เด็กใหม่กับโรงเรียนหญิงล้วน

ลำดับตอนที่ #1 : วันสุดท้ายของการสอบปลายภาค(ที่โรงเรียนเก่า)

          "โธ่! ไอเเป๊ปเพื่อนรักเราจะต้องจากกันเเล้ว เเล้วเราต้องย้ายบ้านด้วย เราคงไม่ได้เจอกันเเล้วหละTOT" ฉันพูดกับเพื่อนสุดที่รัก ที่กำลังจะจากกันด้วยนำตาที่เศร้าโศกกับการ ลาจาก มันชั่งเศร้าที่สุดเลย
          "ไม่เป็นไรหรอกไอบุ๊คเพื่นรักเดวเราก็ติดต่อมาคุยกันก็ได้หนิ"ไอเเป็ปเพื่อนรักของฉันร้องไห้ออกมาเเบบหยุดไม่ได้ เลยพาฉันร้องไห้ตามไป
          "เเป๊ปเรานะเคยเอาเรื่องนี่ไปถามเเม่ว่าทำยังไงดี ว่าเราไม่อยากจากกับเพื่อนเลย เเต่เเม่ก็บอกว่า งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกลา ฉันเลยจำคำคำนี่เพื่อปลอบใจตัวเองตลอดเวลาว่าอย่าร้องไห้อย่าร้องไห้เพราะทุกอย่างต้องมีวันจลสิ้นเเละเรื่องเเค่นี้จะร้องไห้ทำไม จิงไหมไอแป็ปเพื่อนรัก"ฉันพูดด้วยเสียงที่สั่นไปหมดจนเเทบฟังไม่รู้เรื่องเพื่อปลอบใจไอแป็ปเพื่อนรักของฉันทั้งทั้งที่ฉันยังปลอบใจตัวเองยังไม่ได้เลย
          "อื้ม ดีไอบุ๊คเราจะไม่ลืมเเกเลยนะเว้ย"เเป๊ปพูดเเบบต้องฝืนให้คำพูดมันเป็นคำขึ้นมาเพราะนำตามันทำให้คำพูดมันไม่เป้นคำเลย
          ~ด.ญ อุบลวรรณ ผู้ปกครองมารับที่ห้องประชาสัมพันธ์เเล้วคะ~
          "ไอเเป๊ปพ่อเรามารับเเล้วนะ เราต้องไปเเล้วนะเเล้วเเกก็หยุดร้องไห้ได้เเล้วนะ บายนะไอเเป็ปเพื่อนรัก"ฉันพูดได้เเค่นั้นเเล้ว ฉันก็เดินออกไปได้ยังไม่ถึง 2 เมตร

          "ไอบุ๊ค บายนะโว้ยยยย"เสียงตะโกนของไอเเป๊ปเพื่อนรักบอกลาด้วยนำตาเเล้วก็จากไป
           วันนี้เป็นวันที่เศร้ามากเลยที่จะไม่ได้เจอเพื่อนอีกเเล้วฉันก็ต้องย้ายบ้านอีกมันก็ต้องจากกับเพื่อนเเถวบ้านอีกยิ่งเศร้ามากเเต่ฉันก็ทำเฉยๆไป ทำเป็นไม่รู้สึกอะไรเเต่มันก็ต้องรู้สึกอยู่เเล้วเเหละเพราะการที่จะต้อง จากที่นอนที่นอนมา 12 ปี นั่งมา 12ปี มันก็เศร้าไม่น้อยเเต่ยังไง ก็ยังไม่เศร้าเท่ากับไอเเป๊ปเพื่อนรัก เเล้ววันนี้ก็จบลงด้วยดี
          เเต่ฉันรู้สึกว่าขาดอะไรไปบางอย่าง -_-"
          อ๋อ! ฉันลืมเเนนำตัว ฉันชื่อว่าอุบลวรรณ ชื่อเล่น ก็บุ๊คอะคะ อายุ 12 ปี   ตอนนี้กำลังขึ้นชั้นม.1 คะ