FTISLAND [SF]?

ลำดับตอนที่ #1 : [SF]2Heart in UNC (HunHong) P.1

 Part1

เฟอรารี่สีดำเงาค่อยๆแล่นผ่านผู้คนเข้าไปในมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง

ก่อนจอดนิ่งที่หน้าอาคารเรียน ปรากฏร่างสูงแต่งกายสง่า มาดขรึมก้าวลงจากรถด้วยอาการนิ่งสงบ

“ทุกคนครับ นี้คืออาจารย์คนใหม่ของโรงเรียนเรา” ผู้อำนวยการพูดต้อนรับ พลางผายมือไปที่ร่างสูง

ร่างสูงที่หยุดพักอยู่ก่อน เริ่มที่จะเดินตรงเข้าไปบริเวณสนามพักของนักธุรกิจมือใหม่(นักศึกษา คณะเศรษฐศาสตร์)

“ผมชเว จงฮุนอาจารย์ภาควิชาเศรษฐศาสตร์และการบริหารจัดการครับ”ร่างสูงพูดนิ่งๆไปตามหน้าที่

จากมุมหนึ่งของมหาวิทยาลัยปรากฏร่างครูรูปร่างผอมบางผู้ชายที่มีรูปหน้าสวยค่อนไปทางผู้หญิง

“โอ๊ย! ไม่น่าตื่นสายเลยเราโดนดุอีกแหงเลย ชิ”พูดจีบปากกระทบกระเทียบตัวเองก่อนเดินดุ่มเข้าไปในชั้นเรียน

“นักเรียนเคารพ”

“สวัสดีจ้า ทุกคนแบบว่าวันนี้ครูมาช้าไปนิดนึงอ่านะคิคิ” = =’’

อาจารย์หน้าสวยลี ฮงกิ อาจารย์ประจำวิชาศิลปะตะวันตกกำลังสอนอยู่

ก็ถูกเสียงกระแอมไอดังเรียกตัว ซึ่งฮงกิคงไม่หันถ้าคนนั้นไม่ใช่ผอ.คัง

“คุณครูลีครับ เดียวสอนเสร็จไปพบผมด้วยนะ”

ฮงกิพยักหน้ารับ จะเรียกเขาไปต่อว่าอะไรอีกละเนี่ย..น่าเบื่อที่สุดเลยโดนด่าทุกวันทำไมไม่ไล่ออกเลยล่ะ

หลังจากคาบชั่วโมงผ่านไป ฮงกิเดินหน้ามุ่ยตรงไปที่ห้องพักผู้อำนวยการอย่างช้าๆ

ภายในห้องพักขนาดไม่ใหญ่หนักแต่กลับเต็มไปด้วยเฟอนิเจอร์อาทิโซฟาตัวหรูวางเกะกะสายตา

ฮงกิเดินเข้าไปข้างในตัวห้องพักก็พบกับร่างสูงอีก1ยืนสงบนิ่งอยู่ ราวกับหุ่นเดนิสก็ไม่ผิดนะ

“มีอะไรเหรอฮะ ท่านผู้อำนวยการ” เสียงสูงแหลมเรียกให้หุ่นเดนิส- -‘’หันมามองด้วยสายตาประหลาดใจ

จงฮุนกำลังคิดอยู่ว่าผู้ชายอะไรทำไม ถึงมีใบหน้าและน้ำเสียง สวยแบบนั้นได้ เขาคิดว่าฮงกิเป็นตัวประหลาด!!

ไม่ต่างจากร่างบางฮงกิเองเมื่อได้เห็นหน้าหล่อคมของจงฮุน ถึงกับมองจนตาค้าง...

