เก็บรัก- พยุงหัวใจ

ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มต้น

ณ.สนามบินกรุงไคโร  ประเทศอียิปต์    ดินเเดนไอยคุปต์ที่มีอารยธรรมเก่าแก่มานานกว่าหลายพันปี

เป็นครั้งแรกของรัณที่ได้มายืนอยู่ณ.ที่แห่งนี้     เเต่ใครจะรู้ว่าหัวใจที่มีขนาดเท่ากำมือของเธอกำลังเต้นเป็นจังหวะร็อค      ก็มันเป็นอะไรที่ไม่เธอไม่เคยคิดมาก่อนด้วยซ้ำ   ว่าคนอย่างเธอจำมีโอกาสได้ขึ้นเครื่องบิน   เเถมบินไกลถึง 11 ชั่งโมงข้ามน้ำข้ามทะเลมาไกลขนาดนี้    ทั้งๆที่ภาษาของเธออ่อนแอเอามากๆ  นี้ดีนะที่เธอขอมาพร้อมกับกรุ๊ปทัวร์ที่นำเที่ยวอียิปต์   ไม่งั้นเธอคงต้องไปทำพาสปอร์ตเอง  ไหนจะวีซ่า   โอยจิปาถะ

ในขณะที่หญิงสาวอีกคนกำลังมองซ้ายมองขวาเพื่อหาคนที่เธอต้องมารับกับเที่ยวบินที่เพิ่งลงจอด     ผู้คนโดยสารที่ผ่านการตรวจคนเข้าเมืองเรียบร้อยและรับกระเป๋าเดินทางของตนเองเสร็จเเล้ว    ต่างทยอยกันออกมาเพื่อไปยังจุดหมายปลายทางของตน

" รัณ  "

 เสียงร้องเรียกของหญิงสาวร่างเพรียวใบหน้าขาวหมดจด  หญิงสาวที่ใครๆต่างก็ต้องหันมามองเพราะความสวยของเธอ  
 รัณหันไปตามเสียงที่ร้องเรียกชื่อของเธอพร้อมกับกระเป๋าใบย่อมของเธอ

หญิงสาวเจ้าของชื่อหันไปตามทิศทางเสียงที่ร้องเรียกชื่อเธอ     เธอดีใจจนแทบอยากกระโดดกอดเพื่อนถ้าไม่ติดที่ว่าเดี๋ยวเพื่อนรักจะกระดูกหักซะก่อน

 " ริซ…… ดีใจจังได้เจอเธอเเล้ว       รัณกลัวแทบตายแนะ ตอนที่ต้องเปลี่ยนเครื่องที่ดาโฮนะ   ต้องคอยเดินตามเค้า   รัณกลัวหลงจะตาย    ว่าเเต่ริซมี อะไรหรือเปล่าถึงต้องให้รัณเเพ็คกระเป๋าเสื้อผ้ามาเนี้ย   "

เธอเปิดฉากถามคำถามที่ข้องใจ    ตั้งเเต่เพื่อนโทรไปหาเธอที่ประเทศไทย    เเล้วยังบอกให้รีบเก็บกระเป๋า โดยไม่ได้บอกอะไรกับเธอเลย      ทำให้รัณอดสงสัยไม่ได้ว่าริซมีเรื่องร้อนใจอะไร      เเล้วทำไมริซมาอยู่ที่นี่ก็ในเมื่อริซสอบได้ทุนเรียนต่อที่ประเทศอิตาลีนี่นา

"เอาไว้ริซจะเล่าให้ฟัง    เเต่ตอนนี้เราไปขึ้นรถกันก่อนนะ  "

พูดยังไม่ทันจบริซก็ คว้ามือของเธอให้เดินตามเหมือนกลัวว่าใครจะมาเห็น    โดยมีสายตาหลายคู่มองตามร่างบาง    ที่ตอนนี้จับมือเธอลากให้รีบเดินไปหน้า AIR PORT     เพื่อขึ้นรถรีมูซีนที่จอดรออยู่      หลังจากที่รถแล่นออกจาก สนามบินรัณก็ให้ความสนใจ กับการจราจรเเละวิวทั้งสองข้างทาง   โดยลืมสนใจเพื่อนเธอไปซะสนิท

