ความฝันที่หายไป

ลำดับตอนที่ #1 : love love

แนะนำตัวละคร
 ยุนโฮ  หนุ่มร่างสูงโปร่งหน้าตาดี รวยได้ใจเลยละ เรียนเก่งขั้นเทพ     เป็นคนผีเข้าผีออก  จะดุก็ดุ จะดีก็ดี  เอาแน่เอานอนไม่ได้เลย เรียกได้ว่าเอาแต่ใจสุดๆ
 ยูชอน  หนุ่มร่างสมส่วน หน้าตาดี รวย+เรียนเก่งขั้นเทพ เป็นคนที่ใจดีพอสมควรเลย
 แจจุง  หนุ่มหน้าสวยรวยน้ำใจเป็นคนดีเรียนเก่ง ยิ้มสวยมากๆๆๆๆ
 เซีย    หนุ่มน่ารักขี้เล่นกวนเก่งไม่มีสาระ แต่มีความพิเศษในตัวที่ไม่มีใครรู้ (เราจะรู้มัยเนี่ย)
 แม็ค   หนุ่มร่างสูงๆๆๆมาก เป็นคนขี้กลัวขี้เกรงใจ(แต่ก็ดีนะ)

เข้าเรื่อง
“แจจุง แจ แจ........แจ”เสียงทุ่มที่ดูท่าจะเป็นเสียงละเม่อสะมากกว่า ดังขึ้น
“เราฝันใช่ไม”  ความคิดหยุดชักงัก “ใช่”
ชายร่างสูงผิวขาวมีฐานะดีที่นอนพึ่งตื่นจากความ ฝันอันซ้ำสากไม่รู้จบและไม่รู้ด้วยช้ำว่าคืออะไร
“เบื่อจังเป็นอย่างนี้ทุกที่ซิหนา ทำไมเราฝันแปลกๆอยู่เรื่อยเลย เขาเป็นใครนะ ชื่อ อะไรนะ”(ลืมไวจัง)
“ยุน  ยุนโฮ   นายยังไม่ตื่นอีกหรอก สายมากแล้วนะมากพอจะให้นายถูกด่าได้นะ”
ชายร่างพอสมส่วนดีดูมีความรู้ ได้ปลุกยุนโฮขึ้นโดยไม่แค่คนที่นอนอยู่เลย
“นายฝันอีกแล้วละซิ”  “อือ”  สั้นๆแต่เป็นคำตอบทุกอย่างโดยไม่ต้องถามต่อ
ณ ที่มหาลัย
“นิเซียนายทำไมต้องเอากระเป๋าใบใหญ่ๆแบบนี้มาด้วย”
เสียงที่ดูจะหวานๆ+ดุๆดังขึ้น ขณะที่กำลังเดินไปห้องเรียน
“นายก็เหมือนกันเละแจจุง”
เป็นการย้อนกลับที่ไม่มีทีทางว่าจะชนะเลย
ชายร่างสูงๆสูงมาก  เดินมาหาเซีย+แจ ด้วยความตกใจ
“นายสองคนฉันยากบอกว่าฉันลืมเอามานะ”
“ของที่เป็นของท่านประธานมหาลัยใช้ไหม”เซียตอบ ได้เร็วมาก
“นายตายแน่แน่เลยแม็ค”
“หนังสือประสานเสียง” แจพูดขึ้นมาแล้วทำหน้ายิ้มเพราะความขี้ลืมของเพื่อน
“เอาของฉันไปก่อนซิ อะ”   พร้อมกับยืนให้โดยไม่ลังเลเลย
“นายมีกับเขาด้วยหรอ ดีจัง งั้นฉันเอาไปก่อนนะ  เหมือนกันเลย คงไม่สงสัยมั่ง”
“แจนายใจดีจัง   แม็ค คงจะไม่โดนดุนะ”
“หวังเหมือนกัน”  เสียงแจเอ๋อออกมาด้วยความเป็นห่วงไม่น้อยเลย
ณ ห้องประธาน“ไหนหนังสือฉันละวันนี้ฉันจะต้องใช้มันนะ” เสียงที่ทุ่มแต่ไม่นุ่มนวลเอ่อขึ้นจน ชายร่างสูงตกใจ
“นี้ครับ”   “ดีมาก ฉันนึกว่านายจะลืมเป็นรอบที่ร้อยแล้วซะอีก”
แม็ครู้สึกแย่มากที่ต้องมารับใช้คนที่ดุและด่านขนาดนี้ ซึ้ง ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ก็
“ยุน นายจะไปยัง ได้เวลาเรียนแล้ว    อ้าว แม็ค นายอยู่นี้เอง  ฉันหาอยู่ มานี้หน่อยซิ” ยุนไปเรียนแล้ว
