ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Day#2 กลับค่าย
อนนี้เวลา 14.25 น.
"พระเอมาแล้ว!!!....อ้าว?"
พีที่ไม่รู้ไปอยู่ไหนมา ันมาโผล่มาอนสุท้าย แถมทำท่าทุเรพร้อมับหน้าที่เหวอสุๆอีทำให้ผมที่เป็นเพื่อนมัน อายแทนเลย
"อุฟ"
"ฮิๆ"
"ฮ่าๆ!!!"
"หัวเราะแรไปแล้วไอ้บุ!"
"โทๆ พอีมันอั้นไว้ไม่อยู่วะ"
ผมหยุุยเรื่อไร้สาระับพี แล้วใ้ให้มันไปถ่ายน้ำมันารถอธนูมาใส่ันอผมับษา
"บุ นายมา่วยันนพวอาวุธพวนี้หน่อย"
"เพียบเลยน่ะเนี้ย"
"อืม พวนี้โหเราเรื่อระสุนหม ทั้ๆที่มีออเยอะนานี้"
ล่อใส่ระสุน10ล่อ ล่อปมพยาบาล10ล่อ ล่ออาหาร12ล่อ และระเบิอี8ลู ผมไปเ็บปืนาพวที่ายอยู่ในป่าับที่เฝ้าษา ไ้มา9ระบอ
"เอ่อ...ือ"
"มีอะไร็รีบพูมาิ"
ศรยืนอ้ำอึ้พูะุะั ะที่ฝ้ายยืนเร่ให้รีบพู
"ฝ้าย!! หลบ!!"
ปั้! ธนูมันฟื้นมาอนไหน? แล้วฝ้ายเป็นยัไมั้
"เห้ย! ไอ้ศร!"
"ไ...ละ...ผมนะ...็ปป้อนอื่น...ไ้เหมือนัน"
"ศร! นายอย่าพึ่พูอะไร อนนี้เรา้อทำให้เลือนาย-"
"ไม่ไหว...หรอ...ระสุนมัน...เ้าไปโน...เส้นเลือให่...เพราะั้นหยุเถอะ"
เป็นภาพที่นอายุเท่าผมไม่สมวระไ้เห็นเลย โลนี้มันเปลี่ยนไปแล้วีวินมันถูล่าไปแล้ว
"ศรนายมีอะไระสั่เสียมั้ย"
"เ็ใหม่?...ำสั่เสีย...ไม่มีหรอ..."
"ศร!"
"บุ!"
"เาายแล้ว แ่ยัน้อยๆเา็ายอย่าสมภาภูมิ เพราะั้นสิ่เียวที่เราะทำให้เาไ้อนนี้"
ผมหยิบปืนพึ้นมา หันปลายระบอปืนไปทาหัวอศร แล้ว็ลั่นไ
"นี้เป็นาร่วยเา เาะไ้ไม่ลายเป็นอมบี้ เพราะันเห็นมาับา ศพนายลายเป็นอมบี้"
"ฮุ...ฮุ ฮ่าๆ ฮ่าๆ ไอ้ศร ไอ้โ่เอ้ย แทำัวแเอน่ะ แเ้ามาวาเอ ไอ้วายเอ้ย"
ปั้!
"หุบปาไปไอ้สวะ"
ปั้! ปั้! ปั้! ปั้! ปั้! ปั้!
"ไอ้บุ! พอแล้ว ไอ้ั่วนั้นมันายั้แ่นัแรแล้ว อนนี้เรา้อฝัศพอศร่อน"
"อืม"
พวผม่วยันุหลุนาให่ แล้วเอาศพอศรฝั อนนี้ทีมอศราผู้นำ ผมเลยอาสาเป็นหัวหน้าให้ อนแรทุน็ัวลันให่ แ่้วยที่ฝ้าย่วยพูให้ทำให้ทุนลายวามัวลนี้ไ้ พวเราเรียมัวไปหาพวที่อพยบไปทาะวัน เพราะั้นเราึ้อรีบามให้ทันพวนั้น ไม่ั้นเราะไม่ไ้เอันอี
อนนี้เวลา 14.40 น.
