(fic exo snsd)ซีรีย์ชุด my love คุณชายในฝัน เรื่องที่ 1/9 ตอน คุณชายหนึ่ง/แบคฮยอน (end)

ลำดับตอนที่ #10 : chapter 9

chapter 9

แบคฮยอนล้มตัวลงไปที่เตียงนอนแล้วนอนนึกถึงใครบางคนที่เธอชื่อ 'แทยอน' แบคฮยอนนั่งเพ้อฝันจนตัวเองถึงกับหลุดยิ้มออกมาแทบจะฉีกถึงรูหู เขาจ้องเพดานอยู่นานพอสมควร แล้วเขาก็กลับมามีสติเหมือนเดิมเพราะมีคนมาเคาะประตูห้องเขา

'ก็อก ก็อก ก็อก'

"เข้ามาเลย" แบคฮยอนเอ่ยออกมาทั้งที่ตัวเองยังนอนอยู่บนเตียง และคนที่เข้ามานั้นก็คือ แม่ของเขานั้นเอง 'คุณนายแห่งบยอน คุณหญิงมี'

"อ้าว..... แม่เองหรอครับ" แบคฮยอนพูดพร้อมกับเด้งตัวขึ้นออกจากเตียงทันที

"ไงลูก ผู้หญิงคนนั้นเขาจะมาวันไหนหรอลูก" ผู้เป็นแม่ถามขึ้น

"ผมให้เธอมาวันพรุ่งนี้ครับ หวังว่าแม่คงจะไม่ว่าเธอน่ะครับ" แบคฮยอนทำหน้าตาเหมือนเด็กน้อยที่ขอร้องแม่เอาไอติม

"แม่ต้องว่าอะไรล่ะลูก แล้วทำไมต้องทำหน้าอย่างงี้ด้วยเนี่ยะ แม่ไม่เคยหนึ่งทำหน้าตาแบบนี้มาตั้งนานแล้ว" ผู้เป็นแม่พูดพร้อมยิ้มแย้ม

"ฮ่าๆๆๆๆ มันเป็นนาทีทองครับ ว่าแต่ น้องๆไปนอนกันหรือยังครับ" แบคฮยอนถามขึ้น

"ยังเลยลูก เห็นว่าพวกนั้นจะกินกันต่อแล้วก็รอดูบอลด้วย"

"เหรอครับ ฮึ๋ย ทำไมไม่บอกกันบ้างเลยว่าวันนี้บอลมา ถ้างั้นผมขอลงไปดูบอลกับน้องก่อนน่ะครับ" แบคฮยอนพูดเสร็จก็รีบวิ่งลงไปดูบอลกับพวกน้องของเขาทันที

"เฮ้อ...... ทำอย่างกับวันพรุ่งนี้ไม่ได้ไปทำงานแหละ พวกนี้ จริงๆเลย" คุณหญิงมีถอนหายใจแล้วบ่นพึมพำ

*****************

ณ บ้านหลังหนึ่งที่อยู่ในย่านอินชอนของประเทศเกาหลีใต้ แทยอนยืนหน้าประตูชั้นสองที่อยู่ข้างบนของบ้านเธอ แทยอนมองบรรยากาศและวิวสวยที่หน้าบ้านของเธอนั้นเป็นภูเขา 

ภูเขานั้นมีแสงไฟสลัวจากหมู่บ้านทางนั้นมามากมาย แทยอนหลับตารับลมหนาวที่พัดเข้ามาใส่เธออย่างแรง แต่เธอก็ไม่ได้ขยับอะไรหรือสั่นเพราะความหนาว เพราะเธอใส่เสื้อกันหนาวหนามากจนตัวของแทยอนอบอุ่นและเย็นสบายมาก

"ฮ้า..... เย็นสบายจัง อยากมีบรรยากาศแบบนี้ทุกวันบ้างจัง" แทยอนพูดขึ้นแล้วอ้าแขนรับลมหนาว

'ตื้ด ตื้ด ตื้ด' เสียงโทรศัพท์ของแทยอนดังสั่นขึ้น

แทยอนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู "เบอร์ใครเนี่ยะ โรคจิตหรือเปล่า" เธอรับอย่างไม่สงสัยอะไรอีกแล้ว "ฮัลโหล นี่ใครค่ะ"

'ฮึ ฮัลโหล' เสียงหญิงปริศนาหัวเราะในลำคอแล้วพูดขึ้น

"นี่ใครค่ะ"

