ลาก่อน..เพื่อนที่รักทุกคน

เนื้อเรื่อง

          เมื่อวันนั้นมาถึง ไม่วันใดก็วันหนึ่งในชีวิตคนเรา วันที่เราต้องจากกับคนที่เรารัก คนที่เราสนิทอย่างเพื่อนที่คบกันมานาน มันน่าใจหายเหมือนกันนะ ที่อยู่ๆก็ต้องมาจากกันไปแต่ว่า... เราคงไม่ได้มีเพื่อนแค่นั้นแน่ๆ

          "แกต้องไปจริงๆเหรอบุ๊ค"
ป๊อปแป๊ป เพื่อนสนิทของฉันที่มีเรือนผมยาวสีดำ รูปร่างอวบ ผิวออกคล้ำหน่อยๆบอกฉันด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย เฮ้ย~~ อย่าทำหน้างั้นเด้ ฉันก็เศร้าเหมือนกันนะเว้ย~ ToT
"ก็เออดิวะ แกอย่าทำหน้างั้นดิ เราก็เศร้าเป็นนะเว้ยไม่ใช่แกเศร้าคนเดียว"
จะร้องไห้อยู่แล้ว ไอเพื่อนบ้า อย่ามาบีบน้ำตาตอนนี้นะเว้ย เดี๋ยวถ้าฉันร้องไห้เพราะแกนะ ฉันจะ... จะ... แง้... ร้องไห้ตามอ่ะเด้~ ToT
"ก็แหม... เดี๋ยวจะไม่ได้เจอแกแล้วนี่นา เพราะงั้นตอนนี้ก็ร้องไห้ออกมาเลยดีกว่านะ"
แง้~~~~~~ ไอเพื่อนบ๊า~~ อย่ามาจากกันด้วยน้ำตาดิวะ ไม่ใช่แค่แกไม่เจอฉันนะ ฉันเองก็ไม่เจอแกเหมือนกันล่ะ ฮือ...
เด็กหญิงอุบลวรรณ ชั้นป.6/1 ผู้ปกครองมารอรับที่ห้องประชาสัมพันธ์ค่ะ
อาจารย์วลี หรือที่ใครๆก็เรียกกันว่า เจ๊วลี เจ๊เจ้าระเบียบประจำห้องประชาสัมพันธ์ที่ฉันไม่ค่อยชอบ เจ๊แกก็บ่นเหลือหลาย แม๊... ตั้งแต่พรุ่งนี้ก็ไม่ได้ฟังเสียงบ่นของเจ๊แกแลเว ฉันคงเหงาน่าดูเลยเนี่ย... แต่ว่าชีวิตใหม่ในโรงเรียนใหม่คงจะไม่ได้มีแต่เจ๊วลีแน่ที่บ่น
"เฮ้ย! พ่อแม่เรามาแล้วว่ะ เราคงต้องไปแล้วล่ะแป๊ป"
ฉันบอกแป๊ปด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย กี่ปีแล้วนะที่ฉันคบกับยัยนี่มา คงจะนานมากแล้ว อยู่ๆต้องมาจากกัน ฉันคงทำใจไม่ได้ไปหลายวัน แป๊ปมองฉันแล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อยไม่แพ้ฉันว่า
"โชคดีนะเว้ย... ดูแลตัวเองด้วย"
"แกก็ด้วยล่ะ อย่าดูการ์ตูนมากเกินไปจนเพลียอีกล่ะ ฮิฮิ"
ฉันเก็บกระเป๋าแล้วลุกขึ้นยืน แป๊ปตามมาส่งฉันที่หน้าบันไดชั้น 2
"บ๊าบบายแป๊ป"
"อืม... ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกันอีกนะ"
"แหงดิ ยังไงซะเราก็ต้องได้เจอกันอีก"
ฉันพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น น้ำตาที่อุตส่าห์เก็บไว้นานเริ่มไหลรินออกมา ฉันสังเกตว่ายัยแป๊ปเองก็เหมือนกัน จมูกยัยนี่เริ่มแดงแล้ว น้ำตาก็เริ่มเอ่อ
"ไปล่ะ อย่าร้องไห้มากนะ เดี๋ยวตาบวมแล้วลืมตาไม่ขึ้น..."
"ไอบ้าบุ๊ค เดี๋ยวยันตกบันไดซะนี่"
ฉันกลับหลังหันแล้วค่อยๆเดินลงบันไดอย่างช้าๆ
"บุ๊ค... ระวังตกบันไดน...(ะ)"
โครม!!!
แอ้ก... อูย... ไอเพื่อนบ๊า... อย่ามาแช่งกันงี้ดิว๊า~~  ปากพระร่วงจริงจริ๊ง... พูดปุ๊บ ตกปั๊บ >/\< ไม่ได้ลาจากกันด้วยน้ำตาแห่งความโศกเศร้า แต่เป็นน้ำตาแห่งความเจ็บก้นอ่ะเด้~~

          กี่วันแล้วนะเนี่ย ที่ฉันจากโรงเรียนเก่ามา ตอนนี้ฉันเรียนพิเศษซัมเมอร์ที่โรงเรียนใหม่ซึ่งเป็นโรงเรียนหญิงล้วน ทำไมมันน่าเบื่ออย่างนี้เนี่ยะ อ้ะๆ บอกก่อนนะว่า ตอนนี้ฉันหาเพื่อนได้แล้วล่ะ สนิทกัยใช้ได้แต่ก็ยังไม่เท่ายัยป๊อปแป๊ป ลาก่อนนะเพื่อนสนิทที่สุดของฉัน หวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีกนะ...