คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : THE SKY BLUE 4
Storyteller : ZELO
พอดีว่าท้องเสียนิดหน่อยเลยเข้าห้องน้ำนาน ผมกำลังเดินออกจากห้องน้ำและเดินไปที่เคาน์เตอร์ พอผมมาถึงก็เห็นพี่ชองจงยืนคุยกับเพื่อนคนหนึ่งของผมตอนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกันอยู่ เพื่อนคนนี้แอบชอบผมมานานแล้วแต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย เพราะผมมีคนที่ผมรักและคิดที่จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยแล้ว ตอนนี้ผมเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์
“หวัดดี” มยอนอาหันมาทักผมอย่างเขินๆ
“อืมหวัดดี เธอมาทำอะไรที่นี่อ่ะ” ผมหันไปถามมยอนอาและทำหน้าตาไม่ค่อยพอใจใส่
“เธอก็มาหานายไง” พี่ชอนจงตอบขึ้นมาแต่ผมก็ไม่ได้สนใจ
“ฉันขอคุยกับเธอสองคนหน่อยได้ไหม” ผมหันไปบอกมยอนอาและผมก็กระชากแขนเธอออกมาจากตรงนั้นและกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่ระเบียงริมน้ำอีกมุมหนึ่งของบริษัท
“เธอมาหาฉันมีธุระอะไร” ผมพูดขึ้นหลังจากที่ปล่อยมยอนอาให้เป็นอิสระแล้ว
“ฉันมาหานายจะต้องมีธุระด้วยเหรอถึงจะมาได้” มยอนอาพูดด้วยน้ำสียงที่ตัดท้อใส่ผม
“เปล่า ฉันว่าเข้าเรื่องเลยดีกว่า” ผมตอบกลับเสียงเข้มและหันหน้ามองไปทางอื่น
“เจลโล่ นายก็รู้ใช่มั้ยว่าฉันรู้สึกอย่างไรกับนาย” มยอนอาพูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาจับมือผม มือของมยอนอาสั่นเล็กน้อย
“ฉันนึกว่าเรื่องนี่เราจะคุยกันรู้เรื่องแล้วซะอีก” ผมสะบัดมือเธอทิ้ง มยอนอาเซเล็กน้อยจากแรงสะบัดมือของผม
“แต่ฉันชอบนายจริงๆน่ะ”
“แต่ฉันไม่ได้ชอบเธอ! ได้ยินไหม! ฉันไม่ได้ชอบเธอ! ฉันมีคนที่ฉันรักอยู่แล้วเมื่อไหร่เธอจะเข้าใจและเลิกตามรำควาญฉันสักที!” ผมตะคอกใส่มยอนอา เธอตกใจจนร้องไห้ออกมา
“ฮื้อ ฮื้อ ฮื้อ! นายมันไอ้คนใจร้าย” มยอนอาเดินเข้ามาตบหน้าผม และวิ่งจากไป ผมไม่คิดจะโกธรเธอหรอกน่ะ เพราะที่ผมทำกับเธอมันก็สมควรแล้วที่จะโดน
ฉันกำลังชะเง้อคอมองสองคนนั้นจนคอจะยาวเป็นยีราฟได้อยู่แล้ว คุยอะไรกันนะอยากรู้จังเลย แต่ฉันจะอยากรู้เรื่องเจลโล่ไปทำไม โอ๊ยคิดแล้วปวดหัวคนสวยเครียด นั้นไงเจลโล่มาพอดี
“ไง เป็นไงบ้าง” ฉันพูดขึ้นตอนที่เจลโล่เดินมาถึงที่เคาน์เตอร์
“ก็ไม่เป็นอะไรอ่ะ” เจลโล่พูดแต่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาคุยกับฉัน
“ถ้าไม่เป็นไรทำไมต้องก้มหน้าตอบพี่ด้วย ทำไมไม่เงยหน้าขึ้นมา” ฉันพูดแล้วเดินเข้าไปมองหน้าเจลโล่ใกล้ๆ
“....”
