คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 . welcome to wonderland !
มันเป็นเหมือนกับภาพที่ฉายซ้ำไปมา ภาพของครอบครัวที่หัวเราะกันอย่างมีความสุข พี่ศิลาที่ชอบจูงมือเขาตอนที่เขาเป็นเด็กน้อย ความทรงจำเลือนลางดีๆทุกอย่างที่เขาอยากจะเก็บมันเอาไว้โดยที่ไม่ได้รู้เอาเสียเลยว่าข้างในของเขามันตะโกนว่าเกลียดครอบครัวนี้สักเท่าไหร่
เกลียดจนอยากจะให้หายไปให้หมด พี่ศิลาหายไปแล้ว แต่พวกพ่อแม่ล่ะ...พวกเขาสมควรจะหายไปด้วยซิ!
รู้สึกรังเกียจตัวเองแต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อความรู้สึกอย่างนี้มันไม่สามารถหยุดได้แล้ว เขารู้ดีว่าเรื่องที่เขาคิดมันผิดแต่จะทำอะไรได้นอกจากให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่มันเป็น
โลกที่เขาอยู่มันไม่เหมาะสมเพราะเขารู้ดีว่าเขาสมควรจะได้รับอะไรที่ดีกว่านั้น ..
ทั้งชื่อเสียง เงินทอง เขาไม่จำเป็นจะต้องขวนขวาย มันน่าจะมีคนประเคนมาให้เขาเองซิ นั่นล่ะโลกแห่งความฝันที่เขาตามหามาเสียนาน ใช่แล้ว
โลกที่เขาอยู่ควรจะพังทลายไปซะได้ก็ดี เหลือเพียงแต่เขาที่สำคัญที่สุดเพียงคนเดียว ..
‘ถ้าไม่มีแกล่ะก็... ถ้าเพียงแต่แกไม่เกิดมาล่ะก็ อย่างแกน่ะหายไปได้ก็ดี!’
“อึก!” สะดุ้งตัวตื่นขึ้นตัวสั่นจนควบคุมไม่อยู่ นั่นมันเสียงของใครกันมันไม่ใช่เสียงของเขานี่ เสียงที่อยู่ดีๆก็ก้องขึ้นมาและตะโกนด้วยความเจ็บแค้นนั้น มันช่างเจ็บปวดและเคียดแค้นซะจนเขาขนลุกวาบ หอบตัวโยนก่อนจะมองไปรอบด้านที่ตกแต่งด้วยโทนแดง
นัยน์ตาสีดำสนิทกระพริบว่าตัวเองฝันไปหรือเปล่า มันไม่ใช่แค่โทนแดงแต่ทุกอย่างเป็นสีแดงไปหมด ไม่ว่าเตียงที่ถูกปูไปด้วยสีแดงผ้าห่มขนสัตว์สีแดงสดจนเขางงว่ามันมีสัตว์ขนสีแดงขนาดนี้ในโลกด้วยหรือไง รวมไปถึงพื้นและผนัง
ยังดีหน่อยที่ยังมีของตกแต่งที่ไม่ใช่สีแดง ไม่งั้นเขาคงคิดว่าเขามาอยู่ในห้องของคนบ้าของสีแดงซะแล้ว
“ตื่นแล้วเหรอว่าที่ผู้สืบทอด” ราชาสะดุ้งเมื่ออยู่ดีๆเสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้น เขาหันขวับไปทางขวามองต้นเสียง มองต่ำลงมาเขาเห็นรองเท้าสีแดงและกางเกงสามส่วนสีแดง มองตรงกลางเขาเห็นเสื้อคลุมสีแดงและพอมองไปตรงผมเขาก็เห็นมันเป็นสีแดง!
เขาเจอคนบ้าสีแดงเข้าแล้วซิ
“รู้ไหมว่าเจ้าหลับไปนานซะจน ข้าคลั่งสั่งตัดหัวไปตั้งหลายคน น่าเศร้าๆ”
“ตัดหัว?”
