ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : chapter 10
chapter 10
ณ โรงพยาบาล sm hospital ที่พ่อของแทยอนรักษาตัวเพราะโรคหัวใจกำเริบ แทยอนเลยต้องรีบพาพ่อของเธอมารักษา
แบคฮยอนขับรถมาจอดที่หน้าโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว เขาเปิดประตูลงจากรถโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เขารีบปิดแล้วล็อคประตูรถอย่างคล่องแคล่ว แล้วรีบวิ่งไปที่ประชาสัมพันธ์
"เอ่อ คุณครับ" แบคฮยอนเรียกพยาบาลหญิงที่นั่งทำงานอยู่ตรงเคาน์เตอร์แล้วเธอก็หันมาที่แบคฮยอน
"ค่ะ"
"คือ คนป่วยที่ชื่อ คิม จินจอง อยู่ห้องไหนเหรอครับ" แบคฮยอนถามพยาบาลหญิงอย่างลนลาน
"เดี๋ยวดิฉันดูก่อนน่ะค่ะ" พยาบาลหญิงตอบเขาเสร็จก็รีบค้นหาคนไข้ที่ชื่อ คิม จินจอง ซึ่งนั้นก็เป็นพ่อของแทยอนนั้นเอง "เอ่อ..... อยู่ห้อง 2087 ค่ะ"
"ขอบคุณมากครับ" แบคฮยอนก้มหัวให้พยาบาลหญิงแล้วรีบวิ่งแจ้นไปทันที พยาบาลหญิงทำหน้างงพร้อมมองแบคฮยอนที่วิ่งไปจนสุดสายตา แล้วกลับมานั่งทำงานต่อ
แบคฮยอนวิ่งมาที่หน้าลิฟท์อย่างหอบเหนื่อย "ห้อง 2087 หรอ แฮ่กๆ อยู่ชั้นไหนเนี่ย โทรหาแทยอนดีกว่า" หลังจากนั้นแบคฮยอนก็รีบค้นหาโทรศัพท์ทันที แต่...... เขาไม่ได้เอาโทรศัพท์มาพร้อมกับกระเป๋าตังค์
"โถ่เอ๊ย..... ลืมเอาโทรศัพท์มา สงสัยตกตอนเรารีบลงจากรถแน่ๆ เลย ฮ่า... ทำไงดีเนี่ยะ" แบคฮยอนเท้าสะเอวแล้วคิดว่าจะขึ้นไปชั้นไหนก่อน
"อ่อ.... ต้องไปถามพยาบาล แฮ่กๆ" แบคฮยอนนึกออกได้ เขาเลยต้องวิ่งกลับไปที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์อีกครั้ง
เป็นความโชคดีของแบคฮยอนที่ได้เจอพยาบาลคนนั้นเดินมาที่ลิฟท์พอดี ไม่รอช้าแบคฮยอนรีบโถเข้าไปถามพยาบาลหญิงทันที
"เอ่อ คุณพยาบาลครับ ไอ้ห้อง 2087 นี่ มันอยู่ชั้นไหนหรอครับ แฮ่กๆ" แบคฮยอนถามพยาบาลหญิงอย่างหอบเหนื่อยและลนลานมาก
"ฮ่าๆๆๆ คุณนี่รีบมากเลยน่ะค่ะ" พยาบาลหญิงหลุดขำออกมา "อยู่ชั้นแปดค่ะ"
"อ่อ ขอบคุณมากครับ"
