[Kuroko no basket] °継続は力なり°

ลำดับตอนที่ #3 : III

“โรคจิตชะมัด” คาซึกิเอ่ยเสียงเบา สายตาลอบมองเครื่องเกมพกพาในมือของเพื่อนร่วมห้องไปด้วย คาซึกิเมินเสียงโวยวายบาดหู ใช้มือข้างขวาจัดการลากเก้าอี้จากโต๊ะของตัวเองที่อยู่ด้านหลังอีกฝ่ายมานั่งข้างๆ

คาซึกิโยนกล่องนมกล่องเล็กให้ไอดะ ริโกะอย่างไม่ใส่ใจนัก พร้อมฟุบตัวลงนอนบนโต๊ะของโค้ชสาวทันที

“ถ้าจะนอนก็ไปนอนที่โต๊ะตัวเองสิเจ้าบ้า เกะกะชะมัด” ไอดะก่นด่าเพื่อนสนิทของตัวเองเล็กน้อยก่อนจะกลับไปสนใจเกมในมือต่อ

เสียงตุบโต๊ะอย่างแรงทำให้คาซึกิสะดุ้งโหยง ร่างบางเซเล็กน้อยจนแทบตกเก้าอี้อยู่ร่อมร้อ โชคดีที่ไอดะสามารถคว้าข้อมือของเขาได้ทันก่อนที่ก้นจะสัมผัสพื้น

“ขอเอกสารการเป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการหน่อย” คาซึกิใช้ขาข้างซ้ายเตะเข้าไปที่ข้อพับของอีกฝ่ายเต็มแรงทำให้คางามิเกือบจะทรงตัวไม่อยู่ คาซึกิทำเป็นไม่สนใจฝ่ายตรงข้าม ทำทีหยิบมือถือเครื่องหรูเช็คนู้นเช็คนี่ไปพลาง มือบางเอื้อมหยิบนมกล่องน้อยของเพื่อนสาวมาดื่ม

“เอาจริงดิ” เสียงเอื่อยดังขึ้นเมื่อแน่ใจว่ารุ่นน้องของคนเดินไปไกลแล้ว

เพื่อนสาวตรงหน้าไม่เอ่ยอะไร เพียงแต่เผยรอยยิ้มร้ายกาจก่อนจะโวยวายยกใหญ่ที่เขาไปแย่งนมกล่องเธอดื่มจนหมด

วันจันทร์ เวลาเจ็ดโมงเช้า

มือเรียวยกขึ้นมาแตะบริเวณหน้าผาก ออกแรงนวดคลึงเล็กน้อยหวังไล่ความรู้สึกปวดจึ๊ดในหัวได้ มืออีกใช้เท้าเอวก่อนจะเอ่ย “อะไรของเธอวะเนี่ย”

ไอดะ ริโกะ กระพริบตาปริบๆมองหน้าเพื่อนของตนพร้อมเผยรอยยิ้มกว้าง

“วันนี้วันอะไร”

“แล้ว”

“วันนี้วันจันทร์ ไปดาดฟ้ากับฉันหน่อย” ไม่ว่าเปล่า ไอดะใช้มือข้างขวาคว้าคอเสื้อเขาพร้อมวิ่งตรงไปโรงเรียนทันที ไม่สนใจเสียงโวยวายขัดขืนของเพื่อนหนุ่ม

เป็นไปตามที่คาด ไอดะลากเขาขึ้นมาบนดาดฟ้าได้สำเร็จ แต่คาซึกิก็ไม่ได้ให้ความสนใจเพื่อนสาวมากนัก ร่างบางมัวแต่ยุ่งวุ่นวายกับการวางกระเป๋าพร้อมทิ้งตัวลงนอนทันที ไอดะให้เท้าเตะเขาทีสองทีก่อนจะเลิกสนใจเขาไป

“ตื่น” ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ไอดะใช้เท้าสะกิดเขาอีกครั้ง มือบางปัดป่ายไปมาหวังคว้าเท้าเจ้ากรรมของเพื่อนสาว แต่ก็ไม่ทัน

คาซึกิยันตัวขึ้นอย่างหัวเสีย มือข้างหนึ่งยกขึ้นมาจัดทรงผมให้เรียบร้อย ไม่วายมองเพื่อนคนเดียวในที่นี้ตาเขียว

คาซึกิหันหลังให้รุ่นน้องที่มองมา ยืนเท้าคางเกาะรั้วเตี้ยมองไปข้างล่าง กวาดสายมองไปเรื่อยๆก่อนจะสบเข้ากับเพื่อนปีสองควอื่นๆที่มองมาอยู่แล้ว คาซึกิโบกมือให้เพื่อนๆเป็นการทักทายยังไม่ทันได้ตั้งตัว รุ่นน้องหัวแดงใจร้อนอย่างคากามิ ไทกะกระโดดขึ้นมายืนบนรั้วข้างเขา 

“ปีหนึ่ง ห้องบี เลขที่ห้า คากามิ ไทกะ ฉันจะโค่นรุ่นปาฏิหาริย์และเป็นนักบาสที่เก่งสุดในญี่ปุ่น!”

มือบางคว้าข้อมือของคากามิอย่างรวดเร็วเมื่อพูดจบ ออกแรงดึงอีกฝ่ายลงจากรั้ว คากามิมองหน้าเขาอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก ทำให้เขาต้องอธิบายเพื่อเคลียร์ความสงสัย “คิดว่าเท่นักรึไง ตอนแรกมันก็เท่อยู่หรอกแต่หลังจากตกลงไปนี่ดูไม่ได้เลยนะ”

คำพูดของรุ่นพี่ร่วมชมรมทำให้ร่างสูงใหญ่ของคากามิสั่นสะท้าน หัวใจดวงน้อยๆที่เคยนิ่งสงบกลับเต้นแรงเสียจนคากามิกลัวว่ามันจะทะลุออกมา คำพูดคล้ายเอ่ยชมเขาแต่ก็ดูเป็นห่วงกลายๆ คาซึกิคลายมือที่จับออก มองหน้ารุ่นน้องหัวแดงอย่างไม่ค่อยเข้าใจ

จ้องหน้าทำไมวะ

หรือหาเรื่อง?