“หน้านาย ทำไมแดงอย่างเนี่ย โดยตบเหรอ เธอตบนายทำไม เจ็บมากไหม” ฉันเอื้อมมือขึ้นทาบบนแก้มของเจลโล่ตรงรอยแดงและลูบมันอย่างเบามือ
“ไม่เป็นหรอก เห็นพี่ห่วงผมขนาดนี้ผมก็ดีใจจนลืมความเจ็บปวดไปเลยล่ะ” เจลโล่พูดแล้วเอื้อมมือของเขามาวางทับลงบนมือของฉัน และจ้องหน้าฉันด้วยแววตาที่อ่อนโยน ตุ้บ! ตุ้บ! ทำไมหัวใจฉันเต้นผิดจังหวะอย่างนี่เนี่ย
“ทะลึ่ง” ฉันเลยต้องรีบชักมือออกและผละหนีจากเจลโล่ด้วยความเขินอายและหันกับไปทะลึงตาใส่เจลโล่ ก่อนที่ใครจะมาเห็นเข้าเพราะตอนนี้เรายืนอยู่ใกล้กันมากจนแทบจะหลอมรวมเป็นหนึ่ง
“นั้นแน่ทำอะไรกันน่ะ ฉันเห็นน่ะ “ นั้นไงฉันว่าแล้วไม่มีผิด แต่ทำไมต้องเป็นไอ้แดด้วยอ่ะ คนสวยไม่เข้าใจ แดฮยอนและจงออบเดินออกมาจากลิฟท์และเห็นจังหวะที่ฉันกับเจลโล่ยืนกุมมือกันพอดี ส่วนยองแจไม่รู้หายไปไหนอ่ะวันนี้ไม่ลงมากินข้าวหรอกเหรอ
“ทำอะไร ไม่เห็นได้ทำอะไรสักหน่อย” ฉันทำหน้าตาเหลอหลาและเดินจัดข้าวจัดของแก้เขิน พร้อมกับมองหายองแจไปด้วย
“ไม่ต้องมองหาหรอก ไอ้ยองแจยังเคลียร์งานไม่ยังเสร็จน่ะ ส่วนฉันสองคนก็เลยอาสาลงมาซื้อข้าวให้” แดฮยอนแค่นยิ้ม
“ฉันว่าแกไม่มีน้ำใจขนาดนั้นหรอก ขี้เกลียดทำงานล่ะซิไม่ว่า”
“โห้ ดูถูก”
“อื้ม ฉันก็ดูถูกนี่ใครว่าฉันดูผิดล่ะ”
“เออๆ ขี้เกลียดทะเลาะกับแกแล้ว ไปซื้อข้าวดีกว่า เอาอะไรมั้ย อ้อฉันรู้แล้วล่ะว่าแกจะบอกว่าอะไร ส่วนไอ้เจลน่ะ ฉันไม่ต้องถามหรอก เพราะยังไงมันก็กินเหมือนแกอยู่แล้ว” ไอ้แดหันหน้าหนีจากฉันไปพูดกับเจลโล่
“แล้วพี่รู้ได้ไงว่าพี่ชอนจงจะกินอะไร เธอยังไม่ได้บอกพี่สักหน่อย”
“ฮึๆๆๆๆ ไม่รู้ อยากรู้ก็ถามกันเองล่ะกัน” ไอ้แดหันกลับมายิ้มใส่ฉันอย่างยียวนกวนประสาท และเดินจากไป ฉันแกล้งทำเป็นไขสือและเดินกับไปทำงานต่อ
“นี่พี่ชอน....”
“ฉันว่านายเริ่มทำงานได้แล้วนะเจลโล่” ฉันพูดขัดเจลโล่ขึ้นมาก่อนที่เจลโล่จะล่วงลับตับแตกฉันไปมากกว่านี้ เจลโล่ทำหน้าเศร้า แต่ก็ยอมเดินไปทำงานของตัวเองแต่โดยดี
ความคิดเห็น