“แม็ค ฉันอยากได้เด็กมาดูแลความเรียบร้อยในห้องของ  ยุน นะ  พอจะหาได้ไหม”
“คุณยูชอนจะให้ผมหาให้หรอครับ  ผมกลัว ว่าท่านประธานจะไม่ชอบมากกว่า นะครับ”
“ก็ดีนะ ยิ่งไม่ชอบก็ยิ่งดี  ยิ่งกัดกันได้ยิ่งดี”  ( ยูชอนคิดไรอยู่นะเนี้ย)
ณ   บ้านยุน   บนเตียงนอนที่เย็นจัด-เพราะไม่มีใครนอนอยู่เลย-
ถูกสายตาคู่หนึ่งที่เฝ้ามองด้วยความโกรธและเย็นชาเท่าๆกันนั้น
เจ้าตัวไม่คิดที่จะนอนมันอย่างแน่นอน   “เบื่อจังเลยทำไมฉันต้องมานั่งมองที่นอนของตังเองด้วยนะ
งั่วก็งั่ว  เหนื่อยก็เหนื่อย  แต่ไม่กล้านอน  กลัวจะหลับไปแล้วจะเจอผู้ชายคนนั้นอีก มันเป็นใครกันนะแล้วทำไมต้องฝันเห็นมันตลอดด้วย” (อย่างรู้เมื่อกันว่าทำไม  แล้วยุนเห็นหน้าเขาไม  แล้วทำไมชื่อเหมือน แจจุงของเรา
จะเป็นคนเดียวกันอะเปล่านะ)
ณ ที่มหาลัย“เซียช่วยฉันนะ ฉันหาใครไม่ได้แล้วจริงๆ  ถ้านายไม่ช่วย จะให้ฉันไปหาใครละ”
สายตาเซียหันไปทางแจโดยไม่ต้องสงสัยเลย “ก็คนนั้นไง   แจนายจะไม่ช่วยแม็คหรอ  แม็คโดนลงโทษขึ้นมาจะเป็นความผิดของนายนะ”  “จะเป็นความผิดของฉันได้ไง”     แจพูดด้วยความเซ้ง
“ก็นายช่วยแม็คมาตลอดนิ”    เป็นการย้อนกลับที่ไม่มีว่าจะถูกเรื่องเลย
“ถ้าอย่างนั้นนายเป็นเพื่อนฉันก็ต้องไปช่วยแม็คด้วยเหมือนกัน” (โดนไปเลยเซียเรา)
ณ สวนสาธาระณะ 
ยุนได้เดินเล่นอยู่กับหมาคู่ใจของเขา วันนี้เป็นวันที่อากาศดีอีกวันหนึ่งเลยที่เดียว ท้องฟ้าใสมาก อากาศเย็นสบาย การเดินเล่นของเขาในครั้งนี้ทำให้เขาต้องเจอกับคนๆหนึ่ง………………
“ขอโทษ นะครับ คุณ ป้ายรถเมย์อยู่ทางไหนครับ”เสียงหวานจับใจกับใบหน้าที่สวยจนลืมไม่ลง ทำให้ยุนหยุดนิ่งไปสักพักใหญ่ ใหญ่พอที่ทำให้คนถามต้องถามกลับอีกรอบ “ทราบไมครับ ถ้าไม่ ก็ขอโทษด้วย ครับที่รบกวน”
การที่ชายหนุ่มหน้าหวานผู้นั้นเดินจากไปทำให้ยุนต้องวิ่งตามไปโดยไม่คิดสิ่งใดมากนัก
“รู้ครับ ผมรู้ว่าอยู่ไหน  ไม่ทราบว่าคุณ”  (จะถามชื่อละซี)
“หรอครับอยู่ทางด้านไหนครับ ผมไม่ใช้คนแถวนี้เลยไปไม่ถูก”
“อยู่ทางนั้นนะครับ”  ยุนก็ชี้ไปทางทิศตะวันออกที่มีน้ำพุตั้งอยู่
“ขอบคุณครับ”  ขอบคุณปับก็วิ่งไปเลย    โดยยุนยืนดูชายผู้นั้นจนลับตาหายไปกับน้ำพุ
“ผู้ชายใช่ไมนะ น่า….”     “คุณท่านครับ รถมารอแล้วครับ เย็นมากแล้วนะครับ เดียวจะไม่ทันมื่อค่ำ”
ณ บ้านแจ    
“กลับมาแล้วครับ  แม่มีอะไรให้ผมกินมั่ง  โฮ!   น่ากินจัง  ผมชิมหน่อยนะครับ”
“แจแม่ว่าลูก ออกไปอยู่คนเดียวดีไม  คือแม่…..”
