คู่หูหมอผี

ลำดับตอนที่ #4 : เหมืองแร่

                                                             4
                                                        เหมืองแร่


"หา???" ฟาเรนทำหน้างงกับสิ่งที่เวซ่าพูดออกมา 



"งั้นตอนนี้เรากำลังอยู่ในห้วงมิติแห่งคนตายงั้นหรอ? แล้วเราจะออกไปยังไง... แล้วมิตินี้มีใครเคยเข้าและกลับออกไปพร้อมอวัยวะครบ32ป่ะ" ฟาเรนถาม และเดินเข้าไปเขย่าตัวเวซ่า เวซ่าจ้องมองฟาเรนด้วยสายตาไม่เป็นมิตรทำเอาหาเรนผงะถอยหลังสองสามก้าว เพราะสายตานั่นมันบ่งบอกถึงความคิดในสมองของเวซ่า ลองขยับเข้ามาอีกสิ ได้ไม่เล่าแน่... นั่นแหละความคิดของเวซ่า



"มิตินี้เป็นมิติที่ถูกสร้างขึ้นโดยบางอย่าง แต่มิติมันเชื่อมกับมิติความตาย เพราะฉะนั่นเรายังไม่ได้ตายและยังไม่ได้ก้าวเข้าสู่มิติคนตายที มิติที่ถูกสร้างขึ้นนั่นแปลกกว่ามิติอื่นๆคือ มิติไม่สามารถออกได้นอกจาก ผู้สร้างมิติจะปล่อยเราออก..หรือเราจะฆ่าผู้สร้างมิติ....และข้อสุดท้ายคือ เราตายและวิญญานจะถูกส่งไปยังอีกมิติ" ฟาเรนอ้าปากพะงาบๆและพยายามเดินชนกำแพงต้นไม้ให้พัง จู่ๆต้นไม้หนึ่งที่ฟาเรนกระแทกก็ล้ม



"เดี๋ยวมันก็จะมีต้นใหม่มาโตแทนเราไม่สามารถออกได้ไง" ตามที่เวซ่าบอก ต้นไม้หนึ่งต้นล้มปุ๊บอีกต้นหนึ่งโตขึ้นมาแทนทันที



"แกรู้มากชนดที่ว่าฉันคิดว่าแกเป็นคนสร้างมิติเองเลยนะ" ฟาเรนหันไปมองเวซ่า เวซ่าทำท่าตกใจนิดๆก่อนจะพูดออกมาว่า



"ฉันจำได้แล้ว...มีอีกวิธีหนึ่งที่เจ้าของมิติไม่ต้องเสียเวทย์ในการสร้างมิตินี้... มันคือการร่ายรำเปลี่ยนมือ มิติไหนที่ถูกปล่อยสร้างไว้มานานแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็จะเริ่มเชื่อมกับมิติอื่นทีละนิด เช่นมิตินี้เชื่อมกับมิติคนตาย แต่คนที่จะเปลี่ยนมือจะต้องเป็นผู้หญิงเท่านั่น ที่สำคัญจะต้างเป็นผู้หญิงที่ถูกฝังทั้งเป็น" 



"แกสร้างมิตินี้งั้นหรอ" 



"เปล่า ฉันไม่ได้สร้าง แต่ฉันเคยได้มันมา" ฟาเรนทำหน้างง หมายความว่าเวซ่าเป็นผู้หญิงมิหนำซ้ำตายแล้วด้วยงั้นหรอ



"ไม่ต้องคิดว่าฉันเป็นหญิง ฉันได้ตำราเกี่ยวกับการสร้างมิติมาโว้ย" ฟาเรนยิ้มทะเล้นๆ ก่อนจะเดินสำรสจช่องโหว่ ซึ่งเห็นช่องโหว่เล็กๆ แต่ช่องโหว่ที่มีแต่ลมกับน้ำที่ผ่านได้



"เวซ่าฉันเจอช่องโหว่ด้วย" ฟาเรนร้องอย่างดีใจพยายามยัดนิ้วก้อยเข้าให้ได้ เวซ่ามองอย่างไม่ใส่ใจนักและเดินออกจากป่าและทางเข้า