"ไปพร้อมดิฉันก็ได้น่ะค่ะ ฉันกำลังไปตรวจคุณจินจองอยู่พอดีเลย"
"ฮ่า...... โชคดีจัง ขอบคุณครับผม" แบคฮยอนเกาท้ายทอยแล้วปาดเหงื่ออีกที
*****************
"เฮ้อ..... ไอ้คุณชายมันอยู่ตรงไหนของโลกว่ะเนี่ยะ รับโทรศัพท์ซักหน่อยไม่ได้เลยหรือไงเนี่ยะ มันจวนจะได้เวลาสอนนักเรียนแล้วน่ะเนี่ยะ" เลย์บ่นพึมพำพร้อมถือโทรศัพท์ที่กำลังโทรหาแบคฮยอน ไม่ใช่กำลังหรอก แต่โทรไปตั้ง 15 สายแล้ว แต่แบคฮยอนก็ไมรับสายสักที
"นี่... ใจเย็นสิ เขาอาจจทำธุระอยู่ก็ได้ เขาอาจไม่ว่างรับสาย" วิกตอเรียเตือนสติเลย์ที่ตอนนี้เขาโทรหาแบคฮยอนอย่างคลั่งและลนลานมาก
"จะให้ฉันใจเย็นได้ไงเล่า ถ้ามันไม่มาตอนนี้ ครูสอนภาษาจีนทั้งหมดจะโดน ผอ. เอ็ดยาวเป็นชั่วโมงแล้วคนที่เป็นตัวต้นเหตุอาจจะโดนไล่ออกก็ได้ เธอไม่รู่หรือไงฮะ"
"ฉันรู้น่า... ใจเย็นๆ ก่อน"
"ไม่ใจเย็นแล้ว ฉันจะไม่ยอมให้มันโดนไล่ออกแน่นอน ฮึ๋ย มันน่าจะโทรมาลาซักหน่อยก็ไม่มี เฮ้อ ฉันจะทำยังไงดีว่ะเนี่ยะ" เลย์เกาหัวอย่างแรงแล้วนั่งลงพักหายใจแล้วบ่นต่อ "ไอ้บ้าเอ๊ย โทรมาสักทีสิ"
"นี่ ฉันให้โอกาศนายอีกรอบน่ะ ถ้านายไม่เลิกบ่น ฉันจะไม่คุยกับนายอีก ฉันไม่รู้หรอกน่ะ ว่านายจะเป็นบ้าอะไรขนาดนี้ แต่จำคำพูดของฉันไว้ นายต้องใจเย็นๆ" วิกตอเรียตะคอกใส่เขาอย่างเหลืออด
"ฮ่า........ โอเคๆ ฉันโอเคแล้ว เธอค่อยๆพูดก็ได้ ไม่เห็นต้องโมโหใส่ฉันขนาดนี้ก็ได้นิ" เลย์แบมือเพื่อบอกว่าตัวเขามีสติแล้ว
"โมโหหรอ มันสมควรที่ฉันโมโหใส่นายมั้ยล่ะ ยิ่งนายทำอย่างงี้มากเท่าไหร่ฉันยิ่งเป็นห่วงนายน่ะ"
"ฮะ ธะ.... เธอ เป็นห่วงฉันเหรอ"
"กะ... ก็ใช่นะสิ ฉันน่ะ เป็นห่ว......." วิกตอเรียยังพูดไม่ทันจบ เลย์โผเข้ากอดเธอทันที "นะ... นาย"
"ฉันขอโทษ ฉันอารมณ์ไม่ดีเพราะฉันเป็นห่วงไอ้แบคมาก ฉันเลยต้องอารมณ์ขึ้นเป็นธรรมดา ฉันขอโทษน่ะ"
"มะ.... ไม่เป็นไร ฉันก็เป็นห่วงแบคเหมือนกัน" วิกตอเรียถอนกอดอย่างช้าๆ "แต่ตอนนี้นายต้องใจเย็นๆน่ะ" วิกตอเรียแตะบ่าเลย์เบาๆ
