ความฝันที่หายไป

ลำดับตอนที่ #3 : fic yunjae love love 3

“โทษนะครับ”    “เซีย  นายมาแล้วเหรอ”  เป็นเสียงทักทายของยูชอนที่ตอบกลับไปเพราะความคิดถึงอย่างแรง
“ตอนเย็นผมมาไม่ได้นะครับ    ผมต้องรีบกลับบ้านไปดูคุณแม่”  “แม่เป็นไรหรอ  ไม่สบายตรงไหน ไปหาหมอยัง  เป็นอะไรมากไม”  (ถามเป็นชุด  นิ แม่นะ ถ้าเป็นเซียเอง จะขนาดไหนเนี้ย) 
“แม่ไม่เป็นไรมากหรอกครับแค่ ไม่มีคนดูแล ช่วงนี้ เลยต้องรีบกลับบ้าน”  “งั้นก็ตามใจเธอเถอะ”
การสนทนาในครั้งนี้มีแม็คยืนอยู่ด้วย   ความคิดของแม็คคือรู้สึกสองคนนี้ดูเป็นห่วงเป็นใยกันจัง ต่างจากคู่นั้น
ณ  ห้องประธาน
“ท่านประธานครับนี้เอกสารที่ให้ไปเอา  ได้แล้วนะครับ”  “อือ  เอาว่างไว้นี้เละ  เดียวฉันจัดการเอง”
โครม!   “โอ๊ย  ..”     เสียงดังขึ้นทำให้ยุนตกใจมาก  จึงรีบวิ่งไปดู   ยุนเห็นแจถูกหนังสือกองโตทับอยู่     
บนเรือนร่างที่เขาอยากจะเป็นคนทับมันเองสักมากกว่า  ยุนรีบดึงแจออกมาจากหนังสือพวงนั้น
ดูความเสียหายบนร่างกายของแจโดยไม่แคร์สายตาแม็คเลย  “นายเป็นอะไรมากไหม  เจ็บตรงไหนหรือเปล่า เอามาให้ฉันดูชิ”   “ไม่ต้องมายุ้งเลย ตัวฉันเอง ดูแลตัวเองได้ ถ้อยไปไกลๆเลยนะ อย่าเอามือมาจับซิ” 
 แจดุยุน        ยุนคิดว่าที่แจทำอย่างนี้คงเป็นเพราะมีแม็คอยู่ด้วย   จึงทำให้ยุนโมโหมาก 
 “ถ้าไม่เป็นอะไรมากก็ออกๆกันไปได้แล้ว ทั้งนายและก็แม็คนั้นเละ เย็นๆนายค่อยมาทำต่อ ตอนที่ฉันไม่อยู่ละกัน  ตอนนี้ฉันชักเบื่อหน้านายเต็มทนแล้ว”   พูดจบยุนก็เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะโดยที่ไม่หันกลับมามองแจอีก
คำพูดของยุนมันทำให้แจต้องเดินออกไปน้ำตาครอเบ้า  “แจนายเป็นอะไรมากไหม  เจ็บจนจะร้องไห้เลยเหรอ”
แจไม่ได้อะไรแม็ค เพราะถ้าพูดออกไปคงจะเป็นเสียงร้องไห้มากกว่า  แจไม่รู้ว่าตัวเองเจ็บมากหรือได้ยินเสียงที่ยุนพูดว่า ฉันชักเบื่อหน้านายเต็มทน กันแน่ เสียงนั้นมันก้องอยู่ในหูตลอดเวลา
“แจฉันมีอะไรจะให้ด้วยนะ  นี้ไง กุญแจ เป็นกุญแจห้องของยูชอนเขานะ  ฉันเล่าเรื่องนายให้เขาฟัง เขาก็เอามาให้ฉันเลยเขาใจดีนะ”  “ใช่ยูชอนใจดีแต่ยุน เขา”   พอแจตั้งสติได้ก็พูดกับแม็คด้วยเสียงเหนื่อยๆ
