[Kuroko no basket] °継続は力なり°

ลำดับตอนที่ #5 : V

แสงสีส้มบ่งบอกเวลาพรบค่ำ ดวงอาทิตย์ใกล้ที่จะละขอบฟ้า ร่างบางก้าวทางเดินบนถนนอย่างเชื่องช้า หูฟังครอบหูเปิดเพลงเจป๊อปช่วยให้รู้สึกตื่นตัว มือทั้งสองข้างล่วงเข้าไปในกางเกง หลับตาพริ้มดื่มดำกับเสียงเพลงอันดังก้อง

“กลับมาแล้วครับ” คาซิกิเอ่ย เสียงวิ่งอย่างรุนแรงดังมาจากหลังบ้าน คาซิกิยกยิ้มเล็ก หย่อนตัวนั่งถอดรองเท้าผ้าใบในท่าที่ถนัด

โฮ่ง โฮ่ง

ไม่ใช่แค่เพียงวิ่งเพียงเท่านั้น เสียงเห่าที่ดังออกมาจากห้องครัวบ่งบอกว่าเจ้าตูบของเขาคงกำลังกินข้าวเย็นที่เทไว้ หมายักษ์พันธุ์โกลเด้น รีทริฟเวอร์วิ่งเข้าใส่เจ้านายของมันอย่างตื่นเต้น หางส่ายไปส่ายมาจนคาซิกิเริ่มเวียนหัว

“พอๆ ดีใจอะไรขนาดนั้นเนี่ย” เจ้าของเสียงฉีกยิ้ม อ้าแขนกอดหมาใหญ่ตรงหน้าเต็มรัก

“โคโค่ล่ะ” ถามถึงเจ้าแมวขี้เกียจ ถึงจะไม่วิ่งมาหาแบบชิบะ แต่โดยปกติจะส่งเสียงร้องครางเป็นระยะๆต้อนรับเขา

แต่นี่ไม่เห็นได้ยิน

ชิบะพละออกจากเขา เดินนำไปทั่วบ้านราวกับเข้าใจในคำถาม

แต่กลับไม่มี

ไม่ว่าจะตรงไหน

ไม่มี

คาซิกิคิ้วขมวดมุ่น เรียกชื่อเจ้าแมวซ้ำๆแต่กลับไม่มีเสียงตอบ หัวสมองเริ่มคิดไปต่างๆนาๆ

“เจ้าเหมียว ขึ้นไปอยู่บนนั้นได้ยังไง!” เสียงร้องไม่ดังไม่เบาดังมาจากนอกบ้าน คำว่าเจ้าเหมียวของอีกฝ่ายทำให้คาซิกิหัวควับ กึ่งวิ่งกึ่งเดินตามเสียงไปอย่างรีบร้อน โดยมีชิบะตามอยู่ไม่ห่าง

เมื่อเดินออกไป สิ่งแรกที่เห็นคือเด็กนักเรียนวัยรุ่นหัวสีทองเด่น สายตาจับจ้องไปยังเจ้าเหมียวที่ท่าทางเหมือนติดอยู่บนต้นไม้มากกว่านอนผึ่งพุงสบายใจ

เมื่อเจ้าเหมียวสบตากับเขา เสียงร้องดังขึ้นถี่ๆคล้ายขอความช่วยเหลือ คาซิกิไม่รอช้า เดินตรงไปยังต้นไม่ต้นนั้น 

“โคโค่”

เหมียว

เจ้าโคโค่ร้องอีกครั้ง คาซิกิมองซ้ายมองขวาหาสิ่งของหรืออะไรก็ตามที่จะสามารถช่วยแมวของเขาได้ ถึงใจนึงจะอยากปีนขึ้นไปช่วยเองแทบขาดใจ แต่เกรงว่าความสูงขนาดนี้ อาจจะกลายเป็นทั้งเขาและโคโค่ที่ติดบนต้นไม้ไม่เพียงค่แมวอีกต่อไป

“เอ่อ คุณครับ” เสียงของบุคคลที่สามที่คาซิกิลืมไปแล้วดังจากข้างหลัง ร่างบางค่อยๆหันไปมองอีกฝ่าย อีกคนไม่พูดอะไร เพียงยิ้มให้เขา

“ผมช่วยไหม ผมปีนต้นไม้เก่งนะ” อีกคนฉีกยิ้มกว้าง นิ้วโป้งซ้ายชูขึ้นยืนยันคำพูด เมื่ออีกฝ่ายเสนอตัวจะช่วยเอง เขาก็ไม่มีเหตุผลอะไรต้องปฏิเสธ เสียงหวานเอ่ยเรียกชิบะที่ตะกุยต้นไม้อยู่คล้ายเป็นการอนุญาต

เมื่อคือคนหลบให้ เจ้าของหัวสีทองแสบตาก็จัดการโชว์ฝีมือตามที่โม้ไว้ ร่างสูงโปร่งปีนขึ้นต้นไม้ไม่นานก็ถึงตัวของเจ้าเหมียว มือหนายื่นออกไปหา โคโค่ยอมเดินเข้าสู่อ้อมแขนอย่างไม่อิดออด แมวขนสีดำถูกจับพาดบนไหล่กว้าง ค่อยๆปีนลงอย่างช้าๆจนในที่สุดเท้าก็ถึงพื้น

คาซิกิไม่รอช้า อุ้มโคโค่ออกจากไหล่อีกคน พลิกไปหาให้แน่ใจว่าไม่มีบาดแผล ก่อนถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ขอบใจ” คาซิกิตอบตามมารยาทแม้จะไม่ได้มองหน้าอีกคนด้วยซ้ำ

“ครับ ผมชื่อคิเสะ เรียวตะนะครับ เป็นเจ้าของบ้านเอง” สิ้นประโยคทำให้คาซิกิพึ่งสังเกตุสิ่งรอบข้าง เขาอยู่ในสวนหน้าบ้านเล็กๆดูอบอุ่น ต้นไม้นานาชนิดเติบโตกับอย่างสวยงาม

“โทดที”

“ไม่เป็นไรครับ 555555” อีกคนหัวเราะร่า

เมื่อสังเกตุอีกคนดีๆชุดนักเรียนที่ต่างจากเขาโดยสิ้นเชิงทำให้เดาได้ว่าไม่ได้เรียนโรงเรียนเดียวกับเขาแน่นอน สูทสีน้ำเงินสะดุดตากับเนคไทสีแดงทำให้ชุดดูเด่นขึ้น เมื่อคนตรงหน้าเขาเป็นคนใส่ มันทำให้เหมือนนายแบบนิตยสารชุดนักเรียนวัยรุ่นเข้าไปใหญ่ อดไม่ได้ที่จะก้มมองชุดตัวเอง เชยชะมัด

“แล้วคุณคือ”

“ซึบาสะ คาซิกิ” เอ่ยเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินจากมา ถึงจะรู้ว่ามันเสียมารยาท แต่เมื่อความกังวลหาย ความหิวก็เข้ามาแทรก ร่างบางก้าวฉับๆเข้าบ้านของตัวเอง

“เดี๋ยวก่อนครับ!!” ร่างบางกระตุกกึก ขาเรียวที่กำลังจะก้าวเข้ารั่วบ้านยกค้างไว้ หันมองอีกคนอย่างสงสัย

“กิน..กินข้าวเย็นด้วยกันไหมครับ”