"อืม ขอบใจน่ะ วะ... ว่าแต่ เรื่องกอดเมื่อกี้ ขอโทษน่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอก ก็เราเป็นเพื่อนกันนิ ขอตัวก่อนน่ะ" วิกตอเรียพูดเสร็จ เธอก็ก้มหัวไปสอนนักเรียนในคาบแรก
"วะ... วิก" เลย์กำลังจะบอกอะไรบางอย่างแต่เธอกลับไม่หันกลับมาหาเขา เลย์ไม่รู้ตอนนี้ว่าวิกตอเรียรู้สึกยังไงกับเขา แต่เขารู้สึกกับเธอมาตั้งนานแล้ว
"ก็เราเป็นเพื่อนกัน อย่างงั้นเหรอ!" เลย์ยืนบ่นแต่สายตายังจ้องไปที่แผ่นหลังของวิกตอเรียอยู่
*****************
พอลิฟท์ถึงชั้นแปด แบคฮยอนก็เดินออกมาพร้อมกับพยาบาลหญิง พยาบาลหญิงเดินนำอย่างเฉยๆ แต่แบคฮยอนรีบมากและลนมากจนพยาบาลหญิงต้องรีบเดินนำเพื่อให้แบคฮยอนได้ถึงเร็วๆ และหายห่วง
"เชิญก่อนเลยค่ะ"
"ขอบคุณมากครับ" แบคฮยอนตอบพยาบาลหญิงเสร็จเขาก็รีบเปิดประตูทันที
"แทยอน"
"คุณชาย" แทยอนเห็นเขา ก็รีบวิ่งเข้ามากอดแบคฮยอนทันที ตอนนี้เขาทั้งสองคนกอดกันแน่นมาก น้ำตาของแทยอนไหลลงมาใส่กล้ามแขนของเขาทำให้แบคฮยอนต้องกอดเธอแน่นมากขึ้นพร้อมลูกหัวเธอสองสามที
"ไม่เป็นไรแล้วน่ะ ผมอยู่นี่แล้ว ผมมาหาคุณแล้ว" แบคฮยอนปลอบเธอ
"ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ฮึก..."
แบคฮยอนถอนกอดอย่างช้าๆ แล้วถามเธอ "พ่อเธอเป็นไงบ้าง"
"ปลอดภัยแล้วค่ะ แต่........"
"แต่อะไรหรอ"
"พ่อฉันต้องผ่าตัดค่ะ ถึงจะหาย ไม่งั้นพ่อฉันจะเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ที่นี้ตลอดค่ะ"
"ฮะ จริงหรอ"
"ค่ะ ฮึก...... ฉันจะทำไงดี เรื่องเงินฉันยังไม่มีสักบาทมาจ่ายค่ารักษาพ่อ แล้วฉันจะทำยังไง ฮือ....."
"เดี๋ยวเรื่องนี้ผมจัดการเอง คุณไม่ต้องห่วงน่ะ"
"ฮึก... ไม่ค่ะ เงินของคุณฉันไม่ต้องการ ฉันรบกวนคุณเปล่าๆ และฉันจะไม่เอาเงินของใครทั้งนั้นนอกจากเงินของตัวฉันเอง"
"อ้าว แล้วคุณจะเอาเงินมาจากไหน แล้ว ค่าผ่าตัดกี่บาทล่ะ"
"ฉันว่า ฉันไม่พูดเรื่องนี้แล้วดีกว่า" แทยอนพูดพร้อมปาดน้ำตาออก "ฉันไม่อยากรบกวนคุณนะ"
"ฮ่า..... งั้นก็ได้ ผมจให้คุณหาเงินด้วยตัวเอง แต่......"
