ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : chapter 15
'สิ่งสำคัญ คือ การช่วยเหลือคนที่พวกเขารัก และนับถือ'
chapter 15
ดาดฟ้า เอ็น โซล ทาวน์เวอร์
ในตอนนี้ สภาพของแบคฮยอนที่เต็มไปด้วยเลือดที่ลูกน้องของโชรงได้กระทำเอาไว้ เขานอนลงไปกับพื้นด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว กระดูกของเขาแทบจะหัก และหัวของเขาก็แตก ตอนที่เขาโดน เขาทำอะไรไม่ได้ เขาโดนมัดไว้แล้วพวกมันก็รุมกระทำชำเลาคำสั่งจากผู้หญิงเลวๆ
"อ๊ะ เจ็บ" เขาพูดออกมาด้วยความเจ็บปวด
"นี่แก" ชายคนนึงเรียก "ฉันว่าฉันเตือนนายไปแล้วน่ะ"
"ฮึ.. ที่จริงแกก็ไม่อยากทำอย่างงี้ใช่มั้ย"
"ฮึ ฮ่าๆๆๆ ฉันมันเลวนิ ช่วยพวกนายอะไรไม่ได้หรอก แล้วคุณแทยอนอยู่ที่ไหนล่ะ"
"อ๊ะ ฮึบ" เขาใช้แรงเฮือกสุดท้ายลุกขึ้นนั่ง "เธออยู่ในห้องเก็บของ ตอนนี้โชรงกำลังทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้"
"ชิ! ผู้หญิงคนนี้เลวกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีก"
"นายไม่ได้เป็นพวกเธอตั้งแต่แรกหรอ"
"ใช่ ฉันเหมือนหมากตัวหนึ่งที่เธอกำลังเล่นฉันอยู่ ฉันเลยต้องเข้ามาเป็นพวกเธอ"
"แล้วตอนนี้ทำไมตำรวจไม่มาทำอะไรเลย ทั้งๆที่มีตั้งหลายแสนคนออกไปจากที่นี้ได้แล้ว"
"ยัยโชรงเธอมีอำนาจมาก มีลูกน้องเป็นพัน หน้าจะกักตำรวจทั่วโซลแล้วล่ะ"
"แล้วโทรศัพท์หาอินชอนหรือประเทศอื่นไม่ได้เลยหรอ"
"ไม่ได้ เพราะเธอตัดสายทั้งฉุกเฉินหรือโทรศัพท์ เธอตัดได้หมดเลย เธอมีอำนาจมากโดยเฉพาะกลุ่ม c เธอบอกว่ามีทั่วโลกเลย แต่เป็นองค์กรลับ คนที่มีพระคุณของเธอ นั้นแหละเป็นตัวการใหญ่ขององค์กร c นี่ไงล่ะ"
"เฮ้อ...... แต่ก็ดีที่น้องฉันฉลาด"
"น้องนายทำไมหรอ"
"น้องฉันชื่อลู่หาน เขาเป็นวิศวะก่อสร้างอันดับต้นๆ ของเกาหลีใต้และจีน น้องฉันสร้างโทรศัพท์ที่โดนก่อการร้ายตัดทิ้ง แต่เครื่องของน้องฉัน ก็ยังใช้ได้เหมือนเดิม"
"หมายความว่าไง" ชางมินถามเขาอย่างอยากรู้มาก
"เครื่องโทรศัพท์ของพวกน้องฉันยังโทรหาได้ โทรไปต่างประเทศก็ได้ และก็โทรไปที่ไหนก็ได้ ทั้งที่สายของคนอื่นโดนตัดสัญญาณทิ้ง"
"ฮึ.. ถ้างั้นนายก็มีโอกาสรอดแล้วอ่ะสิ"
"แล้วสัญญาณโทรทัศน์ เธอตัดมั้ย"
"ไม่อ่ะ เพราะทีวีไม่มีความสำคัญอะไร ฉันว่าวันพรุ่งนี้ พวกกลุ่ม c ได้ขึ้นหน้าหนึ่งและเป็นข่าวดังแน่"
"ช่างเถอะ ตอนนี้นายปล่อยฉันให้ไปช่วยแทยอนได้แหละ"
"อืม จริงสิ" หลังจากนั้นเขาก็ก้มลงมาแก้เชือกให้แบคฮยอนที่มัดเขาไว้อยู่
ปั๊บ!