เขาเดินมาหยุดอยู่มี่เหมืองแร่เก่าๆที่ตอนนี้น้ำท่วมหมดแล้วซากศพของผู้คนเหมือนจะจมน้ำตาย เวซ่ามองไปที่ศพทุกศพ มันอ้าปากกว้างเหมือนพยายามกลืนกินบางอย่าง แต่ทั้งตัวกลับมีแต่รูเหมือนถูกหนอนกัดกินจากภายใจ น้ำมีกลิ่นเน่าเปื่อยเหมือน...แต่ศพกลับไม่อืด...ศพเหมือนมีชีวิตแต่ไม่ขยับแต่ติดอยู่ตรงที่มีรูทั่วร่างกาย ศพพวกนี้ไม่มีกระดูกแต่เวซ่ายังรู้สึกถึงอายแห่งชีวิตจากศพแห้งๆ มีศพที่ลอยเข้ามาใกล้เวซ่าเรื่อยๆ เรื่อย



"หึ....แฝงตัวได้เก่งนิ" เวซ่าพึมพำก่อนจะกระโดดออกจากตรงนั่นทันทีที่มันรู้ว่าเหมายมันรู้แล้วว่ามันมีชีวิตนั่น มันก็กระโดดวิ่งไล่ตามด้วยขารีบๆและแขนที่ห้อยเหมือนไม่มีกล้ามเนื้ออยู่ที่แขน น้ำลายเยิ้ม นอกจากตัวเดียว ก็มีอีกสิบ อีกร้อยล้อมเวซ่า



"เฮ้อ ฉันต้องช่วยใช่ไหม?" ฟาเรนเดินมาพร้อมกับใบไม้หลายใบ พอสัตว์ประหลาดตัวเล็กๆเห็นใบไม้เล่านั่นก็เขยิบหนี



"นายรู้ได้ไง ว่าพวกนี้กลัวใบ เซาเฟอร์" เวซ่าถาม เพราะสัตว์ประหลาดพวกนี้มันรุมร้อมเวซ่าแต่ไม่กับฟาเรน



"ไม่รู้สิ"



ฟิ้วววว



เซาเฟอร์แปะโดนตัวสัตว์ประหลาดตัวเล็กๆ มันดิ้นรนเหมือนถูกไฟเผาและอยู่ๆมันก็ระเบิดออกมาเป็นของคล้ายขี้มูก ฟาเรนหัวเราะคิกคัก ก่อนจะโยนแล้วโยนอีก



"นาย...ม...มาจากเมืองเฮรางิหรอ" เวซ่าถาม ฟาเรนหันมามองด้วยสายตาเศร้านิดไก่อนจะพยักหน้าแล้วโยนใบไม้เล่น แต่กลับไม่มีเสียงหัวเราะคิกคักของฟาเรน



"ฉันออกมาเรียนต่างเมืองเข้าแคว้นซือซากิ เพื่อเรียนพลังต่างๆ แต่ตอนที่ฉันไม่อยู่ข้าศึกโจมตีบ้านเมืองฉัน แล้วเผาเมืองทั้งเมืองไม่มีใครรอดออกมามีแต่ฉันคนเดียว คนเดียวในเมืองเฮรางิที่รอดพ้นจากนรกครั้งนั่น" ฟาเรนก้มลงเก็บใบเซาเฟอร์ไหม้เกรียมอยู่ตามพื้นและยิ้มเศร้าๆ เพราะเมืองเฮรางินั่นเป็นเมืองกำเหนิดของต้นเซาเฟอร์และสัตว์ประหลาดตัวเล็กพวกนี้ ตอนนี้สัตว์ประหลาดตัวเล็กที่รอดชีวิตหนีไปหมดแล้วเหลือแค่ฟาเรนกับเวซ่าที่ยืนอยู่ในเมืองแร่



กุกกักๆ


บางอย่างกำลังขยับอยู่ใต้น้ำ