คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : — 00.
00.
สมุบันทึเ่าร่ำเล่มหนึ่ ุ่อนอยู่บนั้น
รายล้อม้วยหนัสือประวัิศาสร์เล่มให่
เป็นสมุปหนัสีน้ำาลไร้ลวลาย
นาพอเหมาะ พพาสะว
เรียบ่ายแ่แสนเิวน
ผมยื่นมืออไป้วยวามอยารู้อยาเห็น
อใรันนะ...
ใรันที่ลืมมันไว้ในห้อสมุเียบเหาแห่นี้
ผมหยิบมันึ้นมา สัมผัสปหนันุ่มมือ
สูลิ่นระาษหอมอุ่น
ทิ้มารยาทไว้เบื้อหลัเมื่อยามพลิเปิหน้าแร
ไร้ื่อเ้าอ ไร้ัวอัษร ไร้รอยีเียน
ระาษสีน้ำาลหม่นว่าเปล่า
มีเพียร่อรอยผันผ่านามาลเวลา
ผมพลิหน้า่อไป
ราวนี้ัวอัษรมเ้มปราแ่สายา
ลายเส้นสีำวัเวียน
เริ่ม้นาวันเือนปี
17 ันยายน 2557
สิบปีพอิบพอี
วันนี้ 17 ันยายน 2567
วันเิปีที่ 20 อผม
เป็นวามบัเอิหรือสวรร์บันาล
ผมเลื่อนสายาลมา
บรรทั่อไปึ้น้น้วยำว่า
แสันทร์นวลระ่า
เ้าอบันทึเป็นนสุนทรีย์นหนึ่...ผมิแบบนั้น
ผมอ่าน่อไป ลาสายาผ่านลายเส้นโ้สวย
ึมับถ้อยำาม
ำิ่สู่เรื่อเล่าที่เรียร้อยออมาเป็นัวอัษร
้าพเ้าุบใบหน้าลไปบนลำอระห
สูลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ าลุ่มผมนุ่มสลวย
รปลายมูแนบผิวนวลเนียนาวผ่อ
ริมฝีปาบเม้มนวลเนื้ออุ่นนุ่มวนฝัน
แอ่ีพรอเธอเ้นุบๆ อย่าบ้าลั่
ร่าายอ้าพเ้าื่นเร้าับสิ่นั้น
ึโถมสะโพเ้าใส่เธอ้วยวามลุ้มลั่ไม่แพ้ัน
เสียรวราอเธออบรับารรุล้ำา้าพเ้า
รั้แล้วรั้เล่า ถอถอนแล้วถาโถม
โหมระหน่ำนเธอหยัสะโพรีร้อ
อ้อนวอนให้้าพเ้าปลปล่อยวามทรมาน
้าพเ้าะโบมูบ ลูบไล้เรือนร่าาม
โลมลูบทุอหลืบ เทิทูนร่านั้น้วยวามปรารถนาลุโน
ในะที่สะโพอ้าพเ้ายัทำหน้าที่อมันอย่าไม่รู้เบื่อ
มืออ้าพเ้าอยู่ที่ลำออเธอ ำรอบลำอนั้น้วยสอมือ
บีบแน่นนมือสั่นระริ เธอยิ่รีร้อะเียะาย
นำ้หนัมืออ้าพเ้ายิ่นานยิ่ย้ำ
โถมแรทั้ล่านเธอมลไปับฟูนอน
เธอมอ้าพเ้า้วยวาเบิโพล
น้ำาเอ่อลอ่อนหลั่ริน
้าพเ้าฮัมเพลับล่อมปลอบประโลม
นร่าน้อยเร็ระุ วาเบิว้า
้าพเ้าโน้มัวลุมพิที่เปลือาอเธอ
ายสั่นสะท้าน้วยวามสุสม
"อืนไ้ไหมรับ"
เสียทุ้มนุ่มปลุผมาภวั์
อารามใมือไม้อ่อนนทำสมุบันทึหลุมือ
ใรนนั้นยื่นมือออมารับไ้ทัน
สมุเล่มนั้นในอุ้มือให่
ลับืนสู่เ้าอแล้วระมั...
"อบุนะรับ ผมนึว่าทำหายะแล้ว"
เสียอเาััวาน ท่วทำนอทุ้มนุ่มวนฝัน
ผมเยหน้า มอสบา
เาสบาผม
เราสบาัน
วินาทีนั้น ั่โลหยุหมุน
ท่ามลาลิ่นหนัสือเ่า
ใอผมเ้นระรัวในวามเียบัน
่อนะปลิปลิวเมื่อเาโปรยยิ้ม
"ุเพิ่มารั้แร?"
ผมพยัหน้า
"ยินีที่ไ้รู้ัรับ"
เามอบไมรี้วยรอยยิ้มพร้อมับยื่นมือมา
ผมเอื้อมมือออไป สัมผัสมือหยาบร้านผ่าวร้อน
เาไล้ปลายนิ้วโป้ที่หลัมืออผม
ผมสะท้าน อบสนอ้วยำพูแผ่วพร่า
"เ่นันรับ"
เาผศีรษะ พูทิ้ท้าย
"หวัว่าะไ้พบันอีนะรับ"
ผมเฝ้ามอแผ่นหลัอเานลับา
เาาไป ผมยัอยู่
ห้อสมุเย็นืในบัล
วามอบอุ่นาหายไปพร้อมับเา
เา...นที่ผมยัไม่รู้ัื่อ
แ่ลับทิ้ร่อรอยบาอย่าไว้ในหัวใ
////
ความคิดเห็น