สภาพการก่อสร้างตัวตึกด้วยอิฐเเดงที่ต่อเติมขึ้นเหมือนยังไม่เสร็จ     เเต่ริซบอกว่านั้นเป็นที่พักของคนที่นี่ เค้าจะอยู่อาศัยในชั้นที่ก่อสร้างเสร็จเเล้ว     โดยส่วนมากจะไม่ได้ทาสีอย่างบ้านเรา    การจราจรก็ไม่ต่างกันรถยนต์ที่วิ่งกันอย่างไม่เป็นระเบียบ   ตัวรถที่ดูเก่าอายุมากกว่ายี่สิปปี     ถ้าเป็นที่กรุงเทพฯ  คงต้องเรียกว่ารุ่นคุณปู่      เเต่ที่อียิปต์กลับวิ่งกันขวักไขว่  พร้อมด้วยพาหนะเทียมเกวียนที่มีอยู่ปะปลายบนท้องถนน      ถ้าจะให้บอกเลนส์จราจรคงอยากเพราะไม่รู้ว่าจะมีไว้ทำไม    ก็ในเมื่อเค้าขับรถกันตามใจฉัน    

     สนามกีฬาที่รถขับผ่านมา ทำให้รัณตื่นตาตื่นใจ เพราะมีภาพเขียนที่ฝาผนัง รอบด้านในลวดลาย ของอียิปต์เเถมยังมีทหารยืนอยู่ตามประตูต่างๆ     รูปปั้นที่ตั้งอยู่ตรงกลางถนนนั้นน่าดูมาก     เเต่สายตาของผู้คนที่เดินอยู่ตามริมฟุตบาท     ต่างมองมาที่รถรีมูซีนคันใหญ่ที่เเล่นผ่าน     ใช้รัณคิดว่ามังคงจะแปลกมากที่มีรถหรูคันใหญ่มาวิ่งตามท้องถนน
     ..

“ รัณ "

เสียงเรียกของริซที่นั่งอยู่ด้านข้าง     เรียกเธอให้หลุดจากภาพของ 2 ข้างทางที่ผ่านมา

" ว่าไงจ๊ะเหมือนอย่างที่รัณอ่านเจอใน หนังสือมั้ย    เอาไว้รัณพักให้หายเหนื่อย ก่อนแล้วริซจะพาไปดูปิรามิด กับ สฟิงค์  แล้วก็พิพิธภัณฑ์ของที่นี้ดีมั้ย  “

ริซรู้ว่าเพื่อนของเธอชอบประเทศอียิปต์ มาก เพราะ รัณจะชอบอ่านหนังสือเกี่ยวกับเรื่อง เหลือเชื่อ

โดย เฉพาะปิรามิด   เธอยังจำได้ว่ารัณอยากจะเข้าไปเดินดูข้างในปิรามิด และ ก็ วิหาร อัมบูซิมเบล

นี้ขนาดอยู่บนรถยังมอง ดู 2ข้างทางไม่ยอมละสายตา    ขนาดไม่ได้เจอเธอมาตั้ง นานยังไม่สนใจเธอเลย

 เพราะยังงี้ยังไงละบางครั้งเธอก็เป็นห่วง เพื่อนคนนี้ที่บางครั้งดูเป็นเด็กที่ยัง ไม่รู้จักโต   
แต่รัณมีความเป็นตัวของตัวเองมาก เธอไม่เคยเก็บเอาคำพูดของคนอื่นมาตัดสิน    ใจเเทนความคิดของเธอเอง

" น่าดูมาเลยริซ     รัณไม่คิดว่าจะมีวันนี้เลยนะ     ว่าแต่ตอนนี้รัณอยู่ที่อียิปต์จริงๆใช่มั้ย   "

