ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ห่วง
"ไปไหนมา" ปฐพีถามเสียงเข้ม เมื่อเห็นหญิงสาวเดินเข้ามาในห้องในเวลาเกือบสองทุ่ม เขาอุตส่าห์
รีบเคลียร์งาน เพื่อกลับมาดูเธอตั้งแต่บ่ายสาม เพราะกลัวว่าเธอจะเหงา แต่พอกลับมาถึงห้องกลับ
พบแต่ความว่างเปล่า ไม่รู้ว่าเธอไปไหน
"ลิซ่าไปเดินเล่นที่...."
"จะไปไหนมาไหนทำไมไม่บอก" เขาพูดแทรกขึ้นทั้งที่หญิงสาวยังพูดไม่ทันจบ
"ขอโทษค่ะ ลิซ่าคิดว่าจะไปแป็บเดียว" พูดเสียงอ่อย
"จะไปแป็บเดียวหรือไปนานก็ต้องบอกพี่ก่อน" ตะคอกเสียงดัง
"ลิซ่าไม่รู้จะบอกพียังไงนี่"
"ทำไมไม่โทรบอก" เขายังดุต่อ
"ลิซ่าไม่มีโทรศัพท์ อีกอย่างลิซ่าก็ไม่มีเบอร์พีด้วย" อลิซาเบธตอบออกมาเสียงเบา ส่วนปฐพีเมื่อได้
ยินคำตอบของหญิงสาวเขาก็นิ่งไป นี่เขาเป็นอะไรไปเนี่ยทำไมต้องโกรธเธอขนาดนี้ด้วย
"ทานอะไรมารึยัง" เขาถามน้ำเสียงอ่อนโยนลง อลิซาเบธส่ายหน้าแล้วเดินเข้าห้องไปทันที
เธอรู้สึกน้อยใจกับท่าทางเกรี้ยวกราดของเขา ไหนจะเรื่องที่ทิ้งเธอไว้ให้อยู่ห้องคนเดียวทั้งๆที่เธอ
เพิ่งมาถึงเมืองไทยแท้ๆ เธออุตส่าห์ข้ามฟ้าข้ามทะเลมาตั้งไกล มาหาเขาด้วยความคิดถึง แต่ดูท่า
ทางเขาไม่อยากจะเจอเธอเลย
"ไปทานข้าวกันเถอะ" เขาเดินเข้ามาตามเธอในห้อง
"ลิซ่าไม่หิวค่ะ พีทานเถอะ" เธอตอบกลับไปโดยไม่ยอมหันไปมองหน้าคนถาม
"พี่กลับมาไม่เจอลิซ่าพี่ตกใจมาก พี่กลัวว่าลิซ่าจะหลงไปที่ไหน หรือถูกใครทำร้ายเข้า" เขาอธิบาย
ความรู้สึกให้เธอเข้าใจ
"เป็นห่วงลิซ่าจริงรึค่ะ" ถามออกไปน้ำเสียงยังงอนๆ
"จริงซิ พี่มารอลิซ่าตั้งแต่บ่ายสาม คิดดูว่าพี่รอนานแค่ไหนแล้ว" ถามน้ำเสียงนุ่ม "หายโกรธรึยัง"�
เขาเอียงหน้าเข้าไปถามเธอ "ดีกันนะ" เขาส่งนิ้วก้อยไปขอคืนดี อลิซาเบธส่งนิ้วก้อยไปเกี่ยวคืนดี
ด้วย เธอไม่สามารถโกรธผู้ชายคนนี้ได้จริงๆ ยิ่งรู้ว่าที่เขาโกรธเธอก็เพราะความเป็นห่วง เธอยิ่งรู้สึก
ดีใจ
"ไปทานข้าวเถอะค่ะ ลิซ่าหิวแล้ว"
................................................
