คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1
“เฮ้อ” ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่
เฮ้อ ฉันจะทำอย่างไรดี อีกไม่กี่วันต้องจ่ายเงินค่าน้ำ ค่าไฟแล้ว
ฉันจะต้องหาอะไรแข่งแล้ว จะได้เอาเงินรางวัลมาจ่ายค่าน้ำค่าไฟ
ฉันขอแนะนำตัวกับท่านผู้อ่านนะค่ะ ฉันชื่อ ยูริค่ะ เด็กสาวกำพร้า ต้องเลี้ยงชีพด้วยการเป็นนักเรียนทุน และการล่าเงินรางวัล หรือ ทำอาชีพให้ได้เงินมา ชีวิตฉันต้องดิ้นรนนี่ค่า ไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยาย แต่ถ้าได้เป็นก็ดีนะค่ะ จะได้สบายๆสักที
ฉันนั่งเปิดหาการแข่งขันในเนต ฉันเลือกการแข่งขัน3 อย่าง ฉันเลือกแข่งประกวดคำขวัญ เพราะมันแค่เขียนคำขวัญใส่กระดาษ ติดแสตมป์แล้วส่งก็เสร็จแล้ว
แข่งประกวดคำขวัญนมข้นหวานตราบาบูนเต้นอะโกโก้ ฉันคิดถึงนมตรามะลิ นมตรามะลิ ใหม่และสด ทุกๆหยด รสดีเสมอ นมตรามะลิ ใหม่สดเสมอ ขาว....ข้น หวาน...มัน
จะแต่งอย่างไรดีนะ คิดซิ ยูริ คิดซิ
คิดไม่ออกอ่า ทำไงดี ข้าม ไว้ส่งวันอื่น
มาอันที่2ดีกว่านะค่ะ ประกวดทำโลโก้บริษัทรับทำถุงยาง
เอ่อ
ถ้าฉันได้รางวัลนี้จะอับอายประชีไหมเนี่ย ทันที่ที่ประกาศชื่อ ลียูริ ฉันต้องเอาถุงคลุมหัวแล้วเดินขึ้นไปรับรางวัลแน่ๆเลย
เฮ้อ~
แต่ฉันต้องการเงิน แม่เจ้า ถ้าฉันได้รับรางวัลนี้จริงๆหละ คิดในทางที่ดีสิ 2000 เธอปลดหนี้เดือนทั้งเดือนเลยนะ ยูริ สู้ๆ
ฉันหยิบปากกา ดินสอ มาวาดรูปกล้วยดิปชอกโกแลต ฉันคิดอะไรไม่ออกนี่นา ทำไงได้หละ แค่นี้ก็ดีแล้ว
ฉันสแกนรูปนี้เข้าคอม แล้วแต่งๆให้มันดีๆเล็กน้อย ฉันปรับสีให้มันสดใสขึ้น สีเหลืองอ๋อยเลยค่ะ ถ้าคอมมีสีเหลืองเรืองแสงนะ ฉันใส่มันไปแล้ว ฉันพริ้นต์โลโก้ลงบนกระดาษ ใส่ซองจดหมาย ปิดแสตมป์เรียบร้อย
เฮ้อ เสร็จไปหนึ่งอัน
มาอันที่3ดีกว่า ประกวดหนุ่มหล่อ cawaii boy ฉันไม่ใช่ผู้ชายจะไปประกวดได้อย่างไรเนี่ยล
เฮ้อ วันนี้เหนื่อยจัง ฉันว่าฉันควรไปอาบน้ำนอนได้แล้ว
เช้ามา ฉันเดินไปปากซอย หย่อนจดหมายใส่ตู้ แต่ไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้มาชนฉัน จนซองจดหมายเปื้อนรอยรองเท้าของใครก็ไม่รู้ ไอ้บ้า นายตาย!
