ความฝันที่หายไป

ลำดับตอนที่ #4 : fic yunjae love love 4

แจหันหลังกลับเพื่อที่ไปยิมของของตัวเอง  แจจะกลับบ้านเพราะคงจะอยู่ที่นี้ต่อไปไม่ได้แล้ว    ทันใดนั้น มือของยุนก็ไปคว้ามือแจไว้ “นายจะทำอะไรนะ ในเมื่อนายมาอยู่แล้วไม่มีที่ไป  นายจะอยู่ที่นี้ก็ได้ไม่มีใครว่าซักหน่อย”
“ผมไม่อยากเป็นพาระของใคร  ผมของตัวดีกว่าครับ”  ยุนได้ดึงตัวแจมากอดไว้ ยุนกอดแน่นมากจนทำให้คนที่ถูกกอดหายใจไม่ออก “นายไม่ได้เป็นพาระให้ฉันสักนิด  นายอยู่เถอะนะ ฉันจะได้มีเพื่อน” เมื่อยุนพูดจบก็มองตาแจแล้วแจก็มองตายุนโดยที่ทั้งคู่ยังกอดกันอยู่  แจเริ่มรู้สึกอายยังไงบอกไม่ถูก เขาได้แต่ก้มหน้าเอี้ยงอายอยู่พักใหญ่      “ตายแล้วสายมากแล้ววันนี้ฉันมีเรียน 9โมงเช้าด้วยนะนี้” “เดียวผมหาชุดให้นะครับ”ทั้งคู่จึงรีบแต่งตัวไปมหาลัยกันจ้าวละวั่น
ณ ห้องยูชอน  
“เซีย  ฝนตกหนักเลย เรารอให้ฝนหยุดตกก่อน แล้วเราค่อยกลับบ้านกันนะ”    ตั้งแต่เซียมาทำงานกับยูชอน   
ยูชอนก็ไปส่งเซียกลับบ้านตลอด   ยูชอนพูดจบก็หันกลับมาดูเด็กน้อยที่น่ารักของเขา  เขากับต้องเห็นเซียนอนอยู่ที่โต๊ะนั่งเล่นที่มุมห้องของเขา   เขาอดขำไม่ได้  ทางท่าเซียจะนอนได้นานแล้ว  ยูชอนเดินเข้าไปดูใกล้ เขาจ้องหน้าเซียไม่วางตาเลย  มอง  ดู  ทุกมุมที่เขาอยากดู   และ   เขา ก็  เอานิ้วชี้ไปแตะที่จมูกเซีย   มันเป็นจังหวะที่เซียตื่นพอดู  “เอ๊ะ……ทำอะไรครับ นี้จมูกผมนะ”  เซียพูดจบก็เอามือตัวเองปัดมือยูชอนออก   ยูชอนได้แต่ขำเซียอยู่อย่างนั้น  เซียก็งงว่ายูชอนขำอะไร   “ฝนหยุดตกแล้วเราค่อยกลับกันนะเซีย”  “ครับ”  (เชื่อฟังดีจังเลย สงสัยเชื่อฟังอย่างนี้หรือเปล่า?เลยตามมาเป็นjyjด้วยนะ  เซีย !)    