“ประหารชีวิต ฆ่า ในโลกของเจ้าใช้คำว่าอะไรล่ะ?” คำถามที่ตอบด้วยคำถามทำให้เขาเลิกคิ้วขึ้นแต่คำตอบของชายคลั่งสีแดงตรงหน้ามันทำให้เขาใจหายวาบ แต่ดูเหมือนชายข้างหน้าเขาจะเห็นว่าเรื่องที่ตนเองพูดไม่ใช่เรื่องซีเรียสสักนิดว่าเพราะเขากำลังยกถ้วยชามาให้เขา
“น้ำชาไหม ไม่ซิ เจ้า ’ต้อง’ กินมันต่างหากเพราะข้าอุตส่าห์ลดตัวเป็นคนยกมาให้เจ้า เอ้า!” ราชารับถ้วยชาเขาประคองมันด้วยสองมือก่อนจะมองไปข้างในถ้วยและแล้วเขาก็เห็นมันชาที่เป็น ‘สีแดงสด’
“อย่ามัวแต่มองซิ ข้าบอกให้เจ้ากินนะ”
“มันเป็นสีแดง”
เขามองไปทางชายปริศนาที่ตอนนี้ได้ย้ายตัวเองมานั่งเล่นอยู่บนเตียงเขาแล้ว ขาของชายแปลกหน้าแกว่งไปมา ผมสีแดงสดของเขายาวมากเสียจนมันจรดพื้น ชายแปลกหน้าหัวเราะออกมาเหมือนเขาพูดเรื่องน่าตลกออกไป
“เจ้าต้องชินกับมันได้แล้วว่าที่ราชินี เพราะต่อจากนี้ไปชีวิตของเจ้าจะมีแต่สีแดง แดง และแดง!”
“หมายความว่ายังไง แล้วคุณเป็นใครกันแน่” ชายแปลกหน้ามุ่นหัวคิ้ว
“มันไม่คุ้นหูเอาเสียเลยที่ใครมาเรียกข้าว่า ‘คุณ’ แต่เอาเถอะนะเจ้าอยู่ในกรณี มา...ข้าจะอธิบายให้เจ้า” อยู่ดีๆชายข้างเขาก็ลุกขึ้นหันหน้ามาทางเขาแล้วจับเสื้อคลุมของตัวเองที่ยาวไปถึงเอวยกมันขึ้นเหมือนมันเป็นกระโปรงก่อนย่อตัว เขาขยับยิ้มนัยน์ตาสีแดงทับทิมนั่นมองราชานิ่ง
“ปกติคนจะเรียกข้าว่า ‘ราชินีแดง’ แต่ชื่อแท้จริงของข้าคือ ‘วาญู’ ”
“ส่วนเจ้า ข้าขอแนะนำให้เจ้าจงลืมชีวิตก่อนที่จะมาที่นี่ให้สิ้นเพราะอีกไม่นานเจ้าในฐานะราชินีแดงจะถือกำเนิดขึ้น”
“และมันคงจะยุ่งยากถ้าหากจิตใจของเจ้าจะต่อสู้กันเอง มันคงจะแปรปรวนซะข้าทรมานแทนเป็นแน่”
“คุณพูดเรื่องอะไรกัน ผมไม่เข้าใจ” ผู้ชายตรงหน้าร้องออกมาไม่พอใจ กระถืบเท้าปึงปัง
“เรื่องง่ายๆทำไมเจ้าไม่เข้าใจเนี่ยเจ้าเต่าช้าในป่าแดง! ที่เจ้ามาอยู่ตรงนี้เพราะเจ้าเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งราชินีไงเล่า!”
“ถึงอย่างนั้นก็...”
“ปานรูปหัวใจคือเครื่องบ่งชี้ว่าเจ้าถูกข้าเลือกให้เป็นราชินีแดง โอเค๊”
“ปานรูปหัวใจ?” วาญูพยักหน้าแล้วชี้ไปที่ปานรูปหัวใจทางฝ่ามือข้างขวาของเขาที่เป็นสีแดงเข้ม เขากระตุกมือของตัวเองด้วยความตกใจแล้วรูปเจ้าปานรูปหัวใจที่กลายเป็นสีแดง ตอนแรกมันก็เป็นนะแต่มันไม่ได้เด่นชัดขนาดนี้นี่!