“ขอโทษนะครับผมไม่ตั้งใจ” ไอ้หน้าหล่อคนหนึ่งขอโทษขอโพยฉันยกใหญ่ เขามองฉันว่าฉันเป็นไรหรือเปล่า
“ถ้าคำขอโทษได้ผล ตำรวจจะมีไว้ทำไมค่ะ” ฉันเอามือท้าวเอวทำหน้าไม่พอใจสุดๆ
“ผมขอโทษคุณแล้วนี่”
“แต่งานของฉันหละ” ฉันชูซองจดหมายเปื้อนรอยเท้าให้นายนั่นดู
“ผมซื้อซองใหม่ให้แล้วกัน” นายนั่นยื่นเงินให้ฉัน
“ขอบใจ” ฉันรับเงินนั่นมา แล้วรีบเดินจากไป
เฮ้อ ต้องซื้อซองใหม่ ฉันเดินกลับบ้านไปเปลี่ยนซองใหม่ แต่ฉันอยากรู้จัก แค่เปลี่ยนซองใหม่ ต้องให้เงินเป็นพันเลยเหรอ นายนั่นใช้เงินเป็นหรือเปล่านะ
ติ๊งต่อง~
เสียงออดดังขึ้น ใครมากันนะ ฉันไม่ได้นัดใครหรือมีเรื่องอะไรกับใครตอนนี้นี่ จะเป็นใครกันน้า ยัยน้ำใสเหรอ แต่จะมีเรื่องอะไรตั้งแต่เช้านะ ฉันแอบดูตาแมว
เฮ้ย!
นั่นมันอีตาใจปล้ำที่ชนฉันเมื่อเช้านี่นา นายนั่นมาที่นี่ทำไม หรือว่า มาทวงตังค์คืน ฉันจะเปิดให้นายนั่นดีไหมเนี่ย หรือว่านายนั่นเป็นพวกต้มตุ๋นที่ชนฉันแล้วสะกดรอยตามถึงห้อง นายนั่นต้องเป็นพวกฆ่าข่มขืนแน่นอน ฟันธง
ฉันจะทำอย่างไรต่อไปดีเนี่ย ฉันเดินไปหยิบไม้เทนนิส ฉันค่อยๆเปิดประตู
“เธอ ฉันขออยู่กับเธอสักพักได้ไหม พอดีว่า...”
“...” ฉันรอฟังอย่างตั้งใจ
“...” นายนั่นทำท่าคิด
“มีเรื่องไรเหรอ”
“คือว่าฉันไม่มีที่ไปหนะ พอดีกระเป๋าสตางค์หาย”
“นายก็ไปแจ้งความสิ”
“ไปไม่ได้” ทำไมไปไม่ได้หละ นายนี่ชักมีอะไรน่าสงสัยซะแล้วนะ
“นายเป็นโจรเหรอ”
“เปล่า ฉันเคยเมาเหล้าแล้วทะเลาะวิวาทหนะ เลยไปอีกไม่ได้” ฉันไม่ค่อยเชื่อนายเท่าไหร่เลยอ่า
“แต่นายไม่ได้ทำผิดอะไรนะ”
“ก็บอกไม่ไปไง” นายนี่ นายทำตัวน่าสงสัยมากๆเลยรู้ไหม
“แล้วนายจะมาอยู่กับฉันเนี่ยนะ ทั้งๆที่เราเพิ่งรู้จักกัน”
“ฉันเพิ่งรู้จักเธอคนแรกตั้งแต่ออกมาเนี่ย” ออกมา ออกมาจากไหนอ่า
“...” ฉันทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก
“เอ่อ พอดีว่าฉันทะเลาะกับพ่อนิดหน่อย เลยออกมาใช้ชีวิตเอง ปกติฉันเป็นคุณชายหนะ ทำอะไรไม่ค่อยเป็น” ฉันควรจะเชื่อนายดีไหม
“อืม แล้วนายจะมาอยู่กับฉันเหรอคุณชาย”
“อืม พอดีฉันไม่มีที่ไป”
“นายคิดว่ามีเหตุผลอะไรดีๆไหมที่ฉันควรรับนายเข้ามาอยู่ด้วย”
