คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter 2 . time waiting no one ;)
Qreaz. 10
“นายธารา นายนาวิท พวกเธอมันช่าง cdqfdcfvdfw!?” ผมกลืนน้ำลายแล้วก้มหน้าต่ำนั่งรับความผิด ซะทีไหนเล่า!ในใจผมกำลังคุกรุ่นว่าครูจะว่าอะไรผมนัก
ทำแล้วก็แล้วไปซิครับ ชาติไทยมันจะได้เจริญ(?) ซะที! ไอ้เฟียซนี่ก็เหลือเกินครูแม่งก็ด่าๆม่หยุด สงสัยมันคงจะเบื่อเลยล้วงกระเป๋ายื่นมาให้ผม
“กินไหม?” ผมมองซูกัสในมือของมันและรับรู้ได้ดึงรังสีอาฆาตของครูฝ่ายปกครอง แม่ง ไม่กลัวตายจริงๆ แต่บังเอิญวะ!
“กิน แต่กูไม่เอารสนี้กูเอารสส้ม” บังเอิญผมก็ไม่กลัวตายเหมือนกัน
“เลือกมากนะมึง เอ้า!”
“ง่ำ จ๊วบๆ -).(-“ ผมกับมันแข่งกันดูดจนสงสัยครูฝ่ายปกครองรับไม่ได้ ปัง! ทั้งผมทั้งไอ้เฟียซสะดุ้งกันเป็นแถบเลยครับ จ้องมองครูแกตาปริบๆเหมือนลูกหมามองคนขายอาหารสุนัข แต่ในปากนี่ อื้มหืม ดูดต่อครับ!
“ธารา นาวิท ใกล้จะจบกันอยู่แล้วทำไมถึงไม่เป็นการเป็นงานบ้างฮะ!”
“ก็...พวกเราอยากใช้ชีวิตมัธยมให้คุ้มไงครับ”
“พวกเธอทำให้ฉันอยากจะบ้าตาย คู่หูคู่นรก เห็นธาราต้องมีนาวิท เห็นนาวิทต้องมีธาราคิดหรือไงว่ามหาลัยพวกเธอจะสามารถอยู่ด้วยกันได้อย่างที่เป็นตอนนี้ พวกเธอต้องหัดมีความรับผิดชอบไม่ให้ใครมาว่าเอาได้รู้ไหม!”
ผมหมุนเก้าอี้เล่นแล้วพยักหน้า แต่ในใจผมก็คิดว่าไอ้เฟียซมันจะไปไหนได้วะบ้านก็อยู่ข้างกันถึงคณะหรือมหาลัยจะไม่เหมือนกันแต่ถ้าอยากเจอมันก็ง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วย!
“ยังไงก็เถอะ เรื่องนี้เธอก็รู้ว่าต้องมีคนลงโทษ”
“พวกผมเป็นคนแฟร์ๆ...ปล่อยพวกผมทั้งสองคนไปจะได้ไม่มีใครด่าใครได้ว่าขี้ขลาดไม่ยอมเอาตูดรับเฆี่ยน”
“ขำตายล่ะธารา นาวิท บอกครูมาใครเริ่ม!” ผมมองหน้าไอ้เฟียซ มึงนั่นล่ะที่เป็นคนราดน้ำใส่กูก่อน!
“มันครับ x2 !” ผมถลึงตามองไอ้เฟียซ ที่ผมจำได้ผมไม่ได้เริ่มก่อนซะหน่อยนี่หว่า!
“งั้นใครเป็นคนสาดน้ำ” ผมขยับยิ้มกว้างแล้วตอบหน้าชื่นบานทำตาใสแป๋วประจบครูท่าน
“ไอ้เฟียซมันทำครับครู มันยกออกมาทั้งถังเลยนะครับ เนี่ยมันทำผิดกฎโรงเรียนนะครับที่บอกให้ประหยัดน้ำ”
“โถ ไอ้น้ำ ทีมึงล่ะตอนสงกรานต์เสือกไปเข้าหอพวกประจำแล้วเปิดน้ำทุกก๊อกปาร์ตี้สงกรานต์ อย่าคิดว่ากูจะลืม!” ผมยังยิ้มให้ครูต่อไม่ฟังเสียงไอ้เฟียซ เสียงหมาปล่อยให้หมามันพล่ามครับเรามันคนไทยต้องหันหน้าเข้าหากันแล้วก็ ยิ้มมมมมม
“แล้วใครทำให้หน้าเธอทุเรศดูไม่ได้ นาวิต” ผมสะอึกแล้วหันขวับทำหน้าบึ้งใส่หน้าไอ้เฟียซ มึงอย่านะ...
