ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Intro
"อึนจีหวัดดีจ้ะ"
"หวัดดีค่ะพี่อึนจี"
"ไง อึนจี"
"สวัสดีค้าทุกคนน"ฉันตอบรับทุกคนไปอย่างสดใส คำพูดพวกนี้ฉันได้ยินมาประจำทุกวันเกือบปีแล้วล่ะนะตั้งแต่ฉันทำงานที่นี้ ทุกคนที่นี่ใจดีและไม่มีใครเกลียดฉันๆก็เลยรักการทำงานที่นี้และก็อีกเหตุผลนึงที่เป็นความลับ..
"อึนจี บอสเรียกน่ะ"พี่ฮยอนอาคนสวยเดินมาบอกที่โต๊ะ
"ห้ะ!เรียกฉันหรอคะ?"
"จ้ะ"
"อ้อ..เออค่ะๆ"ฉันพูดแล้วเดินเข้าไปหาบอสในห้องทำงาน
"ขออนุญาตค่ะ"ฉันพูดเสร็จก็เปิดประตูเข้าไป
"นั่งสิ"
"ค่ะ"
"ฉันมีงานให้เธอทำ"
"ว่ามาเลยค่ะ^^"
"รู้จักเซฮุนมั้ย"
"รู้จักค่ะ"
"แล้วนาอึนล่ะ"
"ก็ต้องรู้จักสิคะ"แหงละ ก็เพื่อนฉันนิจะไม่รุ้จักได้ไงรู้ไปถึงตับไตแล้วจ้ะ=_=
"ก็ดีจะได้ไม่ต้องอธิบายให้ยาก ฉันอยากให้เธอทำข่าว2คนนี้ขึ้นมา ถ่ายรุปไหนก็ได้ที่ทำให้เหมือนสองคนนี้รักกัน ตอนนี้2คนนี้กำลังดังและมีคนสนใจมากเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งสองคนถ้าเราถ่ายได้ช้อตเด็ดรับรองสำนักพิมพ์เราดังแน่"
"แต่นั่นมันเพื่อนฉันนะคะบอส!!"ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วตะโกนโวยวาย
"ฉันก็ไม่ได้ให้เธอเขียนข่าวว่าเพื่อนเธอท้องอะไรแบบนี้ซะหน่อย แค่สร้างข่าวว่าคบกันอยู่เอง"
"ฉันไม่เอาด้วยหรอกค่ะ บอสก็รู้อยู่ว่านาอึนเป็นเพื่อนฉันแล้วเธอก็ไม่เคยมีความรักด้วย!"
"อึนจี ฉันสั่งให้เธอทำก็ต้องทำ"คริส บอสของเธอพูดแล้วยักไหล่เบาๆ
"ไม่!"
"อึนจี!"คริสพูดแล้วลุกขึ้นบ้าง
"นี่คริส ถึงนายจะสั่งฉันให้ทำยังไงฉันก็ไม่ทำหรอกนะ นาอึนเป็นเพื่อนรักฉันนะ"
"นี่ ฉันบอกแล้วไงว่าในที่ทำงานเธอต้องเรียกฉันว่าบอส"
"โอ๊ยยย!ตรงนี้ไม่มีใครอยู่ซะหน่อย พูดไปก็ไม่ตายหรอก" อ่า..สงสัยละสิว่าทำไมฉันถึงกล้าพูดกับบอสของฉันแบบนี้ก็จริงๆแล้วฉันกับคริสเป็นเพื่อนกันตอนม.ต้นแล้วพอขึ้นม.ปลายก็ย้ายรร.ไปแล้วฉันก็บังเอิญมาสมัครงานที่นี่แล้วได้รู้ทีหลังว่าคริสเป็นบอสของฉัน..
"ไม่รู้แหละ ยังไงเธอก็ต้องทำ"
อึนจีนิ่งแล้วยืนคิดสักพักแล้วก็ตอบไปว่า..