“ฉันจะช่วยเธอออกค่าใช้จ่าย แลกกับการให้ที่พัก”
“นายคิดว่าฉันควรรับคนแปลกหน้าเข้าบ้านเหรอ”
“เธอสงสารฉันนะ ฉันจะช่วยเธอออกค่าน้ำค่าไฟด้วย”
“แต่นายโดนขโมยกระเป๋าตังค์ไปนะ นายจะเอาไรมาจ่าย”
“ข้างนอกเขาหาเงินไง”
“ถ้านายหาเงินไม่เป็น นายก็กลับไปเถอะ” ฉันทำท่าจะปิดประตู
“ฉันจะเป็นคนรับใช้เธอ แลกกับการอยู่ที่นี่”
“...” ฉันมองหน้านายนั่น
“นะ” ฉันกำลังหานายแบบ cawaii boy พอดีเลย
“ได้”
“จริงเหรอ”
“จริง แต่นายต้องทำทุกอย่างที่ฉันบอกนะ”
“ทำอยู่แล้วทหารตามฉันมาเพียบเลย”
“อะไรนะ” เมื่อกี้นายนี่พูดคำว่าทหารใช่ไหม
“เอ่อ ฉันบอกว่า ฉันจะทำตามเธอแน่นอน” นายนั่นยิ้มหวานให้ฉัน
“ชื่อไร”
“เซน”
“ฉันยูรินะ เข้ามาสิ” ฉันเปิดประตูให้เซนเข้ามา ไม่รู้ว่าฉันคิดถูกคิดผิดที่ให้ชายแปลกหน้าเข้าบ้าน ทั้งๆที่ฉันไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับนายนี่เลย
ฉันพานายนั่นมานั่งที่ห้องรับแขก ฉันมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า เขามาแต่ตัวเปล่า ไม่ได้เอาอะไรมาเลย เสื้อผ้าก็ไม่เอามา จะหนีออกจากบ้านทั้งทีไม่คิดอะไรเลยเหรอคุณชาย ฉันว่าบ้านเขาคงจะรวยมากๆแน่ๆเลย ถ้ารู้จักกันไว้คงดี ตอนคืนดีกับพ่อแล้วฉันจะได้มีบ่อเงินบ่อทอง
จากเหตุการณ์เมื่อเช้าทำให้ฉันพอจะนึกสภาพความรวยของนายนี่ได้ ท่าทางจะรวยมาก ถ้าเป็นฉันคงจะไม่ยอมจ่ายแล้ววิ่งหนีไปดื้อๆ
“บ้านนายทำอาชีพไรเหรอ”
“ฉันไม่บอกได้ไหม”
“ได้”
“เธอจะให้ฉันอยู่ไหน”
“นายคงต้องหาห้องอยู่ ฉันคงไม่ให้ผู้ชายแปลกหน้าพักที่ห้องนี้เหมือนในนิยายนะ”
“แล้วจะให้ไปที่ไหน”
“ฉันจะให้นายเช่าห้องอยู่”
“ฉันว่าฉันอยู่ที่นี่กับเธอดีกว่า ฉันไม่คิดจะทำอะไรเธอหรอกนะ ฉันไม่อยากเปลืองเงินหนะ”
“ถ้างั้นนอนที่โซฟานี่ นายนอนได้ไหมคุณชาย”
“ได้ มีหมอนกับผ้าห่มไหม”
“มี”
“ดีแล้วจะได้ไม่เปลืองเงิน”
“นายทำอาชีพไรเหรอ”
“เพิ่งหนีออกมาเลยยังไม่มีอาชีพหนะ” ท่าทางจะทะเลาะกันแรงแน่ๆเลย สงสัยจะคงโกรธแล้วเดินออกจากบ้านมาเลย คุณชายก็งี้ พอดีไม่ค่อยเข้าใจคนรวย
“ถ้างั้นนายคงต้องหาอาชีพแล้วแหละ”