“ไอ้น้ำครับครู ดูซิครับเนี่ยมันเล่นซะหน้าผมบุ๋มเลย ครูก็รู้ว่าหน้าผมดูดี๊ดูดีแล้วมาโดนเข้านะครับ ใจคนเรามันก็สลายเป็นนะครับ!”
“โถ ไอ้เฟียซมึงอย่ามาแหล เมื่อวันก่อนมึงยังไปตีกับพวกเด็กโรงเรียนอื่นหน้าตาดูไม่ได้ตอนนี้ทำมาเป็นสำออย ครูอย่าไปเชื่อมันครับ!”
“แล้วใครหล่อ?” ผมกับไอ้เฟียซเลิกด่ากันแล้วพร้อมใจมาตอบ
“แน่นอนว่าผม x2!”
“พอกันทีกับไอ้เด็กอย่างพวกเธอ ครูขอสั่งให้พวกเธอไปเป็นเด็กควบคุมความประพฤติที่โรงเรียนพฤกษดี!”
“ฮะ x2!”
ทั้งผมและไอ้เฟียซร้องออกมาพร้อมกัน ผมยังไม่ได้บอกครูซินะที่ไอ้เฟียซไปต่อยก็โรงเรียนนี้แหละ แม่ง ปากหมามาบอกกางเกงดำแม่งจน
เชี่ยเอ็ย! ใช่แล้วครับ...ไอ้เด็กโรงเรียนพฤกษดีกางเกงสีน้ำเงิน แถมไม่ใช่น้ำเงินหมอง มันน้ำเงินเข้มขนาดที่ผมต้องเบือนหน้าหนีเพราะความผุดผ่อง!
ผมรีบไปนวดไหล่ครูท่านแล้วพูดให้ครูเปลี่ยนใจ แต่ไอ้เฟียซลงทุนกว่า มันนี่นั่งกับพื้นแล้วนวดตีนท่านครูตัดสินชะตาไปแล้ว
“ครูก็รู้นี่ครับว่าโรงเรียนเราไม่ถูกกับพวกน้ำเงิน”
“เนี่ย จะให้พวกผมทำอะไรสั่งมาเลยไม่ต้องไปพึ่งโรงเรียนนั่นหรอกครับ”
“อย่ามาทำเป็นเว่อร์ ครูไม่ได้บอกให้ไปอยู่โรงเรียนนั้นซักหน่อย แค่เพียงสามวันเท่านั้นเอง เธอก็แค่ไปบำเพ็ญที่โรงเรียนนั้นให้มันเจียมตัวมากขึ้นซะมั่ง ส่วนที่ว่าทำไมไม่บำเพ็ญที่โรงเรียนนี้ ครูจะบอกให้..."
“ครูอยาก!” ปัง! ครูไม่ฟังคำต้านทานของพวกผมซักนิด เพราะครูท่านเดินเชิดออกจากห้องไปเรียบร้อยเหลือเพียงแต่ผมกับเฟียซที่แม่งทำหน้าเหมือนกำลังจะไปสู่นรก ผมหันหน้าไปมองมัน
“มึงอ่ะพากูซวย”
“มึงแหละพากูซวย”
“ไอ้เลว”
“ไอ้ควาย”
“กูขี้เกียจเรียนศิลปะว่ะ โดดมั้ยเพื่อนรัก โป๊ก!...” ผมลูบหัวของตัวเองที่โดดหมัดไอ้เฟียซไปอีกดอก ผมลูบหัวตัวเองป้อยๆมองไอ้เฟียซที่ทั้งด่าทั้งฉุดผมเข้าห้องเรียน
“อย่ามาใช้คำว่าเพื่อนรักพาเราตกต่ำไอ้เชี่ยน้ำ แม่ง เสียเงินมึงก็ต้องเรียนไม่ใช่เสือกโดด เวลาในชีวิตมึงยังเหลืออีกเยอะแค่นี้มึงไม่ตายหรอก!”
ปัง!