“คืองี้นะคุณครูลี นี้คือคุณชเว จงฮุนลูก..”ไม่ทันที่ผอ.จะได้พูดจบจงฮุนก็หันไปทำตาดุใส่ผอ.ด้วยไม่อยากให้พูดอะไร

“ผมเป็นอาจารย์คนใหม่ของที่นี้”

“เหรอฮะ”ฮงกิยิ้มรับอย่างยินดี แต่จงฮุนยังคงสีหน้าเรียบเฉยราวกับไม่เห็นใครอยู่ในสายตาทั้งนั้น

ผอ.คังมองทั้ง2คนด้วยความเอือมระอา แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้...

“เอาล่ะ รู้จักกันไว้พวกคุณต้องได้อยู่ด้วยกันอีกนาน..”

“ทำไมละครับ”

“ก็เพราะว่าคุณครูลี เป็นครูพฤติกรรมสุดแย่ ผมต้องฝากคุณจงฮุนดูแลด้วยครับ”

จงฮุนก้มมองร่างบางที่มีสีหน้าไม่พอใจ..อะไรกันเนี่ยนะคนที่เขาต้องดูแลเพื่อแลกกับการเข้าไปรับผิดชอบธุกิจของพ่อ!!

ดูแลคนประหลาด กับบริหารธุรกิจโคตรจะต่างกันเลยนะ บททดสอบบ้าบอที่สุด

ฮงกิเปลี่ยนสีหน้าหันไปยิ้มให้กับจงฮุนก่อนที่จะโค้งตัว “งั้นฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ คุณจงฮุน”

จงฮุนเดินกลับออกจากห้องผู้อำนวยการเมื่อคุยธุระเสร็จ ความจริงเขาไม่ได้เรียนจบมาเป็นครู

แต่เขาเรียนจบมาเพื่อเป็นนักธุรกิจ หากพ่อของเขาไม่ตั้งบททดสอบแปลกๆให้เขาทำ

“แกต้องไปเป็นอาจารย์ที่คณะที่ฉันจะจัดให้สักเดือน...แล้วแกก็จะได้รับรู้ภารกิจแกเองนะพ่อลูกชายคนเก่ง”

จงฮุนส่ายหน้าไปมาอย่างหัวเสีย ให้เขามาดูแลคนไม่ได้เรื่องนี้เอง คิดว่ามันจะสนุกเหรอ?

ฮงกิที่รู้ตัวว่ากำลังต้องเอาตัวเขาไปให้ใครบางคนดูแล มันก็รู้สึกอึดอัดพิกล เขาใช้ชีวิตสบายๆตัวคนเดียวมาทั้งชีวิต

และไม่คิดอยากให้ใครมาดูแล กลับต้องมาถูกผู้ชายหน้าหล่อที่ไม่รู้จักมาก่อนดูแล  มีเหรอที่ลี ฮงกิคนนี้จะไม่หวั่นไหว

16.00น.ฮงกิก้มมองนาฬิกาสีชาที่ข้อมือตัวเอง..ได้เวลากลับบ้านแล้ว..

ฮงกิเดินตรงลงจากอาคาร แต่เมื่อลงมาถึงชั้นล่างก็พบร่างสูง จงฮุนนั่งอยู่.. จึงเดินเข้าไปทัก

“มารอตรวจผมหรอครับ” น้ำเสียงกึ่งๆประชดทักทายจงฮุนอย่างหน้าชื่นตาบาน

จงฮุนหันมามองเล็กน้อยก่อนลุกขึ้น  แล้วเดินออกไป  ฮงกิมองตามอย่างไม่เข้าใจ

จนกระทั้งจงฮุนต้องหันมาต่อว่า”นี่นาย เดินตามมาสินอกจากจะไม่ได้เรื่องแล้วยังสมองช้าอีกหรือไง”

ฮงกิทำหน้าบึ้งก่อนเดินตามจงฮุนไปอย่างไม่พอใจ เพราะสายตาที่จงฮุนมองเขานั้นช่างดูถูกซะเหลือเกิน

จงฮุนสั่งให้ฮงกิขึ้นไปนั่งบนรถของเขา ก่อนออกตัวไปที่บ้านของฮงกิ..