"ก็ได้"หึๆคิดเหรอว่าคนอย่างฉันจะทำ นาอึนเป็นคนดีฉันจะปกป้องเธอ ก็แค่ตอบตกลงไปแล้วฉันก็ไม่ต้องทำข่าวหรือไม่ก็เขียนข่าวว่าทั้งคู่ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันก็จบ
"มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว"
"หึ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ"ฉันพูดแล้วหันหลังเดินออกไปนอกห้อง
สตูดิโอถ่ายหนังที่นาอึนแสดง
"นาอึนไปแต่งหน้าด้วยนะ"พี่ที่เป็นสต๊าฟวิ่งมาบอกเธอก่อนจะเดินกลับไปทำงานต่อ
"ค่ะ"ฉันพูดแล้วเดินไปหาพี่กระเทยที่เป็นคนแต่งหน้า
"แหมๆน้องนาอึนนั่งเลยจ้ะะ"
"ค่ะ"ฉันนั่งลงข้างหน้าพี่เค้าเบาๆ
"พี่เนี่ยอิจฉาน้องจังได้แสดงคู่กับเซฮุนด้วย"พี่กระเทยพูดแล้วทำหน้ากระแนะกระแหน
"อ่าค่ะ"
"ทำไมน้องพูดน้อยจังไม่อยากพูดกับพี่หรอ?"
"เปล่าค่ะ แต่ฉันไม่มีอะไรจะพูด"
"จ้ะ พี่แต่งหน้าให้เสร็จแล้ว"
"ค่ะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ"ฉันบอกพี่คนนั้นแล้วเดินออกมาจากห้องเพื่อที่จะเดินไปห้องน้ำ
กริ๊ก~
เมื่อฉันปิดประตูห้องน้ำแล้วก็มีผู้หญิง2-3คนเดินคุยเล่นเข้ามาในห้องน้ำคาดว่าน่าจะเป็นสต๊าฟ นาอึนที่นั่งอยู่ข้างในห้องน้ำเลยได้ยินที่พวกเธอคุยกันไปด้วย
"นี่เธอ ฉันไม่ชอบยัยนักแสดงนาอึนเลยอะ"สต๊าฟคนนึงพูดขึ้น
"เออใช่ ฉันก็ไม่ชอบ ถ้าทางจะหยิ่งน่าดู"
"เวลาฉันพูดด้วยยัยนั่นก็ตอบสั้นๆแล้วทำหน้าหยิ่งๆ"
"เออ ชั่งมันเหอะ เดี๋ยวกองก็เลิกแล้ว"เมื่อพวกเธอคุยกันเสร็จแล้วก็เดินกันออกไปจากห้องน้ำ
นาอึนที่นั่งฟังพวกนั้นนินทาเธออย่างสนุกปากในห้องน้ำ ค่อยๆเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ ที่จริงเธอทำธุระเสร็จตั้งนานแล้วแต่แค่อยากรู้ว่าพวกนั้นจะนินทาอะไรเธออีกเลยนั่งอยู่ในนั้น มันกลายเป็นเรื่องธรรมดาของเธอไปแล้วหละที่จะโดนคนนินทาแบบนี้ ก็เธอเป็นคนหน้านิ่งแล้วก็พูดน้อยทำให้คนเข้าใจว่าเธอหยิ่งบ่อยๆแต่เธอก็ไม่แคร์หรอกเพราะยังไงเธอก็ยังมีเพื่อนที่รักเธออยู่อย่างเช่น อึนจีกับโชรงไงล่ะ เมื่อเธอสำรวจการแต่งกายเรียบร้อยแล้วเธอก็เดินออกจากห้องน้ำเพื่อที่จะไปเข้าฉาก
"นาอึน"
"หืม?"เมื่อได้ยินเสียงของคนที่เรียกเธอๆก็เลยหันไปดูและก็พบกับเซฮุน นักแสดงชายที่เธอต้องเล่นด้วย
"ผู้กำกับให้มาตามเข้าฉาก"
"อืม"ฉันพยักหน้ารับเบาๆ
"ยังพูดน้อยเหมือนเดิมเลยนะ"
"ก็ฉันไม่มีอะไรจะพูด"
"ไม่กลัวคนอื่นเค้าคิดว่าเธอหยิ่งบ้างหรอ?"