'นี่... จำเสียงของฉันไม่ได้หรอ ฮะ ยัยจืดเตี้ย' เสียงหญิงปริศนาพูดต่อ

แทยอนหยุดชะงักแล้วนึกเสียงของผู้หญิงที่พูดกับเธอ แทยอนนึกไปที่งานต้อนรับคริสกลับมาพักผ่อน ตอนที่ผู้หญิงคนนึงมาห้ามแบคฮยอนว่าไม่ให้ไปส่งเธอและผู้หญิงคนนี้ก็เรียกชื่อแทยอนว่า 'ยัยจืดเตี้ย'

'จะไปไหนกันค่ะ คุณแบคฮยอน ยัยจืดเตี้ยนี่คือใครค่ะ' โชรงมองแทยอนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าของแทยอน

'นี่คุณค่ะ อย่างกับคุณสูงกว่าฉันมากขนาดนั้นแหละ ถ้าไม่พูดก็ไม่มีใครว่าใบ้หรอกนะค่ะ' พอแทยอนนึกออกก็ถึงกับทำหน้าอึ้งออกมาทันที

"นี่ คุณ...... ได้เบอร์ฉันได้ยังไงค่ะ"

'ฮึ เธอไม่ต้องรู้หรอก ฉันขอบอกอะไรไว้อย่างหนึ่งน่ะ คุณแบคฮยอนอ่ะ เขาเป็นแฟนฉัน เธออย่ามาสะเออะกับแฟนฉันอีก รู้ไว้ซะ!' โชรงตะคอกใส่เธอจนแทยอนตกใจและใจสั่นนิดๆ

"คุณคงเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าค่ะ คุณสูงเรียว คุณแบคฮยอนเขาเป็นแฟนฉันต่างหากล่ะค่ะ แล้วคุณไปเป็นแฟนกับเขาเมื่อไรค่ะ" แทยอนถาม ในหัวของแทยอนตอนนี้คือแบคฮยอนไปเป็นแฟนกับผู้หญิงคนนี้ตอนไหน แล้วถ้าเป็นจริงๆ เขาจะมาบอกลองคบกับฉันเพื่ออะไร

'เอ่อ.... นี่ เขาไปเป็นแฟนเธอตอนไหนย่ะ ยัยจืดเตี้ย'

"คุณไม่จำเป็นต้องรู้หรอกน่ะค่ะว่าฉันไปเป็นแฟนเขาตอนไหน แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาเอาของคนอื่นไปด้วยน่ะค่ะ เพราะคุณแบคฮยอนเขาคบกับฉันแล้ว"

'ฮึ ใสซื้อจริงๆ คบงั้นหรอ แต่ของฉันเรียกว่า เป็นสามีภรรยากันเลยก็ว่าได้มั่ง'

"นี่ คุณสูงเรียว มันจะมากเกินไปแล้วน่ะค่ะ"

'เธอไม่เชื่อรึไง ได้ ตอนนี้ฉันยังไม่มีหลักฐานหรอกน่ะ ถ้าฉันมีเมื่อไรล่ะก็ เขาเสร็จฉันแน่ และเธอก็ไม่ต้องห่วงน่ะ เพราคุณแบคฮยอนอ่ะ ฉันจะเป็นคนดูแลเขาเอง'

"ถ้างั้น ก็แปลว่าคุณน่ะ ยังไม่ได้เป็นอะไรกับเขาจริงๆ ใช่มั้ยค่ะ ถ้างั้นฉันก็ยังคบกับได้อยู่เพราะฉันยังไม่เชื่อหรอกว่า คุณเป็นอะไรกับเขา แค่นี้น่ะค่ะ เสียเวลาคุยกับคุณมาเยอะแล้ว ขอตัวไปนอนก่อนน่ะค่ะ" หลังจากนั้นแทยอนก็กดปิดวางสายทันที

ในหัวของแทยอนตอนนี้สงสัยมากว่า เรื่องยัยคุณสูงเรียวกับคุณชายจะเป็นอะไรกันหรือเปล่า เธอเลยต้องกดโทรหาแบคฮยอนทันที

และในระหว่างที่เธอรอแบคฮยอนรับโทรศัพท์ เธอก็เดินไปที่เตียงนอนของเธอเพื่อไม่ให้ตัวเธอยืนเมื่อยเพราะรอแบคฮยอนรับสายของเธอนานมาก แต่พอเธอนั่งบนเตียงปึ๊ป เขาก็รับทันที

'ฮัลโหลคุณ มีอะไรหรอ โทรมาหาผมซะดึกเชียว'

"คุณแบคฮยอน คุณเป็นแฟนกับเธอแล้วหรอ"

'นี่ คุณพูดเรื่องอะไรเนี่ยะ ผมจะไปเป็นแฟนกับใครคนอื่นได้ยังไงล่ะ ก็ผมคบกับคุณอยู่นิ'

