มายาอธิษฐาน

ลำดับตอนที่ #1 : - บทนำ - ( r e w r i t e )

© Princess

บทนำ

                เหมือนแพรไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นขนาดนี้มาก่อนที่จะได้นั่งเครื่องบินข้ามไปยังอีกซีกโลกหนึ่งผิดกับเพื่อนผิวสีน้ำผึ้งร่างผอมบางของเธอที่หน้ามุ่ยตั้งแต่นั่งแท็กซี่มายังสนามบินจนถึงวินาทีนี้ที่เธอทั้งสองยืนอยู่บนสายพานเลื่อนเพื่อประหยัดแรงในการไปยังเกทขึ้นเครื่องบิน ท่ามกลางผู้คนที่แน่นขนัดในช่วงเวลาห้าทุ่มใกล้เที่ยงคืน
                “แกนี่ดีนะ ไปแล้วยังได้เงิน ฉันนี่สิพ่อแม่ขับไล่กันชัดๆ” แน่นอนว่าสายไหม เพื่อนของหล่อนปริปากบ่นอีหรอบนี้ไม่ได้หยุดตั้งแต่เช้าของวัน เป็นเรื่องปกติถ้าเหมือนแพรจะหูชาและทำเป็นเออออห่อหมกตามไปไม่อยากจะเถียง
                “ว่าแต่แกไหวรึเปล่า? ตรงนั้นก็ไม่ค่อยจะดีอยู่” สายไหมเพยิดหน้าไปยังอวัยวะเจ้าปัญหาของเพื่อนสาวสัญชาติไทยจีนกับผมสีส้มสว่างที่ไปย้อมมาให้รับกับแสงแดดจ้าของปลายทางอย่างสุดคอจนแว่นกันแดดที่ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะสวมทำไมร่วงลงมาจากสันจมูกอันโด่งคม
                “ไหวอยู่แล้ว เพื่อเงิน”
                “แต่แกจะไหวเหรอ?” สายไหมถามเสียงดังลั่น แต่จะว่าไปแล้วบทสนทนาของทั้งคู่ก็ไม่เบาเลย เป็นเรื่องปกติเรื่องที่สองของวันที่คนอื่นจะได้ยินและเข้าใจ...ผิด
                “ตราบใดที่อยู่บนบกฉันก็ทำได้ทั้งนั้นแหละ”
                “ฉันเข้าห้องน้ำเดี๋ยวสิ แกรออยู่นี่นะ” เมื่อทั้งคู่มาถึงจุดสิ้นสุดสายพานก็ประจวบเหมาะกับที่มีห้องน้ำให้สายไหมวิ่งแจ้นเข้าไปทันทีทิ้งกระเป๋าสัมภาระและหมวกฟีโดร่าปีกกว้างเอาไว้ให้เหมือนแพรก้มเก็บอยู่ด้านหน้า แต่ทว่าเมื่อเงยหน้าขึ้นมา สาวผมส้มก็แทบจะตัวนิ่งเมื่อพบกับสายตาของใครบางคนจ้องมาที่เธอ
                “เธอทำแบบนี้ทำไม?” ชายร่างสูงถามเธอพร้อมกับใบหน้าที่แสดงถึงความจริงจัง เขาอยู่ในเสื้อเทรนช์โค้ทเตรียมสู้ความหนาวเหน็บยังปลายทาง กางเกงยาวขาลีบสีดำและรองเท้าหุ้มข้อจนเหมือนแพรเห็นแล้วร้อนแทนถ้าออกไปอยู่ด้านนอกสนามบินพลางคิดไปด้วยว่าคงจะมีอันจะกินน่าดู
                “ร...เราไม่รู้จักกันนะคะ” ถึงจะเห็นว่ามีฐานะ นั่นไม่ใช่ประเด็น ถึงจะเห็นว่าเขาหล่อสำหรับเธอด้วยจมูกที่สันเป็นคม ดวงตาคู่เฉี่ยวและกระดูกแก้มที่เด่นชัดตามคุณสมบัตินายแบบตามนิตยสารแฟชั่น แต่เหมือนแพรก็ตอบไปตามที่เธอต้องการอยู่ดี ได้ยินเช่นนั้นเขาก็หัวเราะในลำคอพร้อมกับยกยิ้มมุมปากอย่างดูถูกดูแคลน ก่อนจะทำอะไรที่เหมือนแพรไม่คาดคิด เขาคว้าตัวเธอเข้าไปกอดแนบอกก่อนจะพูดอะไรที่ไม่เกี่ยวกับเธอเลยสักนิด