"คิดก็คิดไปสิ"
"เห้อ~พวกสต๊าฟน่ะนินทาเธอกันใหญ่เลยนะ รู้ป่าว?"เซฮุนพูดขึ้นมาเล่นๆเพื่อจะให้นาอึนหงุดหงิด
"ฉันรู้"
"ห้ะ!?เธอรู้หรอ นี่มีสต๊าฟนินทาเธอจริงๆเหรอเนี่ย?"
"อืม"
"ถามจริงเหอะ ไม่รู้สึกอะไรหรือไง"
"รู้สึก"
"แล้ว?"
"ก็ไม่ทำไม นี่!เลิกถามฉันซะที ฉันจะเป็นยังไงมันก็เรื่องของฉัน"
"คงมีแค่เพื่อนสนิทของพวกเธอแล้วก็ฉันสินะที่รู้ว่าเธอไม่ได้หยิ่ง"
"..."
"ไปเข้าฉากเหอะ ฉากต่อไปฉันชอบ"
"หืม?ทำไมอะ"นาอึนถามด้วยหน้าตางงสุดๆเพราะเธอไม่เห็นจะมีฉากไหนสนุกซะฉาก
"ก็...ฉากจูบไง"เซฮุนพูดแล้ววิ่งนำนาอึนไปก่อน
"ย๊าห์!ไอบ้า เขาใช้มุมกล้องย่ะ "
"แต่ฉันจะจูบเธอจริงๆนิ"
"..."
"อ่า ฉันล้อเล่นนะ"
"จูบ..ก็จูบไปสิ"
"ห้ะ?นี่เธอเป็นผู้หญิงยังไงกันแน่นิ"
"ฉันเป็นนักแสดงนะ จูบจริงหรือมุมกล้องฉันก็ไม่สนหรอก"
"เหอะ อยากจูบฉันก็บอกมา"
"ปล่าว แต่ถ้านายอยากฉันก็แล้วแต่"
"ไม่เอาหรอก เดี๋ยวเธอจะมาร้องไห้ทีหลัง"
"ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น"
"เออๆชั่งเหอะ เอาเป็นว่าฉันจะใช้มุมกล้องละกัน"
"อื้อ"ฉันพูดจบแล้วก็เดินไปเข้าฉากที่ต้องจูบกับเซฮุน แล้วเขาก็ใช้มุมกล้องจริงๆอย่างที่เขาพูด..
"เลิกกองได้"เสียงผู้กำกับพูดผ่านไมค์ให้ทุกคนได้ยิน
"นี่ นาอึน"เซฮุนเรียก
"อะไรอีก?"
"ไม่ขอบคุณฉันหรอ ที่ฉันไม่ได้จูบเธอจริงๆนะ"
"ทำไมฉันต้องขอบคุณ ฉันบอกแล้วไงว่าแล้วแต่นายจูบก็ได้ไม่จูบก็ได้"
"เธอนี่แปลกดีเนอะ"
"..."ที่จริงนาอึนก็ไม่ได้อยากโดนจูบหรอกเพราะตั้งแต่เกิดเธอยังไม่เคยจูบกับใครเลย!
"งั้นฉันไปละ"เซฮุนพูดแล้วหลังเตรียมจะเดินไป
"เดี๋ยว"
"มีอะไรหรอ?"เซฮุนหันคอกลับมามองนาอึนเล็กน้อย
"ข..ขอบใจนะ"
"อื้ม"เซฮุนพูดแล้วยิ้มบางๆก่อนที่ทั้งคู่จะเดินแยกกันออกไป..