ผมอยู่นละันับพวฝ้าย าว่าอีประมา20นาที ะถึ่ายพอถึ่ายเราะเปลี่ยนรถ และะเ็บอที่ใ้ไ้ทั้หมไป้วย
"น้ำมันที่เหลือนี้อให้มันพอ้วยเถอะ"
"หัวหน้ารับ่วยมาูนี้หน่อยรับ ทาที่เราะไปผมเห็นอะไรแปลๆ้วยรับ"
"อล้อหน่อย....นั้น!"
สัว์ประหลา? แ่รูปร่าอมันล้ายน แ่ทำไมหัวอมันถึไม่เหมือนนเลยสันิ มันอยู่ห่าพวเราประมา450-500เมร เป็นระยะห่าที่ี เรา้อะลอรถไม่ั้นโนมันเอแน่
"ฝ้าย! ะลอรถะ ทีมอันเห็นอมบี้ประเภทใหม่อยู่้าหน้าัวนึ เรา้อะลอรถเรายัไม่รู้ว่ามันมีุสมบัิอะไร"
"โอเร"
ะลอรถแล้ว อนนี้ระยะห่าอพวผมับมันเหลือประมา300เมร เราะเ้าไปถึระยะ100เมร แล้วเินเท้าเพื่อไปัารับมัน
"เฮ้! ่วยรายานทีว่ามันยัอยู่ับที่หรือเปล่า"
"มันยัอยู่ับที่รับ เอ๊ะ...เียวมันเริ่มยับแล้ว ท่าเินอมัน-"
"ท่าเินมันทำไม!"
"ท่าเินมันเหมือนนาบอรับ!"
"นาบอ?"
หัวอมันมีลัษะเหมือนะรวมันเป็น้อนเียว ไม่มีา ไม่มีปา ไม่มีมู และมันไม่มีหู แล้วมันใ้อะไรในารนำทา พวผม่อยๆเลื่อนรถไปอย่า้าๆเพราะเราไม่รู้ว่ามันมีวามสามารถอะไร
ผมใ้วอในารสื่อสารระหว่ารถ 2 ัน
[แร๊ นี้ฝ้ายพู เราะ้อะลอรถไปอีนานเท่าไหร่]
[แร๊ นี้บุพู เราะ้อเ้าไปอีนิ แล้ว็ะเินเท้า]
[โอเ]
มันะ้อมีื่อเรีย เอาเป็นอมบี้A เพราะเรายัไม่รู้วามสามารถอมัน ระยะห่าอมันับพวผมอยู่ระหว่า200-300 เมร ผมสั่ให้ทีมอผมบาส่วนเินเท้า แล้วให้อีส่วนเฝ้ารถไว้ันเหุุเิน พวผมเินห่าารถมาประมา30 เมร อนนี้อมบี้A อยู่ห่าแ่170 เมร ผมะรวสอบว่ามันมีวามสามารถอะไรโยารปาหิน ผมะไ้รู้ว่าาับหู มันใ้อะไรในารนำทา
"สัน นายุมทีมแทนันน่ะ ันะเป็นนไปรวสอบวามสามารถมันเอ"
"รับทราบ!!"
ผมทิ้ทีมอผมไว้้าหลัแล้วเินไปให้ใล้ัวมันึ้นไปอี ผมเินมาอยู่ในระยะ100 เมรแล้วผมหาหิน้อนให่ๆ ผมมอหา้นไม้ที่อยู่ไลาัวผมสั2-3 เมรแล้วปาหินใส่
"...."
ไม่มีปิิริยาใๆทั้สิ้น ูเหมือนว่ามันะไม่ไ้ยิน ผมะเ้าไปให้ใล้ว่านี้ อนนี้อยู่ในระยะ60 เมรแล้วผมปาหินไปอีรอบ เหมือนเิม้อเ้าไปให้ใล้ว่านี้ อนนี้ผมอยู่ในระยะ20 เมรปาหินไปอีรั้ มันเินไปามเสียแล้ว ูเหมือนว่าหูมันะีเอามาๆ ผมเริ่มรวารมอเห็นอมันเป็นสิ่่อไป โยารปาระเบิแฟล ถ้าามันปิมันะ้อเอามีมาบัา ผมไม่รีรอปาระเบิแฟลเ้าไป
"พระเอมาแล้ว!!!....อ้าว?"