“เธอจะให้ฉันทำอะไรหละ”
“แป๊บนะ นายนั่งรออยู่ในห้องนี้ก่อนนะ อย่าไปไหนนะ”
ฉันเดินไปที่ห้องนอน ฉันเปิดหางานที่ให้รายได้สูงแถวๆบ้านฉัน มีบาร์เกย์ ค่อนข้างให้รายได้ดี แต่ฉันสงสารนายนี่ ฉันว่าเขาคงจะไม่ทำแน่ๆเลย อันอื่นดีกว่า พนักงานขายของตามมินิมาร์ท รายได้ชั่วโมงละ25บาท มันก็น้อยไป ฉันนั่งๆดู อาชีพทำตอนกลางคืนจะได้เงินเยอะกว่าทำกลางวัน ฉันว่าให้นายทำเป็นบาร์เทนเดอร์ดีกว่า เท่ดี แล้วมันก็ไม่เหนื่อยมากแถมรายได้สูงอีก นายมีหน้าตาเป็นทุนอยู่แล้ว ที่ไหนๆก็คงรับแหละ
วันนี้ว่าง พานายนั่นไปสมัครงานดีกว่า แต่ตอนนี้ยังเช้าอยู่เลย หาอะไรแข่งดีกว่า ฉันนั่งหาๆว่าจะแข่งอะไรดี ได้มา10 รายการ ฉันเขียนหัวข้อการแข่งใส่กระดาษ แล้วเดินไปที่ห้องนั่งเล่น
“เธอจะให้ฉันทำอาชีพไรเหรอ”
“บาร์เทนเดอร์”
“แต่ฉันทำไม่เป็น”
“ฉันว่าอาชีพนี้เหมาะกับนายสุดแล้วแหละ”
“อืม”
“นายวาดรูปเป็นไหม”
“พอใช้ได้”
“นายวาดรูปตามหัวข้อนี้นะ ฉันยื่นใบที่จดให้นายนั่น”
“วาดหมด10หัวข้อเลยเหรอ”
“อืม ทำไมไม่ได้เหรอ”
“ได้ เอาวันไหนอ่า”
“เย็นนี้”
“หา เย็นนี้”
“จ้า เดี๋ยวฉันไปหยิบกระดาษ หยิบสีให้นะ” ฉันมัดมือชกเซน ฉันหยิบอุปกรณ์ต่างๆมาวางไว้ที่โต๊ะ เซนนั่งมองหัวข้อบนโซฟา ฉันยิ้มหวานให้เซนแล้วเดินกลับห้องนอน
ฉันล้างเล็บ แล้ว หยิบขวดยาทาเล็บสีแดงมาทา ระหว่างรอเล็บแห้ง ฉันก็เปิดเนตหาร้านเสื้อผ้าผู้ชายทางเนต เพราะว่าจะได้ไม่เสียเวลาไปเดินซื้อของ และอีกอย่าง มันถูกกว่ามากๆด้วย ฉันควรจะชวนนายนั่นมาเลือกด้วยกันหรือว่าฉันเลือกให้ดี ฉันเดินไปที่ห้องรับแขก
“นายเรื่องเสื้อผ้าหนะ นายว่าไง”
“ฉันไม่ได้เอามาด้วยทำไงดี”
“ฉันกำลังเลือกเสื้อผ้าทางเนตให้นายอยู่หนะ”
“เธอเลือกให้ฉันเถอะ ฉันใส่ไรก็ได้ ฉันไซส์ L นะ”
“อืมๆ เอวหละ”
“28 นิ้ว”
“นายวาดรูปต่อไปเถอะนะ”