ชางมินโดนลูกน้องของโชรงที่พึ่งเข้ามาพอดี เอาปืนตีที่หัวของเขาจนเขาสลบลงไปกองกับพื้น
"ฮึ! ไอ้คนทรยศ" แล้วลูกน้องของโชรงก็เดินออกไป "เฮ้ย จับไอ้คนทรยศนี้ไปมัดไว้ดิ"
"ครับลูกพี่" ลูกน้องอีกคนก็มาจับตัวชางมินไปพิงไว้ข้างๆแบคฮยอนแล้วมัดไว้
เอี๊ยด... เสียงประตูเปิดออก
แทยอนที่นั่งกับเก้าอี้เก่าๆ เธอโดนเอาผ้าปิดปากไว้แล้วเอาเชือกมัดไว้ที่มือสองข้างที่หลังเก้าอี้
"ไงจ๊ะ แทยอน พร้อมโดนหรือยัง" โชรงเดินเข้ามาแล้วพูด "หลังจากที่โดนฉันก็มีโบนัสให้ด้วยน่ะ"
"ธะ ธะ เธอจะทำอะไร"
"ฉันจะตบแกไงล่ะยัยเตี้ย แล้วหลังจากนั้นก็ให้ลูกน้องกล้ามใหญ่ๆของฉันเนี่ย มาทำให้เธอมีความสุขพร้อมกับหายเจ็บยังไงล่ะ"
แทยอนน้ำตาไหลลงมาทันที "ทำไมเธอต้องทำอย่างงี้ ฆ่าฉันให้ตายยังจะดีกว่า ฮึก ฮือ...."
"ฮึ แล้วเธอมาเป็นแฟนกับไอ้ลูกคนแรกครอบครัวเลวนั้นทำไมล่ะ สมน้ำหน้า ฉันอุตสาห์เตือนเธอในตอนแรกแล้ว ฉันอุตสาห์ทำหึงให้แล้ว เธอก็ควรจะเลิกกับมัน แต่เธอกลับที่จะไปกับมันต่อ แต่.... ใช่ เธอไม่รู้หรอก แล้วเธอก็ไม่ผิดด้วย แต่สะเออะเองไงล่ะ ฮ่าๆๆๆ แล้วไงล่ะ อยากมีผัวดีนัก เดี๋ยวฉันจะจัดให้อย่างหนักเลยแหละ" แล้วโชรงจับที่คางของเธอ
"ฮึก ฮึก ฮือ........ ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยฉันที" เธอร้องให้ออกมาอย่างหนัก
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สะใจจริงๆ"
*****************
ด้านล่าง เอ็น โซล ทาวน์
"อะไรเนี่ยะ โทรหาใครก็ไม่ติดเลยอ่ะ ไม่มีสัญญาณเลยอ่ะ" วิกตอเรียลนลานมาก ในสถานการณ์ตอนนี้ชุลมุนวุ่นวายมาก ไม่ว่าจะเป็นตำรวจที่คอยยิงพวกโจรเป็นร้อยๆ ยืนครองเอ็น โซล อยู่ แต่ตำรวจก็ทำอะไรไม่ได้
"เลย์ นายโทรหาใครติดมั้ยอ่ะ"
"โทรศัพท์ฉันไม่มีสัญญาณเลย ฉันเป็นห่วงไอ้แบคจัง"
"ฉันก็เป็นห่วงเหมือนกัน แทยอนด้วย ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง"
"ขอให้ทั้งสองคนไม่เป็นอะไรด้วยเถอะ....."