พีที่ไม่รู้ไปอยู่ไหนมา ันมาโผล่มาอนสุท้าย แถมทำท่าทุเรพร้อมับหน้าที่เหวอสุๆอีทำให้ผมที่เป็นเพื่อนมัน อายแทนเลย
"อุฟ"
"ฮิๆ"
"ฮ่าๆ!!!"
"หัวเราะแรไปแล้วไอ้บุ!"
"โทๆ พอีมันอั้นไว้ไม่อยู่วะ"
ผมหยุุยเรื่อไร้สาระับพี แล้วใ้ให้มันไปถ่ายน้ำมันารถอธนูมาใส่ันอผมับษา
"บุ นายมา่วยันนพวอาวุธพวนี้หน่อย"
"เพียบเลยน่ะเนี้ย"
"อืม พวนี้โหเราเรื่อระสุนหม ทั้ๆที่มีออเยอะนานี้"
ล่อใส่ระสุน10ล่อ ล่อปมพยาบาล10ล่อ ล่ออาหาร12ล่อ และระเบิอี8ลู ผมไปเ็บปืนาพวที่ายอยู่ในป่าับที่เฝ้าษา ไ้มา9ระบอ
"เอ่อ...ือ"
"มีอะไร็รีบพูมาิ"
ศรยืนอ้ำอึ้พูะุะั ะที่ฝ้ายยืนเร่ให้รีบพู
"ฝ้าย!! หลบ!!"
ปั้! ธนูมันฟื้นมาอนไหน? แล้วฝ้ายเป็นยัไมั้
"เห้ย! ไอ้ศร!"
"ไ...ละ...ผมนะ...็ปป้อนอื่น...ไ้เหมือนัน"
"ศร! นายอย่าพึ่พูอะไร อนนี้เรา้อทำให้เลือนาย-"
"ไม่ไหว...หรอ...ระสุนมัน...เ้าไปโน...เส้นเลือให่...เพราะั้นหยุเถอะ"
เป็นภาพที่นอายุเท่าผมไม่สมวระไ้เห็นเลย โลนี้มันเปลี่ยนไปแล้วีวินมันถูล่าไปแล้ว
"ศรนายมีอะไระสั่เสียมั้ย"
"เ็ใหม่?...ำสั่เสีย...ไม่มีหรอ..."
"ศร!"
"บุ!"
"เาายแล้ว แ่ยัน้อยๆเา็ายอย่าสมภาภูมิ เพราะั้นสิ่เียวที่เราะทำให้เาไ้อนนี้"
ผมหยิบปืนพึ้นมา หันปลายระบอปืนไปทาหัวอศร แล้ว็ลั่นไ
"นี้เป็นาร่วยเา เาะไ้ไม่ลายเป็นอมบี้ เพราะันเห็นมาับา ศพนายลายเป็นอมบี้"
"ฮุ...ฮุ ฮ่าๆ ฮ่าๆ ไอ้ศร ไอ้โ่เอ้ย แทำัวแเอน่ะ แเ้ามาวาเอ ไอ้วายเอ้ย"
ปั้!
"หุบปาไปไอ้สวะ"
ปั้! ปั้! ปั้! ปั้! ปั้! ปั้!
"ไอ้บุ! พอแล้ว ไอ้ั่วนั้นมันายั้แ่นัแรแล้ว อนนี้เรา้อฝัศพอศร่อน"
"อืม"
พวผม่วยันุหลุนาให่ แล้วเอาศพอศรฝั อนนี้ทีมอศราผู้นำ ผมเลยอาสาเป็นหัวหน้าให้ อนแรทุน็ัวลันให่ แ่้วยที่ฝ้าย่วยพูให้ทำให้ทุนลายวามัวลนี้ไ้ พวเราเรียมัวไปหาพวที่อพยบไปทาะวัน เพราะั้นเราึ้อรีบามให้ทันพวนั้น ไม่ั้นเราะไม่ไ้เอันอี
อนนี้เวลา 14.40 น.