ฉันเดินเข้าห้องมาเลือกเสื้อผ้าให้เซน ฉันเลือกที่มันราคาถูกที่สุด ฉันไม่ได้งกนะค่ะ แต่ว่าหน้าตาของเซนดีอยู่แล้ว ใส่อะไรๆก็หล่อไปหมด ฉันเลือกเสื้อยืดให้เซน3ตัว ตอนแรกกะจะเลือกให้2ตัวแล้วซักบ่อยๆ ฉันไม่ได้งกนะ ซื้อให้ตั้ง3ตัว ฉันเลือกกางเกงขาสั้นให้2ตัว ขายาว1ตัว เผื่อว่าจะออกไปข้างนอกกับฉัน เสื้อผ้าจะมาส่งพรุ่งนี้ คืนนี้เซนคงต้องซักแห้ง เขาจะยอมหรือเปล่านะ ฉันจะหาอะไรให้เขาใส่คืนนี้ดีนะ ฉันไม่มีพวกเครื่องใช้ผู้ชายซะด้วยสิ อีกอย่าง เซนก็เป็นคุณชายตกยาก เขาจะทนความลำบากได้ไหมนะ
ฉันเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ฉันหาเสื้อตัวใหญ่ๆ แต่มันไม่มีอ่ะ ทำไงดี คืนนี้เซนคนต้องโชว์ท่อนบน เขาคงไม่คิดมากหรอกมั้ง ฉันนั่งหากางเกงที่เซนพอจะใส่ได้ ฉันเจอบอกเซอร์สีน้ำเงิน เขาคงจะใส่ได้นะ ฉันเตรียมผ้าเช็ดตัวให้เขา ถึงมันจะเก่าและมีรู แต่เขาก็คงใช้ได้มั้ง แค่เช็ดตัวเฉยๆไม่ได้เอามาใส่เดินเพิ่นพ่านนี่นา คงไม่มีปัญหาหรอก เนอะๆๆ จริงไหม
อยากรู้จังว่าเซนวาดภาพไปถึงไหนแล้ว ฉันเดินไปที่ห้องรับแขก รูป4-5รูปถูกวางบนโซฟา วาดรูปเร็วเหมือนกันนะ 2ชั่วโมง ตอนเที่ยงคงวาดเสร็จหมด ฉันจะได้เอาไปส่งพร้อมๆกันเลย
“นายวาดรูปไปถึงไหนแล้วหละ”
“วาดไปครึ่งหนึ่งแล้ว”
“อืมๆ นายอธิบายภาพให้ฟังหน่อยสิ”
“ภาพแรก หัวข้อ ฅน ฉันว่าคนเราชอบใส่หน้ากากเป็นคนโน้น คนนี้ แต่จะแสดงธาตุแท้กันตอนเมา ฉันเลยวาดคนใส่หน้ากาก กับ แก้วเหล้า เธอว่าเป็นไงบ้าง” ฉันมองไปที่ภาพคนใส่หน้ากากมีพื้นหลังเป็นลายแก้วเหล้า ขวดเหล้าหลายแบบ ฉันมองไปที่ก้อนสีขาวๆ
“นั่นมันอะไรหนะ” ฉันชี้ไปที่ก้อนสีขาวๆ
“อวก”
“ใส่ไปทำไม”
“ให้รู้ว่าเมาแล้วไง” จะว่าไปเซนก็ไอเดียดีเหมือนกันนะ
“ภาพที่2 หัวข้อ ความรัก ฉันก็ไม่เคยมีความรักแบบชายหญิงหรอกนะ ฉันก็เลยวาดไม่ถูก ฉันเลยวาดภาพแบบใช้ความรู้สึกเอา ฉันระบายสีที่อยากระบาย สีมันอาจจะมั่วๆหน่อย แต่มันมาจากความรู้สึกของฉันนะ เธอว่าเป็นไงบ้าง” ฉันมองรูปที่ไม่ค่อยเหมือนรูปเท่าไหร่ มันเป็นแค่การป้ายๆสีมันดูไม่เป็นรูปเลยอ่า รูปนี้จะได้รางวัลไหมนี่ย เละซะขนาดนี้ แต่ฉันไม่อยากให้เซนเสียใจ
“ก็โอนะ มันเป็นอารมณ์ศิลปิน มันบรรยายออกมาไม่ได้”
“เหรอ ฉันก็ว่างั้นแหละ” เซนเอามือโอบไหล่ฉัน ฉันรู้สึกหน้าแดงนิดๆ ฉันเอามือเซนออก เขาทำหน้างงนิดๆ
“เอ่อ คือ ฉันยังไม่ค่อยชินอ่า นายมาโดนตัวฉัน ฉันเลยรู้สึกแปลกๆหนะ”