“ตั้งแต่วันนี้ไปฉันจะอยู่นานจนกว่าพฤติกรรมนายจะดีขึ้น”

ฮงกิเริ่มคัดค้านใหญ่ แต่ก็แพ้สายตาดุเข้มของจงฮุน จงฮุนเปิดท้ายรถยกเอากระเป๋าเสื้อผ้าตัวเองลงมา

บ้านของฮงกิเป็นบ้านชั้นเดียวมี2ห้องนอน...นั้นทำให้จงฮุนพอจะมีพื้นที่ส่วนตัว

เมื่อรับประทานอาหารเรียบร้อยจงฮุนและฮงกิก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ตัวเอง..ก่อนเข้านอน

จงฮุนนั่งมองออกไปข้างนอกหน้าต่างที่มืดสนิด...เขากำลังรับรู้ความรู้สึกของการเต้นของหัวใจที่มีจังหวะแปลกไป

จงฮุนนั่งมองอัลบัมรูปที่เขาพบในห้องนั้นโดยบังเอิญตอนเก็บของ

รูปของฮงกิมากมายหลายรูป...ทำให้เขารู้สึกว่าฮงกิช่างเป็นผู้ชายที่หน้าสวยอะไรอย่างนี้

ตี5วันรุ่งขึ้นเมื่อจงฮุนตื่นนอนเขาจัดการอาบน้ำแต่งตัวโดยใช้เวลาไม่นาน แล้วเดินไปเคาะประตูห้องฮงกิ

เมื่อเคาะนานเข้า..ยังไม่มีสัญญาณตอบกลับเขาจึงเปิดเข้าไป ข้างในห้องสีเหลืองชมพูดูหวานอบอุ่น

ร่างบางกำลังนอนหลับอย่างสบายอยู่บนเตียงสีขาวครีม... ใบหน้ายามหลับของฮงกิชวนให้หลงใหล

จงฮุนมองอย่างนั้นอยู่นาน จนเกือบจะลืมหน้าที่ตัวเอง จงฮุนรีบสะกิดไหล่ฮงกิแรงๆหวังว่าจะทำให้ฮงกิรู้สึกตัว

แต่ฮงกิก็ยังไม่ยอมลุกเพียงแค่ขยับตัวเบาๆ..  จงฮุนนั่งลงที่ขอบเตียง

“นี่ฮงกิ คุณเคยฟังนิทานเรื่องสโนไวท์ไหม”

“ที่เจ้าหญิงหลับไปนานแสนนาน ไม่ยอมตื่นซะที”

“แต่แล้วเจ้าชายก็พบวิธีที่จะปลุกเจ้าหญิงได้  เพียงจุมพิตเท่านั้น ฉันจะปลุกนายด้วยวิธีนั้นนายจะยอมตื่นไหม”

จงฮุนก้มหน้าลงไปใกล้กับหน้าของฮงขึ้นเรื่อยๆ..ใบหน้าของทั้ง2ห่างกันไม่ถึงคืบ

จงฮุนใช้สายตาสำรวจไปทั่วใบหน้าสวย...ใบหน้าของฮงกิตอนหลับไม่รู้เรื่อง ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

ริมฝีปากหนากำลังจะสัมผัสลงบนริมฝีปากบาง.. แต่ทว่าดวงตาคู่สวยของฮงกิก็ลืมขึ้นมาซะก่อน

จงฮุนรีบชักหน้าหันกลับมาทันที ก่อนลุกหันกลับพร้อมบอกให้ฮงกิรีบไปอาบน้ำแต่ตัวจะได้ไปมหาลัยพร้อมกัน

ฮงกิหลังจากจงฮุนหันกลับไปฮงกิแอบอมยิ้มเล็กๆใบหน้าของเขาร้อนขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล

เพราะฮงกิได้ตื่นตั้งแต่โดนสะกินแล้ว เพียงแต่ไม่ยอมลุกก็เท่านั้นเอง

วันนี้เป็นอีกวัน...หลังจากหลายๆเดือนที่ผ่านมาที่ฮงกิจะมาโรงเรียนทัน ทำเอาลูกศิษย์ทึ้งเลยทีเดียว

