ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    fic กินทามะ (คามุอิxฮินาตะ)(โอคิตะxคางุระ)

    ลำดับตอนที่ #7 : ห้องน้ำ

    • อัปเดตล่าสุด 17 ส.ค. 55


    “อื้อ อ๊ะ!!”ฉันตกใจตื่นขึ้นมาเพราะนึกได้ตัวเองกำลังตกตึกนี่หว่า แล้วก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องที่มีแต่หน้าจออะไรไม่รู้แล้วก็มีสายอะไรไม่รู้ติดตัวเต็มไปหมด ฉันรู้สึกเคืองแผลที่หน้าอกกับท้องนิดหน่อย แต่ว่าปากแผลก็ปิดใกล้จะสนิทแล้ว ฉันเอาสายออกซิเจนที่ครอบปากออก ก่อนจะดึ่งสายระโยงระยางที่แปะอยู่ทั่วตัวออก แล้วลุกไปที่ประตู ก่อนจะเดินออกมา ฉันพยายามจะไปหาห้องน้ำเข้า พอฉันเดินออกจากห้องมาได้ไม่นานก็พบจะกลุ่มคนที่วิ่งไปทางห้องที่ฉันออกมาหน้าตาตื่น ฉันพยายามจะมองหาป้ายห้องน้ำแต่ว่า มันไม่มีเลยซักกะนิสนึง มีแต่ประตูห้องนับไม่ถ้วนเลย ฉันเลือกเปิดสุ่มไปห้องนึง พอฉันเปิดเข้าไปก็เจอ เจ้าคนผมสีน้ำตาลที่ฉันไปช่วยไว้ กับคนผมดำ แล้วก็คนที่เหมือนคิงคองอีกคนหนึ่ง พอทั้ง3คนเห็นฉัน2คนนั้นมีสีหน้าตกใจเหมือนเห็นผี มีแค่เจ้าคนผมน้ำตาลนั้นที่ไม่ตกใจ

    “นะ นะ นะ นี่ เธอ ออกมาจากไอซียูตั้งแต่เมื่อไหร่”คนผมดำถามฉัน

    “ไม่รู้สิ เมื่อกี้มั้ง”ฉันตอบ

    “ยะ อย่าบอกนะว่า เธอตายไปแล้วแต่ยังตามมาหลอกหลอนกันนะ”คิงคองพูด

    “มีห้องน้ำให้เข้าไหม”ฉันมองหน้าคนผมน้ำตาลที่นั่งอยู่บนเตียงแล้วถาม

    “นั่นนะ”เจ้าตัวพูดแล้วชี้ไปที่ห้องๆหนึ่ง

    “อ่า ขอบคุณ”ฉันพูดแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ พอเสร็จธุระออกมาแล้ว ก็พบว่า2คนนั้นยังไม่หายตกใจอีก

    “อย่าตกใจไปเลย ฉันยังไม่ตายหรอก แค่เคืองแผลนิดหน่อยเอง”ฉันพูดแล้วมอง2คนนั้น

    “มะ ไม่ได้กลัวสักหน่อย แค่ตกใจนิดหน่อยเท่านั้น”คนที่ผมดำพูดแล้วนั่งกอดอก

    “ว่าแต่ นายยังไม่ตายหรอ ถึกแหะ”ฉันพูดแล้วชี้ไปที่คนผมน้ำตาล

    “เหอะ ฉันไม่ตายง่ายๆหรอก หล่อนตะหากละที่ถึก เมื่อวานหล่อนยังอยู่ไอซียูอาการปางตายอยู่เลยนะ ตอนนี้ออกมาเดินสะหล่อนได้แล้วนิ”เจ้าตัวพูด

    “เอ้อ แล้วลูกนายละ”ฉันนึกได้ว่ามีเด็กคนนึงอยู่ด้วยนี่นา

    “เด็กเจ้าปัญหานั่นไม่ใช่ลูกฉันหรอก ตอนนี้กลับไปนอนร้องไห้ที่บ้านแล้วมั้ง”เจ้าตัวพูด เอ่อเจ้านี้พูดได้น่าหมั่นไส้ชะมัด

    “เอ่อ หรอ”

    ปัง!!!

    “นี่พวกลื้อเห็น....อาฮินาตะ”

    “อ๊ะ พี่ค๊า”ฉันพูดแล้ววิ่งเข้าไปกอดพี่คางุระ

    “นะ นี่ ลื้อมาทำอะไรที่นี่น่อ อาการละเป็นไง เจ็บตรงไหนไหม ปวดตรงไหนรึป่าว”พี่คางุระพูด

    “ไม่หรอกค่ะ ไม่เจ็บแล้ว”ฉันพูดแล้วยิ้ม พี่คางุระมองฉันก่อนจะลูบหัวฉันอย่างเบามือ

    “ว่าแต่ ทำไมลื้อหนีออกจากห้องไอซียูมานี่ละน่อ รึว่ามาดูอาการเจ้าตี๋นี่”พี่คางุระพูดแล้วดึงแก้มฉันทั้ง2ข้าง

    “ป่าวค่ะป่าว หนูออกมาหาห้องน้ำเข้าเฉยๆ”ฉันพูด

    “อ๊ะ นั่นไงคนไข้ พาตัวไปเร็ว”หมอคนนึงพูด แล้วเหล่านางพยาบาลกาลากตัวฉันไปอยู่ห้องเดิม ฉันพยายามที่จะลุกไปหาพี่คางุระ ก็เลยโดนวางยาสลบ 
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×