บ้านโชรง
"โชรง วันนี้จะไปที่เลี้ยงเด็กกำพร้าหรอลูก"
"ใช่ค่ะ แม่ หนูว่าจะเอาขนมไปให้พวกเด็กๆนะค่ะ"
"อย่ากลับเย็นมากนะลูก"
"ค้าแม่"
"งั้นหนูไปแล้วนะคะ"
"จ้าา"
"สวัสดีค่ะ"ฉันพูดแล้วเดินไปขึ้นรถที่จะไปหาเด็กๆ ฉันทำอย่างงี้เป็นประจำอยู่แล้ว เพราะฉันคิดว่าเด็กพวกนั่นน่าสงสาร ทำไมพ่อแม่พวกเขาถึงเอามาทิ้งกันนะ ทั้งๆที่เด็กไม่ได้ทำอะไรผิด..
สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
"หวัดดีจ้า เด็กๆ"ฉันลงจากรถและทักทายเด็กๆที่มายืนรอขนมกันใหญ่
"สาหวัดดีค้า/ครับ"เด็กๆทุกคนพร้อมใจกันตอบ
"จ้า ไหนใครอยากได้ขนมบ้างเอ่ย?"
"หนูค้า/ผม"เด็กๆแย่งกันพูดขึ้นมา
"เอาล่ะๆใครอยากได้ขนมต้องมาต่อแถวตรงนี้นะค้าา"
"ค้า/ครับ"เด็กๆพากันวิ่งเข้ามายืนรอขนมกันใหญ่
"อ่ะนี้จ้า คนแรก"
"ขอบคุณค่ะ"
"กินแล้วต้องเป็นเด็กดีนะค้า"
"นี่จ้ะ"
"ขอบคุณครับพี่โชรง"
"จ้า^^"
โชรงแจกขนมเด็กๆทุกคนไปเรื่อยๆและชมการแสดงของเด็กๆที่ถูกเตรียมโดยครูที่นั่น
"ขอเชิญคุณโชรงขึ้นมากล่าวลาเด็กๆหน่อยค่ะ"
แปะๆๆ//เสียงตบมือ
"ค่ะ สวัสดีค่ะเด็กๆทุกคน วันนี้พี่มีความสุขมากเลยที่ได้มาให้ขนมแล้วก็เล่นกับพวกเราทุกคน เป็นเด็กดีกันนะคะแล้ววันหลังพี่จะเอาของเล่นมาให้ พี่ขอบคุณทุกคนมากนะคะที่ให้ความร่วมมือต่อแถวเอาขนมกัน พี่รักทุกคนนะแล้วเจอกันใหม่นะค้า ขอบคุณค่ะ"โชรงพูดจบแล้วโค้งให้ทุกคนก่อนจะเดินลงจากเวที
หน้าบ้านของโชรง
"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"ฉันพูดแล้วโค้งให้คนขับรถ
"ไม่เป็นไรครับคุณหนู งั้นลุงไปก่อนนะ"
"ค้า เดินทางปลอดภัยนะคะ"ฉันพูดแล้วยิ้มหวานให้ลุง
"ครับ"ลุงปิดประตูแล้วขับรถออกไปจากบริเวณบ้าน
"เข้าบ้านดีกว่า"โชรงพูดกับตัวเองเบาๆแล้วหันหลังไปแล้วก็ได้พบกับชายหนุ่มคนนึงที่นั่งอยู่ตรงม้านั่งหน้าบ้านเธอ
"ใครน่ะ?"โชรงพูดแล้วค่อยๆเดินเข้าไปหาชายคนนั้น
"หนาวจะตายทำไมถึงได้มานั่งตรงนี้ล่ะคะ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก"โชรงพูด
"..."
