ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter1
"อ่า..นี่มันที่ไหนกันเนี่ย"โชรงพูดแบบมึนๆ
"เมืองมนุษย์.."โบมีพูด
"แล้วนี่มันบ้านใครกันละ?"นาอึนพูดเพราะตอนนี้เธออยู่ในบ้านของมนุษย์ที่ไหนก็ไม่รู้เธอรู้แต่ว่าบ้านนี้ใหญ่และสวยมาก
"ท่านพ่อจะทำกับเราแบบนี้จริงๆงั้นหรอ!"นัมจูพูดอย่างหงุดหงิด
"นัมจูเธอก็เลิกบ่นเถอะ เราก็ผิดจริงๆนั่นแหละ"
"แต่ท่านพ่อก็เกินไปจริงๆนิแล้วนี่เราจะไปตามหาน้องๆได้ไงล่ะเมืองมนุษย์ไม่ใช่เล็กๆนะ"
"เลิกเถียงกันซะทีเถอะไปเดินดูบ้านนี้กันเถอะบางทีท่านพ่ออาจจะให้เป็นบ้านของเราระหว่างอยู่ที่นี่ก็ได้"โชรงพูดแล้วเดินนำออกไปข้างนอกตามด้วยน้องคนอื่นๆ
"ที่นี่สวยจริงๆเลยนะ"โบมีพูดชมบ้านหลังนี้
"ฉันคิดว่าพ่อคงให้บ้านหลังนี้เราไว้จริงๆแหละ"นาอึนพูด
ติ๊งต่อง~
"เสียงอะไรดังมาจากหน้าบ้านน่ะ"นัมจูถาม
"เดี๋ยวพี่ไปดูเอง"โชรงบอกแล้วเดินออกไปหน้าบ้านแล้วก็กลับมาพร้อมกับจดหมายฉบับหนึ่ง
"อะไรน่ะพี่โชรง?"โบมีถาม
"พี่ก็ไม่รู้พอออกไปก็เห็นมันตั้งอยู่"
"เปิดดูเลยพี่"อึนจีพูดแล้ววิ่งมาหาโชรง
"จดหมายจากเมืองเวทย์!"
"ว่าไงบ้างอะพี่?"นัมจูพูดอย่างตื่นเต้นเผื่อว่าท่านพ่อจะยอมใจอ่อนให้เธอ
"บ้านหลังที่พวกลูกอยู่ตอนนี้เป็นบ้านที่พ่อให้เจ้าใช้อาศัยอยู่ที่เมืองมนุษย์ ส่วนเรื่องรับการศึกษาที่พ่อพูดนั้นพ่อได้จัดการให้พวกเจ้าแล้วพรุ่งนี้เจ้าจะต้องไปเรียนที่โรงเรียนมัธยมxxxจะมีคนมารับในวันแรกหลังจากนั้นพวกเจ้าต้องไปเองพ่อหวังว่าเจ้าจะหาตัวน้องเจอและทำภารกิจให้สำเร็จน้องของเจ้าเองก็ต้องทำให้เสร็จเช่นเดียวกันถึงจะได้ขึ้นมาที่เมืองเวทย์ ภารกิจที่พ่อให้ไม่ใช่เรื่องยากแต่เจ้าจะต้องรับรู้ด้วยหัวใจ พ่อจะใบ้ให้เกี่ยวกับน้องของพวกเจ้าน้องของพวกเจ้าจะมีสัญลักษณ์รูปพระจันทร์อยู่ที่ไหล่ข้างซ้ายเหมือนกับที่พวกลูกๆมีตอนนี้น้องยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นแม่มดแต่อีกไม่นานน้องก็จะรับรู้ได้ อ้อแล้วก็น้องของเจ้าก็เรียนที่โรงเรียนเดียวกับพวกเจ้า"
"นี่เราจะต้องเรียนจริงๆหรอเนี่ย?"นัมจูเริ่มโวยวายอีกครั้ง
"อดทนหน่อยน่า พวกเราจะต้องหาตัวน้องให้พบและทำภารกิจให้สำเร็จให้ได้"โชรงพูดปลอบใจน้องๆ
"พี่ว่าพวกเราไปเตรียมตัวสำหรับเรียนพรุ่งนี้กันเถอะท่านพ่อน่าจะจัดทุกอย่างที่เราต้องใช้ไว้แล้ว"โบมีพูดหลังยากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไปที่ห้องตัวเองเพื่อเตรียมตัวสำหรับวันพรุ่งนี้
วันต่อมา
"รีบลงมาเร็วๆมีคนมารับแล้ว"อึนจีตะโกนเรียกนัมจูที่ตอนนี้กำลังงัวเงียอยู่
"รู้แล้วค้าๆ"นัมจูพูดแบบงัวเงียแล้วรีบเดินลงมาตามคำสั่ง
"ผมเป็นคนที่ท่านพ่อของพวกคุณสั่งให้มานำทางคุณไปที่โรงเรียนคนอื่นๆมองไม่เห็นผมหรอกครับ เพราะฉะนั้นเดินตามผมมาเรื่อยๆนะครับแล้วจำทางไว้ด้วยเพราะผมจะมารับพวกคุณแค่วันเดียวเท่านั้น"ผู้ชายคนนั้นพูดสงสัยว่าคงจะเป็นพ่อมดที่ท่านพ่อใช้ให้ลงมาสินะ..
