ล้อมฐานรัก

ลำดับตอนที่ #3 : สิ้นสุด

ห่างกันสักพัก.........จากวันเป็นหลายวัน   จากหลายวันเป็นสัปดาห์  และมันก็ล่วงเข้าเดือนที่สอง     ไม่มีแม้เสียงโทรศัพท์ 
ที่เธอเคยได้รับทุกคืน    เสียงที่คอยเตือนให้เธอเข้านอนตามเวลา.......ไม่มีสักครั้ง       หรือเธอต้องใช่เวลาทั้งชีวิตเพื่อลืม...........

วันนี้อาจเป็นวันแรกที่เธอรู้สึกว่ารอยยิ้มยังไม่หายไปจากตัวเธอทั้งหมด   หรือพูดได้ว่าหลายวันที่ผ่านมา    เพื่อนๆพยายาม
ทำให้เธอเป็นคนร่าเริงเหมือนเก่า    และวันนี้หลังจากที่ต้องทนเจอข้อสอบที่ทุกคนต่างหวาดกลัวเสร็จสิ้นแล้ว  จึงนัดกันมาดูหนัง
และเลี้ยงฉลองกัน   ซึ่งในนั้นก็มีกลุ่มเพื่อนๆของเธอและรุ่นพี่ที่อาสาจะเลี้ยงน้องๆ     แต่คนที่ทำให้เธอต้องมาเดินไปยิ้มไป
เหมือนคนบ้า       ก็คือผู้ชายที่เป็นดังเพื่อนสนิทอีกคน   ก็พี่แกเล่นแอบรักรุ่นพี่สาวแต่ไม่สวย    แถมห้าวอย่างแหลกราญ

โอยแค่นึกก็สติแตกแล้ว    ใครจะคิดว่าชายหนุ่มที่หล่อเนี้ยบ  แถมสำอางบวกเรื่องมาก  ( สำหรับเธอ )   ดันมาแอบชอบรุ่นพี่
ที่มีอายุมากกว่าตัวเอง    แถมสาวเจ้ายังบอกว่าไม่นิยมชมชอบคนต่างเพศบวกไม่พึงพิสมัยเพศที่ไม่เหมือนกัน  เอ้า...แล้วมันหมาย
ความว่ายังไง      โธ่.......ไอ้โอเอ้ยงานนี้แกช้ำในตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มต้นจีบด้วยซ้ำ       แค่เนี้ยแค่เธอเอ่ยปากพูดเพื่ออยากให้เพื่อน
ทำใจไว้บ้าง     เจ้าของนามถึงกับเต้นแร้งเต้นกา   โมโหที่เธอไปแช่งมันตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่มจีบ    มันเลยงอนไม่ยอมมาส่งเธอ
ถึงในบ้านเหมือนเดิม   คิดแล้วก็ขำผู้ชายขี้งอนมันน่าดูตายเลย

ขณะที่เธอเดินในระยะไม่ไกลจากบ้านนัก   ชายหนุ่มที่มาเฝ้ารอเธออยู่นานหลายชั่วโมง   ก็รู้สึกไม่พอใจเพราะคนที่เค้าคิด
ว่าตอนนี้เธอต้องกำลังเสียใจที่เค้าหายไปเลยไม่มีแม้แต่โทรศัพท์    ทั้งๆที่เค้าต้องพยายามห้ามตัวเองทุกคืนไม่ให้โทรหาเธอ  
แต่เหมือนร่างกายมันกลับไม่เชื่อฟังเจ้าของคอยแต่จะหยิบโทรศัพท์อยู่ล่ำไป  แต่เธอคนนั้นกลับเดินยิ้มหน้าระรื่น   เห็นแล้วก็พาล
ทำให้อารมณ์เสีย     นี่เธอไม่รู้สึกอะไรเลยใช่มั้ย   คนที่คอยกระวนกระวายกลับกลายมาเป็นตัวเค้าเอง     คิดว่าเธอจะต้องเศร้า  
  เสียใจแต่ดูเธอซิเธอเดินยิ้มได้แถมดูมีความสุขยามที่ไม่มีเค้า    แถมยังกลับบ้านดึกๆอีก      ถ้าเค้าอยู่ด้วยเค้าจะไม่ยอมให้เธอ
กลับบ้านเกิน 3 ทุ่มแน่ !  ขนาดเวลานอนเค้ายังต้องโทรมาเตือนทุกคืน

