะ" แบคฮยอนถามขึ้น
"เธอเป็นเพื่อนฉันเองค่ะ ตอนนั้นฉันก็เจอเธอตอนที่ฉันซ่อมรถอยู่ ที่รถของคุณชายเสียแล้วฉันต้องกลับก่อน ฉันเจอก่อนที่คุณคริสจะมารับค่ะ ฉันได้คุยกับเธอแค่นิดเดียวเองค่ะ คุณคริสก็มารับฉันตอนเธอขอตัวพอดี พวกเขาเกือบจะได้เจอกันแล้วค่ะ"
"หรอ เสียดายแทนจัง" แบคฮยอนนั่งเท้าคางอย่างน่ารักให้เธอ "โอ็ย.."
"ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้า"
"โฮ.... ไม่สงสารผมเลย ผมเจ็บน่ะเนี่ยะ"
"ฮึก... ฮึก ฮือ..... ทำไม ทำไมชื่อเธอยังไม่หายไปจากชีวิตฉันซักที เจสสิก้า ทำไม"
เขานั่งร้องให้กับความเจ็บปวดที่เขาเคยมีความรักกับผู้หญิงคนนี้มา เขารักผู้หญิงคนนี้จนไม่สามารถลืมเธอได้ซักที
เขาหยิบรูปที่มีเขาและเธอยืนยิ้มด้วยกัน "ฮึก ฮึก... ทำไม...."
*****************
โรงพยาบาลเอสเอ็ม
แบคฮยอนแทยอนและซูโฮมาที่โรงพยาบาลเพื่อมาเยี่ยมพ่อของแทยอน ที่จริงแบคฮยอนต้องมาทำแผลแต่เขาแข็งแรงมาก แผลเขามีแค่นิดเดียว แต่เนื้อตัวเขาปวดมากแต่ไม่ถึงกับกระดูกหักเพราะพวกมันทำแค่สี่ห้าทีแล้วปล่อยให้แบคฮยอนหลับสลบไป
แต่สถานการณ์ในตอนนี้ พวกเขากลับมาสงบกันแล้ว ไม่มีอุปสรรคอะไรมาขัดขวางพวกเขาได้อีก
เหลือแต่พ่อของแทยอนที่ยังไม่ได้รับผ่าตัด เพราะแทยอนยังไม่มีเงินพอที่จะมีค่าผ่าตัด แต่คุณฮัน หัวหน้าครอบครัวแห่งบยอน ได้ส่งเงินมาจากบราซิลมาให้ค่ารักษาพ่อของแทยอน
"พ่อของคุณจ้องปลอดภัยแน่ เชื่อผมสิ"
"ขอบคุณค่ะ คุณชาย ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ขอบคุณท่านที่ท่านจ่ายค่ารักษาให้ ขอบคุณน่ะค่ะ"
"นี่ เธอไม่ต้องขอบคุณฉันหรอกน่ะ เพราะฉันทำให้เธอได้ทุกอย่างแน่นอน"
"คิคิ ขอบคุณค่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอก...." เขาพูดเสียงยาวแล้วบีบไปที่แก้มของแทยอนอย่างหน้าหมั่นใส้ "เพราะคุณจะได้อยู่กับผมตลอดไปแล้ว"
"แหวะ"
"แหวะอะไรๆ ไอ้ซูโฮ อิจฉาหรอ" แบคฮยอนหันกลับมาแซวน้อง
"หวานจนผมจะอ้วกแล้วเนี่ยะ เอ่อ คุณแทยอนคับ"
"ค่ะ"
"เอ่อ..... แฮะๆ น้องสาวคุณล่ะครับ"
"อ่อ เธอกลับญี่ปุ่นไปแล้วค่ะ เธอบอกว่ามีงานด่วนต้องไปต่อ"
"ฮันแน่.... ชอบเธอล่ะสิไอ้น้องรัก เธอทำอะไรนายถึงได้ชอบเธอขึ้นมา"
"ผมไม่บอกหรอก งั้นผมกลับแหละ ผมต้องรีบไปสอนเด็กเต้น"
"หรอ....รีบหาเรื่องไปเลยน่ะ นี่แกจะมาเพื่อเจอฮโยยอนใช่มั้ยเนี่ยะ"
"เฮ้ย... ช่างเถอะครับพี่ ผมไปล่ะน่ะ ผมด่วนจริงๆ"
"อ่าๆๆๆ ไปซะๆ"
"ฮิ สงสัยฉันต้องจองตัวน้องสาวไว้ให้คุณซูโฮแล้วแหละค่ะ" แทยอนพูดขึ้น
"ฉันดีใจน่ะ ที่เธอยิ้ม ฉันเห็นเธออารมณ์ไม่ค่อยดีมานานล่ะ ฉันอยากให้เธอยิ้มทุกนาทีเลย"
"ฉันกังวลค่ะ ว่าพ่อฉันจะเป็นอะไรหรือเปล่า"
"เชื่อฉันสิ พ่อเธอต้องปลอดภัย เชื่อฉันน่ะ แทยอน"
"ขอบคุณค่ะ คุณชาย" แทยอนซบลงไปที่อกของเขา อกที่แข็งแกร่งของเขามันช่างอบอุ่นเหลือเกิน เธอรู้สึกปลอดภัย เพราะมีเขาอยู่เคียงข้าง
*****************
บ้านเลย์
"เลย์ ไปหาไอ้แบคฮยอนกันเถอะ" วิกตอเรียพูดขึ้น