ผมอยู่นละันับพวฝ้าย าว่าอีประมา20นาที ะถึ่ายพอถึ่ายเราะเปลี่ยนรถ และะเ็บอที่ใ้ไ้ทั้หมไป้วย
"น้ำมันที่เหลือนี้อให้มันพอ้วยเถอะ"
"หัวหน้ารับ่วยมาูนี้หน่อยรับ ทาที่เราะไปผมเห็นอะไรแปลๆ้วยรับ"
"อล้อหน่อย....นั้น!"
สัว์ประหลา? แ่รูปร่าอมันล้ายน แ่ทำไมหัวอมันถึไม่เหมือนนเลยสันิ มันอยู่ห่าพวเราประมา450-500เมร เป็นระยะห่าที่ี เรา้อะลอรถไม่ั้นโนมันเอแน่
"ฝ้าย! ะลอรถะ ทีมอันเห็นอมบี้ประเภทใหม่อยู่้าหน้าัวนึ เรา้อะลอรถเรายัไม่รู้ว่ามันมีุสมบัิอะไร"
"โอเร"
ะลอรถแล้ว อนนี้ระยะห่าอพวผมับมันเหลือประมา300เมร เราะเ้าไปถึระยะ100เมร แล้วเินเท้าเพื่อไปัารับมัน
"เฮ้! ่วยรายานทีว่ามันยัอยู่ับที่หรือเปล่า"
"มันยัอยู่ับที่รับ เอ๊ะ...เียวมันเริ่มยับแล้ว ท่าเินอมัน-"
"ท่าเินมันทำไม!"
"ท่าเินมันเหมือนนาบอรับ!"
"นาบอ?"
หัวอมันมีลัษะเหมือนะรวมันเป็น้อนเียว ไม่มีา ไม่มีปา ไม่มีมู และมันไม่มีหู แล้วมันใ้อะไรในารนำทา พวผม่อยๆเลื่อนรถไปอย่า้าๆเพราะเราไม่รู้ว่ามันมีวามสามารถอะไร
ผมใ้วอในารสื่อสารระหว่ารถ 2 ัน
[แร๊ นี้ฝ้ายพู เราะ้อะลอรถไปอีนานเท่าไหร่]
[แร๊ นี้บุพู เราะ้อเ้าไปอีนิ แล้ว็ะเินเท้า]
[โอเ]
มันะ้อมีื่อเรีย เอาเป็นอมบี้A เพราะเรายัไม่รู้วามสามารถอมัน ระยะห่าอมันับพวผมอยู่ระหว่า200-300 เมร ผมสั่ให้ทีมอผมบาส่วนเินเท้า แล้วให้อีส่วนเฝ้ารถไว้ันเหุุเิน พวผมเินห่าารถมาประมา30 เมร อนนี้อมบี้A อยู่ห่าแ่170 เมร ผมะรวสอบว่ามันมีวามสามารถอะไรโยารปาหิน ผมะไ้รู้ว่าาับหู มันใ้อะไรในารนำทา
"สัน นายุมทีมแทนันน่ะ ันะเป็นนไปรวสอบวามสามารถมันเอ"
"รับทราบ!!"
ผมทิ้ทีมอผมไว้้าหลัแล้วเินไปให้ใล้ัวมันึ้นไปอี ผมเินมาอยู่ในระยะ100 เมรแล้วผมหาหิน้อนให่ๆ ผมมอหา้นไม้ที่อยู่ไลาัวผมสั2-3 เมรแล้วปาหินใส่
"...."
ไม่มีปิิริยาใๆทั้สิ้น ูเหมือนว่ามันะไม่ไ้ยิน ผมะเ้าไปให้ใล้ว่านี้ อนนี้อยู่ในระยะ60 เมรแล้วผมปาหินไปอีรอบ เหมือนเิม้อเ้าไปให้ใล้ว่านี้ อนนี้ผมอยู่ในระยะ20 เมรปาหินไปอีรั้ มันเินไปามเสียแล้ว ูเหมือนว่าหูมันะีเอามาๆ ผมเริ่มรวารมอเห็นอมันเป็นสิ่่อไป โยารปาระเบิแฟล ถ้าามันปิมันะ้อเอามีมาบัา ผมไม่รีรอปาระเบิแฟลเ้าไป
ฟ้าบบ! นิ่มันแ่เินามเสียอย่าเียว ผมรู้วามสามารถอมันแล้ว เพราะั้นผม้อรีบลับไปบอทุน ผมหันหลัลับแ่ผมไม่ไ้สัเว่ามันมีิ่ไม้อยู่ ผมเหยียบิ่ไม้หั
"เป๊าะ!!!"
