MY Gift

ลำดับตอนที่ #1 : MY GIFT 1

My Gift

 

“ทำไมวันนี้อากาศดีจัง” เสียงทุ้มพูดขึ้น “นอนใต้ต้นไม้ต้นนี้ดีกว่าอากาศกำลังน่านอนเลย” ไม่พูดเปล่าเจ้าของเสียงทุ้มนั้นก็ค่อยๆล้มตัวลงนอนและหลับไป...

 

 

“โอ๊ย เหนื่อยจังง พวกเราชั้นไปนั่งใต้ต้นไม้นั้นก่อนน้า” เสียงใสพูดด้วยความเหนื่อยอ่อน แล้วเดินไปนั่งใต้ต้นไม้ทันที 
“เฮ้อทำไม เล่นบาสมันเหนื่อยแบบนี้น้า” พูดพลางก็ค่อยๆล้มตัวลงนอน แต่ทว่า 
“อ๊ะ มีคนนี่นาทำไมเมื่อกี้ไม่เห็นล่ะ...อ่อพอจะรู้แล้วแฮะ” พูดไปพร้อมส่งเสียงหัวเราะหวานใส 
แล้วจึงคิดในใจว่า ‘ก็สีผิวกลมกลืนกับสีดินแบบนี้ใครจะไปมองเห็นล่ะ’ คิดแล้วก็อดหัวเราะออกมาอีกไม่ได้ 
‘แต่ว่า ถึงจะเป็นอย่างนั้น พอมองดูนานๆ คนๆนี้ก็หล่อเหมือนกันน้า’ และโดยไม่รู้ตัว หน้าหวานๆ ก็ค่อยๆก้มลง
พิจารณาคนตรงหน้าจนกระทั่ง “ดงเฮ ฝนกำลังจะตกแล้วนะ รีบไปข้างในกันเหอะ” เสียงน่ารักพูดขึ้น
 “จ้า เดี๋ยวตามไปนะ พวกนายเข้าไปก่อนเลย” ดงเฮพูด “อื้ม ดงเฮก็รีบๆตามมานะ เดี๋ยวฝนตกจะไม่สบายเอา” 
เสียงน่ารักพูดขึ้นอีก ดงเฮ จึงหันไปพยักหน้าแล้วมองเพื่อนๆของเขาหายเข้าไปในอาคารเรียน

 “เฮ้อ งั้นเราก็คงต้องไปซักที”ดงเฮว่า แล้วค่อยๆลุกขึ้น กำลังจะเดินไปแต่แล้วก็เปลี่ยนใจ หันกลับมาอีกครั้ง 
“สงสัยจะหลับลึกแฮะ ปลุกหน่อยดีกว่า” มือเล็กๆค่อยๆเขย่าตัวคนใหญ่เบาๆ “คุณคับ ตื่นเหอะคับ ฝนจะตกแล้ว”
“...” ไร้เสียงตอบรับ ดงเฮจึงค่อยๆปลุก แรงขึ้นๆ แต่จนแล้วจนรอด คนตรงหน้าก็ไม่ตื่นสักที 
“ทำไงดีละเนี่ยะ ฝนเริ่มลงเม็ดแล้วด้วย” ดงเฮคิดแล้วจึงวิ่งไปตามครูที่อยู่ใกล้ๆ 
“ครูคับมีคนนอนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ของโรงเรียนอ่าคับ ผมปลุกจนไม่รู้จะปลุกยังไงแล้วเค้าก็ไม่ตื่นสักทีคับครู” ดงเฮพูดรัว 
“ไหนจ๊ะไหน” ครูสาวพูดขึ้น ดงเฮไม่รอช้า นำครูไปใต้ต้นไม้ทันที “นี่คับ คนนี้เลย” ดงเฮว่า พลางชี้ไปที่คนตัวใหญ่ ตรงหน้า 
“อ่อ นายคิบอมนี่เอง ดงเฮจ๊ะ ช่วยครูพยุง เค้าไปที่ห้องพยาบาลหน่อยนะจ้า”“คับ” ดงเฮรับคำ แล้วครูกับนักเรียน ก็ช่วยกันพยุง นาย “คิบอม” ไปที่ห้องพยาบาล

... “อืมม ที่นี่ที่ไหนเนี่ยะ” เสียงของบุคคล ปริศนา นาย คิบอม พูดขึ้นพลางขยี้ตามองไปรอบๆตัว
 แล้วก็ต้องสะดุดกับชายหนุ่มหน้าตาน่ารัก ที่นั่งอยู่ตรงมุมห้อง จึงอดไม่ได้ที่จะถามว่า “นายเป็นใคร” เสียงทุ้ม ห้วนพูดขึ้น
ทำให้ดงเฮ สะดุ้งแล้วจึงค่อยๆ เอ่ยปากออกไปว่า “เอ่อ...ก็...ชั้น...” คำพูด อ้ำๆอึ้งๆ ทำให้ คิบอมอดหัวเราะไม่ได้  
“หึหึ ไม่ต้องกลัวชั้นขนาดนั้นก็ได้ ชั้นก็แค่ถามน่ะ” คิบอมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง 
“อื้ม ชั้น...ลีดงเฮ นายอยากรู้มั้ยทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่”คิบอมไม่พูดเพียงแต่ พยักหน้าให้ช้าๆ 
“พอดีนายหลับลึกไปหน่อย ชั้นก็เลยเรียกคุณครูให้พานายมาที่นี่น่ะ” ดงเฮว่า “หรอ อืมงั้นขอบใจนายมากนะ” คิบอมตอบพลางยิ้มให้ ไม่รู้ทำไมดงเฮถึงรู้สึกว่า รอยยิ้มนั้น อยากได้มาเป็นเจ้าของเสียเหลือเกิน
 “อื้ม ไม่เป็นไรหรอก แล้วนายชื่อ...” ดงเฮพูดได้เพียงแค่นั้นคิบอมก็พูดแทรกขึ้นมาว่า “ชั้น คิม คิบอม เรียกคิบอมเฉยๆก็ได้”
 คิบอมตอบ “งั้นไม่กวนแล้วนะ นายนอนไปเหอะ ไว้เจอกันนะ” ดงเฮพูดขึ้นพร้อมยิ้มให้ 
ยิ้มที่ทำให้หัวใจของคิบอม กระตุกไปเหมือนกัน “ อืม...บ๊ายบายคับ” คิบอมพูดออกไปทั้งๆที่ใจอยากจะให้เค้าอยู่ด้วยเหลือเกิน “อ่าคับ บ๊ายบายเช่นกันคับ”...