"ค่ะ เราไปกันเลยเถอะ"นาอึนพูดแล้วทั้ง5สาวก็เดินตามผู้ชายคนนั้นไปทางไปโรงเรียนไม่ได้ยากสักเท่าไรแถมยังได้เดินผ่านสวนดอกไม้สวยๆนี่ด้วยบางทีการอยู่เมืองมนุษย์อาจจะไม่ได้แย่อย่างที่คิดก็ได้มั้ง?
"ที่นี่แหละครับพวกคุณจะอยู่กันคนละระดับนะครับเพราะอายุต่างกันแต่จะมีโบมีกับอึนจีที่ได้อยู่ห้องเดียวกันเพราะอายุใกล้เคียงถ้าคุณเข้าไปแล้วให้บอกกับอาจารย์ท่านนั้นนะครับว่าพึ่งย้ายเข้ามาใหม่แล้วเขาจะพาไปเองงั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"ผู้ชายคนที่นำทางเรามาก้มหัวให้เราและหายตัวไป
"อิจฉาพี่โบมีกับพี่อึนจีจังได้อยู่ชั้นเดียวกันด้วย"นัมจูบอกแล้วอึนจีกับโบมีก็กอดคอกันอย่างมีความสุขเพราะอย่างน้อยๆเธอก็ยังมีคนที่รู้จักอยู่
"เข้าข้างในกันเถอะ"หลังจากที่เราบอกคุณครูคนนั้นครูก็พาเรามาประจำแต่ละห้องพวกเรา5คนตกลงกันว่าหลังเลิกเรียนจะลองตามหาน้องดูแม้มันจะยากมากเลยก็ตาม
"นักเรียนนั่งๆ"คุณครูประจำชั้นของห้องโชรงเดินนำเธอเข้ามมและให้เธอมายืนข้างๆ
"เทอมนี้จะมีนักเรียนใหม่มาเรียนกับเราด้วย แนะนำตัวสิ"คุณครูพูดและหันมาบอกฉัน
"ค่ะ สวัสดีค่ะฉันชื่อ พัคโชรงค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"ฉันพูดแล้วก้มหัวให้กับทุกคน
"ขอให้ทุกคนทำตัวดีๆกับเพื่อนใหม่ของเราด้วย มีที่ตรงไหนว่างบ้างละ"คุณครูถามและมองไปรอบๆห้อง
เงียบ..
"นั่งไงไปนั่งตรงนั้นละกันนะ"คุณครูพูดแล้วชี้ไปที่โต๊ะๆหนึ่งหลังห้องที่มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งมองออกไปหน้าต่างไม่ได้สนใจอะไรเลยสักนิด
"ค่ะ"ฉันพยักหน้าให้ครูแล้วเดินไปนั่งข้างๆผู้ชายคนนั้นผู้ชายคนนั้นหันหน้ามามองนิดนึงก่อนจะเมินฉันไปอีก ผู้ชายอะไรกันหน้าหวานซะไม่มีเป็นเกย์รึเปล่าก็ไม่รู้ ทำมาเมินฉันคิดว่าฉันอยากรู้จักด้วยงั้นสิ โถ่!ฉันไม่สนใจหรอกย่ะ!