*****************
คริส,ชานยอล,ดีโอ,ลู่หานและเซฮุน กำลังนั่งรถไปที่เอ็นโซลทาวน์เวอร์อย่างรวดเร็ว และซูโฮกำลังขับรถตามมา ที่จริงที่ติดต่อหาซูโฮได้ เพราะ ลู่หานได้ประดิษฐ์โทรศัพท์ที่ไม่มีสัญญาณ ก็โทรหากันได้ ก็เลยติดต่อให้ซูโฮมาช่วยได้
และพวกเขาก็มาถึงแถวย่านใกล้ๆเอ็นโซล พวกเขาเตรียมพร้อมอาวุธครบมือทุกอย่าง
"ชานยอล โทรหาไอ้ซูโฮอีกสิ" คริสสั่งเขา
"ได้ครับพี่" ชานยอลรับคำสั่งของคริสทันที "ฮัลโหล ซูโฮ"
'ครับ'
"แกถึงไหนแล้ว"
'ผมเห็นพวกพี่แล้วครับ'
"โอเค มาเลย พวกเราได้เวลาต้องลุยแล้ว"
'คร้าบผม'
แล้วซูโฮก็มาถึงพอดีแล้วเขาก็รีบก้าวลงมาจากรถ "เฮ้อ..... วุ่นวายทั้งโซลเลย นี่แม่รู้มั้นครับเนี่ยะ ว่าเรามาแบบนี้อ่ะครับ"
"ไม่รู้หรอก แม่หลับอยู่ป๋าก็เหมือนกัน แล้วทั้งสองนั้นก็ไม่รู้อะไรเลย แล้วก็คนรับใช้ทั้งบ้านก็ไม่รู้ว่าพวกเราออกมา" คริสพูด
"อ่อ ใช่สิครับ วันนี้แม่ใช่คนทั้งบ้านทำความสะอาดจนละเอียดยิบ เลยง่วงนอนกันเร็ว สงสัยเหนื่อย"
"เอาล่ะ เราไม่มีเวลามาคุยกันแหละ ตอนนี้พี่แบคต้องโดนพวกมันรุมเละแน่ เราต้องลุย"
"พี่วางแผนมาเลย ว่าให้พวกเราทำยังไงกันบ้าง" ดีโอถามคริส
"ม่ะ เอางี้ ชานยอล ซูโฮ มากับพี่ ส่วนนาย ดีโอ ลู่หาน เซฮุน แอบเข้าไปไม่ต้องให้ใครเห็น พวกนายจำได้กันใช่มั้ย เราเคยฝึกกันตั้งแต่ตอนเด็กแล้ว"
"จำได้ครับ" ทุกคนตอบ
"เอาล่ะ เรามาต่อกันต่อ ทุกคนต้องส่งสัญญาณใส่โทรศัพท์กัน พูดคำว่า 'exo' ตอนที่ถึงข้างในแล้ว พอถึงข้างใน เราก็จะยิงพวกมันให้กระหน่ำจนไปถึงดาดฟ้าเลย"
"โอเคครับ" ดีโอตอบ
"ป่ะ ทุกคน เรามาเอามือประสานกัน" ทั้งหกคนตั้งวงกลมแล้วยื่นมือมาประสานกัน "คุณชายบยอน ไฟท์ติ่ง" คริสพูดก่อน
"ไฟท์ติ่ง" ทุกยกมือพร้อมกัน
*****************
ดาดฟ้า เอ็น โซล ทาวน์เวอร์
เพี๊ยะ เพี๊ยะ
"โอ๊ย....." แทยอนหันซายออกไปด้วยความเจ็บแสบของแก้ม ที่โชรงได้ตบเธอไปสองครั้ง พร้อมกับน้ำตาที่มันไหลไม่หยุดซักที
"ฮึ! แค่นี้ก็สมใจฉันแล้วแหละ" โชรงถูมือที่แสบเพราะตบเธออย่างแรงทำให้ริมฝีปากของแทยอนมีเลือดซิปออกมา
"ฮึก.... คุณฆ่าฉันซะ คุณโชรง คุณฆ่าฉันซะ คุณจะได้ไม่ต้องแสบมือเปล่าๆ คุณฆ่าฉันแล้วปล่อยคุณแบคฮยอนไป"
"ไม่! แบคฮยอนฉันไม่ปล่อยมันแน่ๆ ถ้าปล่อยก็โง่น่ะสิ แล้วเธออ่ะ อยากตายมากนักใช่ไหม ได้ ฉันจะจัดให้แบบตายทั้งเป็นเลย"
โชรงเดินออกไปซักพักใหญ่ๆ แล้วเธอก็เดินกลับมา "พวกแกอยากได้ผู้หญิงคนนี้ใช่มั้ย"
"ครับนาย" มินวู หัวหน้าลูกน้องกล้ามใหญ่ตอบ
"งั้นพวกแกอยากทำอะไรกับผู้หญิงคนนี้ก็เชิญเลย"
"ฮ่าๆๆ ได้เลยครับนาย" แล้วพวกมินวูก็เขาไปแก้เชือกให้แทยอน "มาม่ะ มาให้พี่หอมแก้มซะดีดี" แทยอนหันหน้าออกไปเพราะขยะแขยงตัวของพวกมัน
ปั๊ป!