“  ไปไหนมา “

เสียงดังจนเหมือนเสียงตะคอกออกมาจากปากของผู้ชายที่เธอคิดว่าคงไม่ได้เจอหน้ากันอีก    หน้าตาหล่อเหลาตอนนี้ดูไม่
พอใจอะไรซักอย่าง     เธอไม่อยากเข้าข้างตัวเองอีกแล้ว   ว่าที่เค้าไม่พอใจสาเหตุเพราะเธอ

เหมือนเวลาช้านานหรือว่าเค้าใจร้อน    ท่าทางเฉยชาบวกแววตาที่นิ่งสนิท   แม้ตัวเค้าเองจะรอคอยคำตอบจากปากบางสีชมพู
ที่ถูกเคลือบด้วยลิปกลอสสีใส    สีที่เค้าเห็นเธอใช้อยู่เพียงสีเดียว   แต่มันกลับปิดสนิทมีเพียงดวงตากลมโตที่ทอดมองมา    
จนเค้ารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสิ่งประหลาดที่ผู้มองไม่อาจละสายตา   มันเป็นแววตาที่ไม่มีแม้แต่ความห่วงหาอาทรดีใจ   
หรือเสียใจแม้กระทั่ง   “  ความรัก “   ไม่มี

สิ่งที่บอกกับตัวเองเสมอว่าผู้หญิงคนนี้เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่เข้ามาในชีวิต   แล้วเธอก็จะผ่านไป    แต่พอเห็นว่าดวงตาคู่
นั้นมองมาไม่เหมือนเดิมมันไม่เจ็บปวด   แต่ชาไปทั้งตัวความกลัวกลับเข้ามาแทนที่   “  กลัว “   แล้วเค้ากลัวอะไร กลัวว่าเธอจะ
พูดอะไร

“ ดูหนังค่ะ “

น้ำเสียงที่ตอบกลับมาราบเรียบที่สุดในความรู้สึก     ม่านดาวมองหน้าชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าบ้านเธอ   โดยไม่หลบสายตาที่
เหมือนจะตำหนิเธอแม้แต่น้อย     นั้นยิ่งทำให้คนที่กระวนกระวายเพราะเป็นห่วงเธอ ถึงกับเดือด      เสียงที่เปล่งออกมาบอกได้ถึง
ความไม่พอใจมากๆ    จากแค่เพียงเสียงดังกลายมาเป็นตะคอก 

“  ดูหนัง  จนดึกป่านนี้เนี่ยนะ   อยากดูมากจนไม่ดูแวลากลับบ้านเลยหรือไง  “

ชายหนุ่มสาวเท้าเข้ามาใกล้

“  ไปดูกับใคร  ผู้ชายหรือเปล่า  แล้วบอกคุณป้าหรือยัง”

คิ้วเรียวขมวดมุ้นกับคำถามที่ออกมาพร้อมกันมากมายจนเธอถึงงงกับคำถาม    เพราะมันออกมาจากผู้ชายคนนี้ทำไม
เค้าต้องมาตะคอกเธอด้วยเนี้ย    แล้วนี่มันเพิ่งจะ 3 ทุ่ม  ถึงมันจะไม่ใช่เวลาปกติที่เธอกลับบ้าน    แต่เธอก็บอกแม่แล้ว   
แต่ความรู้สึกนั้นก็อยู่ภายใต้หน้าตาเฉยชาที่เธอพยายามแสดงออกมา

ภยศโกรธที่ผู้หญิงตรงหน้ายังทำหน้าเฉยสนิททั้งๆที่เค้าห่วงเธอขนาดนี้

“  คุณภยศ  ถามทำไมค่ะ “

แววตาที่มองชายคนที่เธอรักอย่างจะเก็บภาพของเค้าเอาไว้ในใจเธอให้ได้มากที่สุด   น้ำเสียงที่พยายามควบคุมให้เป็น
ปรกติทั้งๆที่หัวใจเธอเจ็บ    เจ็บทั้งๆที่รู้ว่ารัก

“   ......เกลือ !.......”   