“พ่อใช้ไมที่พูดเรื่องนี้  ผม… ขอเวลาได้ไมครับแล้วผมจะไปเอง”
ทุกอย่างเงียบไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากแจและแม่แจอีกเลย
ค่ำคืนที่หนาวเย็นวันนี้ทำให้แจยิ่งรู้สึกหนาวในจิตใจมากเข้าไปทุกที
  “จะไปอยู่ได้ไงคนเดียวจะไปคุยกับใครเวลาไม่ได้เรียนแล้วที่เหลือจะทำยังไง เพื่อนๆก็อยู่กับครอบครัวหมด”  น้ำตาที่ไม่เคยเห็นก็ได้เห็นน้ำตาแห่งความเศร้าเสียใจ …….. ของแจจุง
ณ ห้องประธาน  
“ยุนวันนี้ฉันมีเด็กมาให้นายดู  แต่ถึงนายจะไม่เอา แต่ฉันจะรับไว้ทำงานที่นี้ นายห้ามปฏิเสธ
ฉันจะเอาไว้ทำความสะอาดห้องของนาย ห้องชมรม ห้องประชุม สรุปเอามาทำความสะอาดและความเรียบร้อยของนาย”     “แล้วของนายละยูชอน สะอาดตายละ”น้ำเสียงไม่รับแขกสุดๆ  
 “ก็มาตั้ง2คน กลัวอะไรก็ช่วยกันไง”  ไม่มีเสียงอะไรจากยุนอีก และยุนก็ไม่ได้หัดมาทางประตูเลย   
 “นายหันมาดูซิว่าเป็นไงบ้าง”    แจจุง เซีย  แม็ค  เข้ามาในห้องพอดี  แต่ไม่ทำให้ยุนสนใจนัก  พร้อมกับตะโกนออกมาด้วยความหยาบคาย  “จะทำอะไรก็ทำแต่อย่าทำให้ฉันโมโหก็พอ ต่างคนต่างอยู่   ออกไปกันได้แล้วหน้ารำคาญจริงๆ”  
“เขาเป็นอย่างนี้บ่อยไหมครับคุณยูชอน” เสียงเซียพูดขึ้นขณะที่กำลังเดินออกจากห้องมา
“ไม่หรอก  พวกนายอย่าคิดมากเลย ก็เป็นอย่างนี้เละคนนี้  เอาเป็นว่า เซียมาทำงานที่ห้องฉัน  ส่วนแจจุงทำที่ห้องท่านประธาน   แม็คก็เหมือนเดิมนะเดินงานต่างๆไป”
“ทำไมต้องเป็นผมไปทำที่ห้องท่านประธานด้วยละ  ไม่ชอบผู้ชายคนนี้เลย  ดุก็ดุ”
ยูชอนยิ้มออกมาเล็กน้อยโดยที่ไม่มีใครเห็น แล้วพูดออกมาว่า  “นายก็ดุกลับชิไม่เห็นจะยากเลย   กลัวทำไมแค่ท่านประธาน จริงไม เวลาเที่ยงและก็ตอนเย็นพวกนายต้องมาทำความสะอาดทุกวัน  ยกเว้นวันหยุด ok”
เมื่อพูดจบยูชอนก็จูงมือเซียเข้าห้องไปโดยไม่พูดอะไรต่อ  (อ้าวทำไมยูชอนทำอย่างนี้)
“แม็ค ฉันไม่ชอบท่านประธานเลย ไม่ชอบจริงๆนะ ให้ตายซิ”   แจบ่นไปตอนที่เดินกลับบ้านกับแม็ค
“ฉันก็เหมือนกัน  ต้องของโทษด้วยนะ ที่ทำให้ลำบาก”  แม็คพูดออกมาด้วยความลำบากใจสุดๆ
ณ ห้องยูซอน    