ห้องเรียนของอึนจีกับโบมี
"ไปนั่งตรงนั้นนะ"คุณครูประจำชั้นสาวสวยบอกกับอึนจีและโบมีให้ไปนั่งอยู่ตรงหน้าผู้ชายสองคนนั้นที่กำลังนั่งเล่นเกมใต้โต๊ะไม่ไดัสนใจครูที่ยืนอยู่หน้าห้องเล้ยย คุณครูนี่ก็ใจดีเกินทำไมถึงไม่ว่าพวกนั้นนะ!อึนจีกับโบมีเดินไปที่โต๊ะหน้าผู้ชายสองคนนั้น
"ไง"เป็นผู้ชายร่างเล็กหน้าตาดีที่ทักกับฉันและโบมีก่อนแต่สายตาเขานี่สิไม่ได้มองฉันเล้ยยมองแต่โบมี เชอะ!จะจีบเพื่อนฉันรึไง ฝันไปเถอะ!
"ฉันชื่อแบคฮยอนนะ"
"ฉันชื่อโบมี^^"โบมีนี่ก็ยิ้มหวานให้เลยนะ!ไอมนุษย์ขี้เก๊กตัวสูงหน้าลูกครึ่งข้างๆก็ยังไม่เงยหน้ามาเอาแต่กดเกมอยู่นั่นแหละมนุษย์สัมพันธ์ไม่มีเอาซะเลย!
"ส่วนนี่อีนจี"โบมีแนะนำตัวฉันให้เขา
"ยินดีที่ได้รู้จัก"ฉันพูดกับแบคฮยอน
"นี่!ไอ้คริสครับ ไม่คิดจะเงยหน้ามาทักทายเพื่อนใหม่หน่อยหรอ?"
"ทักไปทำไมวะ?เดี๋ยวก็ต้องอยู่ด้วยกันทั้งเทอมเดี๋ยวก็รู้จักกันเองแหละ"มนุษย์ขี้เก๊กพูดโดยที่ตาก็ยังอยู่ที่เกมอยู่ดี
"ชื่อคริสงั้นหรอ?หึ มนุษย์สัมพันธ์แย่มาก"ฉันเบะปากใส่คนตรงหน้าแล้วก็พูดพึมพำคนเดียวแต่บังเอิ๊ญ บังเอิญที่ไอคนตรงหน้ามันดันได้ยินก็เลยเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉัน
"เธอว่าไงนะ?"เขาถาม
"ฉันคิดว่านายก็คงได้ยินที่ฉันพูดแล้วแหละไม่งั้นนายก็คงไม่เงยหน้าขึ้นมาหรอก จริงมั้ย?:)"
"หึ พึ่งเข้ามาใหม่ก็ออกฤทธิ์ซะแล้ว"เข้ายิ้มมุมปาก น่าหมั่นไส้ที่สุด!คิดว่าตัวเองเป็นใครกันถึงมาพูดกับฉันแบบนี้ ฉันขี้เกียจเถียงกับนายนั่นแล้วก็เลยหันหน้าไปหน้าห้องตามเดิม ท่าทางการเรียนอยู่ในเมืองมนุษย์คงจะวุ่นวายน่าดู..