เสียงทีเปล่งออกมาเหมือนเพ้อ  สมองที่คอยบอกกับตัวเองว่าสิ่งที่เค้ากลัว   มันกำลังจะหลุดออกมาจากริมฝีปากบางนั้น  
คุณภยศ  งั้นเหรอช่วงเวลาแค่ 1 เดือนมันสร้างความห่างเหินได้ขนาดนี้เชียวเหรอ   อะไรทำให้เธอเปลี่ยนไป  
อะไรทำให้เธอต้องทำตัวห่างเหินเค้าถึงขนาดนี้

“ ระยะเวลาที่ผ่านมาเกลือคิดได้แล้วค่ะ  อย่างที่คุณภยศพูด    ทางของเราสองคนคือ....ควรห่างกัน    “  

“  อดีต   เกลือเคยมีคุณอยู่   แต่ ปัจจุบัน  กับอนาคตจะไม่มีผู้ชายที่ชื่อภยศ   เวทัศน์   ขอให้คุณวางใจ  ดิฉันจะเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง
ที่อยู่ในโลกปัจจุบัน   และความเป็นจริงที่ตัวเองควรจะยอมรับนานแล้ว “

                                                                     ..........................................

เสียงปิดประตูรถที่ดังไปถึงด้านใน   พร้อมกับร่างสูงที่เดินผ่านไปอย่างรวดเร็วไม่แม้แต่จะทักทายผู้เป็นบิดาและมารดา 
  ทำให้ทุกคนต่างมองหน้ากันอย่างสงสัยในอารมณ์ของบุตรชาย  และไม่คิดว่ารถที่ลูกชายรักนักรักหนาจะโดนประทุษร้ายไปด้วย

“ คุณผู้หญิงค่ะ  คุณใต้เธอเป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ  ดูหน้าตาเธอดูไม่ดีเลย  อิฉันทักเธอก็ไม่ตอบ”  

แม่นมหรือแม่บ้านคนเก่าคนแก่ของตระกูลเวทัศน์  อดถามไม่ได้เพราะไม่เคยเห็นคุณหนูของเธอเป็นแบบนี้มาก่อน  
   ถึงจะโกรธใครมาขนาดไหนก็ไม่เคยระบายกับข้าวของ  โดยเฉพาะรถยนต์ของตัวเอง

“ นั้นซิคุณ....ผมว่าคุณขึ้นไปดูลูกหน่อยก็ดี   ดูท่าคราวนี้ใต้ฝุ่นจะลงบ้านนะ “

นายภพศรันย์   ผู้เป็นบิดาซึ่งเป็นประมุขของบ้านเอ่ยกับผู้เป็นภรรยาเพราะยังงงอยู่กับอาการผิดปรกติของบุตรชาย  
  ถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะเป็นบุตรชายเพียงคนเดียว  แต่ลูกของเค้าก็ไม่เคยเอาแต่ใจตัวเองออกจะเป็นคนอารมณ์ดี  เข้ากับคนอื่นได้ดี

ชายหนุ่มไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเค้ากลับมาบ้านได้ยังไง    รู้แค่ว่าคำพูดของเธอมันวนเวียนอยู่ในหัวของเค้า  ภาพของเธอวนเวียนฉายซ้ำ
ไปซ้ำมา    หลังจากที่เธอเดินจากไป

( อดีต  ปัจจุบัน  อนาคต   ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับนายภยศ   เวทัศน์ )

ให้ตายชื่อนั้นมันชื่อของเค้า!