“ห้องของฉันไม่มีอะไรมากหรอก็แค่จัดของให้เรียบร้อย  ทำความสะอาดนิดหน่อย  นายคงทำได้นะ เซีย”  เมื่อพูดจบใบหน้าของยูชอนก็ยื่นเข้าไปใกล้เซีย โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ  ด้วยความที่ว่าเซียยืนมองไปมาไม่สนใจคำพูดของคนตรงหน้าเลย   “เอะ”  เสียงเซียร้องดังขึ้นมากับหน้าที่ตกใจสุดๆ    “ทำอะไรครับ”  
“จะให้ฉันทำอะไรเธอ  ก็เธอไม่สนใจฉันเลยนิ”    “ขอโทษจริงๆครับผมมั่วแต่มองห้องนี้อยู่”
“ไม่เป็นไร .. ฉันไม่ได้ว่าอะไรนิ   ถ้าสงสัยอะไรก็ถามได้นะ”    “ผมอยากถามว่าคุณมีแฟนไหม”
(ทำไมเซียถามยูชอนอย่างนี้ละด้วยก็โดนหรอ)   “ไม่มี  ทำไมเธอจะของฉันเป็นแฟนหรอ ฮาๆๆๆๆ”
เซียได้แต่ยิ้มไปมาไม่ได้ตอบอะไรเลย  ได้ยินแต่เสียงยูชอนหัวเราะดังทั่วห้อง
ณ  ห้องประธาน   
เช้านี้อากาศไม่ค่อยดีหนักฟ้ามืดเหมือนฝนจะตกแต่เช้าเลย  (ขอบอกว่าเช้ามากๆ)
แจจุงมาทำความสะอาดห้องของยุนอย่างเร่งรีบและตั่งใจทำมากๆ(ลืมบอกไปได้ค่าจ้างอยู่ไม่ต้องห่วงนะ)
“โอ๊ย” “โอ๊ย”  เสียงนี้ดังขึ้นไม่นานก็ต้องเจอกับใบหน้าที่คุ้นตาเล็กน้อยแต่นั้นไม่แปลกเท่าไรถ้าเจ้าตัวไม่ได้ไปนอนทบร่างชายผู้นั้น  ดวงตาของทั้งคู่มองกันไม่ว่างตา  ยิ่งคนที่ถูกทบแล้วด้วย  “เธอ….”  เสียงที่ยังคงเหลือความตกใจอยู่พูดขึ้นด้วยอารมณ์ค้าง   แต่คนที่อยู่ข้างบนกับทำหน้าไม่พอใจอย่างยิ่งแล้วรีบลุกขึ้นมาทันที่   ถึงหน้าจะไม่พอใจเท่าไรแต่ก็ต้องพูดคำว่า  “ขอโทษจริงๆครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะมารบกวนเวลานอนของคุณ ต้องขอโทษ  …. อุ๊บ”       ภาพที่ทุกคนควรเห็นก็ได้เกิดขึ้น  ยุนดึงตัวแจมาจูบโดยที่  ตัวยุนเองไม่ได้ตั้งใจที่จะทำมัน
(ถ้าใช้สมอง)   รอยจูบปะทบลงบนริมฝีปากของกันและกันอยู่ครู่หนึ่ง   แต่ก็ทำให้หัวใจของทั้งสองอบอุ่นโดยไม่รู้ตัวเลยทีเดียว      “คุณทำอะไรของคุณนะบ้าไปแล้วหรอฉันเป็นผู้ชายเหมือนคุณนะ”  สีหน้าคนพูดโกรธมากๆ
จนมองไม่เห็นรอยยิ้มของท่านประธานของเขาเลย “ฉันขอโทษจริงๆ ฉันนึกว่าแฟนฉันนะ”(ข้ออ้างของยุนได้ผล)
“ทำไมท่านประธานมานอนตรงนี้ละครับ”น้ำเสียงความโกรธยังไม่หายไปดีหนัก      
“ฉันนอนไม่ค่อยหลับนะ  ฉันเลยมาหาที่อุ่นๆนอน   แล้วนายละมาทำอะไรที่ห้องฉันแต่เช้า  อ่อ… เรียกฉันว่ายุนก็ได้นะไม่ต้องเรียกท่านประธานหรอ    มันยาว….ไปนะ  ฉันไม่ชอบอะไรที่เป็นทางการ”  รอยยิ้มของยุนยังคงอยู่ และ ความโกรธของแจก็ยังคงมีอยู่บนใบหน้าที่สวยงามของเขาด้วย