“ข้าเป็นคนให้เจ้าเองล่ะ เพราะมันง่ายดีเพราะกว่าเราจะดึงเจ้ามาได้นี่คือต้องรอเจ้าอ่อนแอขนาดพรากชีวิตของเจ้าได้ ข้าเลยใช้ปานรูปหัวใจนี่แทน”
“ไม่ต้องขนาดเกือบ แค่ตายเลยเท่านั้น เวลาก็แน่นอนซะด้วยมันใช้สะดวกจนเจ้าต้องแปลกใจเลยล่ะ” เขามองวาญูที่ยังพูดเรื่อยๆเหมือนเล่านิทานเด็กทั้งที่จริงแล้วเรื่องที่เล่ามันทำให้เขาทั้งโกรธและงุนงง
ในโลกนี้สามารถมีคนมอบ “ปาน” ให้อีกคนได้ดั่งใจด้วยหรือไง
“ยังไงก็แล้วแต่ คุณเป็นคนมอบปานนี่ให้ผมเหรอ”
“ใช่แล้ว เจ้าต้องขอบคุณข้านะที่เลือกเจ้า” เขาสบถออกมาแล้วกระชากคอเสื้อวาญู นัยน์ตาของเขาจิกไอ้ผู้ชายบ้าๆที่มองหน้าเขาเรียบเฉย ซ้ำมือของหมอนี่ยังม้วนผมของตัวเองหน้าตาเฉย เลิกคิ้วถามประมาณว่ากระชากเขาทำไม
“คุณรู้ไหมว่าไอ้ปานนี่ทำให้ผมคลั่งและจิตตกแค่ไหน”
“ก็ดีแล้วนี่ เพราะเมื่ออยู่ที่นี่เจ้าต้องคลั่งและวิปลาส” ไอ้หมอนี่มัน!! เขากระชากวาญูอีกรอบจนหมอนี่ตัวติดพื้น
ความเคียดแค้นเกิดขึ้นในหัวใจของเขา แม้เรื่องที่ว่าเจ้าหมอนี่เป็นคนมอบปานให้เขาจะเหลือเชื่อ แต่ตอนนี้เขาทั้งโกรธและเกลียด อยากจะฉีกกระชากและปลดปล่อยความโกรธที่ทำให้เขาทรมาณนี่
‘เอาเลยซี่ เอาเลย จะเก็บมันไว้ทำไมล่ะ ปลดปล่อยความโกรธของเจ้าออกมาเลยซิ’
มือของราชากระตุกและแล้วมันก็ค่อยๆกำไปที่คอของราชินีแดง ตาของเขาเบิกกว้างไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองทำลงไปแต่กลับไม่เข้าใจว่าทำไมหมอนี่ถึงไม่โต้ตอบ กลับยิ้มซะด้วยซ้ำไป
‘ฆ่ามันเลย ฆ่ามันซะ ฆ่ามันก่อนที่มันจะฆ่าเจ้าว่าที่ราชินีแดง!’
เสียงที่ก้องอยู่ในหัวมันทำให้จิตใจของเขาไม่มั่นคง มือของเขาสั่นไปหมดและแล้วเขาก็กำคอของราชินีแดงแน่น ราชากัดปากของตัวเองจนเลือดห้อ เขากำลังทำอะไรกันอยู่กัน ทำไมเขาถึงทำเรื่องบ้าๆแบบนี้กัน!
“อึก...” เสียงคนขาดอากาศหายใจของวาญูทำให้เขาเบิกตากว้าง เสียงที่อยู่ในหัวของเขาบังคับให้เขาฆ่าผู้ชายที่ไร้ทางสู้คนนี้
‘ฆ่าเลยซี่ หมอนี่ไร้ทางสู้เพียงแค่เจ้าออกแรงมากกว่านี้ซะหน่อย..’
‘ไม่มีใครโทษเจ้าได้หรอก เอาเลยๆ’
แต่มันผิดนะ
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!” เขากรีดร้องออกมาสุดเสียงก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา หัวของเขากำลังจะแตกเสี่ยงๆเพราะไอ้เสียงนรกพวกนี้ มือของเขากำรอบคอของวาญูแน่นขึ้นเขากัดปากจนเลือดไหลไปจนถึงคางตาเบิกกว้าง
หยุดเดี๊ยวนี้ เขาต้องหยุด หยุดไอ้ความวิปลาสของตัวเอง !