อมบี้A ที่อยู่ห่าาผม30 เมรวิ่รมาอย่าเร็ว ูเหมือนว่าผมะรีบรวสอบอย่าอื่นอมัน้วย แ่อนนี้มันไม่ใ่เวลามาัวล ผม้อัารมันไม่ั้นผมเสร็มันแน่ ผมหันลำล้อปืนที่แหน็บไว้้าเอวหาอมบี้A
"แ๊ะๆๆ!! เห้ย! ปืนยิไม่ออ"
โรวยเลย ปืนมันันยิไม่ออ ้อหาอะไรมาแทน ไม้!้อหานาที่เหมาะะเอาไว้ใ้ฟา
"ึๆๆ ึๆๆ ึๆๆ"
มันวิ่รมาแล้ว ไม่สนเรื่อนาแล้ว ว้าอะไรไ้็ฟาไปเลย
ฟ้าว เปรี้ย! ุบ
ูถ้าไม้ะไ้ผล มันเปาะบามา แ่ประสาทรับเสียีสุยอไปเลย รีบลับไปหาพวที่เหลือเถอะ่อนมันะมีอะไรเ้ามาอี
"หัวหน้าเป็นไมั้ ทำไมเมื่อี้ถึไม่ส่สัาให้ยิละรับ"
"ถ้าเินายยิพลามันะวิ่เ้ามาทานาย และันไ้ื่อเรียมันอย่าเป็นทาารแล้ว"
"ื่อว่าอะไรรับ"
"เอียร์ ั้มาาวามสามารถอหูอมัน"
"หู?"
"หูมันสามารถรับเสียไ้ไลถึ 30 เมร เพราะั้นถ้าเอมันให้ยิมัน่อนเลย เราเลิุยันแ่นี้แหละรีบลับไปหาพวที่เหลือเถอะ"
ผมเินลับไปที่รถ ฝ้ายับษาวิ่เ้ามาหาผมอย่าไว้ พวเธอทำหน้าเศร้าๆ มันเป็นเพราะผมเละลับมาเลยทำให้พวเธอเป็นห่ว ผมบอับพวเธอว่าไม่เป็นไร มันทำให้วามัวลอทั้สอเบาบาล ผมไปที่หลัรถอผมเพื่อไปเอาล่อพยาบาล ในล่อมีแอลอฮอ,สำลีและผ้าพันแผล ผมเอาสำลีุบแอลอฮอแล้วนำมันมาทาที่แผล มันโระแสบเลย พอผมทาเสร็ผม็เอาผ้าพันแผลมาพันันแผลี แล้วอนนี้ที่แนวาผม็มีแผลที่ไ้รับารรัษาเป็นที่เรียบร้อย
ผมสั่ให้ทุนี่รไปที่่ายเลยเพราะอนนี้ใล้่ำแล้ว ในโลที่เ็มไป้วยอมบี้ารที่เราอยู่ในป่าอนลาืนนั้น เลวร้ายสุๆอนนี้เวลา 17.00น. เหลืออี2ั่วโม็ะเย็นแล้ว แถม่วนี้มันยิ่มืเร็ว้วยเพราะั้นเรา้อถึ่ายให้ทัน่อน่ำ
"หัวหน้ารับ อนนี้เรามอเห็น่ายแล้วรับ"
"อนนี้พวเราอยู่ห่าา่ายเท่าไหร่?"
"ประมา800 เมร รับ"
"ี"
ู้ม!!!!!!!!!! เสียระเบิ! รุนแรมาๆแถมมันยััมาาทาที่่ายั้อยู่
"สัน! เิอะไรึ้น!"
"ะ...่ายอเราถูระเบิทิ้รับ!"
"ว่า...ว่าไน่ะ!"