ทุกคนในห้องหันไปทางประตูที่มีเสียงปริศนา "เฮ้ย มาสู้กับฉันให้หมดเลยม่ะ ไอ้พวกหมาหมู่"
"คุณชาย" แทยอนอุทานออกมาอย่างดีใจ
"ยังไม่เข็ดอีกหรอว่ะ ไอ้เตี้ย" มินวูพูด
"ฮึ! กระทืบแค่นั้นมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ ไอ้พวกสวะ"
หลังจากนั้น พวกลูกน้องของโชรงเปลี่ยนความสนใจจากแทยอนมาเป็นแบคฮยอนแทน
"ฮึ๋ย...... พวกแกให้มันรอดออกมาได้ไง" โชรงตะคอกออกมา
"โทดครับนาย เดี๋ยวครั้งนี้มันไม่รอดแน่"
*****************
ด้านล่าง เอ็น โซล ทาวน์
เลย์นั่งคุกเข่าลงอย่างท้อแท้ ท้อแท้เพราะเพื่อนของเขาได้ติดอยู่ข้างในตึก แล้วตัวเองก็ทำอะไรไม่ได้เลยซักอย่าง ทำได้อยางเดียวคือ 'นั่งรอ'
"นี่ นายเป็นอะไรหรอ"
"ไอ้แบคมันจะเป็นยังไงบ้างเนี่ยะ มันคงโดนไอ้พวกก่อการร้ายทำร้ายแน่เลย"
"แบคฮยอนจะไม่เป็นไรแน่ เชื่อใจฉันสิเลย์"
"ฉันขอบคุณมากเลยน่ะ ขอบคุณจริงๆ ที่เธออยู่เคียงข้างฉัน ให้กำลังใจฉัน"
"เอ่อ....." วิกตอเรียอ้ำๆอึ้งๆ
"มีอะไรหรอ...."
"ฉัน เอ่อ ฉัน..... ฉันรักนายน่ะเลย์"
"ฮะ.... อะไรน่ะวิกตอเรีย"
"ไอ้บ้า! .... นายไม่ได้ยินรึไง ฉันบอกว่าฉันรักนาย ฉันรักนาย นายเลย์บ้า"
"เหรอ นี่จริงหรอเนี่ยะ"
"นายไม่ได้หูฟาดหรอก ฉันรักนาย"
"จริงหรอวิกตอเรีย จริงเหรอ"
"อืม... ก็ใช่น่ะสิ เอ๊ะ หรือว่าฉันจะเปลี่ยนใจดี"
"เฮ้ยๆ ไม่เอาอ่ะ เธออย่าเปลี่ยนใจจากฉันเด็ดขาดน่ะ" หลังจากนั้นเขาก็โผเข้าไปกอดเธออย่างถือวิสาสะ "ขอบคุณน่ะที่เธอรักฉัน ขอบคุณจริงๆ"
"แล้วนายล่ะ รักฉันมั้ย" แล้วเธอก็เป็นฝ่ายถอนกอดเอง
"รักสิ ฉันรักเธอตั้งแต่เจอเธอครั้งแรกแล้ว และฉันก็ไม่เปลี่ยนใจด้วย และจะรักอย่างงี้ตลอดปะ....." เลย์ยังไม่ทันได้พูดจบเธอก็โผเข้ามากอดเขากลับคืน
"ขอบใจน่ะ ขอบใจที่รักฉัน นายรู้มั้ยว่าฉันรอคำนี้จากปากนายมานานแล้ว ขอบใจน่ะ"
เขาทั้งสองคนกอดกันแน่นท่ามกลางผู้คนมากมายที่ชุลมุนและวุ่นวาย ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พวกเขาจะรักกันอยางนี้ตลอดไป
********************************************************
ร้อยเปอร์แล้ว ไม่รู้ว่าจะถูกใจลีดหรือเปล่า แต่ไรท์จะพยายามทำให้ดีที่สุด
ตอนหน้าพวกเขาจะรอดกันมั้ย ต้องติดตาม และยินดีกับคู่วิกเลย์ด้วย (ปรบมือ)
ใกล้จบแล้ว เม้นหน่อยน่ะ ไรท์ขอร้อง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น