"ก็จริงของคุณแหละ แล้ว... นี่คุณทำอะไรอยู่หรอ ทำไมถึงไม่นอน"

'ผมดูบอลกับน้องอยู่ แล้วคุณล่ะ ดึกขนาดนี้คุณยังไม่นอนอีกเหรอ หรือว่า..... คิดถึงผมจนคุณถึงกับไม่หลับไม่นอน ขนาดนั้นเลยหรอ'

"คิดถึงบ้าบออะไรล่ะ คุณน่ะ คิดเองเออเองทั้งนั้นอ่ะ ไม่มีอะไรแล้วค่ะ ฉันจะนอนแล้วน่ะ พรุ่งนี้เจอกันค่ะ"

'ฮ่า...... ก็ได้ๆ ผมยอมแล้ว ผมยอม ผมจะให้คุณพูดคำว่าค่ะก็ได้ ถ้างั้นผมก็จะพูดคำว่าครับกับคุณด้วย โอเคมั้ยครับ'

"อืม... ก็ได้น่ะค่ะ ดีออก ถ้างั้นแค่นี้แหละ ฉันจะนอนแหละ เออ วันพรุ่งนี้ตอนเที่ยงคุณกินข้าวที่ไหนค่ะ"

'เอ่อ..... บางวันผมก็ไม่ค่อยกินอ่ะ เพราะผมงานยุ่งมาก ผมเลยไม่ค่อยได้กินข้าวตอนเที่ยงซักเท่าไหร่ เป็นส่วนใหญ่นะ แฮะๆ'

"คุณไม่ต้องมาหัวเราะเลยน่ะค่ะ เดี๋ยวคุณก็ไม่สบายหรอก ถ้าไม่กินข้าวครบทุกมื้ออ่ะ ยิ่งตอนเที่ยงคุณต้องได้รับพลังงานให้มากๆน่ะค่ะ"

'นี่คุณเป็นห่วงผมขนาดนั้นเลยหรอ'

"ถ้าฉันไม่เป็นห่วงคุณ แล้วจะให้ฉันไปเป็นห่วงใครล่ะ คุณเล่นไม่กินมื้อเที่ยง ตอนบ่ายคุณทำงานสั่นแหงกๆ ตายแล้วมั่ง"

'คร้าบบ ครับ ผมรู้แล้วว่าคุณเป็นห่วงผมมากขนาดไหน ว่าแต่เรื่องของคุณเถอะ พ่อคุณนะ ไปรักษาโรคหัวใจหรือยัง คุณน่าจะเป็นห่วงพ่อคุณมากกว่าตัวผมอีกน่ะ'

"รายนั้นน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ พอฉันตอนนี้ยังไม่เป็นอะไรหรอก ท่านก็แข็งแรงดีค่ะ แต่ท่านไม่ค่อยจะสนใจฉันเท่าไร"

'นี่ คุณ ไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่ห่วงลูกหรอก พ่อคุณอาจจะมีเหตุผลบางอย่างก็ได้ เพราะที่ไม่สนใจคุณก็เพราะ.....'

"คุณ... หยุดพูดเถอะค่ะ ถึงคุณพูดอะไรยังไงพ่อฉันก็ไม่สนใจฉันขึ้นมาหรอกค่ะ รีบนอนเถอะน่ะค่ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ"

ตุ้ด...... แทยอนกดปิดสายทันที

"ฮ่าว....... เฮ้อ ง่วงจัง นอนดีกว่า" แทยอนห้าวไปฟอดใหญ่พร้อมบิดขี้เกียจเสร็จ เธอก็ล้มตัวลงที่หมอนนุ่มๆ อย่างอ่อนล้า

แทยอนหลับไปในห้วงนิทราอย่ารวดเร็ว อย่างกับว่าเธอไปเหนื่อยที่ไหนมาอย่างงั้นแหละ

*****************

แบคฮยอนที่ยังงงกับแทยอนที่ตัดสายไปเมื่อกี้ เธอไม่พอใจอะไรหรือเปล่า ในหัวของแบคฮยอนตอนนี้นึกถึงแต่แทยอน แทยอนคนเดียวที่คอยเป็นห่วงเขาอยู่ อต่เขากลับไปพูดอะไรที่มันยังไม่เหมาะที่จะพูดในตอนนี้

"เธอเป็นอะไรของเธอน่ะ แทยอน" แบคฮยอนบ่นขึ้นจนสติกลับมาเมื่อได้ยินเสียงพวกน้องๆของเขาเฮลั่นบ้านอย่างดังจนแบคฮยอนถึงกับตกใจ