“นายเอาไปซิ นายจะเข้าไปอยู่ก็ได้เลยนะ ยูชอนบอกว่าไม่ต้องเกรงใจ หออยู่ไม่ไกลจากมหาลัยเลย อยู่ซอย55นี้เอง”  “ฝากขอบคุณยูชอนด้วยนะ  ถ้าฉันมีเวลาจะซื้อของไปฝากเขา”
 ณ  บ้านแจ 
 แจได้จัดข้าวของของตัวเองใส่กล่องอย่างดี  “ลูกได้ห้องแล้วเหรอจ้ะ  ลูกจะไปวันไหนละ แม่เป็นห่วงนะ ถ้ายังไงบอกแม่ด้วยว่าอยู่ไหนแม่จะไปเยี่ยม”  “ผมจะไปวันอาทิตย์นี้ครับ  แม่ไม่ต้องห่วงผมนะ ผมอยู่กับเพื่อนนะครับ
มีอะไรผมจะมาหา บ่อยๆครับ”พอพูดจบแจก็เดินมากอดแม่และหอมแม่ด้วยความรักและเป็นห่วงแม่เช่นกัน
กับข้าวมื้อเย็นวันนี้แม่เลยทำอาหารที่แจชอบทั้งนั้นเลย  มื้อแห่งความสุขของแจจุง(ไปกินด้วยคนนะ)
ณ บ้านยุน
ยุนอาบน้ำอยู่ดีๆก็นึกถึงหน้าแจจุงขึ้นมา   “คนอะไรสวยจัง  ตาก็กลม จมูกก็โด่ง ปากก็เซ็กซี่ ผิวก็เนียนนุ่ม โอ๊ย”
เสียงที่ดังไม่ใช่เสียงอะไรเหรอก็ แค่โดนมีดบาดหน้าเท่านั้นเอง  ยุนทำหน้าตัวเองเป็นแผล เป็นรอยขีดยาว
ประมาณ สามเซนเลือดออกไหลเป็นทางไม่หน้าดูเลย สิ่งที่ยุนทำตอนนี้คือการเอาตัวเองออกจากห้องน้ำมาทำแผล
“อยู่ดีๆก็บาด โอ๊ย จะเป็นแผลเป็นไหมเนี้ย  เวรกรรมที่ด่าแจเมื่อเที่ยงอะเปล่าวะ โอ๊ย”
ยุนล้มตัวลงนอนที่นอนของตัวเอง  ที่นอนเย็นจนทำให้คนนอนต้องลุกนั่งก่อนจะนอนอีกรอบ  ยุนได้แต่เห็นหน้าแจลอยอยู่บนเพดานห้องไปมาไปมา แล้วก็หลับไป    “แจจุง  .. แจ .. แจ  แจ”เช้าวันใหม่ที่มีแต่ความหนาวเย็นอยู่รอบตัวยุน  ยุนฝันเหมือนเดิมทุกที่แต่ฝันครั้งนี้ชัดเจนขึ้นมาก  เขาจำได้ว่าเขาเรียกชื่อใครคนหนึ่งอยู่ 
“ชื่ออะไรนะ  จำไม่ได้อีกแล้ว  โอ๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆปวดหัว”(อ้าว  ยังจำไม่ได้อีกเหรอ)
วันนี้เป็นวันหยุดยุนจะไปเที่ยวริมทะเลซักวัน อย่างน้อยก็ทำให้ไม่ต้องนอนที่นอนนี้ไปอีกวัน
ณ   ห้อง115   
แจได้ขนข้าวของจากบ้านของตัวเองมาอยู่ที่ห้องนี้  เมื่อมาถึงสิ่งที่ทำให้แจต้องแปลกใจคือข้าวของในห้องนี้ดูจะมีคนอยู่ชะมากกว่า  ในครัวก็มีของกินเต็มไปหมดแต่ไม่มีใครทำเลย  ในห้องนั่งเล่นก็มีแต่CDวางไม่เป็นทีบ่งบอกว่ามีคนอยู่ห้องนี้ชัวๆ  แจได้เข้าไปในห้องนอนก็กลับยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่ ที่นอนที่ไม่ได้พับ ตู้เสื้อผ้าที่ไม่ได้เก็บให้เป็นที่  ห้องน้ำที่สกปรกมากๆ  “อะไรนี่  ห้องใครวะ   หรือว่า ห้องของยูชอน  นิสัยก็ดีแต่ทำไมห้องรกยังงะรังหนูอย่างนี้วะ”   แจไม่ได้รอให้เวลาผ่านไป  แจได้ทำความสะอาดห้องน้ำห้องนอนห้องนั่งเล่นห้องครัวแล้วก็จัดข้าวของของตัวเองเข้าที่  “เหนื่อยจัง ถ้ายูชอนกลับมาจะว่าให้ ทำไมห้องกับหน้าตาตัวเองคนละเรื่องเลย ถ้าเป็นเจ้ายุนขี้โว้ยจะไม่ว่าเลย”    เวลาห้าทุ่มแล้ว  แจทนรอยุชอนไม่ไว้เลยหลับไปกับโฟซาหน้าTV เพราะกะจะนอนตรงนั้นอยู่แล้ว       
ณ  บ้านยุน
ยุนกลับมาจากการไปเที่ยวทั้งวันทั้งคืนของเขา  จึงทำให้เขาเหนื่อยมาก เขาเปิดไฟแต่ตาไม่ได้ลืมดีนักเขาเดินไปกินน้ำที่ตู้เย็น  ตู้เย็นสะอาดจัง ยุนคิด  เขาจะเดินไปอาบน้ำโดยที่ไม่ได้หัดมามองที่TVของเขาเลย
พอเข้าไปในห้องก็พบกับที่นอนที่เรียบร้อย เขาคิดว่าวันนี้คงมีแม่บ้านมาทำความสะอาดให้ พอจะไปหยิบผ้าเช็ดตัวเขาก็เห็นข้าวของเพิ่มมาอีก นั้นไม่ใช่ของเรานี้ เขางงอยู่บ้างแต่ก็ไม่เท่าไร เขาเข้าห้องน้ำไปเขาก็รู้สึกว่าแม่บ้านทำความสะอาดดีขึ้นเยอะเลย เขาอาบน้ำไปพร้อมกับร้องเพลงไป “ลั้น ลา ลา ลา ลา”
ณ ห้อง115
แจตื่นขึ้นมากลางดึก  แจได้ยินเสียงประหลาดอยู่ในห้องนอนของยูชอน แจตกใจคิดว่าเป็นผีแน่นอน จึงรีบเข้าไปมุดในผ้าห่มตามเดิม เขาคิดว่าการอยู่คนเดียวมันหน้ากลัวอย่างนี้เอง เขาถึงไม่อย่างมาอยู่คนเดียวสักเท่าไร
       เช้าวันใหม่ที่แสนตื่นเต้นก็มาถึง  “แจจุง … แจ แจ แจ”  แจจุงได้ยินเสียงนี้ดังออกมาจากในห้องนอน แจเข้าใจว่าเป็นเสียงของยูชอน จึงรีบเข้าไปในห้อง “มีอะไรครับคุณยูชอน คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไรครับเนี้ย”  เมื่อพูดจบก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น   ยุนนั่งอยู่บนที่นอนทำหน้าเหมือนคนปวดหัวสุดขีด  “แจจุงนายมาอยู่นี้ได้ไง  แล้วทำไมนายใส่ชุดนอนของฉัน  แล้ว” “คุณต่างหากมาอยู่ที่นี้ได้ไง ที่นี้ห้องของคุณยูชอนเขานะ  คุณ”  “ห้องยูชอนเหรอ นี้ห้องฉัน เตียงก็เตียงของฉัน ชุดที่เธอใส่อยู่ก็ชุดของฉัน”  แจตกใจมาก และ ยุนก็งงมากทั้งคู่ได้แต่ มองหน้ากัน