"สวัสดีครับ" ปฐพีกรอกเสียงใส่โทรศัพท์
"พีเหรอลูก นี่น้าเองนะ"
"สวัสดีครับคุณน้า"
"ลิซ่าถึงเมืองไทยรึยังจ้ะ"
"ถึงแล้วครับ มาถึงตั้งแต่เมื่อคืน"
"น้าขอคุยกับลิซ่าหน่อยลูก" ปฐพีส่งโทรศัพท์ให้กับหญิงสาวซึ่งกำลังนั่งดูทีวีอยู่ "ลิซ่านี่แม่นะ"
"สวัสดีค่ะ แม่"
"ถึงเมืองไทยแล้วทำไมไม่โทรบอกแม่ รู้มั๊ยว่าแม่เป็นห่วงแค่ไหน"
"ขอโทษค่ะ ลิซ่าว่าจะโทรบอกแม่อยู่พอดี"
"แม่เพิ่งทราบจากคุณลุงคุณป้าว่าตอนนี้เขาอยู่ที่แอฟริกา กว่าจะกลับเมืองไทยอีกหลายวัน แล้วลูก
จะอยู่ยังไงไม่กวนพี่เขารึ"
"ไม่หรอกค่ะลิซ่าไม่ได้กวนอะไรพีเลยนะคะ อีกอย่างลิซ่าก็ดูแลตัวเองได้"
"แม่ขอพูดกับพี่เขาหน่อยซิ" อลิซาเบธส่งโทรศัพท์กลับให้ชายหนุ่ม "พีน้องกวนอะไรรึเปล่า"
"เปล่าครับ" เขาทำท่าคิดนิดนึงก่อนตอบออกไป
"ถ้าน้องดื้อหรือกวนอะไรพี โทรมาบอกน้าเลยนะ น้าจะไปรับกลับอังกฤษทันที"
"ครับ ถ้าลิซ่าดื้อกับผมเมื่อไหร่ผมจะโทรให้คุณน้ามารับทันทีเลยครับ" เขาพยายามพูดเสียงดังเพื่อ
ให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆได้ยิน หลังจากที่คุยโทรศัพท์กับมารดาของอลิซาเบธเสร็จปฐพีก็หันหน้ามาพูด
กับอลิซาเบธ
"ได้ยินแล้วใช่ไหม ถ้าลิซ่าดื้อกับพี่คุณน้าจะมารับลิซ่ากลับอังกฤษ"
"จ้างลิซ่าก็ไม่กลับ" หญิงสาวพูดน้ำเสียงยียวนก่อนวิ่งเข้าห้องไป
รีบเคลียร์งาน เพื่อกลับมาดูเธอตั้งแต่บ่ายสาม เพราะกลัวว่าเธอจะเหงา แต่พอกลับมาถึงห้องกลับ
พบแต่ความว่างเปล่า ไม่รู้ว่าเธอไปไหน
"ลิซ่าไปเดินเล่นที่...."
"จะไปไหนมาไหนทำไมไม่บอก" เขาพูดแทรกขึ้นทั้งที่หญิงสาวยังพูดไม่ทันจบ
"ขอโทษค่ะ ลิซ่าคิดว่าจะไปแป็บเดียว" พูดเสียงอ่อย
"จะไปแป็บเดียวหรือไปนานก็ต้องบอกพี่ก่อน" ตะคอกเสียงดัง
"ลิซ่าไม่รู้จะบอกพียังไงนี่"
"ทำไมไม่โทรบอก" เขายังดุต่อ
"ลิซ่าไม่มีโทรศัพท์ อีกอย่างลิซ่าก็ไม่มีเบอร์พีด้วย" อลิซาเบธตอบออกมาเสียงเบา ส่วนปฐพีเมื่อได้
ยินคำตอบของหญิงสาวเขาก็นิ่งไป นี่เขาเป็นอะไรไปเนี่ยทำไมต้องโกรธเธอขนาดนี้ด้วย
"ทานอะไรมารึยัง" เขาถามน้ำเสียงอ่อนโยนลง อลิซาเบธส่ายหน้าแล้วเดินเข้าห้องไปทันที
เธอรู้สึกน้อยใจกับท่าทางเกรี้ยวกราดของเขา ไหนจะเรื่องที่ทิ้งเธอไว้ให้อยู่ห้องคนเดียวทั้งๆที่เธอ