“อือ คราวหลังจะไม่ทำอีกแล้วกัน”
“ภาพต่อไปเลย”
“ภาพที่3หัวข้อ ไอติม หัวข้อนี้ฉันคิดถึงความสุขที่ไม่มีวันละลาย ฉันเลยวาดเด็กๆกินไอติมกัน” ฉันมองเด็กในภาพกินไอติมไปยิ้มไปอย่างมีความสุข จะว่าไปนายนี่ก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ย
“ภาพที่4 วาดภาพเหมือน ฉันวาดเธอเพราะไม่รู้จะวาดใคร” นี่มันภาพฉันตอนส่งจดหมายเมื่อเช้านี่ ทำไมนายนี่ต้องวาดฉันตอนทำหน้าบึ้งด้วยนะ ไม่สวยเลยอ่า อย่างกับนางยักษ์
“วาดใหม่ได้ไหม ภาพนี้ฉันไม่สวยเลยอ่า”
“ได้ๆ นั่งสิ” ฉันนั่งโซฟา
“นั่งตามสบายนะ ฉันจะวาดนานเลย”
“อืม” ฉันขยับตัวให้นั่งสบายขึ้น
“โอเค เริ่มแล้วนะ”
ฉันทำหน้านิ่งๆ เพราะว่าถ้ายิ้มฉันต้องยิ้มเหงือกแห้งๆแน่ๆเลย คิดสภาพนางสาวยูริยิ้มเหงือกแห้ง มันคงจะไม่สวยแน่ๆเลย ฉันมองหน้าเซน เขาหล่อมากๆเลย ฉันอยากรู้จังทำไมนายนี่ถึงหนีออกจากบ้าน
“นายหนีออกจากบ้านเพราะอะไรเหรอ”
“อยากพิสูจน์ตัวเองว่าจะสร้างตัวเองได้แม้ไม่ได้เป็นคุณชายหนะ”
“นายจะหนีออกมาทำไม บ้านนายออกจะรวย”
“เธอไม่เข้าใจหรอก ว่าการอยากพิสูจน์ตัวเองเป็นอย่างไร”
“ฉันไม่ค่อยเข้าใจหรอก พอดีว่าฉันมันจน”
“ตอนนี้ฉันก็อยู่ในสภาพเดียวกับเธอ ฉันจะสร้างตัวให้ได้”
“ทำไมนายไม่ไปหางานทำอ่า เริ่มจากเป็นเด็กเสริฟ”
“ตอนแรกก็จะทำแหละ แต่เห็นต๊อกเลยหนีแทบไม่ทัน”
“ต๊อกคือใครเหรอ”
“สายสืบที่พ่อส่งมาหนะ”
“อย่างนี้นายก็ทำงานเปิดเผยตัวไม่ได้หนะสิ”
“คงงั้นแหละ”
“ฉันกะจะให้นายเป็นบาร์เทนเดอร์ นายเป็นได้ไหม”
“ได้”
“ตอนกลางคืนคงเห็นหน้าไม่ชัดมั้ง”
“อืมๆ ฉันวาดภาพเธอเสร็จแล้วนะ เขาสั่งวาดภาพขาวดำ” ฉันเดืนไปดูรูป รูปฉันยิ้มแป้น ใส่เสื้อแขนกุด กางเกงขาสั้นโชว์ขาเรียวยาว นายนี่วาดรูปเร็วเหมือนกันนะ ท่าทางที่บ้านจะสอนมาดี
“นายเคยเรียนวาดรูปเหรอ”
“ใช่”
“นายทำไรเป็นบ้าง”
“เต้น ร้องเพลง เล่นเครื่องดนตรีได้หลายอย่าง เยอะอ่า”
“ฉันว่านายไปสมัครเป็นนักร้องดีไหม ได้ค่าตัวเยอะกว่า”
“อืมๆ”
“นายหิวไหม”
“นิดหน่อย”
“งั้นเดี๋ยวฉันไปหยิบมาม่าให้นะ”
“อืม”