‘ทำต่อไปซิ ...แล้วเจ้าจะได้เป็น ‘ราชินีแดง’ ’
เลือดสีแดงฉานกระจายไปทั่วพื้น เลือดของใครบางคนที่สาดกระจายไปทั่วไม่ว่าจะเป็นผนังหรือเตียงนอน สีแดงสดมากมายที่กลืนกันจนแยกไม่ออกว่าอันไหนคือเลือดอันไหนเป็นของสีแดง...ก็พวกมันเป็นสีแดงเหมือนกันนี่
ใช่แล้ว โลกนี้คือ สีแดง
แดงของเลือด แดงของความแค้น แดงของความวิปลิต ร่างกายของราชาสั่น
เขาเบิกตากว้างกับภาพที่เกิดขึ้นจ้องมองมือของตัวเองที่เปื้อนไปด้วยเลือด แล้วมองหน้าของวาญูที่ฉีกยิ้มกว้างแล้วกรีดเสียงหัวเราะไปผสานไปกับเสียงกรีดร้องของเขา
“ไม่ ฉะ ฉันไม่อยากเป็นราชินีแดง!!” ตะโกนเจตจำนงของตัวเองและแล้วก็เหมือนถูกดึงกระชากกลับไปในที่ๆตนควรอยู่ เขาสะดุ้งอีกหันมองไปรอบห้องแล้วก็ต้องถอนหายใจเมื่อโลกนี้ไม่ได้ย้อมไปด้วยสีแดงอีกแล้ว เขามองไปข้างนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย
อย่างน้อยท้องฟ้าก็ยังเป็นสีฟ้า ยังมีเมฆสีขาว อย่างน้อยข้างนอกก็ยังสีหลากหลาย ...
เรื่องวิปลาสอย่างเช่นเลือดที่อยู่ก็โผล่มา และเรื่องที่วาญูเสียสติไปพร้อมกับเขา นั่นคงจะเป็นภาพหลอนสินะ
ราชาตัวสั่นด้วยความกลัวไม่หาย สงสัยจิตของเขาคงจะไม่ปกติอย่างรุนแรงซะแล้วซิ
“คะ แค่ก!” เสียงไอของวาญูทำให้เขามองไปทางต้นเสียงที่อยู่ไม่ไกลกับเขานัก วาญูกำลังลูบคอของตัวเองที่มีรอยห้านิ้วแดงเป็นปื้นปรากฎชัดเจน เขาเบิกตากว้างแล้วมองไปที่มือของตัวเอง เขารู้ดีว่าเขาทำอะไรลงไปเมื่อกี๊ และมันทำให้เขาแทบคลั่ง
เมื่อกี๊เขาคิดจะฆ่าชายตรงหน้าเขา เขากัดฟันแน่นก่อนที่จะทุบพื้นพรมสีแดงระบายอารมณ์โกรธอัดอั้นของตัวเอง กระชากผมของตัวเองเป็ฯการลงโทษที่ตนช่างไร้สติ
และไอ้เสียงพวกนั้นเหมือนกันมันเกิดขึ้นได้ยังไง เขาไม่อยากได้ยินเสียงพวกนั้น มันทำให้เขาคลั่งไร้สติ!
มือสองข้างของราชากำหูทั้งสองก่อนจิกสุดแรงตัวของเขาสั่นสะท้านเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี๊ เรื่องที่ว่าโลกนี้ถูกย้อมไปด้วยสีแดง โลกที่วิปริตเช่นนั้น...มันช่างน่ากลัวและวิปริต
เลือดสีแดงไหลออกมาจากใบหู แต่ราชาก็ไม่หยุดเขายังจิกมันต่อไปเรื่อยๆ วาญูมองว่าที่ผู้สืบทอดต่ำแหน่งของตัวเองที่ดูจะสับสน และถ้าเป็นคนอื่นมองภาพของราชาตอนนี้คงจะคิดว่ามีอาการผิดปกติทางจิต แต่ไม่ใช่สำหรับ ‘ราชินีแดง’
ผมสีแดงสดยาวลากพื้นค่อยๆเลื่อนตามเท้าของราชินีแดง นัยน์ตาสีแดงมองไปทางราชาที่ดูท่าจะไม่รับรู้การเคลื่อนไหวของเขาเลยด้วยซ้ำ ตอนนี้ว่าที่ราชินีช่างดูอ่อนแอ สับสนจนเขาสงสารและสมเพช
ต่อต้านความเป็นราชินีแดงจนทำให้เขาอ่อนใจ
เขานั่งยองๆตรงหน้าของราชาก่อนจะลูบหัวอย่างไม่ถือตัว น้ำตาของผู้มาเยือนทำให้เขาชะงัก ราชาไม่ได้สะอื้นหรือเก็บอาการเลย เขาเพียงแค่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา ไม่มีการกระพริบตาไม่มีการแหกปากร้องมีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง
