รักละลายใจ

ลำดับตอนที่ #12 : หนี (2)

     ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูหน้าห้องที่ดังขึ้นทำให้ปฐพีต้องลืมตาตื่นขึ้นมา แล้วสลัดความ

รู้สึกต่างๆ ออกไปจากห้วงของความคิด เพราะเขายังมีปัญหาเรื่องงานอีกหลายอย่างที่ต้องรีบเคลียร์

"มิสเตอร์เฮลิสัน มาแล้วรึ" เสียงทุ้มเอ่ยถามเลขาสาว เมื่อเธอเดินเข้ามาภายในห้องทำงานและวาง

แฟ้มเอกสารสัญญาการซื้อขายกับบริษัทที่เขากำลังเจรจาอยู่ จนไม่สามารถที่จะไปตามหาคนที่เขา

ต้องการพบได้

"ค่ะบอส  ตอนนี้รออยู่ในห้องประชุมค่ะ"

"โอเค.....เดี๋ยวคุณเอาเอกสารตามผมเข้าไปด้วย" ร่างสูงลุกจากเก้าอี้และทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง

"เอ่อ......บอสคะ......บอสไปล้างหน้าล้างตาสักนิดดีไหมคะ ดูท่าทางบอสไม่คอยดีเลย" เลขาสาว

บอกเจ้านายหนุ่มอย่างรู้สึกหวั่นใจอยู่ไม่น้อย ด้วยเพราะเธอไม่แน่ใจว่า วันนี้เจ้านายหนุ่มของเธอจะ

มาอารมณ์ไหน ช่วงนี้เขาอารมณ์แปรปรวนค่อนข้างง่าย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย จนตามไม่ทัน

     เธอจำได้ว่าเมื่อสามถึงสี่วันก่อนหน้านี้ เจ้านายของเธออารมณ์ดีจนพนักงานต่างพากันแปลกใจ 

แต่พอวันรุ่งขึ้นกลับกลายเป็นว่าเขาอารมณ์เสีย ได้อย่างไม่น่าเชื่อ เธอเองก็รวบรวมความกล้าไม่

น้อยที่จะพูดเตือนเขาออกไป แต่เพราะสภาพของเจ้านายของเธอตอนนี้มันดูไม่ได้จริงๆ ขอบตา

เขียวคล้ำ หนวดเคราครึ้ม ใบหน้าที่เคยหล่อเหลา แทบจะเปลี่ยนเป็นคนละคน บ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าตัว

ไม่ได้สนใจที่จะดูแลตัวเองมากนัก พนักงานสาวๆหลายคนในบริษัท ต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ ถึง

การเปลี่ยนแปลงของเจ้านายหนุ่มสุดหล่อ บางคนก็ว่าอาการเจ้านายของพวกเธอเหมือนอาการของ

คนอกหัก แต่มีบางคนค้านว่า จะเป็นไปได้อย่างไร ผู้ชายที่ทั้งหล่อ ทั้งรวย อย่างคุณปฐพี จะมี

ผู้หญิงที่ไหนกล้าหักอก ถ้าผู้หญิงคนไหนกล้าทิ้งผู้ชายอย่างเขา ไม่บ้าก็โง่เต็มที

     เลขาสาวหัวเราะออกมาอย่างฝืดๆ เพราะเท่าที่เห็นจากสภาพของเจ้านายแล้ว คงจะมีผู้หญิงที่ทั้ง

บ้าและโง่ ทิ้งเจ้านายของเธอจริงๆ

     ปฐพีเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตา ตามคำแนะนำของเลขาสาว แล้วรีบเดินออกไปยังห้องประชุม

เพื่อไปพบลูกค้าที่เขานัดหมายไว้ เขาต้องรีบเคลียร์งานให้เสร็จ เพื่อที่เขาจะได้มีเวลาไปตามหาคน

ที่เขาอยากเจอมากที่สุดซะที

..................................................................................