"เฮ้........" คริส ดีโอ ไค และลู่หานเชียร์แมนยู และในโทรทัศน์นั้น แมนยูสู่กับเชลซีอยู่ ตอนนี้แมนยูทำประตูได้ สี่คนนี้เลยต้องอุทานออกมาอย่างดีใจ

"โถ่เอ้ย! ให้มันได้อย่างงี้สิ" ซูโฮเซ็งทันทีที่ทีมของตัวเองยังไม่เข้าประตูซักลูก

คนที่เชียร์เชลซีนั้นได้แก่ แบคฮยอน,ซิ่วหมิน,ชานยอล,ซูโฮและเซฮุน ซึ่งเป็นทีมที่พวกเขาเชียร์เยอะที่สุดแต่กลับทีมที่เชียร์น้อยเข้าประตูไปอย่างเจิดจรัส

"เอาน่า ยังไงเราก็ยังมีหวังอยู่ เหลืออีกตั้งหลายนาทีแหนะ" ชานยอลพูดปลอบซูโฮ

"ฮ่าๆๆๆๆ สู้ๆ แล้วกันน่ะ ทีมพวกพี่อ่ะ" ลู่หานยิ้มเยาะเย้ย

"ฮึ๋ย เยาะเย้ยหรอ แกกับฉันมาซักฝุ่นกันมั้ยล่ะ" ซูโฮลุกขึ้นแล้วกำหมัดจะไปต่อยลู่หาน แต่ชานยอลกับเซฮุนห้ามตัวเขาไว้

"เฮ้ย พี่ ผมล้อเล่นครับ แฮะๆ เรามาเชียร์บอลกันอย่างดีดีกันต่อน่ะครับ แฮะๆ" ลู่หานแบมือห้ามแล้วพูดพร้อมแบบหวังดีต่อกัน

"พี่เป็นอะไรหรอครับ หน้าตาดูไม่ค่อยดีเลย ง่วงหรอครับ" ดีโอพูดขึ้นพร้อมกับมองไปที่หน้าของแบคฮยอน

"ไม่มีอะไรหรอก พวกแกดูกันต่อไปเถอะ ฉันจะไปนอนแหละ อย่าลืมปิดไฟล่ะ ไม่งั้นหูพวกเราจะฉีกอีกน่ะ"

"คร้าบบบบบ" ทั้งแปดคนตอบพร้อมกันแล้วหันกลับไปเชียร์บอลต่อ

แบคฮยอนลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นไปที่ห้องนอนของเขาทันที แต่ไม่ทันได้เข้าห้องก็เจอผู้เป็นพ่อเดินผ่านมาพอดี

"ไงลูก ดึกแล้วยังไม่นอนอีกหรอ" ผู้เป็นพ่อทักขึ้น

"ผมกำลังจะเข้าไปนอนแล้วแหละครับ นี่พ่อพึ่งทำงานเสร็จหรอครับเนี่ยะ" 

"ใช่ ฮึๆๆๆ แกนี่ก็รู้นิ จะถามทำไมล่ะ"

"ผมอยากพูดอ่ะครับ งั้น ผมเข้านอนก่อนน่ะครับ ดึกมากแล้ว"

"ราตรีสวัสดิ์ลูก"

"ครับพ่อ" แบคฮยอนตอบเสร็จก็เปิดประตูเข้าห้อนนอนของเขาทันที

*****************

รุ่งเช้าขึ้น แทยอนลงมาทำกับข้าวด้วยตัวเองเพื่อที่จะทำกับข้าวให้แบคฮยอนได้กิน เพราะเมื่อคืนเขาและแทยอนได้คุยกันเรื่องการกินข้าวมื้อเที่ยงของแบคฮยอน แทยอนอดเป็นห่วงไม่ได้ เธอก็เลยต้องทำกับข้าวให้แบคฮยอนทาน

"วันนี้แกลงมาทำกับข้าวเองเลยหรอ" ผู้เป็นพ่อของเธอทักขึ้น แทยอนกำลังทำกับข้าวพอดี

"ค่ะ พ่อไปทำงานเถอะค่ะ อย่ามาสนใจหนูเลย"

"นี่ ถ้าฉันไม่สนใจแก แล้วฉันจะไปสนใจใครล่ะ ฮะ แกเป็นลูกสาวของฉันคนเดียวของฉันน่ะ แล้วแกทำกับข้าวไปให้ใคร" ผู้เป็นพ่อถามอย่างซักไซร้ แทยอนแควใส่พ่อของเธออย่างไม่ใยดี

"พ่อหยุดพูดเถอะค่ะ" แทยอนเก็บของ (ซึ่งนั้นก็คือกับข้าว) เสร็จ แทยอนก็รีบเดินผ่านผู้เป็นพ่อออกไปจากห้องครัว

จินจองมองแทยอนตามโดยไม่คลาดสายตาแล้วเดินตามแทยอนไป แต่........