เหมือนตุ๊กตาที่ถูกคำสั่งที่ทำได้เพียงแค่ร้องไห้
“รู้ไหม ยิ่งเจ้าต่อต้านมันมากเท่าไหร่เจ้าก็จะต้องเจ็บปวดมากเท่านั้น เสียงนั่นน่ะ”
“แต่เสียงนั่นบอกให้ผมฆ่าคุณ ทั้งที่คุณยังไม่ได้คิดร้ายกับผมเลยแถมคุณยังดูไม่มีความคิดที่จะทำร้ายผมด้วยซ้ำนะ” ราชินีแดงยักไหล่ปลงกับความคิดของเจ้าเสียงบ้าๆนั่นทั้งที่มันหมายถึงชีวิตของเขา เขากอดว่าที่ราชินีแดงก่อนที่เอนตัวซ้ายทีขวาทีเหมือนกล่อมเด็ก
“ถ้ามันเป็นคำสั่งของเสียงเจ้าก็ควรจะทำนะ เพราะมันจะสอนให้เจ้ากลายเป็นราชินีแดงเต็มตัว”
“ผมไม่เข้าใจ” ราชินีลูบหัวของเขาเบาๆก่อนจะตอบมันด้วยเสียงเหนื่อยอ่อน
“ตอนข้าเอง ข้าก็ได้ยินมันแม้แต่ตอนนี้ข้าก็ยังได้ยินอยู่...พวกมันคือเสียงของเหล่าราชินีแดงในอดีตมันเป็นคำแนะนำน่ะ หรือสำหรับราชินีแดงรุ่นปัจจุบันที่ได้ยินส่วนมากจะคิดว่ามันเป็น ‘คำสาป’ มากกว่ารวมถึงข้าด้วย”
“ผมไม่อยากเป็นราชินีแดง”
“เจ้าเลือกไม่ได้หรอก เพราะเจ้าถูกลิขิตแล้วและคำสาปหัวใจของเจ้าจะหายไปเมื่อเจ้าเป็นราชินีแดงเต็มตัว มันเป็นข้อตกลงที่แฟร์ว่าไหม”
คำสาปหัวใจ..ราชาเลื่อนสายตาไปมองปานหัวใจของเขา คงจะหมายถึงปานนี่ซินะ มองรอยแดงปื้นห้านิ้วบนคอของวาญูที่ดูไม่คิดแค้นตัวเขาเลยทั้งที่เขาเกือบที่จะพรากชีวิตไปแท้ๆ
“เอาล่ะ เจ้าต้องรีบไปแต่งตัวนะ...อ๊ะใช่ ข้าลืมถามชื่อของเจ้า เจ้าชื่ออะไรว่าที่ราชินีแดง?”
“ผมชื่อ ‘ราชา พิลาศพันธุ์’ ครับ”
“เจอกันที่ห้องโถงเมื่อเวลาห้าโมงเย็น ข้าขอตัวก่อนยังมีคนอีกเยอะแยะที่ข้าจะต้องสั่งตัดหัว”
“ดะ เดี๊ยวก่อน!” ราชาร้องขึ้นและนั่นทำให้วาญูเลิกคิ้วขึ้น และแล้วคำถามของว่าที่ผู้สืบทอดต่ำแหน่งทำให้เขาต้องยิ้มออกมา
“ทำไมถึงคิดว่าเสียงนั่นคือคำสาปล่ะ?”
“เพราะมันทำให้ข้ามีความอดทนต่ำ วิปลาสได้ง่ายควบคุมตัวเองไม่ค่อยอยู่ และบางครั้งที่ข้าไม่อยากวิปลาสหรือลงโทษใคร พอเจอไอ้เสียงนี้เข้าไปข้าก็น๊อคเอาท์สั่งให้ถูกตัดหัวหมด และข้อสำคัญ.. ข้าไม่ชอบถูกสั่ง”
“ขอถามอีกหน่อยครับ ว่าทำไมพวกเขาถึงต้องส่งเสียงด้วยล่ะพวกเขาไม่เหนื่อยที่มารบกวนพวกเราเหรอ?” คำถามที่เหมือนว่าพวกราชินีรุ่นเก่ากลายๆทำให้วาญูหัวเราะออกมาก่อนจะตอบออกมาตามที่ตนเองคิด
“คงเพราะอิจฉาล่ะมั้งเลยไม่อยากให้พวกเราอยู่อย่างมีความสุข อ๊ะใช่ก่อนที่ข้าจะไปข้าขอเตือนเจ้าไว้อย่าง”
“ในโลกแห่งวันเดอร์แลนด์นี้เจ้าจงอย่าเชื่อใจผู้ใดแม้แต่ข้าก็ตามแต่ ที่นี่นั้นลับหลัง น่ารังเกียจ บางทีหากมีโอกาสเจ้าอาจจะถูกฆ่าก็ได้เพราะฉะนั้นจงระวังตัวทุกฝีก้าว ไปล่ะรีบเปลี่ยนชุดของเจ้าด้วย”
ปัง! ประตูปิดลงปล่อยให้ราชาตกสู่ภวังค์ของเสียงอีกครั้ง เสียงนั่นก้องขึ้นมาอีกรอบก่อนจะหายไป
‘ในโลกนี้อย่าเชื่อใจใครนอกจากตัวเอง หากเห็นใครล้มสิ่งที่เจ้าควรทำคือทำลายพวกมันก่อนที่พวกมันจะทำลายเจ้า!’