"อ้าว หลับอยู่เหรอ"ฉันก้มหน้าลงไปมองหน้าเขาตรงๆและพบว่าผู้ชายคนนี้มีหน้าตาที่หวานมากเหมือนผู้หญิงเลย
"คุณคะ คุณ"โชรงพูดแล้วเอื้อมมือไปแตะเขาเบาๆ
"โหยย ตัวร้อนจี๋เลย สงสัยจะนั่งมานาน พาเข้าบ้านเราก่อนก็แล้วกัน"ฉันสรุปเออเองคนเดียวแล้วพยุงเขาขึ้นมา
"ตัวหนักจัง!-0-"
ดีนะที่บ้านของโชรงแยกออกมาจากตัวบ้านใหญ่อีกที ไม่งั้นแม่เธอต้องบ่นแน่ๆว่าพาผุ้ชายที่ไหนเข้าบ้าน ฉันเปิดไฟในบ้านแล้วพาเขาไปนอนบนโซฟา
"เดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้นะคะ"
"...."
ฉันเดินไปหยิบผ้าขนหนูกับน้ำมาเช็ดตัวของเขา เธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเธอต้องมาดูแลเขาด้วย แต่มันคงเป็นโชคชะตาอะไรสักอย่างที่ทำให้เธอต้องมาดูแลเขา
"อือ.."เขาครางออกมาเบาๆ
"ตื่นแล้วหรอคะ"
"หืม?"ผู้ชายคนนั้นค่อยๆลืมตาขึ้นมา
"แหะๆ^^"
"โชรง!!"ผู้ชายคนนั้นทำตาโตใส่ฉัน สงสัยจะตกใจมาก=_=
"คุณรู้ชื่อฉันด้วยหรอคะ?"
"อะ..เอ่อ แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ไงครับ"
"อ้อ ก็ฉันเห็นคุณนอนหลับอยู่ตรงหน้าบ้านฉันนะคะ ฉันพยายามจะปลุกคุณแล้วแต่คุณก็ไม่ตื่นแถมตัวร้อนจี๋เลย ถ้าฉันปล่อยคุณไปฉันก็คงจะดูใจดำมากๆก็เลยพาคุณเข้ามาค่ะ^^"
"ข..ขอบคุณนะครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่คุณมานั่งทำอะไรหน้าบ้านฉันคะ"
"เอ่อ..คือ ผมนั่งพักนะครับแล้วก็เผลอหลับไป"
"อ้อค้ะ" โชรงตอบรับโดยที่ไม่รุ้เลยว่าแท้จริงแล้วเขาต้องการเห็นเธอต่างหาก เขาคอยเฝ้าดูแลเธออยู่ห่างๆมานานแล้วแต่ก็ไม่กล้าเข้าไป แล้ววันนี้ก็ถึงโอกาสของเขาแล้ว!
"แล้วคุณชื่ออะไรหรอคะ?"
"ลู่หานครับ เรียกผมว่าลู่เฉยๆก็ได้ นี่นามบัตรผมครับ"
"หื้อ?อ่าค้ะ"โชรงรับมันมาอย่างงงๆ
"หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ ถ้าไม่รังเกียจวันหลังให้ผมเลี้ยงข้าวคุณเป็นการตอบแทนนะครับ"
"ห้ะ?ค่ะๆ"
เมื่อลู่หานพูดจบก็เดินออกจากบ้านไป โชรงที่รับนามบัตรมาอย่างงงๆหยิบนามบัตรขี้นมาดู
"ห้างLหรอ?นี่มันห้างดังพอๆกับห้างพ่อของฉันเลยนะเนี่ย เขาเป็นพนักงานที่นั่นหรอ?"โชรงครุ่นคิดอยู่สักพัก
"ช่างเหอะ นอนดีกว่า"เธอเดินไปปิดไฟแล้วกระโดดขึ้นเตียงนอนของเธอไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น