MY Gift

ลำดับตอนที่ #3 : MY GIFT3

19.00 น.

 

“แก๊ก แก๊ก โอ๊ยยไปไหนกันหมดเนี่ยะทำไมไม่มาเปิดประตูให้น้าไฟก็ปิด”คิบอมอดบ่นกับตัวเองไม่ได้
“เอ รึว่าจะไปกินข้าวนอกบ้านต้องใช่แน่ๆเลย คอยดูนะถ้ากลับมาเมื่อไหร่คิบอมคนนี้จะงอนให้ดูชิ”คิบอมพูด
ด้วยน้ำเสียงน่ารัก??  “เข้าบ้านดีกว่า”  คิบอมพูดต่อแบบไม่ใส่ใจ แล้วจึงค่อยๆถอดรองเท้าเข้าบ้าน
 “โห มืดจังแฮะเปิดไฟหน่อยดีกว่า” ว่าแล้วก็ค่อยๆเอื้อมมือไปเปิดไฟ และทันใดนั้น 
“Happy Birthday to u 
Happy Birthday to u 
happy Birthday Happy Birthday 
Happy Birthday Happy Birthday to u~~”
“สุขสันต์วันเกิดนะคิบอม”“แก่ขึ้นอีกปีแล้วน้า ดีใจด้วย”“ขอให้หล่อวันหล่อคืนนะคับ” 
เสียงอวยพรวันเกิด ดังขึ้นจากสมาชิกทุกคนในวงทำให้ผม คิมคิบอมอดซึ้งใจไม่ได้ ก็แหมอุตส่าห์ร้องเพลงเป็นภาษาอังกฤษเลยนะ แล้วที่สำคัญสำเนียง มันก็ฟังเปล่งๆชอบกล แต่ก็นะ แค่เห็นทุกคนทำเพื่อผมขนาดนี้ ผมก็มีความสุขมากแล้วล่ะ