"แต่อะไรค่ะ"
"ผมให้เวลาคุณแค่ 2 เดือน"
ปั๊พ! แทยอนตบบ่าแบคฮยอนอย่างแรง "คุณจะบ้าหรอ ตั้ง 2 เดือน ฉันจะไปหามาจากไหนล่ะ"
"นั้นไง คุณก็หาไม่ทัน แล้วค่ารักษามันกี่บาทล่ะ"
"เอ่อ.... 3,206,156 วอน (100,000บาท) อ่ะ"
"ฮะ! ตั้งสามล้านสองแสนกว่าวอน คุณจะหาทันผมหรอ"
"นี่ อย่ามาดูถูกฉันน่ะ ฉันหาได้อยู่แล้วแหละ"
"อ๊ะ โอเคๆๆ ถ้าคุณหาไม่ได้จริงๆ ผมต้องจัดการเอง"
"........" แทยอนเงียบแล้วเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าอันหล่อเหลาของแบคฮยอน
"คุณมองหน้าผมทำไม อยากจูบผมหรอ"
"บ้า! ใช่ที่ไหนล่ะ"
"แล้วคุณมองอะไรผมเหรอ"
"ฉัน....... มองคุณก็เพราะ...." แทยอนขยับเข้าไปที่แผ่นอกของแบคฮยอนเรื่อยๆ "แบร่... ไม่บอกหรอก"
"อ้าว! หนอย.....เธอนี่มัน" แบคฮยอนยักเขี้ยวใส่พร้อมกับขยี้ผมของเธอ จากนั้นเขาก็กลับมาทำหน้าเข้มเหมือนเดิม "ไม่เอาน่า..... ผมจ่ายให้"
"นี่คุณ ฉันจะไม่เดือดร้อนคุณเด็ดขาด เออ ว่าแต่..... ทางโรงเรียนของคุณไม่ว่าอะไรคุณหรอ ที่คุณไปสาย" แทยอนพูดแล้วปลี่ยนเรื่อง
"เนี่ยะ ผมว่าจะโทรไปแต่โทรศัพท์ผมลืมอยู่ในรถกับกระเป๋าตังค์ด้วย ผมเลยยังไม่ได้โทรหาใครที่โรงเรียนเลย"
ปั๊บ!
แทยอนตีเข้าที่แขนของแบคฮยอนอย่างแรง "นี่คุณ คุณไม่โทรบอกเขาเดี๋ยวคุณก็โดนไล่ออกหรอก แล้วจะรีบมาหาฉันทำซากอะไร"
"อ้าวคุณ! ผมเป็นห่วงคุณกับพ่อคุณมากน่ะ ผมก็เลยรีบมาหาคุณ ผมไม่ผิดน่ะ"
"นี่ ฉันแค่เลื่อนนัดคุณเองน่ะ คุณรีบกลับไปสอนหนังสือเลยน่ะ ทางนี้ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันจะดูแลพ่อฉันเอง แต่ตอนนี้นายต้องรีบกลับไป ไม่งั้นนายโดนไล่ออกแน่ถ้าไม่โทรไปลาเขาอ่ะ"
"ครับ ครับผม ถ้างั้นผมไปสอนหนังสือก่อนน่ะ"
"ค่ะ ตั้งใจสอนน่ะค่ะ" แทยอนยิ้มให้เขา
"ครับ" แบคฮยอนตอบสั้นๆ แล้วก้าวไปตรงหน้าแทยอนอย่างช้าๆ แล้วประทับริมฝีปากบนหน้าผากอย่างรวดเร็ว แล้วเขาก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วแล้วให้แทยอนยืนค้างอยู่อย่างตัวแข็ง
แทยอนเอามือมาจับแก้มทั้งสองข้าง "บ้าอะไรเนี่ยะ นายนี่มัน บ้าจริง ตาคุณชายเอ๊ย"
แบคฮยอนวิ่งมาที่รถแล้วเขาก็จเปิดประตูแต่ประตูรถของเขาล็อก แบคฮยอนก็เลยต้องค้นหากุญแจในกระเป๋าแล้วเขาก็กางเกงแล้วสัมผัสเจอ
"เฮ้อ......" เขาถอนหายใจออกมาอย่างแรงเพราะในความรู้สึกของเขานั้นโล่งใจที่ได้เห็นกุญแจ
หลังจากนั้นเขาก็รีบคว้ากุญแจออกมาจากกระเป๋าของเขาแล้วรีบแม่กุญแจไขประตู แต่....... เขาก็นึกขึ้นได้ว่ามีปุ่มกด เขาเอานิ้วโป้งกดปลดล็อกอย่างคล่องมือ แล้วประตูรถของเขาก็ร้อง
ปิ๊ป ปิ๊ป
แบคฮยอนก้าวขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างเร็ว
*****************
"อยู่ไหนของมันว่ะเนี่ย"
เลย์นั่งบ่นพึมพำในห้องผู้อำนวยการหรือห้องครูใหญ่นั้นเอง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาแบคฮยอนแต่ก็ไม่รับสายสักที
"ผมให้เวลาอีกสิบนาที ถ้าเขายังไม่มา ผมจะให้เขาออกทันที" ชายวัยกลางที่มีตำแหน่งเป็นถึงผอ.ที่นั่งทำงานแล้วพูด
"ผอ. รอก่อนน่ะครับ เดี๋ยวหนึ่งก็มาแล้วล่ะครับ เชื่อผม"
ตื้ด ตื้ด ตื้ด......
