คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ของกินเหลือ
พอรู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่อีกห้องหนึ่ง ไม่มีสายระโยงระยางอีกแล้ว มีแค่สายน้ำเกลือ ฉันลุกขึ้นนั่งเห็นพี่คางุระนั่งหลับอยู่ข้างเตียง กับคุณกินที่นอนหลับอยู่บนโซฟากับชินปาจิ ฉันลุกไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาซะหน่อยก่อนที่ประตูห้องจะมีเสียงเคาะเบาๆ ฉันเปิดออกไปดูก็เจอเข้ากับ เจ้าคนผมน้ำตาล
“อ่าว นายนี่เอง ไม่เป็นไรแล้วหรอ”ฉันเห็นหมอนี่ยืนพิงกำแพงที่ติดกับประตูอยู่
“อ่ะ นี่”เจ้าตัวยื่นถุงอะไรบางอย่างให้ฉัน
“นี่อะไรอ่ะ”ฉันเปิดถุงดู โอ้วมันคือขนมปังกับขนมสารพัดแล้วก็นมอีกหลายกล่อง
“ของกินเหลือนะ”เจ้านี่พูด เหอๆ กวนโอ้ยจิงๆ
“งั้นหรอ ขอบใจนะ”ฉันพูดแล้วยิ้มน้อยๆ
“งั้นฉันไปละนะ”เจ้าตัวพูดก่อนจะเดินลากสายน้ำเกลือไป
“นี่ๆ เดี๋ยวก่อน นายเป็นคนพาฉันมาส่งโรงบาลหรอ”ฉันถาม
“.....”ไม่ตอบแค่ยืนนิ่งๆ
“ขอบใจนะ”ฉันพูดก่อนจะกลับเข้าไปในห้อง ก็พบว่า คุณกินตื่นแล้วแต่คนอื่นยังหลับอยู่
“คุยกะใครอยู่หรอ”คุณกินพูดแล้วขยี้ตา
“เอ๋อ คนที่ผมน้ำตาลๆ พูดกวนๆอ่ะค่ะ”ฉันตอบ
“เอ้อ โอคิตะคุงหรอ”คุณกินพูดอีก
“มั้งค่ะ ไม่รู้จักชื่ออ่ะค่ะ เขาบอกเอาของกินเหลือมาให้ กินไหมค่ะ”ฉันพูดแล้วยื่นถุงนั่นให้คุณกิน ส่วนฉันกินแค่ขนมปังเนยกะนมจืด1กล่อง แค่นั้นเอง
“แหมๆ เจ้านั่นก็มีน้ำใจเหมือนกันแหะ”คุณกินพูดแล้วกินขนมอย่างเอร็ดอร่อย
พอเช้าวันต่อมาฉันก็ของคุณหมอออกจากโรงพยาบาลเพราะเบื่อที่ต้องนั่งๆนอนอยู่แต่ในห้องนี้ แต่รู้สึกจะไม่มีใครเห็นด้วยกะฉันเลยแหะ พี่คางุระบอกว่าให้พักอยู่จนแผลหายสนิท คุณกินก็บอกว่าค่ารักษามีคนจ่ายให้ไม่ต้องรีบออกโรงบาลก็ได้ ส่วนชินปาจิบอว่าให้อยู่ดูอาการก่อนเพราะแผลสาหัสมาก อะไรกันเนี้ย ฉันเลยต้องมานั่งเซงอยู่ที่สวนในโรงพยาบาล นั่งดูดอกไม้ใบหญ้าไปเรื่อย ส่วนคุณกิน พี่คางุระ แล้วก็ชินปาจิกลับไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วให้อาหารซาดุฮารุก่อน แล้วจะรีบมาหาใหม่ มันเป็นโอกาสอันดีที่ฉันจะได้ไปเดินยืดเส้นยืดสายบ้างเพราะพี่คางุระคอยอยู่แต่ในห้อง ฉันนั่งจ้องผึ้งตัวนึงที่มาดูดน้ำหวานจากดอกไม้ก่อนที่มันจะบินไป แล้วฉันก็เดินตามมันไปเพื่อจะไปดูว่ารังมันอยู่ตรงไหนแล้วฉันก็พบว่ารังมันอยู่บนต้นไม้ต้นหนึ่งสูงมากๆเลย ฉันยืนจ้องรังมันอยู่นานก่อนจะรู้สึกตัวว่ามีคนมาอยู่ด้านหลัง
“อ่าว ตกใจหมดเลย”ฉันหันไปดูเป็นคนที่ผมสีดำที่เคยอยู่กับคนผมน้ำตาล
“มายืนทำอะไรตรงนี้”เจ้าตัวถาม
“ดูรังผึ้ง มีอะไรรึป่าวค่ะ”ฉันถาม
“เอ้อ ก็เปล่าหรอกนะ เพียงแต่ว่าพี่สาวเธอกำชับให้คอยดูเธอไว้ไม่ให้หนีออกจากโรงพยาบาล”
“ถ้าเอาหินขว้างรังมันตกลงมานี่จะเป็นอะไรไหมค่ะ”ฉันถาม
“นี่เธอฟังที่คนอื่นเค้าพูดหน่อยสิฟระ แล้วเธอจะไปขว้างมันทำไม”เจ้าตัวถาม
“ก็มันเบื่อๆอ่ะค่ะก็เลยอยากหาอะไรที่มันสนุกๆทำดู”
“อย่าเลย เดี๋ยวเธอได้โดนผึ้งต่อยตายแน่”
“เอ่อ งั้นหรอค่ะ เฮ้อ เซงจังเลย ทำไมต้องให้อยู่โรงพยาบาลนานๆด้วยหว่า แผลก็หายแล้วแท้ๆ”ฉันพูดแล้วนั่งลงที่ม้านั่ง
“ฉันของถามอะไรหน่อยสิ เธอไปทำอะไรที่นั่น”
“ที่ไหนหรอค่ะ”
“ก็ที่ตึกร้างนั่นอ่ะ”
“เอ๋อ พี่คางุระให้ฉันไปซื้อกระดาษชำระที่ร้านสะดวกซื้อ แต่ว่าฉันหลงทางก็เลยไปโผล่ตรงตึกร้างนั่นอ่ะค่ะ ก็เลยขึ้นไปดูเพราะได้ยินเสียงเอะอะก็ไปเจอคนที่ผมสีน้ำตาลกำลังโดนรุม ก็แค่นั้นแหละค่ะ”ฉันพูด
“เธอช่วยคนที่ตัวเองไม่รู้จัก จนเกือบเอาชีวิตไม่รอดเนี้ยนะ”
“ก็ ถ้าเจอเหตุการณ์แบบนั้นทั้งๆที่เราพอจะช่วยได้ก็ควรจะช่วยไม่ใช่หรอค่ะ”ฉันตอบ
ความคิดเห็น