ณ  ใต้อาคารมหาลัย
“แม็คเราจะกลับบ้านยังไงกันดีละฝนไม่ยอมหยุดตกเลย”เสียงแจเอ๋ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีเลย
“ฉันเอาร่มมาคันหนึ่งเรากลับด้วยกันก็ได้”  แจงงจึงถามกลับ  “จะกลับยังไงละมีร่มคันเดียว
“นายก็ไปส่งฉันที่ป้ายรถเมย์พอฉันขึ้นรถนายก็เอาร่มกลับบ้านพรุ้งนี้ค่อยเอามาคือฉันง่ายจะตาย”
“จริงด้วย”  “ตูด ๆ ๆ ๆ”  เสียงโทรศัพท์ ดังขึ้น   “สวัดดีครับ”   “นายอยู่ไหน   ฉันจะไปรับ”  “ผมอยู่ใต้อาคารมหาลัยครับ”   “รออยู่นั้นเละเดียวฉันไปหา แล้วเราค่อยกลับบ้านพร้อมกัน”   “ใครโทรมาหรอแจ”เสียงแม็ครอดเข้าไปในโทรศัพท์จึงทำให้ยุนได้ยินเสียงก่อนที่ปิดโทรศัพท์ไป         
ด้วยความที่แจไม่คิดว่ายุนจะมารับเขาจริงๆจึงบอกกับแม็คว่า “เราไปกันเถอะฝนเริ่มจะไม่ค่อยตกแล้ว” “ป่ะ”
ยุนวิ่งมาจากหลังมหาลัยเพื่อที่จะมารับแจ แต่กับไม่เจอใครสักคน ตัวยุนเปียกไปด้วยน้ำฝนที่เขาตากมา ยืนมองหาแจด้วยความเป็นห่วง    “อ้าวยุนนายยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ  ยังฉันรอแจอยู่”    “ฉันเห็นแจ  เดินกลับกับแม็คอยู่เมื่อกี่นี้เอง”    ยุนโฮโกรธขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ  เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยทำไมเขาต้องวิ่งตากฝนมารับคนที่ไม่รอเขาเลย  “ฉันกลับบ้านก่อนนะ”  ยุนเดินกลับบ้านโดยไม่ได้คิดอะไรนอกจากเรื่องของแจจุง  ด้วยความเศร้า
ณ  ห้องยุน115
แจจุงกลับมาถึงบ้านก็ได้อาบน้ำแต่งตัวใหม่ทันที ไม่รอทีทางใดๆ เขาสงสัยมากว่ายุนทำไมวันนี้กลับบ้านช้าจัง
ไม่นานนักเสียงประตูดังขึ้น  พร้อมกับร่างที่เปียกปอนไปด้วยน้ำฝน  ยุนเริ่มรู้สึกหนาวจะเป็นไข้ปวดหัว
ความคิดบ้างอย่างก็เริ่มเข้ามาในหัว   ยุนล้มลงไปโดยมีรู้สึกตัว    “ยุนนายเป็นอะไรนะ  ตัวร้อนจังนายเดินตากฝนมาใช่ไม  ทำไมทำอย่างนี้นา  ยุน”  แจพูดพร้อมกับเอายุนขึ้นเตียงเปลี่ยนเสื้อผ้า  แจเป็นห่วงยุนมากเลยไม่ได้คิดอะไรกับรูปร่างที่ได้สัดส่วนอันดูดี ผิวที่เนียนแดงกล้ำเพราะผิดไข้ แจได้เช็ดตัวให้ยุน  ทุกอย่างที่แจทำประณีตไปหมด  ทำไปกับว่าร่างนั้นเป็นของตัวเอง   
                  “เช้าวันที่อากาศหนาว สนามเด็กเล่นที่มีเด็กมากมาย  มีเด็กน้อยน่ารักวัย 5 ขวบนั่งรอแม่อยู่ด้วยคราบน้ำตา   เด็กน้อย7ขวบเห็นเด็กผู้หญิงคนนี้เลยเข้าไปทัก  “ เธอนั่งรออะไรเหรอ”  “ฉันนั่งรอแม่  แม่ยังไม่มารับเลย  ฉันกลัว”  “เธอกลัวอะไร”   “ฉันกลัวว่าแม่จะทิ่งฉันไว้ที่นี้นะชิ”   “ไม่ต้องกลัวนะฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง”
“สัญญานะว่าเธอจะอยู่เป็นเพื่อนฉันนะ”  “ฉันสัญญา”   คำสัญญานั้นได้เกี่ยวนิ้วก้อยกันไว้จนแม่ของหนูน้อยมารับ  “ไปก่อนนะ”   “พรุ้งนี้เจอกัน ใหม่นะ”     “เธอชื่ออะไรเหรอ”   “ฉันชื่อ  คิมแจจุง” ยุนพูดต่อว่า   “ฉันสํญญานะว่าจะมาหาเธอพรุ้งนี้”  “บาย” “บาย”