"ทะ..... แทยอน ลูก" ผู้เป็นพ่อเอามือมาจับตรงหน้าอกอย่างเจ็บปวด แล้วเรียกลูกที่ไม่สนใจเขาเลย

แทยอนใส่รองเท้าเดินออกมาจากบ้านแต่เธอก็อดสงสัยพ่อของเธอไม่ได้

"เอ้า! แปลกจัง ทำไมไม่ออกมาบ่นต่อล่ะ นี่เขาเป็นไรหรือเปล่าเนี่ยะ" แทยอนทำหน้าขมวดคิ้ว ครุ่นคิดมากเลยต้องเดินกลับเข้าไปในบ้าน

"ฮ๊าา.....  พ่อค่ะ!" แทยอนอุทานร้องออกมา

****************

ในตอนนี้ แบคฮยอนกำลังเตรียมตัวไปสอนหนังสือ ซึ่งอาชีพเขานั้นก็คือครูก็อย่างที่ทุกท่านรู้กัน แบคฮยอนต้องใส่เสื้อลายสก็อต สีส้มอ่อนกับกางเกงพละขายาว ที่แบคฮยอนต้องใส่กางเกงพละก็เพราะตอนนี้อากาศหนาวมาก ทางโรงเรียนก็ให้ใส่ได้ทั้งครูและนักเรียน แต่นักเรียนใส่ได้เฉพาะนักเรียนหญิงเท่านั้น เขาเตรียมหนังสือที่จะสอนในวันนี้

"เฮ้อ...... วันนี้เราต้องสอนบทไหนต่อนะ" แบคฮยอนเปิดหนังสือวิชาภาษาจีนที่แบคฮยอนสอนอยู่

'ตื้ด ตื้ด ตื้ด' เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

"เอ้า เสียงโทรศัพท์นิ" แบคฮยอนได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาวางหนังสือที่จะสอนทันทีแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

แบคฮยอนรับทันทีที่เห็นชื่อบนหน้าจอ

"ฮัลโหล มีอะไรหรอคุณ"

'ฮึก.... คุณแบคค่ะ วันนี้ฉันขอเลื่อนนัดคุณก่อนได้มั้ยค่ะ' 

"นี่คุณร้องให้เหรอ เป็นอะไรหรอ คุณมีอะไรหรือเปล่า" แบคฮยอนถามเธออย่างสงสัยและเครียดตามไปด้วย

'พ่อฉันโรคหัวใจกำเริบอ่ะ ฮึก... ฮือ..... วันนี้ฉันขอโทษน่ะที่ฉันเบี้ยวนัดคุณ'

"ไม่เป็นไรคุณ ไม่เป็นไรครับ ตอนนี้พ่อคุณอยู่โรงพยาบาลอะไรหรอ" แบคฮยอนถามอย่างลนลาน

'ฮึก... อยู่ sm hospital ค่ะ'

"งั้นเดี๋ยวผมไปหาน่ะ แป็บเดียว เดี๋ยวผมก็ถึง"

'ค่ะ....... ' หลังจากนั้นแบคฮยอนก็รีบลงไปแล้วไปรถอย่างรวดเร็ว แล้วขับรถออกไปโดยไม่บอกใครเลย

"อ้าว พี่หนึ่งรีบไปไหนของเขาเนี่ยะ" ลู่หานยืนบ่นอยู่กับเซฮุน

"ก็ไม่รู่สิน่ะครับ" เซฮุนตอบพร้อมยิ้ม

"แกยิ้มอะไรเนี่ยะ"

"ผมว่าผมชอบผู้ชายอ่ะ"

"ไอ้บ้า ขนลุก ฮึ๋ย" ลู่หานตัวสั่นแล้วรีบเดินออกห่างจากเซฮุนทันที

"เฮ้ยพี่ครับ ผมล้อเล่น" เซฮุนวิ่งตามไปแก้ตัว

*********************************************************

เย้..... ไรท์มาอัพแล้วน่ะ ขอโทษน่ะที่ต้องให้รอนาน พอดีตอนนี้การบ้านเยอะ

เรื่องราวกำลังเข้มข้น ต้องติดตาม

เม้นด้วยน่ะ เยอะๆก็ดี อิอิ

CR.SHL