 จะให้เธอเชื่อว่าเป็นเรื่องจริงได้ยังไงกัน   ประเทศอียิปต์ที่อยู่ในฝัน

เครื่องบิน    พาสปอร์ต   ทุกอย่างเธอได้สัมผัสในสิ่งที่มั่นใจว่าตลอดชีวิตของตัวเองไม่มีวันได้

"  ฮิๆ..... รัณนี่    ดูทำหน้าเข้าซิเหมือนตัวตลกเลย    ริซจะบอกว่าเราคงต้องเดินทางอีกหลายชั่วโมงถ้ายังไงรัณนอนพักก่อนก็ได้นะ    "

จะบอกว่าสิ่งก่อสร้างที่อยู่ตรงหน้าหลังจาก ที่ลงจากรถสีดำคันใหญ่    วิ่งผ่านสนามกว้างเข้ามาด้านใน

เป็นบ้านพัก หรือ คฤหาสน์ก็ไม่ใช่    ในความคิดของรัณมัน เป็นสิ่งก่อสร้างที่ ดูแปลกตา    มันไม่ใหญ่มากแต่สำหรับเธอแล้วมันใหญ่ทีเดียว

นี่ถ้าริซไม่บอกว่าเป็นเพียงบ้านพักมีไว้สำหรับมาเที่ยว    เธอคงคิดว่าริซพาเธอมาพิพิธภัณฑ์เเน่ๆ 

โอ้ยไม่อย่างคิดต่อ    นี้ถ้าให้คิดนะเดี๋ยวจะ ต้องเจอชายหนุ่มที่เป็นคนรักของเพื่อน เธอ

แล้วก็ต้องเป็นประเภท PERFECT MAN แบบว่า  หล่อ   รวย   เก่งโค  ตะ  ระ ไม่พ้น 3คำนี้แน่ ๆ 

เเละดูท่าเพื่อนของเธอจะรักผู้ชายคนนี้มาก ทีเดียว    วันนี้จะได้เจอตัวเป็นๆ ซักที

ตลอดทางเดินที่ทอดยาวถูกประดับตกแต่ง ด้วยสวนดอกไม้ย่อย ๆ     หญิงสาวตื่นตาไปกับ สถาปัตยกรรมตามทางเดินที่ผ่านมา   อาจ เป็นเพราะเธอชอบดูและอ่านเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของอียิปต์  

                ประตูบานใหญ่ถูกเปิด ออกพร้อมกับหญิงสาวรูปร่างกระทัดรัด สูงประมาณ 160  หน้าตาธรรมดา
ผมสีน้ำตาลอ่อน ผมที่ถูกมัดรวบเอาไว้ด้านหลัง ดวงหน้าที่ไม่มีเครื่องสำอาง์แต่งแต้ม แม้แต่น้อยเดินตามหลัง แฟนสาวของเค้าเข้ามาภายในห้อง     ดูเธอจะสนใจสิ่งรอบข้างมากกว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอซะอีก

       รัณรู้สึกถึงสายตา ที่มองดูเธออยู่     แต่สิ่งของรอบข้างมันดึงดูดเธอตั้งแต่เดินเข้ามาจากด้านหน้าแล้ว
   ชายหนุ่มที่ยืนเคียงข้างเพื่อน ของเธอเป็นใครไม่ได้นอก จากแฟนของริซ   รูปร่างที่ดูท้วมนิดๆ    ความสูงไล่เลี่ยกับเพื่อนของเธอ    ผิวขาว  ผมที่ตัดสั้น  ดูสะอาดตา   จมูกโด่งตาม แบบลูกครึ่งทั่วไป

      จากที่รัณนึกภาพเอาไว้ เธอคิดว่าเค้าจะต้องเป็น ประเภทสาวกรี้ด    แต่กลับเป็นผู้ชายที่หน้า ตาดีคนหนึ่งเท่านั้นเอง   ไม่ได้หล่อลากแต่ก็ดูดี