“ขอบคุณนะคับ ทุกคน ที่ยังจำวันเกิดผมได้” ผมพูดออกไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม  “แค่นี้มันยังไม่พอสำหรับนายหรอกคิบอม” เสียงของฮีชอลพูดขึ้น “เอ๋??” ผมอดสงสัยไม่ได้ และแล้วความสงสัยของผมก็กระจ่างเมื่อได้ยินเสียงคนที่มีอายุพอๆกับผมพูดขึ้น “ใช่คับ พี่ดงเฮมีอะไรให้คุณแหละ” เรียววุคพูด “แต่พวกเราคงจะอยู่ต่อไม่ได้ เพราะเรายังมีงานอยู่น่ะ งั้นขอให้นายมีความสุขละกันนะ” เสียงของพี่อีทึกพูดขึ้น แล้วสมาชิกทุกคน ก็ค่อยๆออกจากห้องไป เหลือไว้แต่ดงเฮกับคิบอม...
 “เอ่อ...คือ สุขสันต์วันเกิดนะ คิบอม ขอให้น่ารักตลอดไป แล้วก็นี่ของขวัญ” ดงเฮ พูดโดยไม่ยอมสบตาคิบอม 
แล้วจึงค่อยๆยื่นของขวัญให้ “อะ ขอบคุณคับ”คิบอมพูดพร้อมรอยยิ้ม “แกะเลยดีมั้ยเนี่ยะ” คิบอมพูดแล้วหันไปหาดงเฮ 
“ตามใจนายสิ” ดงเฮพูด “อืม งั้นแกะเลยละกัน” คิบอมว่า “ฉึก ฉึก” เห็นท่าแกะของขวัญของคิบอมแล้ว ดงเฮก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “หัวเราะอะไรคับดงเฮ”เจอเสียงนี้เข้าไปดงเฮ เลยรีบเอามือของตนปิดปาก พร้อมส่ายหน้า แต่ดวงตานั้น ยังขำไม่หาย และ...มีหรือที่คิบอมจะไม่รู้ “ดงเฮคับ มาช่วยผมแกะหน่อยสิคับ เจ็บมือไปหมดแล้ว” คิบอมพูดด้วยนำเสียงออดอ้อน 
จนดงเฮอดหมันไส้ไม่ได้ “คับ ก็ได้” ดงเฮว่าแล้วจึงค่อยๆนั่งลงข้างๆจากนั้นก็ค่อยๆแกะของขวัญอย่างบรรจง 
ทำให้คิบอมอดมองอย่างทึ่งๆไม่ได้ ‘เป็นผู้ชายเหมือนกันแท้ๆ แต่ทำไมถึงได้น่ารักแบบนี้ น่ารักไม่พอ แถมยังน่าทนุถนอมอีกต่างหาก คิบอมไม่รู้ตัวเลยว่า กำลังจ้องหน้าดงเฮอยู่ จนดงเฮนั้นรู้ตัวและอดถามขึ้นมาไม่ได้ว่า “มองอะไรหรอคับหน้าผมมันมีอะไรหรอ” ดงเฮถามออกไป “มองคนน่ารักคับ” คิบอมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง จนดงเฮอดเขินไม่ได้ 
‘ก็รู้อยู่ว่าเค้าเป็นคนพูดตรง ไม่น่าเลยจิงๆดงเฮ’ดงเฮคิดแล้วแกะของขวัญต่อไปโดยไม่มองหน้าคิบอมอีก 
ส่วนคิบอมก็ยังนั่งมองดงเฮอยู่แบบนั้น จนกระทั่ง “เสร็จแล้วคับ เปิดดูเองละกันนะคับ”ดงเฮพูดพลางจะลุกออกไปแต่ทว่า
 “เดี๋ยวสิคับ มาดูด้วยกันดีกว่า” ว่าแล้วคิบอมก็ฉุดข้อมือของดงเฮ ให้นั่งลงบนตักของตน แล้วใช้แขนแข็งแรง 2 ข้าง โอบล้อมรอบตัวดงเฮไว้ แล้วจึงค่อยๆ เปิดของขวัญ ส่วนดงเฮนั้น “...” นั่งเงียบพร้อมกับความคิดที่ว่า นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนคิบอมกอด แต่ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็รู้สึกว่า อยากจะอยู่ในอ้อมกอดนี้นานๆไม่อยากไปไหน >///< นี่นายคิดอะไรของนายดงเฮ... 
“ว้าว ของขวัญสวยจังคับ ดงเฮดูสิ” คิบอมว่าพลางเอาคางของตนเกยไว้กับไหล่ของดงเฮทำให้ดงเฮได้สติรีบหันไปมองของขวัญตรงหน้าทันที มันเป็นกล่องดนตรี สีดำรูปทรงคล้ายๆหีบยุโรป ทำเอาดงเฮอดทึ่งและพูดออกมาไม่ได้ 
“โห O_o สวยจังคับ” ดงเฮว่าพร้อมมองของขวัญด้วยสายตาชื่นชม “คับ แต่ยังไงๆ ก็สวยสู้คนที่นั่งบนตักผมไม่ได้หรอกคับ” คิบอมกระซิบข้างหู ทำให้ดงเฮอายแล้วก้มหน้าทันที ...
“ดงเฮรู้มั้ยคับว่าผมน่ะ...”“กลับมา...O*o” ทันใดนั้นเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น จู่ๆเยซองกับเรียววุคก็กลับมา 
ทั้ง 2 คนกะจะเซอร์ไพรส์คิบอม แต่สิ่งที่พวกเค้ารู้สึกได้ก็คือ...เข้ามาขัดจังหวะคนทั้งคู่น่ะสิ 
“เอ่อ...ขอโทษ/ขอโทษคับ” เสียงเยซองกับเรียววุคพูดขึ้นเสียงอ่อยๆ “เรียววุคคับพี่ว่า เราไปกินข้าวข้างนอกกันเหอะ” 
เยซองพูดและโดยไม่รอช้า เยซองก็รีบลากเรียววุคออกไปทันที