ถอนหายใจก่อนจะเปิดตู้เสื้อผ้ารูปทรงหัวใจออกมาและก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อแต่ละชุดที่เขาเห็นคือกางเกงขาสั้นสีน้ำตาลอ่อนถอดแบบออกมาเหมือนกันหมด
ส่วนด้านบน... อืมเสื้อเชิ้ตสีขาวเขารับได้... แต่ไอ้ผ้าพันคอขนๆสีแดงที่เหมือนที่พวกเพศที่สามใส่นี่เขารับไม่ได้อย่างแรง!
“กลับมาก่อน วาญู!” ตะโกนออกไปไม่ได้ยินเสียงตอบกลับ เขาจับเจ้าผ้าพันคอขนสีแดงนั่นก่อนจะกำมันแน่น...
อย่าคิดว่าจะเห็นเขาใส่ไอ้ผ้าพันคอบ้าๆนี่เลย !
next chapter
"ผมชอบสีน้ำเงิน"
"แต่ข้าเกลียดสีน้ำเงิน!!" ราชาสะดุ้งเมื่ออยู่ดีๆวาญูก็ตะโกนลั่นตบโต๊ะจนแจกันดอกไม้บนโต๊ะน้ำชาสะเทือน
"เพราะสีน้ำเงินเป็นคนมาแย่งดินแดนของข้าทั้งๆที่ดินแดนของข้าควรเป็นของข้าแด่เพียงผู้เดียว"
"ไอ้หมอนั่นมันเป็นพวกหน้าใสซื่อคิดชั่ว ละโมภโลภมากแบบใสซื่อ โง่พาซวยมาให้ข้าแบบใสซื่อ!"
อีกหนึ่งประเด็นที่เขาพึ่งรู้คือ วอนเดอร์แลนด์มีผู้ปกครองสองคน
1. ราชินีแดง
2. ' ราชินีน้ำเงิน' !!
- - - - - -- - --
เรื่องนี้ทำไมเริ่มหลุดจากวงโคจรเข้าทุกที เนี่ย 5555555 -_-;;
---
ตอบคห.บางคห.ค่ะ (แล้วแต่อารมณ์และแล้วแต่ผู้โชคดี-.- < she เกรียน!)
อย่าน้อยใจไป...เพราะคราวหน้าอาจะเป็นคุณ !
จบแล้วค่ะ เราจะอัพตอน 4 เมื่อครบ 50 ความคิดเห็นค่ะ (เพิ่มขึ้นเล็กน้อย แฮะๆ-_-;)
เรื่องความคิดเห็นเราขอขอบคุณทุกความคิดเห็นที่พิมพ์จากใจจริงไม่ใช่พิมพ์สั่วๆนะคะ
ที่ว่าพิมพ์สั่วของเราคืออย่าง คห.
[ IP : 61.90.30.56 ] 
ส่งข้อความลับ
ปล . หลายคนที่อ่านสปอยล์อาจคิดว่าราชาจะกลายเป็นราชินีแดงหรือน้ำเงิน
คือแสดงว่าสปอยล์เรานี่สปอยล์น้อยไปซินะ เพราะมันไม่ใช่ค่ะ ไม่ช่ายยย >_<
ราชินีน้ำเงินมีอยู่แล้ว คู่กัด ราชินีแดง
คือตอนหน้าราชินีน้ำเงินจะปรากฎตัว (ที่วางแผนไว้น่ะนะ)
ส่วนเรื่องที่หลายๆคนเดาเรื่องศิลา ... ตู๊ดดดดดดดดดดดด !
อีหนูราชาเอ๋ย แกจงถูกทารุณกรรมต่อไป ฮ่าๆๆๆ ! (บ้าไปแล้ว)
ความคิดเห็น