   "  รัณจ๊ะ  รู้จักพี่โยฮา เป็นคนรักของริซเอง " 

    "ยินดีที่ได้เจอตัวจริงซักทีครับ    ริซเล่าเรื่องของคุณให้ผมฟัง บ่อยๆ ยังคิดอยู่เลยนะครับ    ว่านิสัยต่างกันทำไม   ถึงเป็น เพื่อนรักกันได้ "

 ชายหนุ่มยื่นมือเพื่อทำการทักทายเพื่อนของคนรักทันทีที่แนะนำเสร็จ

 "หมือนกันค่ะ    ได้ฟังริซเล่าให้ฟังแต่ในโทรศัพท์    วันนี้ได้เจอะตัวจริงซักที "
 
ภาษาอังกฤษที่ชายหนุ่ม พูดอย่างเจ้าของภาษาทำให้ รัณงงไปแหมือนกัน
เวลาคุยกับริซทางโทรศัพท์      ริซจะไม่ยอมให้เธอพูดภาษาไทยเพราะต้องการ ให้เธอได้ฝึกการพูด และก็ฟังเอาไว้
แต่เธอก็ไม่เคยได้คุย     กับคนอื่นนักเลยทำให้เธอสั่นนิดๆ 

        ประ ตูบานใหญ่ถูกเปิดอีกครั้ง    พร้อมกับการมาของ สาวใช้สองคน   พร้อมเครื่องดื่มและของว่าง

 ริซกล่าวขอบใจเธอทั้งสอง และประตูได้ถูกปิดอีกครั้ง
 
"ดื่มน้ำแล้วทานของว่างก่อนซิครับ    นั่งเครื่องมานานหลายชั่วโมง คงเมื่อยแย่ "
ชายหนุ่มพูดกับเพื่อนสาวของคนรัก   ที่ตอนนี้ดูท่าทางของเธอยังปรับตัวไม่ทันกับเวลา   และการเดินทางโดยเครื่องบินเป็นครั้งแรก
 
"ถ้าคุณรัณรู้สึกเมื่อย จะเดินดูรอบๆบ้านก่อนก็ได้ นะครับ "

ชายหนุ่มรู้สึกห่วงสาวน้อยที่นั้งอยู่ตรงหน้าไม่น้อย     

"ไม่ต้องเรียกคุณหรอก ค่ะเรียกรัณเฉยๆก็พอ "

แม้จะเจอกันเพียงไม่นานรัณก็รู้สึกว่าชายหนุ่มจะเป็นคนใส่ ใจความรู้สึกของคนอื่นไม่น้อยที่เดียว    มิน่าริซถึงชอบเค้า

" ริซครับพี่ว่าพารัณไปพักผ่อนก่อนดีมั้ยครับ     แล้วเดี๋ยวถึงเวลาอาหารพี่จะให้คนไปตาม "

จากการที่ได้คุยกันทำ ให้รัณรู้สึกว่าเค้าเป็นผู้ชาย ที่ดูอบอุ่นมากๆ

" ถ้าอย่างนั้นริซพารัณไปพักผ่อนก่อนนะค่ะ    แล้วเดี๋ยวริซจะมาหา   "

 
รอยยิ้มหวานที่มอบให้กับ คนรัก ทำให้รัณรู้สึกดีใจ ไปกับเพื่อนด้วยที่เธอมีความสุข    โดยที่รัณไม่รู้ว่าความรักของคนทั้งสอง โดนขัดขวางและไม่ได้การยอมรับจากชายผู้มีฐานะ เป็นพี่ชายของชายหนุ่ม
 
" แหม....ริซหุบยิ้มก่อนนะ      แล้วถามจริงเถอะไม่ทราบว่าไปขุดค้นพบหนุ่มหล่อเต็มสูตรคนนี้มาจากไหน     บอกเพื่อนคนนี้หน่อยซิ "