ห้องของนาอึน
พอครูเข้ามาก็เลือกที่นั่งให้ฉันเสร็จสรรพเพราะมีที่ว่างอยู่2โต๊ะก็คือโต๊ะที่ฉันนั่งอยู่ตอนนี้กับโต๊ะข้างๆฉันที่ไม่มีใครมานั่งซักคนแปลกจังฉันเป็นเด็กใหม่คนเดียวในห้องไม่ใช่หรอครูก็น่าจะจัดโต๊ะให้พอดีสิ หรือว่าวันนี้จะไม่มานะ ชั่งเถอะ!ฉันนั่งคนเดียวก็ดีแล้วไม่ได้อยากนั่งกับมนุษย์หรอก อีกสักพักกว่าจะเข้าเรียนเห็นว่าที่นี่มีห้องสมุดด้วยนี่น่าลองไปดูดีกว่า ว่าแต่มันอยู่ที่ไหนล่ะ..ลองถามมนุษย์พวกนี้ดูดีกว่า
"นี่ ห้องสมุดไปทางไหนหรอ?"ฉันถามผู้ชายคนนึงที่เดินผ่านโต๊ะฉันพอดีอีกอย่างเขาก็ดูเป็นมิตรดีด้วย
"ห้ะ?อ้อ ตรงไปแล้วก็เลี้ยวขวาเลยจะเป็นประตูไม้นะ นั่นแหละห้องสมุด"
"อืม ขอบใจนะ"ฉันพูดกับเขาแล้วเดินออกไปที่ห้องสมุด อืม เลี้ยวขวา..ประตูไม้..ห้องนี้สินะ ฉันบิดประตูเข้าไปเบาๆ ห้องสมุดที่นี่กว้างมากแถมยังไม่ค่อยมีมนุษย์เลย ฉันเดินหาหนังสือไปเรื่อยๆจนไปสะดุดตากับหนังสือเล่มหนึ่ง ความรักของแม่มด งั้นหรอ งั้นฉันเอาหนังสือเล่มนี้ก็แล้วกัน ระหว่างที่ฉันกำลังหาที่นั่งอยู่นั้นก็เห็นผู้ชายผิวขาวหน้าตาดีคนหนึ่งใส่headphoneแล้วก็อ่านหนังสืออยู่ข้างหน้าต่าง ดูแล้วอย่างกับเจ้าชายแน่ะ..แต่อย่าคิดว่าฉันชอบเขานะฉันก็แค่คิดว่ามันดูดีเฉยๆเท่านั้นแหละ แล้วนี่ฉันมายืนจ้องเขาทำไมเนี่ย ไปอ่านหนังสือดีกว่า ตอนที่เธออ่านหนังสือเธอก็ชอบเผลอเหม่อมองผู้ชายคนนั้นตลอดไม่รู้ทำไมกันนะ...
ห้องของนัมจู
ทำไมท่านพ่อจะต้องให้พวกเรามาที่เมืองมนุษย์ด้วยนะ ฉันล่ะไม่เข้าใจจริงๆ เรื่องแค่นี้เองไม่เห็นจะต้องลงโทษกันเลย
ทำไมฉันต้องมาเรียนกับพวกมนุษย์ด้วยนะ!แถมมนุษย์ผู้ชายที่กำลังนั่งข้างฉันตอนนี้อย่างกับหมีแพนด้า ขอบตาจะดำไปไหน เป็นญาติกับหมีหรอ แถมยังพูดมากอีกนี่ชวนฉันคุยอยู่นั่นแหละฉันก็ไม่ได้พูดกับเขาสักคำยังจะมาพูดด้วยอีก
"นี่!เมื่อไหร่เธอจะพูดกับฉันซะที่เนี่ย?"เห้อ เห็นมั้ยล่ะเขาตื้อฉันไม่หยุดเลย
"ฉันไม่อยากพูดกับมนุษย์!"
"ในที่สุดเธอก็พูดกับฉันแล้ว แล้วเมื่อกี้เธอว่าไงนะไม่อยากพูดกับมนุษย์?เธอเองก็เป็นมนุษย์ไม่ใช่รึไง?"
"เอ่อ..ฉันหมายถึงฉันไม่อยากพูดกับนาย"หู่วว เกือบไปแล้วนี่ถ้าบอกไปว่าเป็นแม่มดคงโดนด่าว่าบ้าแหงๆ
"ทำไมล่ะ?"
"เอาเหอะ ถ้านายอยากจะพูดขนาดนั้นล่ะก็ฉันจะยอมฟังนายเงียบๆก็แล้วกันถ้าฉันอยากจะพูดเมื่อไรฉันก็พูดเองแหละ"
"อืม จริงสิฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าฉันชื่ออะไร ฉันชื่อเทานะ ส่วนเธอก็ชื่อนัมจูสินะ"ฉันไม่ได้ตอบอะไรเขาแค่พยักหน้าให้เบาๆมนุษย์นี่ก็แปลกครูก็บอกแล้วว่าฉันชื่อนัมจูยังจะมาถามซ้ำอีกทำไม!
นอกจากชีวิตในโรงเรียนจะไม่ง่ายแล้วคนในโรงเรียนนี่สิที่จะมาทำให้แม่มดสาวสวยเปลี่ยนไป...
เม้นให้ไรท์มั่งจิTOTไม่มีคนเม้นแล้วหดหู่5555
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น