ทั้งเลย์และวิกตอเรียมาอยู่บ้านเดียวกันแล้ว ซึ่งนั้นก็คือบ้านเลย์ เพราะบ้านนี้ เลย์อยู่คนเดียว พ่อแม่ของเขาอยู่ที่จีน เขาเลยต้องอยู่คนเดียว เหงาด้วย แต่พอมีวิกตอเรีย เขานั้นหายเหงาเลยทันที แต่บ้านของวิกตอเรียนั้นมีพ่อแม่ของเธออยู่แล้ว แต่เธออยากมาอยู่กับเลย์เพราะตกลงปลงใจเป็นแฟนกันแล้ว เธอเลยอยากมาอยู่ด้วย ใครจะมองไม่ดียังไงก็ช่างว่ายังไม่ได้แต่งแต่มาอยู่ในบ้านสองต่อสอง เธออธิบายให้พ่อแม่ของเธอเข้าใจแล้ว แล้วพวกเขาก็เข้าใจ
"ไปทำไมหรอ"
"ฉันอยากไปดูอาการของตาคุณชายแบคอ่ะ"
"นี่... อย่าเป็นห่วงมันเลย ฉันโทรไปแล้ว มันบอกว่าไม่เป็นอะไรแล้ว"
"บ้าหรอ แผลโดนซะขนาดนั้น ถ้าเป็นคนธรรมดาตายแล้วมั่ง"
"แต่มันไม่ใช่คนธรรมดาไง"
"แล้วนายจะไปมั้ย ไม่ไปฉันจะได้ไปเอง" วิกตอเรียพูดเสร็จก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วกำลังเดินก้าวแรกออกไป แต่เลย์เข้ามาโอบเอวของเธอไว้ก่อน
"เดี๋ยวก่อนสิ เธอไม่ต้องห่วงหรอกไอ้แบคอ่ะ เธอควรจะห่วงฉันมากกว่าไอ้แบคนิ" เลย์อ้อนเธอ พอเธอเห็น มันก็น่ารักดีน่ะ
"นายไม่ได้เป็นอะไรนิ"
"ก็....... ก็ฉันไม่อยากให้เธอไปนิ ไอ้แบคมันก็มีแทยอนแล้วอ่า เธออย่าไปเลยน่ะ"
"คิ นายอ้อนอย่างงี้ก็น่ารักดีน่ะ"
"โฮ.. นี่ให้อ้อนหรอเนี่ยะ นึกว่างอน แต่ช่างเถอะ กอดเธออย่างนี้ ก็อบอุ่นดีเหมือนกัน"
วิกตอเรียก็รับการกอดเอวของเธอที่เขากอดอยู่ เธอส่ายตัวไปมา "นายรู้มั้ย ว่าฉันชอบนายตั้งแต่เมื่อไร"
"เมื่อไรหรอ"
"ตั้งแต่แรกที่เห็นนายเลยแหละ ยิ่งนายเป็นคนสัญชาติเดียวกับฉันด้วย ฉันยิ่งรักนายเข้าไปใหญ่เลย"
"แล้วทำไมมันต้องเกี่ยวกับคนจีนเหมือนกัน"
"ก็นายสอนฉันพูดเกาหลีไม่ใช่หรอ ทั้งๆที่ฉันโง่เกาหลีมาก แต่นายก็สอนวัฒนธรรม หรือสระ ตัวสะกด และพยัญชนะต่างๆ ฉันเลยจำได้ก็เพราะนายอ่ะ แล้วนายก็เป็นคนจีนด้วย เราเลยคุยกันรู้เรื่องอ่ะ"
"อืม จริงด้วย แล้วเธอเข้ามหาลัยได้ไงอ่ะ"
"ฟลุ๊คไง"
"หรอ"
"อืม ใช่"
"แต่ก็ดีน่ะ"
"ทำไมหรอ"
"ดีที่เธอได้เจอฉันไง"
"บ้า..... ปล่อยเลย ไปดีกว่า"
"เอ้า ฮ่าๆๆ"
*****************
โรงพยาบาลเอสเอ็ม
แบคฮยอนกับแทยอนนั่งหลับพิงกันอยู่สองที่หน้าห้องผ่าตัดของพ่อของแทยอน แทยอนนั่งพิงบ่าของแบคฮยอน แบคฮยอนก็นั่งทาบที่หัวของแทยอน แล้วแทยอนก็ฝ่ายตื่นก่อน
"อ๊ะ! คุณชาย"
"ฮะ ฮ้าว........อ่า หลับสบายจัง" เขาบิดขี้เกียจไปมา "นี่หมอยังไม่ออกมาอีกหรอเนี่ยะ"
"ยังเลยค่ะ ถ้าออกมาแล้วก็น่าปลุกเราแล้วค่ะ แต่นี้เงียบเลยก็น่าจะยังไม่ออกมาค่ะ"
แล้วหมอก็ออกมาจากห้องผ่าตัดพอดี
"หมอค่ะ" แทยอนลุกขึ้น "พ่อฉันเป็นยังไงบ้างค่ะ"
"คือ......"
ทั้งสองคนลุ้นกับพูดของหมอมาก คือ..... นี้มันคืออะไร
*******************************************************
เป็นไงบ้าง สนุกป่าว........
ตอนหน้าแบคฮยอนจะสงสัยว่าแทยอนเป็นยัยแทในตอนที่เขาเป็นเด็กหรือเปล่า ติดตาม
เม้นด้วยยยยยย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น