เพิ่งมาถึงเมืองไทยแท้ๆ เธออุตส่าห์ข้ามฟ้าข้ามทะเลมาตั้งไกล มาหาเขาด้วยความคิดถึง แต่ดูท่า
ทางเขาไม่อยากจะเจอเธอเลย
"ไปทานข้าวกันเถอะ" เขาเดินเข้ามาตามเธอในห้อง
"ลิซ่าไม่หิวค่ะ พีทานเถอะ" เธอตอบกลับไปโดยไม่ยอมหันไปมองหน้าคนถาม
"พี่กลับมาไม่เจอลิซ่าพี่ตกใจมาก พี่กลัวว่าลิซ่าจะหลงไปที่ไหน หรือถูกใครทำร้ายเข้า" เขาอธิบาย
ความรู้สึกให้เธอเข้าใจ
"เป็นห่วงลิซ่าจริงรึค่ะ" ถามออกไปน้ำเสียงยังงอนๆ
"จริงซิ พี่มารอลิซ่าตั้งแต่บ่ายสาม คิดดูว่าพี่รอนานแค่ไหนแล้ว" ถามน้ำเสียงนุ่ม "หายโกรธรึยัง"�
เขาเอียงหน้าเข้าไปถามเธอ "ดีกันนะ" เขาส่งนิ้วก้อยไปขอคืนดี อลิซาเบธส่งนิ้วก้อยไปเกี่ยวคืนดี
ด้วย เธอไม่สามารถโกรธผู้ชายคนนี้ได้จริงๆ ยิ่งรู้ว่าที่เขาโกรธเธอก็เพราะความเป็นห่วง เธอยิ่งรู้สึก
ดีใจ
"ไปทานข้าวเถอะค่ะ ลิซ่าหิวแล้ว"
................................................
"สวัสดีครับ" ปฐพีกรอกเสียงใส่โทรศัพท์
"พีเหรอลูก นี่น้าเองนะ"
"สวัสดีครับคุณน้า"
"ลิซ่าถึงเมืองไทยรึยังจ้ะ"
"ถึงแล้วครับ มาถึงตั้งแต่เมื่อคืน"
"น้าขอคุยกับลิซ่าหน่อยลูก" ปฐพีส่งโทรศัพท์ให้กับหญิงสาวซึ่งกำลังนั่งดูทีวีอยู่ "ลิซ่านี่แม่นะ"
"สวัสดีค่ะ แม่"
"ถึงเมืองไทยแล้วทำไมไม่โทรบอกแม่ รู้มั๊ยว่าแม่เป็นห่วงแค่ไหน"
"ขอโทษค่ะ ลิซ่าว่าจะโทรบอกแม่อยู่พอดี"
"แม่เพิ่งทราบจากคุณลุงคุณป้าว่าตอนนี้เขาอยู่ที่แอฟริกา กว่าจะกลับเมืองไทยอีกหลายวัน แล้วลูก
จะอยู่ยังไงไม่กวนพี่เขารึ"
"ไม่หรอกค่ะลิซ่าไม่ได้กวนอะไรพีเลยนะคะ อีกอย่างลิซ่าก็ดูแลตัวเองได้"
"แม่ขอพูดกับพี่เขาหน่อยซิ" อลิซาเบธส่งโทรศัพท์กลับให้ชายหนุ่ม "พีน้องกวนอะไรรึเปล่า"
"เปล่าครับ" เขาทำท่าคิดนิดนึงก่อนตอบออกไป
"ถ้าน้องดื้อหรือกวนอะไรพี โทรมาบอกน้าเลยนะ น้าจะไปรับกลับอังกฤษทันที"
"ครับ ถ้าลิซ่าดื้อกับผมเมื่อไหร่ผมจะโทรให้คุณน้ามารับทันทีเลยครับ" เขาพยายามพูดเสียงดังเพื่อ
ให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆได้ยิน หลังจากที่คุยโทรศัพท์กับมารดาของอลิซาเบธเสร็จปฐพีก็หันหน้ามาพูด
กับอลิซาเบธ
"ได้ยินแล้วใช่ไหม ถ้าลิซ่าดื้อกับพี่คุณน้าจะมารับลิซ่ากลับอังกฤษ"
"จ้างลิซ่าก็ไม่กลับ" หญิงสาวพูดน้ำเสียงยียวนก่อนวิ่งเข้าห้องไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น