เมื่อเลย์ได้ยินเสียงโทรศัพท์แล้วหน้าจอเป็นเบอร์ของแบคฮยอน เขาก็รีบรับสายอย่างไม่ลังเล
"ฮัลโหล ไอ้แบค นี่แกอยู่ไหนเนี่ยะ"
'เออ อีกแป็บเดียวก็จะถึงแล้ว ขอโทษน่ะเว้ย'
"แกรีบมาเดี๋ยวนี้เลยน่ะ ผอ. ท่านให้เวลาอีกสิบนาที"
'เออๆ'
หลังจากนั้นเลย์ก็เลย์ก็วางสายแล้วยิ้มให้ผอ. "เดี๋ยวเขาก็มาแล้วครับ"
หน้าโรงเรียนที่เต็มไปด้วยนักเรียนทั้งชายและหญิง แบคฮยอนขับรถเข้ามาอย่างรวดเร็วแต่ก็ไม่ชนนักเรียนคนไหน เพราะเขาขับอย่างชำนาญแล้ว
"อันยองค่ะ อาจารย์หนึ่ง" เด็กนักเรียนหญิงคนนึ่งก้มหัวทักทายเขา
"คับ" เขาก็ก้มหัวตอบรับ แล้วเด็กนักเรียนหญิงคนนั้นก็กรี๊ดเหมือนเห็นไอดอลยังไงยังงั้น
แบคฮยอนมองเด็กนักเรียนหญิงที่กรี๊ดเขาไปเมื่อกี้แล้วหันกลับไปที่อาคารหนึ่ง ซึ่งเป็นที่ทำงานของผู้อำนวยการโรงเรียนแล้วเขาก็รู้ว่าเขาต้องโดนเรียกแน่ๆ
เพราะกฎของโรงเรียนเขานั้น มีอย่างหนึ่งที่สำคัญสำหรับครู ถ้าไม่ลาผู้อำนวยการว่าติดธุระ มาสอนไม่ได้หรือไม่บอกอะไรเลย ก็จะโดนไล่ออกทันที หมดเวลาการลาของครูคือ 07.30 น. เท่านั้น แต่ในตอนนี้ เวลามันปาไปตั้ง 09.00 น. แล้ว
แบคฮยอนวิ่งไปที่ห้องของ ผอ. อย่างรวดเร็ว พอมาถึงหน้าห้องเขาก็เคาะประตู ก็อกๆๆ
"ผอ. ครับ ผมมาแล้วครับ"
หลังจากนั้นคนด้านในห้องก็เปิดให้ แล้วคนที่เปิดให้นั้นก็คือเลย์ "แกไปไหนมา" เลย์ทำหน้าไม่สบอารมณ์เอาซะเลย
"เฮ้ย คือ ฉันขอโทษจริงๆ วะ พอดีฉันรีบ" แบคฮยอนแก้ตัวเสร็จก็เดินผ่านไหล่เลย์เข้าไปแก้ตัวกับผู้อำนวยการของโรงเรียนทันที
"คุณไปไหนมา ทำไมไม่บอกผมก่อน" ผอ. ที่นั่งทำงานอยู่ถามขึ้น
"เอ่อ... คือ พ่อแฟนผมป่วยกระทันหันนะครับ ผมเลยต้องรีบไป ตอนแรกผมก็ว่าจะโทรมาบอกลามาสอนสาย แต่... ผมลืมโทรศัพท์ไว้ในรถครับ แล้วผมรีบและวุ่นวายมาก ผมเลยไม่ได้โทรบอก"