โกรธเธอ  เกลียดเธอ   หรือเสียใจ   แต่หัวใจของเค้ามันเจ็บ.....เจ็บเหลือเกิน    นี่ซินะที่เค้าพูดกันว่า   วันเวลาไม่ช่วยอะไรเลย   กับคนบางคนมันไม่มีค่าอะไรเลย   หัวใจเธอทำด้วยอะไรมีเลือดเนื้อหรือเปล่า   ระยะเวลาเพียงแค่ 1 เดือนเธอลืมเค้าได้  
เค้าแค่ให้เธอกลับไปคิดไม่ได้ให้เลิกกันซักหน่อย !

ก็อก ๆ ๆ

“ ใต้.......ให้แม่เข้าไปได้หรือเปล่าลูก  “

ร่างของผู้สูงวัยแต่เค้าโครงความงามที่ยังมีอยู่เต็มเปี่ยมใบหน้าผุดผาด   แม้จะผ่านวัยสาวมานานแล้วก็ตามร่างบางเดินตรง
เข้ามาหยุดอยู่หน้าบุตรชายที่นางรักดังแก้วตาดวงใจ   บุตรชายที่รับเอาทุกสิ่งทุกอย่างจากบิดาและมารดามารวมกัน  
ทั้งความรักที่ท่านทั้ง 2 คนมอบให้

มือของผู้เป็นมารดาเอื้อมมาลูบผมดกดำของบุตรชายอย่างปลอบประโลม

“ ใต้...มีเรื่องอะไรจะเล่าให้แม่ฟังไหมลูก   ทุกคนในบ้านเค้าห่วงลูกของแม่มากนะ “

สิ้นเสียงของมารดา  ชายหนุ่มถึงกับโผเข้ากอดมารดาพร้อมซบหน้าที่บ่าของนาง   เสียงสั่นเครือพร้อมกับเรื่องราวต่างๆ  
และสาเหตุที่ทำให้บุตรชายของนางอารมณ์ไม่คงที่นัก  นางรู้ว่าเค้าต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหน  เพื่อไม่ต้องให้เธอห่วง   
แต่มีหรือที่ผู้เป็นมารดาอย่างเธอจะไม่รู้ว่าบุตรชายสะเทือนใจมากแค่ไหน  และในฐานะที่เธอเองก็เป็นผู้หญิงเช่นกัน   
ก็ย่อมเข้าใจการตัดสินใจของหญิงสาว   แม้จะไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันมาก่อนก็ตาม  แต่นางก็รู้ว่าเด็กคนนั้นคบกับบุตรชาย
ของเธอด้วยความจริงใจ   ไม่ใช่ความเพียบพร้อมที่ชายหนุ่มมี

“  ใต้ ..  ลูกรักเธอหรือเปล่า “

คำถามที่มารดาเอ่ยออกมาถึงกับทำให้เค้าชะงัก  รักหรือ   เค้ายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรักเป็นยังไงแล้วเค้าจะรักเธอได้ยังไง

“ ผมแค่ชอบเธอมากครับแม่ “

คำพูดแผ่วเบาที่ออกมาจากริมฝีปากบางของบุตรชาย  สายตาที่เลื่อนลอยยามตอบคำถามของนาง  นี้บุตรชายของนางยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรู้สึกที่เรียกว่ารักเป็นยังไง  และตัวเองคิดแบบไหนกับเธอคนนั้น                             

“ แม่ครับผมเจ็บ     “

แม้ใจจะเจ็บแต่เค้าก็มีศักดิ์ศรี    แค่ผู้หญิงคนเดียวทำไมเค้าต้องแคร์ด้วยเวลาจะช่วยให้เค้าลืมเธอไปจากใจ  และวันนั้นจะไม่มีเศษเสี้ยวของความทรงจำที่เกี่ยวข้องกันอีก

                                                ...................................................................