ช่วงเที่ยงวันจงฮุนจะมารับฮงกิตรงไปกินข้าวด้วยกัน...จงฮุนดูแลพฤติกรรมทุกอย่างของฮงกิเป็นอย่างดี

และเป็นเช่นนั้นเรื่อยๆ ความสัมพันธ์ของฮงกิและจงฮุนเริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆจากแรกที่ไม่ค่อยชอบหน้าเท่าไหร่

ฮงกิเริ่มอยากให้จงฮุนอยู่กับเขาแบบนี้ตลอดไป.. ดูแลเขาอย่างนี้แค่คนเดียว... ชอบนั้นเอง

ไม่ต่างจากจงฮุนที่แรกๆเห็นฮงกิเป็นภาระที่อยากทำให้จบๆไป เ ขาไม่อยากให้ภาระนี้จบไปเลย

มีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับฮงกิ  มีความสุขที่ทุกคืนจะได้บอกราตรีสวัสดิ์  มีความสุขที่ได้ดูแลคนที่ชอบ

“ฮงกิคุณตื่นหรือยัง”จงฮุนเคาะประตูเบาๆ

ฮงกิที่ยังคงนอนซมอยู่ข้างในไม่มีแม้แต่เสียงจะตอบรับจงฮุนเพราะเมื่อวานฮงกิอยู่ทำงานจนดึกแล้วไม่สบายขึ้นมา

เมื่อเห็นนานเข้า จงฮุนก็ถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปข้างในห้องของฮงกิ

เขาพบร่างบางกำลังนอนนิ่ง อยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา จึงค่อยๆเดินเข้าไปลดผ้าห่มลง  ภาพตรงหน้าคือ

ฮงกิกำลังนอนสั่น ใบหน้าแดงช้ำไปด้วยพิษไข้... จงฮุนมองด้วยความไม่สบายใจเขารีบวัดไข้ฮงกิ

“คุณตัวร้อนมากเลยนะฮงกิ เดียวผมโทรไปลาให้นะ”น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

“สวัสดีครับ ผมชเว จงฮุน”

‘ค่ะ มีอะไรคะ’

“ลาป่วยให้กับคุณฮงกิด้วยนะครับ... แล้ววันนี้ผมไม่เข้ามหาลับด้วยนะครับ”

จงฮุนก็วางสายแล้วไปเตรียมน้ำอุ่น ผ้าขนหนูถูกจับบิดหมาดเช็ดไปที่ใบหน้า และซอกคอระหงของฮงกิ

จงฮุนไม่กล้าที่จะเช็ดอะไรๆไปมากกว่านี้.. แต่เมื่อเห็นอาการไม่ค่อยดีขึ้น

กระดุมเม็ดแรกของฮงกิถูกปลดออกอย่างเบามือ.. ก่อนที่เสื้อของฮงกิจะถูกเปิดออกเห็นร่างกายส่วนบนของฮงกิ

จงฮุนมีสีหน้าเขินอย่างชัดเจน ก่อนบรรจงเช็ดตัวฮงกิเบามือ..

ฮงกิที่ใบหน้าแดงระเรือ ก็เอียงหน้าหนีเล็กน้อยด้วยความขวยเขิน

“เอ่อ..ผมไปเปลี่ยนน้ำก่อนนะ”จงฮุนบอกพลางๆติดกระดุมคืนให้ฮงกิ..

ฮงกิดึงข้อมือจงฮุนไว้ ก่อนหันหน้ามา  “จงฮุน ขอบใจนะ^ ^”รอยยิ้มสดใสขึ้นมาทันที

อีก2-3วันทั้งคู่ก็มาสอนตามปกติ...นักเรียนสาวๆต่างถามถึงอาจารย์จงฮุนกันใหญ่

ทำเอาฮงกิหงุดหหงิดจนเดินหนีจงฮุนไป  จงฮุนสาวท้าวตามฮงกิไปอย่างกระชั้นชิด

“นี่..เป็นอะไรหึงผมเหรอ?”