"นี่คุณชาย คุณน่าจะมีความรับผิดชอบมากกว่านี้ คุณเป็นถึงคุณชายน่ะ"
"ครับ ผมรู้ ผมผิดไปแล้ว แต่ผมขออยู่ต่อเพื่อสอนนักเรียนต่อน่ะครับ มันคือความฝันของผม"
"ฮึ ความฝันเหรอ นี่คือความฝันคุณจริงหรอ"
"ครับ มันทั้งเป็นความฝันและคำสัญญากับเด็กผู้หญิงคนนึงที่ผมเจอเธอเพียงแค่วันเดียวและชั่วโมงเดียว"
"ก็ได้ ผมจะให้โอกาสคุณอีกครั้งนึง เพราะเห็นแก่พ่อของคุณหรอกที่ช่วยโรงเรียนหลายอย่าง ผมถึงให้โอกาสคุณ"
"ครับ ขอบคุณมากๆครับ"
"พวกคุณออกไปได้แหละ ผมเสียเวลามากแหละ ไปไป" ผอ. กวักมือไล่เลย์และแบคฮยอนให้ออกไปเพื่อที่จะทำงานต่อ
"ความฝันกับคำสัญญาหรอ"
"อืม ทำไมหรอ"
"นี่ แล้วแกไปมีแฟนตอนไหนเนี่ยะ ทำไมฉันพลาด"
"เออ ก็ตอนนี้แกรู้แล้วนี่ ช่างเถอะ"
"แล้วที่แกสัญญากับเด็กผูหญิงคนนึงเนี่ยะ ใครหรอวะ"
"ไม่รู้สิ ฉันจำชื่อเธอได้แต่คำว่าแท แค่เนี่ยะ"
"เอ้า! แล้วแกชอบผู้หญิงคนนั้นมั้ย"
"ชอบสิ"
"อ้าว..... แล้วตอนนี้แกชอบใครซะแล้วล่ะ แล้วแกลืมเด็กผู้หญิงคนนั้นแล้วเหรอ"
"ไม่รู้สิ แต่ความรู้สึกมันบอกให้รักเธอไปแล้ว"
"แล้วแกไม่เจอเด็กผู้หญิงคนนั้นมากี่ปีแล้ว"
"ประมาณ 20 ปี"
"โฮ...... แกนี่มันแน่จริงๆ เลยว่ะ" เลย์ตบบ่าแบคฮยอนอย่างเบามือ "เออ เมื่อกี้ฉันแทบจะบ้าตายแล้ว แกรู้มั้นเนี่ยะ ฉันนึกว่าแกจะโดนไล่ออกแล้วย้ายไปโรงเรียนอื่น"
"ฮึ.... ฉันก็คิดงั้นแหละ ฉันไปสอนหนังสือก่อนน่ะ"
"เออ ตั้งใจสอนล่ะ"
"ครับผม คุณเพื่อน"
แล้วเลย์ก็เดินแยกออกไปสอนห้อนของเขาทันที
"แทหรอ!" แบคฮยอนกลับมาคิดเรื่องชื่อของเด็กผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง
*******************************************************************
ฮ้า....... เสร็จซักที
ตอนนี้กำลังเข้มข้นเลย ติดตามน่ะ
เม้น ด้วย น่ะ อิ อิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น