รัณอดแซวเพื่อนไม่ได้ก็ดูเพื่อนเธอซิยังไม่ยอมหุบยิ้มซักที
 
๎" อะไรนะรัณ    ไอ้คำว่าหล่อเต็มสูตรเนี้ย "
ริซหันมาพูดกับเธอพร้อม กับใบหน้าที่ดูสงสัย

"อ้าวก็ประเภทหล่อ รวยแถม เก่งจน overไง พวก เนี้ยสำหรับ รัณเป็น แบบว่ามนุษยไอคิวปกติ     เป็นกันไม่ได้ไงเข้าใจไหมจ๊ะคนสวย  "
 
"รัณคิดได้ยังไง     คำนี้ใช้กับพี่โยฮาไม่ได้หรอก   เพราะพี่โยฮาเค้ามีคุณสมบัติไมครบตามที่     รัณพูดมาหรอกจ๊ะ "

”  ไม่อะ      ถึงเค้าจะไม่หล่อลากๆ....ดิน     แต่รัณว่าพี่เค้าเป็นผู้ชายที่หาได้ยากนะ   ดูอบอุ่นมี เหตุผลเป็นผู้ใหญ่    แล้วก็ไม่ถือตัว    แถมทำให้คนสวยตกหลุมจนปีนขึ้นมาไม่ ได้ "

"  รัณไม่ต้องมาแซวเลยน่ะ    ริซยอมรับว่ารักพี่เค้ามาก   มากจนไม่อยากเสียเค้าไป "
 
หน้าตาที่สลดลงของพื่อน   ทำให้รัณรู้ว่าเพื่อนจะต้องมี ปัญหาอะไรสักอย่าง ที่ทำให้เธอไม่สบายใจ

" แต่เดี๋ยวรัณจะได้เห็นผู้ชายที่หล่อเต็มสูตรแถม ไอคิว 180 อีกตั้งหาก    คุณสมบัติครบทุกอย่างที่ รัณพูดมาเลยละจ๊ะ "

ริซหันมายิ้มให้เพื่อน ของเธอที่ตอนนี้ดวงตารัณที่โตอยู่แล้ว    กับโตขึ้นกว่าเดิมเลยทีเดียว

" รัณทำไมต้องทำท่าตกใจขนาดนั้น  "

 ริซร้องถามเพื่อนเสียงหลง   เพราะท่าทางตกใจของเพื่อนทำให้เธอพลอยตกใจไปด้วย

" เอ่อเปล่าจ๊ะ ...ไม่ได้ป็นอะไรหรอก   แค่งงว่าที่ริซพูดว่ารัณจะเจอพวก หล่อโอเว่อร์นั่นนะ   พูดจริงพูดเล่นอย่าบอกนะว่ามีจริง "
 
ก็จะให้ไม่ถามได้ยังไง ละก็ทุกอย่างที่พูดมาจะมี ใครหล่อเลิศครบไปหมด ทุกอย่างรวมอยู่ในคนๆเดียวหมด
ไอ้ที่ว่าหล่อติดอันดับมัน    ก็แค่มีองค์ประกอบหลายอย่างรวมอยู่ด้วยกัน
แต่ใช่ว่าหน้าตาจะหล่อเหลาซักเท่าไหร่    อย่างเช่น ฐานะดี ใส่เสื้อผ้าราคาแพง    คนก็เอามาจัดอันดับให้ซะเลิศหรู
 
" พี่ชายของพี่โยฮาจ๊ะ   ชีคยาชัส  หล่อ   อภิมหารวย  เก่งมากๆ ครบทุกอย่าง    แล้วก็ดุด้วย    แม้แต่พี่โยฮาเองยังไม่กล้าขัดใจเลย "

 น้ำเสียงที่ฟังดูเศร้า และเป็นกังวลอยู่ในใจ     แต่จะให้บอกรัณยังไงละว่าปัญหาใหญ่ของเธอกับคนรักก็คือตัวชีคยาชัสนั้นเอง