บ้าน่าใรมันะบ้าใ้ระเบิที่มีเสียันานั้น เพราะเสียมันะทำให้เรียอมบี้เ้ามา หรือว่ามันใเรียพวอมบี้มา?
"ฝ้าย! หัเลี้ยวรถไปทาวา ทา้าหน้าไปไม่ไ้แล้ว ่ายอเรามีนมาระเบิทิ้"
"บุ แล้วเราะเอาไ่อ"
"ไม่รู้ แ่ที่แน่ๆ้อหาทาอ้อมไปไม่ั้นเรา้อเอับอมบี้ฝูให่แน่"
ผมทิ้เรื่อนระเบิ่ายไป่อน อนนี้้อมาหาทาอ้อมไป เพื่อไม่ให้เอับอมบี้ฝูให่และ้อหาทาไปหาพวหมวยอี โีที่ป่านี้มีเส้นทาหลายสายที่รถสามารถผ่านไ้ เราหลุออมาาป่าไ้แล้ว อนนี้เราอยู่รหน้า่าย พวเราทำอะไรไม่ไ้นอายืนู
"หัวหน้า! มีอมบี้ฝูนึรมาทานี้รับ"
"มันมาาทาไหน"
"มันรมาาวามือเรารับ"
"ทุน! ฟัทานี้อนนี้วามือเรามีอมบี้ฝูนึ เราะฝ่ามันไปเพราะั้นทุเรียมอาวุธให้พร้อม มีใระั้านมั้ย!"
"...."
"ี ถ้าั้นไปเลย!!!!"
พวเรารเ้าฝ่าฝูอมบี้โยไร้วามลัว รถอผมะเป็นนนำทาส่วนอีันะอยามหลัมา พวเรา่อยๆเ็บอมบี้ไปเรื่อย นอนนี้เราฝ่าันออมาไ้แล้ว ผมทรุลไปับพื้นรถ้วยวามเหนื่อยที่สะสมมานาน ผมหันไปทา่ายผมเห็นมัน ไอ้พวที่มาระเบิ่ายพวมันใส่ผ้าผิปารูปหัวระโหล ผมะำเอาไว้แ่อนนี้ผมเหนื่อยมา ผม้อหลับสัหน่อยแล้ว
อนนี้เวลา 18.00 น.
"เป๊าะ!!!"
อมบี้A ที่อยู่ห่าาผม30 เมรวิ่รมาอย่าเร็ว ูเหมือนว่าผมะรีบรวสอบอย่าอื่นอมัน้วย แ่อนนี้มันไม่ใ่เวลามาัวล ผม้อัารมันไม่ั้นผมเสร็มันแน่ ผมหันลำล้อปืนที่แหน็บไว้้าเอวหาอมบี้A
"แ๊ะๆๆ!! เห้ย! ปืนยิไม่ออ"
โรวยเลย ปืนมันันยิไม่ออ ้อหาอะไรมาแทน ไม้!้อหานาที่เหมาะะเอาไว้ใ้ฟา
"ึๆๆ ึๆๆ ึๆๆ"
มันวิ่รมาแล้ว ไม่สนเรื่อนาแล้ว ว้าอะไรไ้็ฟาไปเลย
ฟ้าว เปรี้ย! ุบ
ูถ้าไม้ะไ้ผล มันเปาะบามา แ่ประสาทรับเสียีสุยอไปเลย รีบลับไปหาพวที่เหลือเถอะ่อนมันะมีอะไรเ้ามาอี
"หัวหน้าเป็นไมั้ ทำไมเมื่อี้ถึไม่ส่สัาให้ยิละรับ"
"ถ้าเินายยิพลามันะวิ่เ้ามาทานาย และันไ้ื่อเรียมันอย่าเป็นทาารแล้ว"
"ื่อว่าอะไรรับ"
"เอียร์ ั้มาาวามสามารถอหูอมัน"
"หู?"
