[Kuroko no basket] °継続は力なり°

ลำดับตอนที่ #4 : IV

เช้าอันสดใสของคาซิกิหมดไปกับเสียงบ่นน่ารำคาญของคุณครูหนุ่ม คาซิกิส่งเสียงฟึดฟัดขึ้นจมูกอย่างหงุดหงิดจณะเดินกลับห้องเรียน

“มีอะไร” คาซิกิเอ่ย มองหน้าเจ้าตัวปัญหาที่ทำให้เขาหงุดหงิดเพิ่มขึ้นแบบทวีคูณ คากามิทำสีหน้าตกใจเมื่อร่างบางมองมา “อ-อะไร”

คาซิกิมองร่างสูงตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า มือสากยกขึ้นมาเกาท้ายทอ หลบสายตามองไปทางอื่น ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ คาซิกิเลิกคิ้ว

ดูยังไงก็เหมือนสาวน้อยสารภาพรักต่อหน้ารุ่นพี่ชัดๆ

“ก็นายมองหน้าฉัน”

“ก-ก็มองไม่ได้รึไง” เอ้า ไอเวรนี่

คาซิกิคิ้วกระตุก ไอเด็กยักษ์นี่ชักจะกวนเกินไปแล้วนะ แต่ก่อนที่ร่างบางจะได้ตอบอะไรกลับไป ร่างของเขาก็ถูกไอดะลากไปซะก่อน

ฝากไว้ก่อนเถอะ

ช่วงเวลาผ่านไปเร็วจนน่ากลัวไม่นานนักก็ถึงเวลาพักเที่ยงแล้ว คาซิกิเดินไปตามทางเดินด้วยท่าทางเหนื่อยหน่า ร่างบางเดินไปทางนู้นทีทางนี้ทีอย่างไร้จุดหมาย

“รุ่นพี่ครับ” เสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง เมื่อหันไปก็พบกับรุ่นน้องร่วมชมรมกับผมสีฟ้าสะดุดตาของเจ้าตัว เหมือนจะชื่อคุโรโกะ เท็ตสึยะ

“เรียกฉันหรอ” ด้วยความไม่แน่ใจคาซิกิจึงถามอีกรอบ รุ่นน้องตรงหน้าพยักหน้าน้อยๆก่อนพูดต่อ

“ผมอยากจะถามเรื่องการแข่งวันนั้น” การแข่งที่หมายถึงคงเป็นการแข่งของปีสองกับปีหนึ่งสินะ คงใช่แหละเพราะพึ่งแข่งกันแค่ครั้งเดียว

“อืม ทำไม”

“คือ…การส่งบอลของผม” รุ่นน้องตรงหน้ามีท่าทางอึกอักเล็กน้อย “ทำไมรุ่นพี่ถึงรับมันได้หรอครับ”

การเข้าคำถามแบบตรงไปตรงมาทำให้คาซิกิตกใจเล็กน้อย ก็พอจะเดาไปแหละว่าจะถามเรื่องนี้ แต่ไม่คิดว่าจะเอ่ยถามออกมาตรงขนาดนี้

“เอาเหตุผลหลักหรือเหตุผลรองล่ะ” ร่างบางเอ่ยก่อนจะทิ้งน้ำหนักเอนตัวพิงกำแพงในท่าทางสบายๆ คาดว่าคงจะได้คุยอีกยาว

“เอาเหตุผลรองก่อนก็ได้ครับ” รุ่นน้องหัวฟ้าตอบ ขอยอมรับเลยว่าเสียงของรุ่นน้องหัวฟ้าทำให้คาซิกิเริ่มมีอาการง่วงนิดหน่อย คงเพราะจังหวะการพูดพร้อมด้วยน้ำเสียงที่คงเส้นคงวา

“เหตุผลรองก็คือฉันอยู่ในตำแหน่งที่เห็นการส่งบอลของนายได้พอดี” คนหัวฟ้าพยักหน้าเข้าใจ ก่อนคาซิกิจะพูดต่อ “เหตุผลหลักก็คือนายช้าเกินไป”

ร่างตรงหน้ากระตุกกึกเมื่อเขาพูดจบ ใบหน้าเรียบนิ่งบัดนี้แสดงอารมณ์หลากหลาย สับสน ตกใจ สงสัย

“ช้าไป ร-หรอครับ” คนหัวฟ้าพูดเสียงตะกุกตะกัก

“อืม ใช่ ช้ามากกกกกเลย” คาซิกิลากเสียงยาวเล็กน้อย คนตรงหน้าหลุบสายตาก้มมองพื้น ท่าทางตกใจไม่น้อยกับคำพูดของเขา คงไม่เคยโดนพูดแบบนี้สินะ

“นี่ ไม่เป็นไรน่า ไม่เห็นต้องเศร้าเลย” มืิอบางทั้งสองข้างรวบไหล่ของคนตรงหน้าขึ้น ออกแรงเขย่าเล็กน้อยเพื่อเรียกสติ “นี่ ถึงครั้งที่แล้วฉันจะหยุดนายไม่ได้ แต่นานเข้าก็ต้องมีคนทำได้อยู่ดีนั้นแหละ”

คนตรงหน้าเหมือนได้สติขึ้นมาเล็กน้อย นัยน์ตาสีเดียวกับสีผมมองเขาอย่าเหม่อลอย ร่างบางยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนที่ส่วนสูงใกล้เคียงกัน นัยน์ตาสองสีประสานเข้ากับนัยน์ตาสีท้องฟ้าทันที

“เอางี้ไหม ระหว่างที่นายยังอยู่กับฉัน ฉันจะช่วยนายฝึกเอง” ร่างบางฉีกยิ้มน้อยๆเรียกสติคนที่ใจลอยไปไกลกลับมา อีกฝ่ายทำท่าทีขบคิดก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย

หารู้ไม่ว่าจังหวะที่รุ่นน้องตัวเล็กหรือคุโรโกะใจลอยนั้น ไม่ได้ลอยไปไหนไกล เพียงแต่ลอยไปในดวงตาสองสีคู่สวยตรงหน้า ที่ชวนให้ลุ่มหลงจนเกือบหาทางกลับไม่ได้ถ้าไม่ได้รอยยิ้มบางๆของรุ่นพี่

แต่ยาแก้อาการลุ่มหลงเมื่อครู่กลับส่งผลกระทบแรงกว่าที่คิด เมื่อคาซิกิผละใบหน้าออกจากคนรงหน้าก่อนจะขอตัวลาไปก่อน ทำให้ไม่ทันได้สังเกตเห็นใบหูสีแดงระเรื่อของเจ้าของบทสนทนาเมื่อครู่

ยารักษาที่ชื่อว่าคาซิกิน่ะ อันตรายเกินไป