"  ถ้าดุแล้ว over ครบขนาดนั้น     อย่าเจอกันดีกว่าทางใครทางมัน   บังเอิญรัณไม่ชอบคนหล่อ พวกเนี้ยชอบหลงตัวเอง "

ใครอยากจะชอบก็ชอบ ไปเถอะ  สำหรับเธอ ขออยู่กับความจริงดีกว่า จะมีผู้ชายคนไหนไม่ชอบผู้หญิงสวยขนาดตัวเธอเองยังชอบผู้ชายหล่อเลย       แต่ความจริงก็คือ ความจริง

" ถึงเเล้วจ๊ะ เดี๋ยวรัณพักก่อนนะ      แล้วพอถึงเวลาอาหารเย็นริซจะมาปลุก    แล้วเราไปเดินดูตลาดตอนเย็นด้วยกัน "

ริซขำกับท่าทีเพื่อนสาวที่ตกตลึงอยู่กับห้องที่จัดเอาไว้ให้เธอพัก    ไม่ต่างกับเธอเมื่อก่อนซักเท่าไหร่   ถึงแม้ว่าเธอจะได้ทุนมาเรียนต่อแต่ใช่ว่าฐานะทางบ้านของเธอจะดี    แล้วเธอก็เหลือเพื่อนรักเพียงคนเดียว

" รัณไม่ต้องมองซะขนาดนั้นก็ได้     เดี๋ยวห้องก็ทะลุทะลวงเป็นรูหมด   ส่งสารคนงานต้องมากั้นห้องใหม่ "

" โธ่ริซก็แบบว่ามันไม่เคยเห็นไง  "

 รัณหน้าสลดลงทันทีที่เพื่อนของเธอรู้ทันว่าเธอคงไม่ได้นอนแน่    ถ้ายังมัวแต่ชื่นชมลวดลายต่างๆ ที่ตกแต่งอยู่ ภายในห้อง
 
"  ดีเหมือนกัน รัณนั่งเครื่องมาตั้งนานเมื่อยมากขอบอก  "
 
รัณพูดพร้อมกับบิดขี้เกรียจ      เพราะเธอไม่เคยไปไหนไกลๆ อย่างนี้มาก่อนชีวิตวนเวียนอยู่แต่ในกรุงเทพ
 
เตียงใหญ่ที่ตั้งเด่นอยู่กลางห้อง    มันเป็นเตียงที่ ใหญ่มากสามารถนอนกันได้ถึงสี่คนสบายๆ   รัณรู้สึกว่าช่วงนี้มีแต่เรื่องเซอร์ไพร์สไปหมด     ทุกอย่างที่อยู่ในห้องถูก ตกแต่งอย่างสวยหรู บอกถึงฐานะของเจ้าของ    แต่ตอนนี้ของีบซักตื่นก่อนแล้วกัน 

                           
                                -------------------
 
ชายหนุ่มยังคง จับจ้องอยู่ที่งานของเค้า โดยไม่รู้ตัวว่าแฟนสาว    เดินเข้ามาภายในห้อง แล้ว

"ไม่พักซักหน่อยเหรอค่ะ       ริซเห็นพี่ทำงานมาตั้งแต่เช้าแล้ว น่าจะพักสายตาบ้าง "
 
สายตาที่แสดงถึงความห่วง ใยที่มีให้กับชายหนุ่ม ทำให้เค้าต้องละมือจากการทำงาน
เค้ารับรู้ถึงความห่วงใยนั้น แฟนสาวของเค้าเป็นผู้หญิง สวยมากคนหนึ่งทำให้มีชายหนุ่มมาก หน้าหลายตาเสนอตัวเข้ามาเป็นแฟนแต่ก็ถูกเธอปฎิเสธ     เธอไม่เคยมีท่าทีสนใจใครแม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะหล่อมีฐานะ หน้าที่การงานใหญ่โต      แต่เธอกลับเลือกเค้า ผู้ชายที่ไม่มีอะไรโดดเด่น     แต่รักเธอสุดหัวใจ