“และวันนี้เราจะมาพูดถึง...” เหล่าผู้คนหันมามองผมกับไอ้เฟียซและจากนั้นเสียงต้อนรับก็ตามมา ผมยิ้มแล้วโบกมือเหมือนพวกศิลปิน คนมันดังอ่ะครับช่วยไม่ได้-.- ส่วนไอ้เฟียซเหรอ ไอ้นั่นมันหยิ่งครับไม่ยิ้มไม่ทัก มันลากผมอย่างเดียวก่อนจะให้ผมมานั่งแหมะที่โต๊ะเรียนข้างๆมัน
“วันนี้ครูจะให้นักเรียนพูดถึงเรื่อง ‘เวลา’ ซึ่งบางคนอาจจะงงว่ามันเกี่ยวกับศิลปะยังไง มันเกี่ยวตรงที่ว่าเราจะใช้ความติสต์อธิบายมันว่ายังไง งานนี้สิบคะแนน...”
โอ้โห ครูพูดยาวขนาดนี้รอให้นักเรียนหลับใช่มั้ยเนี่ย ไอ้น้ำจัดให้ครับเดี๊ยวจะเป็นคนเปิดประเดิม ผมเอาหัวไปก่ายกับหนังสือของไอ้เฟียซที่มันเอาขึ้นมาเพื่อนอนเหมือนกัน ผมกระตุกยิ้มกวนๆก่อนจะหลับตาพริ้ม
“เอาล่ะใครอยากเริ่มบ้าง?”
“ครูครับ ไอ้น้ำมันบอกกับพระอินทร์ว่ามันอยากจะเปิดประเดิมครับ!” น้ำ .. คนในห้องเราไม่มีคนชื่อน้ำแล้วนี่หว่า ผมขมวดคิ้วแล้วยิ้มรับลมสบายๆต่อ ความง่วงชนะทุกสิ่งครับ
“ธารา นายธาราตื่นเดี๊ยวนี้ก่อนที่ฉันจะให้เธอติดศูนย์!” เบิกตาขึ้นแล้วรีบยืดตัวจนเห็นว่าไอ้เฟียซแม่งอมยิ้ม ผมสบถออกมาไอ้นี่แน่ที่เป็นคนบอกครู อย่าให้หมดคาบเรียนนะไอ้เฟียซ มึงเจอกูแน่!
“ไหน ออกมาแล้วบอกซิว่า ‘เวลา’ สำหรับเธอคืออะไร” เพื่อนๆต่างร้องตะโกนโห่ร้องให้ผม ผมหัวเราะแล้วออกไปอย่างสบายๆ รับไมค์มาจากครูแล้วทักทายเพื่อนๆพี่น้องทุกคน แล้วมองไปทางไอ้เฟียซเย้ยๆว่ากูเก่งเรื่องรับเฉพาะหน้าอยู่แล้ว
“สวัสดีครับพี่ๆน้องๆ วันนี้ไอ้น้ำคนเดิมที่หล่อๆจะมาพูดถึงเรื่อง ‘เวลา’ นะครับ”
“สำหรับผม เวลามันมีหลายแบบเดินช้าเดินเร็วมันแล้วแต่เวลาและสถานที่ แต่ตอนนี้เนี่ยมันเดินโคตรช้าเลยครับรู้ไหมเพราะอะไร...เพราะผมกำลังหาแฟนครับ!”
“วู้วววววววว กดไลค์ๆๆๆๆ!”
“และผมเชื่อว่าหลายคนเป็นเหมือนผม เวลาที่เราอยากให้เดินช้ามันก็เดินเร็ว เวลาเราอยากให้เดินเร็วแม่งก็เดินโคตรช้า จนเราอยากถามมันว่า...มันกวนตีนเรารึเปล่า?”
“โคตรกวนตีนนนนนนนนนนนนนนนน” ผมยิ้มแฉ่งหัวเราะไปกับเพื่อนๆและยส่งรอยยิ้มกวนตีนไปให้ไอ้เฟียซที่ร่วมวงกับเพื่อนๆ มันยิ้มกลับให้ผมครับ มึงไม่รู้ซะแล้วว่ามึงจะโดนไอ้เฟียซ
“สรุป! สำหรับผมเวลาคือความกวนตีนครับ!”