"หูมันสามารถรับเสียไ้ไลถึ 30 เมร เพราะั้นถ้าเอมันให้ยิมัน่อนเลย เราเลิุยันแ่นี้แหละรีบลับไปหาพวที่เหลือเถอะ"
ผมเินลับไปที่รถ ฝ้ายับษาวิ่เ้ามาหาผมอย่าไว้ พวเธอทำหน้าเศร้าๆ มันเป็นเพราะผมเละลับมาเลยทำให้พวเธอเป็นห่ว ผมบอับพวเธอว่าไม่เป็นไร มันทำให้วามัวลอทั้สอเบาบาล ผมไปที่หลัรถอผมเพื่อไปเอาล่อพยาบาล ในล่อมีแอลอฮอ,สำลีและผ้าพันแผล ผมเอาสำลีุบแอลอฮอแล้วนำมันมาทาที่แผล มันโระแสบเลย พอผมทาเสร็ผม็เอาผ้าพันแผลมาพันันแผลี แล้วอนนี้ที่แนวาผม็มีแผลที่ไ้รับารรัษาเป็นที่เรียบร้อย
ผมสั่ให้ทุนี่รไปที่่ายเลยเพราะอนนี้ใล้่ำแล้ว ในโลที่เ็มไป้วยอมบี้ารที่เราอยู่ในป่าอนลาืนนั้น เลวร้ายสุๆอนนี้เวลา 17.00น. เหลืออี2ั่วโม็ะเย็นแล้ว แถม่วนี้มันยิ่มืเร็ว้วยเพราะั้นเรา้อถึ่ายให้ทัน่อน่ำ
"หัวหน้ารับ อนนี้เรามอเห็น่ายแล้วรับ"
"อนนี้พวเราอยู่ห่าา่ายเท่าไหร่?"
"ประมา800 เมร รับ"
"ี"
ู้ม!!!!!!!!!! เสียระเบิ! รุนแรมาๆแถมมันยััมาาทาที่่ายั้อยู่
"สัน! เิอะไรึ้น!"
"ะ...่ายอเราถูระเบิทิ้รับ!"
"ว่า...ว่าไน่ะ!"
บ้าน่าใรมันะบ้าใ้ระเบิที่มีเสียันานั้น เพราะเสียมันะทำให้เรียอมบี้เ้ามา หรือว่ามันใเรียพวอมบี้มา?
"ฝ้าย! หัเลี้ยวรถไปทาวา ทา้าหน้าไปไม่ไ้แล้ว ่ายอเรามีนมาระเบิทิ้"
"บุ แล้วเราะเอาไ่อ"
"ไม่รู้ แ่ที่แน่ๆ้อหาทาอ้อมไปไม่ั้นเรา้อเอับอมบี้ฝูให่แน่"
ผมทิ้เรื่อนระเบิ่ายไป่อน อนนี้้อมาหาทาอ้อมไป เพื่อไม่ให้เอับอมบี้ฝูให่และ้อหาทาไปหาพวหมวยอี โีที่ป่านี้มีเส้นทาหลายสายที่รถสามารถผ่านไ้ เราหลุออมาาป่าไ้แล้ว อนนี้เราอยู่รหน้า่าย พวเราทำอะไรไม่ไ้นอายืนู
"หัวหน้า! มีอมบี้ฝูนึรมาทานี้รับ"
"มันมาาทาไหน"
"มันรมาาวามือเรารับ"
"ทุน! ฟัทานี้อนนี้วามือเรามีอมบี้ฝูนึ เราะฝ่ามันไปเพราะั้นทุเรียมอาวุธให้พร้อม มีใระั้านมั้ย!"
"...."
"ี ถ้าั้นไปเลย!!!!"
พวเรารเ้าฝ่าฝูอมบี้โยไร้วามลัว รถอผมะเป็นนนำทาส่วนอีันะอยามหลัมา พวเรา่อยๆเ็บอมบี้ไปเรื่อย นอนนี้เราฝ่าันออมาไ้แล้ว ผมทรุลไปับพื้นรถ้วยวามเหนื่อยที่สะสมมานาน ผมหันไปทา่ายผมเห็นมัน ไอ้พวที่มาระเบิ่ายพวมันใส่ผ้าผิปารูปหัวระโหล ผมะำเอาไว้แ่อนนี้ผมเหนื่อยมา ผม้อหลับสัหน่อยแล้ว
อนนี้เวลา 18.00 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น