ฉันเดินไปที่ห้องครัว แกะซองมาม่าใส่ชาม เทน้ำร้อนใส่มาม่า ฉันใส่ไข่ไก่ไป1ฟอง เพื่อเพิ่มคุณค่าทางอาหารที่เพิ่มขึ้น ฉันใส่ผักกาดเข้าไป ฉันยกชาม2ชามไปที่ห้องรับแขก ฉันวางมันลงบนโต๊ะ แล้วเดินกลับเข้าครัวอีกรอบมารินน้ำแดงใส่แก้ว2ใบ แล้วเดินไปที่ห้องรับแขก
“ปกติเธอกินแบบนี้เหรอ” เขาทำสีหน้าแปลกใจ
“อืมๆ”
“...” เขามองอาหารสักพักแล้วค่อยหยิบตะเกียบ
“คุณชายแบบนายคงไม่เคยได้กินแบบนี้หละสิ”
“อืม”
“กินๆไปเถอะมันมีอยนะ”
“อืม” เขากินมาม่ากับน้ำแดงจนหมดเกลี้ยง ฉันมัวแต่มองเขากินจนไม่ได้กินของตัวเอง
“เธอไม่กินเหรอ”
“เอ่อ ฉันมองนายกินอยู่หนะ อร่อยไหม”
“ก็พอกินได้ ฉันเพิ่งรู้ว่าประชาชนข้างนอกเขากินอาหารกันแบบนี้”
“นายพูดเหมือนนายเป็นเจ้าชายอย่างนั้นแหละ”
“เอ่อ ฉันแค่คุณชายเฉยๆไม่ใช่เจ้าชาย”
“ฉันว่าหน้านายก็คล้ายๆเจ้าชายเหมือนกันนะ”
“หน้าโหลมั้ง”
“คงใช่ เจ้าชายก็ต้องอยู่ในวังเนอะๆ”
“ยูริ การเป็นเจ้าของกิจการยากไหมอ่า”
”ยากสิ นายถามทำไมเหรอ”
“อยากทำร้านเล็กๆสักร้านหนะ”
“การทำร้านต้องมีเงินทุนนะ”
“สักเท่าไหร่เหรอยูริ”
“แสน1มั้ง หรือมากกว่านั้น มันขึ้นอยู่กับนายทำร้านอะไรอ่า”
“อยากทำร้านขายน้ำแข็งใสหนะ”
“อย่างนั้นแสนหนึ่งก็พอแหละ”
“เงินจากการเป็นนักร้องของฉันเธอจะเก็บเป็นค่าเช่าห้องหมดเลยหรือเปล่า”
“ความจริงฉันก็ไม่ได้อยากได้อะไรมากนะ แล้วแต่นายจะให้แล้วกัน”
“ฉันก็เกรงใจเธอเหมือนกันนะ”
“งั้นก็จ่ายเท่าที่นายจ่ายได้แล้วกันนะ”
“ฉันไปวาดรูปต่อก่อนนะ มีอีกตั้งหลายหัวข้อ” เซนเดินไปวาดรูปต่อ
ฉันนั่งกินบะหมี่กับดื่มน้ำจนหมด ฉันหยิบชามแก้วไปล้าง ฉันเริ่มชักจะรู้สึกรักเซนเข้ามาซะแล้วสิ ฉันขออยู่ใกล้ๆนายนานๆได้ไหม ฉันรักนายเซน นายหล่อเกินคนอย่างฉันจะห้ามใจ ขอโทษนะที่รับนายเข้ามาตอนแรกเพราะว่านายรวย แต่พอใกล้ๆนายมากๆแล้วเริ่มหลงรัก นายหล่อมากๆเลยรู้ไหม ฉันรักนายซะแล้ว ฉันจะทำไงดี คุณชายอย่างนายจะรักผู้หญิงจนๆอย่างฉันไหมน้า
ไม่ได้นะยูริ เธอรักเซนไม่ได้ ถ้าเขารู้เขาต้องจากเธอไปด้วย อีกอย่างผู้หญิงจนๆแบบเธอคงไม่มีสิทธิจะรักเซนหรอก แต่แค่ฉันแอบรักเขาคงไม่เป็นไรมั้ง
ความคิดเห็น