คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 1.
beyo ng
this situatuion makes me sick
u call me demon but look at your self
u are the demon from 7th hell !
"มึงนั่นล่ะ นรกจากขุมนรกที่เจ็ด เฮี่ยจริงๆ!"
Zombie Cigarette (Takumi)
“ซิการ์เร็ต ซิการ์เร็ต!” พวกเราต่างกระโดดโลดเต้นเหมือนคนคลั่งอยู่บนเวที ตอบรับทุกเสียงร้องที่คนดูมอบให้ เสียงร้องอันทรงพลังของโซรอน เสียงกลองที่รัวอย่างเมามันส์ของชินเร ลีลาท่าทางการเล่นกีตาร์ของวีซัส และการเล่นเบสอย่างหนักหน่วงของผม ‘ทาคุมิ’
“โซรอน ทาคุมิ วีซัส ชินเร ซิการ์เร็ต ซิการ์เร็ต!” ทุกคนขยับยิ้มรวมถึงผม ผู้ชายไร้อารมณ์(ไอ้โซรอนบอกว่าผมหน้าด้าน เชี่ย-_-)และแล้วการแสดงของพวกเราก็จบลงพร้อมเสียงกรีดร้องอย่างพอใจของผู้ชม พวกเราเดินลงมาจากเวทีอย่างคึกคะนอง
“ผู้ชมชอบเรา ซิการ์เร็ตแม่งเจ๋งชิบ ไม่เสียแรงที่กูถ่อมาอยู่วงนี้J” วีซัสพูดออกมาและมันเหมือนที่ผมและอีกหลายๆคนคิดเชื่อเถอะ ไม่เสียแรง ไม่เสียแรงจริงๆ
พวกเรานั่งอยู่บนโซฟาสีแดงสดตามที่ทางค่ายรับรองเอาไว้ให้ กลิ่นควันบุหรี่คลุ้งไปทั่วห้องและต้นเหตุก็คือพวกเราอีกนั่นล่ะ ทุกคนกำลังเพลิดเพลินกับไอ้กลวงสีขาวๆนี่ใช่แล้ว ‘บุหรี่’
มันเป็นไปตามยถากรรมทุกครั้งที่เราเล่นเสร็จจะสูบบุหรี่ฉลองบ้างก็น้ำเมาทุกอย่างที่อบายมุข นี่ล่ะเหตุผลที่เราได้ห้องแยก ไม่ใช่เพราะเราสำคัญ แต่เพราะเราเหมือนพวกขี้ยาคนอื่นคงกลัวเราคลั่งคว้าคัตเตอร์กระซวกคน-_-
กระซวกคนงั้นเหรอ?
ผมเอาหัวพิงกับกำแพง มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย
พูดออกไปได้ยังไงนะทาคุมิ
นายเองก็เคยทำไม่ใช่หรือไงกัน กับผู้ชายที่ชั่วชีวิตนี้นายคงจะไม่มีทางลืมอีกเลย
รอยจูบตรงคอ น้ำตาของเขาและผมที่ไหลออกมาพร้อมๆกัน กลิ่นควันบุหรี่ที่คลุ้งไปทั่วห้องสีแดงสดนั่น...
ผมจับที่หน้าของตัวเอง ไม่มีแม้แต่หนึ่งหยดน้ำตามันทำให้ผมกระตุกยิ้มประชด
กูตายไปแล้วจริงๆ ไม่เหลือน้ำตาแม้แต่กับคนที่จะจำไปจนตาย แม่ง ชาตินี้สงสัยกูคงได้โสดเพราะความไร้รู้สึกนี่ J
“ทุกคนเลิกสูบบุหรี่แล้วหันมาฟังหน่อย!” ผมหันไปมองยาโยย ผู้จัดการคนสวยที่กำลังเรียกร้องความสนใจของทุกคน ผมหันหัวกลับไปแล้วสูบบุหรี่ต่อ ให้เธอพูดไปซิเดี๊ยวผมค่อยถามคนอื่นก็ได้ ผมเดินไปนั่งคุดคู้อยู่ตรงมุมห้องสูบบุหรี่อย่างใจลอยเมื่อคิดถึงอดีตเก่าๆที่ทำให้หัวใจมันเจ็บเล่น
“เนื่องจากแบรนด์เก่าของเราได้ปฎิเสธที่โซรอนไปทำเรื่องถึงร้านเขา”
“ผมไม่ผิดนะยาโยย คนผิดคือหมอนั่นมันกวนเท้าก่อนL” ยาโยยถอนหายใจ
“ผิดไม่ผิดไม่รู้หรอกโซรอน ที่ฉันจะบอกคือฉันหาแบรนด์ใหม่ให้พวกนายได้แล้ว และนี่คือคนที่สร้างแบรนด์นี้ขึ้นมา เขายินดีที่จะดูแลพวกนายด้วยตนเองให้ความเคารพเขาด้วย เชิญค่ะ...”
“สวัสดี ผมชื่อ ลิซซึม ชื่อจริง ยถากูล ซังวะภูฐ เจ้าของแบรนด์ One-Pain-Loveฝากเนื้อขอฝากตัวด้วยนะครับJ” ผมนิ่งค้างไปหัวใจเหมือนตกอยู่ที่ตาตุ่ม รีบหันควับไปมองคนมาเยือน และเพียงแค่เห็น
ทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่ง ...
ผู้ชายผมสีน้ำตาลผิวออกแทนเล็กน้อยมือที่ดูหยาบกร้านมันทำให้รู้ว่าเขาผ่านอะไรมาเยอะ
เขากลับมาแล้ว เขาคนนี้ที่ทำลายหัวใจของผมกลับมาแล้ว
“ไง ทาคุมิไม่ได้เจอกันนานนะ”
“...”
“มึงตายครั้งเดียวยังไม่พออีกหรือไงลิซซึม ไสหัวไปตายตอนนี้อีกไหมเดี๊ยวกูช่วยแทงมึงให้J”
Next chapter .
เลือดสีแดงสดตรงข้อมือทำให้ผมอึ้ง
เขาหัวเราะออกมา
และเขาอีกคนก็มาคั่นกลางระหว่างเรา
"ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นอะไรกับเขา แต่เขาคือส่วนหนึ่งของพวกเรา
ถ้าคิดจะเล่นเขา ...มึงก็เล่นกับพวกกูทั้งวงล่ะวะ!!"
Cigareete ...
พวกเฮี่ยๆที่ไม่เคยคิดที่จะทิ้งกู :)!
ความคิดเห็น