“ไอ้เฟียซ มึงออกมาเลย มาดูว่าจะสู้ฝีปากกูได้หรือเปล่า มาเลยมึง!” มันหัวเราะออกมาแล้วส่ายมือป้อยๆ แต่คิดเหรอว่ามันจะหนีเพื่อนทั้งห้องเพราะทุกคนช่วยกันลากมันมาอยู่หน้าห้องเรียบร้อยแล้วครับ ส่วนไอ้ตัวกระผมก็ย้ายไปนั่งที่เดิมแล้วมองว่ามันจะพูดเรื่องอะไร
“ผมนายนาวิต จะมาพูดเรื่องเวลาครับ อะแฮ่มๆ”
“เวลา คือความสุข”
“เวลา คือความเศร้า”
“และทุกๆคนก็คิดเหมือนผมว่าเวลามันสอนให้เรารู้จักตัวเองมากขึ้น พิสูจณ์ความเป็นมิตรแท้ ส่วนใหญ่ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเวลา” มันพูดยิ้มๆแล้วหันมามองผม เย้ยกูแน่! ผมชี้นิ้วไปทางมัน มันยิ้มกว้างกว่าเดิม
“พวกคุณอาจมีความคิดเรื่องเวลาต่างกัน แต่สำหรับผมเวลาแม่งเป็นอะไรที่ผ่านไปเร็วมากกก”
“ผมยังรู้สึกใช้ชีวิตม.ปลายไม่คุ้ม ยังไม่ไปนอนค้างกับเพื่อนสนิทเป็นเดือนๆ พูดได้ว่าเสียชาติเกิดครับ” เชี่ย ค้างเป็นเดือน แม่งหนีออกจากบ้านแล้วมั้งไอ้คุณเฟียซ!
“ฮะ ฮะ ฮ่า!”
“และผมรู้ดีว่าเหตุการ์บางเหตุการณ์มันก็ขึ้นอยู่กับเวลา และผมรอเวลานั้นอยู่”
“เวลาที่จะบอกความรู้สึกทุกๆอย่าง เวลาที่จะไม่เก็บเรื่องที่เก็บไว้มาหลายปีก็ให้แม่งรู้ไปซิว่าห้าปีที่คบกันแม่งจะแตกเพราะเรื่องแค่เนี้ย” เรื่องอะไรของมันวะ ผมขมวดคิ้วแล้วตะโกนถามมัน
“เรื่องอะไรวะไอ้เฟียซ ขืนมึงไม่บอกกูจะเลิกคบมึงด้วยนี้ล่ะ!”
“ก็กูบอกแล้วไงว่าเรื่องอย่างนี้มันต้องขึ้นอยู่กับสถานการณ์และเวลา มึงโง่ป่าววะครับไอ้คุณน้ำJ”
“โฮ่ววววววววว เป็นเพื่อนกันมึงก็บอกกูมาเหอะ มึงตดก็บอกว่ามึงตดดิวะ!”
“ฮะ ฮะ ฮ่า” ไอ้เฟียซกลืนน้ำลายก้มหน้านิ่ง อ้าว แม่งเป็นอะไรของมันวะ อย่าบอกว่ามันโกรธกู บ้า แม่งแค่นี้โกรธบ้ารึเปล่า! ไอ้เฟียซวางไมค์ก่อนรีบเดินออกจากห้องหน้ามันแม่งโคตรเครียดเหมือนจะไปตีกับใคร ปล่อยให้ผมนั่งอึ้งทุกคนในห้องเงียบกันหมด
ซวยแล้วไหมล่ะกู...
“เฮี่ยน้ำมึงเล่นอะไรวะ!”
“แม่ง เฟียซเพื่อนมึงนะเว่ย ไอ้เลว!” กูว่าแล้วไหมล่ะว่าจะต้องโดนทั้งห้องรุม! ผมตบโต๊ะให้ทุกคนเงียบ
“พวกมึงหยุดด่ากูเลย เออ กูรู้แล้วว่ากูพูดเรื่องตดแล้วทำให้มันโกรธ ไม่ต้องย้ำ!”
next chapter ;
"เอ้า กวาดดดดดดดดดดดดดด"
"เอ้า ถู"
"นี่นาย...อยากกินน้ำแดงไหม" ผมมองไอ้เด็กกางเกงน้ำเงินที่มาเดินสะกิดแล้วยิ้ม โอ้โห รัศมีคุณชายเข้าตาไอ้น้ำครับ คนแม่งยิ่งเหนื่อยๆอยู่
"แล้วมึงอยากกินตีนกูรึเปล่าล่ะ"
"^_^" เฮ้ย แม่งอยากกินจริงๆเหรอวะ -0-!
ความคิดเห็น