"ลิซ่า  ลิซ่า  ลิ..ซ่า"เสียงแหลมร้องเรียกคนที่นั่งอยู่ด้านข้างเสียงดัง ทั้งที่นั่งอยู่ห่างกันไม่มากนัก 

แพรวาพยายามเรียกเจ้าของร่างที่นั่งเหม่อมองท้องทะเลด้วยสายตาที่ไร้จุดหมาย ไม่แน่ใจว่าคนที่

นั่งอยู่ข้างๆ กำลังคิดอะไรอยู่ หลายวันมานี้ เธอมีความรู้สึกว่า อลิซาเบธแปลกไป ตั้งแต่วันรุ่งขึ้นที่

กลับจากไปเดินแบบกับโรม เธอจำได้ว่าเมื่อช่วงบ่ายของวันนั้น อลิซาเบธเดินถือกระเป๋าเข้ามาที่

บ้านของโรม แล้วบอกว่าขอพักด้วยสักระยะ เธอยังรู้สึกแปลกใจอยู่เลยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ดูจาก

สภาพของเพื่อนที่ขอบตาบวมช้ำ เหมือนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เลยทำให้ไม่กล้าถามออกไป

     โรมพาเธอและอลิซาเบธเดินทางมายังพัทยาด้วยกัน เนื่องจากโรมมมีงานเดินแบบและถ่ายแบบ

ที่นี่ และที่สำคัญเขาต้องการที่จะพาอลิซาเบธมาพักผ่อนเพื่อให้เธอรู้สึกดีขึ้น จากสิ่งที่ทำให้เธอ

เป็นทุกข์อยู่ในขณะนี้

"อะ...อะไรนะ.... แพรว่าอะไรนะ" อลิซาเบธตกใจกับเสียงเรียกของเพื่อนทำให้ตื่นจากภวังค์ และมองเพื่อนด้วยสีหน้าเหรอหรา

"ลิซ่าเป็นอะไรรึเปล่า แพรว่าลิซ่าแปลกๆไปนะ" แพรวามองหน้าเพื่อนด้วยความสงสัย

"มีอะไรที่แพรพอจะช่วยได้ไหม" น้ำเสียงถามด้วยเป็นห่วง

"เอ่อ.....ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ"อลิซาเบธรีบปรับสีหน้าเป็นยิ้มแย้ม เพื่อไม่ให้เพื่อนเป็นห่วงมากนัก เธอ

จะกล้าเล่าให้ใครฟังได้อย่างไรว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอไม่ได้เสียใจที่ต้องมีอะไรกับเขา แต่ที่เธอ

เสียใจคือคนที่เธอรัก เขาไม่ได้รักเธอ เขาสามารถมีอะไรกับใครก็ได้ โดยที่ไม่จำเป็นต้องมีความรัก

เธอไม่อยากอยู่กับเขาอีกแล้ว เพราะยิ่งใกล้เขามากเท่าไร เธอก็ยิ่งเจ็บมากขึ้นเท่านั้น

"ว่าแต่เมื่อกี้ แพรพูดว่าอะไรนะ ลิซ่าไม่ค่อยได้ยิน"

"คือแพรจะมาชวนลิซ่าไปเล่นน้ำทะเลน่ะ ช่วงนี้แดดไม่ค่อยร้อนเท่าไรแล้ว ไปเล่นน้ำกันนะ"

"อืม........ไปซิ ถ้าอย่างนั้นเราไปเปลี่ยนชุดกันเถอะ"

       อลิซาเบธและแพรวาเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดว่ายน้ำทูพีช แล้วลงเล่นน้ำทะเลกันอย่าง

สนุกสนาน ซึ่งทำให้อลิซาเบธลืมเรื่องราวที่ทำให้ไม่สบายใจไปได้ชั่วคราว แพรวายิ้มออกมาอย่างมี

ความสุขเมื่อเห็นเพื่อนยิ้มได้ ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม

........................................................

"บอสคะ เอกสารที่ต้องเตรียมไปสัมมนาวันมะรืนนี้ที่พัทยาเรียบร้อยแล้วนะคะ" เลขาสาวนำเอกสาร

ที่เตรียมไว้วางลงบนโต๊ะทำงาน แล้วทำท่าจะเดินออกไป 

"คุณช่วยเอาเอกสารนี่ไปให้คุณหัสนัย แล้วบอกว่าให้เขาไปแทนผมที" เสียงทุ้มเอ่ยออกมาในที่สุด 

เมื่อคิดว่าเขาควรที่จะไปตามหาผู้หญิงที่ทำให้เขาแทบจะเป็นบ้าอยู่ในขณะนี้ เขาไม่มีสมาธิที่จะทำ

อะไรแล้วทั้งนั้น

  เลขาสาวเดินเข้ามาหยิบแฟ้มเอกสารแล้วเดินออกไปจากห้องทันที เมื่อพ้นร่างเลขาสาวปฐพีเอน

ศรีษะพิงเก้าอี้แล้วบีบที่บริเวณท้ายทอย เพื่อบรรเทาอาการปวดศรีษะที่รุนแรงขึ้นเนื่องจากความ

เครียด