“จงฮุนปล่อยเลย ฉันไม่มีสิทธิจะหึงนายอยู่แล้ว”

“มีสิ” จงฮุนกระชากเอาตัวฮงกิมาเซซบอกตัวเอง ก่อนตามด้วยกอดอุ่นๆในอ้อมแขนของจงฮุน

“จงฮุน..นายทำอะไร”

“มีบางอย่างที่ผมอยากบอกคุณนะฮงกิ”

“ก็ปล่อยก่อนสิ” ฮงกิทำท่าทางคัดค้าน ทั้งที่เขาโหยหาอ้อมกอดนี้มานานแล้วเหรอเกิน

จงฮุนก้มลงที่ข้างใบหน้าสวยของฮงกิ ก่อนค่อยๆกระซิบบอกสิ่งที่ฮงกิคนเดียวเท่านั้น ที่จะได้ยินจากเขา

“หน้าที่ของฉันคือดูแลนาย ดูแลไปเรื่อยๆจนกว่านายจะดีขึ้น”

“ละ แล้วยังไงล่ะ”ฮงกิกำลังลุ้นให้จงฮุนพูดประโยคที่เขาอยากจะฟังที่สุดออกมา

“ตอนนี้นายก็ดีขึ้นแล้วไง เพราะฉะนั้นมันคงหมดหน้าที่ฉันแล้ว”

ฮงกิอึ้งไปกับคำพูดของจงฮุน ก่อนทำหน้ายู่ด้วยควาไม่พอใจ.. ฮงกิทำท่าจะสะบัดเดินหนีจากจงฮุน

แต่จงฮุนก็รั้งตัวไว้ก่อน

“ฟังฉันพูดให้จบก่อนซิ”

“ไม่เอา ไม่อยากฟังแล้ว”

“ฉันหมดหน้าที่ดูแลนายตามคำสั่งของผอ.คัง  แต่ฉันอยากจะดูแลนายต่อไปด้วยคำสั่งของหัวใจฉัน”

จงฮุนเชิดหน้าฮงกิขึ้นเล็กน้อย

“ได้ไหม?” คำถามสั้นๆที่ทำเอาฮงกิเขินจนแก้มทั้งสองข้างจัดไปด้วยสีแดงระเรือ~

“ถ้าถามหัวใจฉันล่ะก็ มันตอบว่าอยากให้นายดูแลฉันตลอดไป ไหวไหมล่ะ”

“คิดว่าไหวนะ ”จงฮุนตอบอย่างไม่ลังเล

ริมฝีปากของจงฮุนกดแนบลงไปที่ริมฝีปากบางได้รูปของฮงกิ

ปลายลิ้นหนาตวัดเข้าไปในโพรงปากของฮงกิ ควานหารสชาติปรารถนา..

ฮงกิตาลืมตาขึ้นอย่างตกใจแต่เพียงชั่ววินาที..ลิ้นบางก็เริ่มเกี่ยวรัดเพื่อนของมันในโพรงปากอย่างดี

“อื้อ..ฮงกิ”เสียงอู้อี้..

ก่อนที่ใครจะมาเห็นฮงกิรีบผละปากออกอย่างเสียดาย..จงฮุนใช้หลังมือเช็ดขอบปากพอให้ดูดี

“ปากนายหวานจังเลยนะฮงกิ”

“ไม่ต้องมาพูดเลย ขี้โกงอ่ะ”ฮงกิพูดกระเซ้าดูน่ารักดี

“นายเป็นแฟนฉันแล้วนะฮงกี”    จากนั้นทั้งคู่จะแยกย้ายไปทำหน้าที่การสอนของตัวเอง ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

จงฮุนดันลืมเรื่องสำคัญไปสนิด

______________TBC