                “ทำไมไม่กลับมาหาฉัน? สี่ปีที่ผ่านมาฉันคิดถึงเธอแทบบ้า!”
                “ทำอะไรเนี่ย!? ฉันไม่รู้จักคุณ!” หญิงสาวที่ร่างเล็กกว่าพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนแกร่งของเขาจนในที่สุดก็เป็นผล ทำอะไรไม่ถูก จะชอบหรือจะไม่ชอบที่ได้กอดดี? ที่แน่ๆไม่มีสติ! แต่เขาก็ยังไม่หยุดพล่ามอีกทั้งยังจับแขนเธอไว้แน่นทั้งสองข้างจนเริ่มเกิดอาการเจ็บอีก “ทำไมล่ะแคท? มีใครตามเธอมาเหรอ? ไม่ต้องกลัวนะตอนนี้เธอเจอฉันแล้วนี่!”
                “ฉันชื่อแพรโว๊ยไม่ใช่แคท!” เหมือนแพรรวบรวมแรงทั้งหมดดิ้นจนหลุดจากมือของเขาก่อนจะตะโกนใส่หน้าให้เขาตื่นขึ้นมาดูความเป็นจริง
                “อย่ามาทำเฉไฉ! นี่เธอจะบอกว่าโลกนี้มีคนหน้าเหมือนกันสองคนรึไง? ตอนที่เราคุยเล่นกันเรื่องนี้ตอนเรียนปีหก เธอยังไม่เชื่อเลย!”
                “ไม่เชื่อใช่มั๊ย?” ถึงจะอึ้งกับทฤษฎีที่เขาพูดมาบ้าง แต่ไม่รอช้า ว่าแล้วหญิงสาวก็หยิบพาสปอร์ตขึ้นมาจากกระเป๋าสะพายพาดบ่าและเปิดให้ชายตรงหน้าดูอย่างกับเขาเป็นตำรวจคนเข้าเมือง “ฉันชื่อเหมือนแพร ธาราชีวิน เกิดวันที่ยี่สิบสี่พฤษภาคมปีสองพันห้าร้อยสามสิบเอ็ด บ้านฉันรากหญ้าเกินจะตั้งชื่อเล่นอินเตอร์ขนาดนั้น อ้อ! แล้วฉันก็ไม่สนใจไอ้เรื่องที่คุณพูดมาหรอก เข้าใจมั๊ย? จบนะ!”
                เหมือนแพรเบื่อที่จะอธิบายให้ชายแปลกหน้าที่หาว่าเธอชื่อแคทจะฟัง จึงเดินหนีไปโดยไม่ลืมจะลากกระเป๋าสัมภาระของเพื่อนที่ระบบขับถ่ายไม่ค่อยจะดีไปด้วย แต่ลืมว่าเพื่อนของเธอยังไม่เสร็จกิจอยู่ในห้องน้ำ ทิ้งให้สายไหมที่พึ่งเดินออกมาด้วยความโล่งสบายต้องมองตามเพื่อนสาวผมส้มไปจากสายตาของชายร่างสูงที่มีมุมข้างหล่อกระแทกใจสาวอย่างเธอหันตามไป
               “แพร! รอฉันด้วย!”

A/N. ขอบคุณที่หลงเข้ามานะจ๊ะ >3 นี่คือฉบับรีไรท์ของเรื่องนี้ เพราะว่าพอเขียนตอน 6 แล้วมาย้อนอ่านรู้สึก
ไม่ค่อยสมเหตุสมผล แปลกๆ ข้อมูลไม่ค่อยแน่นเท่านี้(นี่แน่นแล้วเหรอ? 555555) ก็เลยเขียนใหม่ วางพล็อตใหม่ วางโครง
เรื่องใหม่ ต่อไปนี้จะพยายามอัพทุกเสาร์-อาทิตย์นะคะ คิดซะว่าเป็นละครหลังข่าวแล้วกัน ถ้าทีวีของคุณไม่มีอะไรดู
เจอกันในวันหยุดสุดสัปดาห์ เมื่อความเหนื่อยล้าอยากพักผ่อนเคาะประตูถามหา ว่าแล้วก็บินไปพร้อม
เหมือนแพร (สายไหม)และหมอศตายุกันเลยยยย :) Let's go to San Francisco ~ !