คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : II
คาซิกิทิ้งร่างของตัวเองลงบนพื้นของโรงยิมอย่างหมดอาลัยตาอยาก เมินสายตาของรุ่นน้องทุกคนที่มองมาอย่างสิ้นเชิง มิโตเบะเดินมาหยุดข้างๆเขา ก่อนจะนั่งลงพร้อมมองเขาด้วยสานตาเรียบนิ่งอย่างที่ทำบ่อยๆ
“อะไร” คาซิกิเอ่ย ดวงตาคู่สวยถูกปกปิดโดยเปลือกตาสีไข่มุก ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกได้ว่าร่างของตนลอยขึ้นจากพื้น
เป็นฮิวงะที่ยกเขาพาดบ่าด้วยมือข้างเดียว ฮิวงะใช้มือข้างขวารวบเอวเขาไว้พร้อมกับทำอย่างอื่นควบคู่ไปด้วยทั้งที่ยังมีร่างของเขาอยู่บนบ่าของตน
รู้สึกเหมือนเป็นภาระ
คิดไปเองแหละ
เนอะ
การพบปพรุ่นน้องครั้งแรกผ่านไปได้ด้วยดีเกินขาด หลังจากไอดะปล่อยทุกคนกลับบ้าน รุ่นน้องหลายคนก็เข้ามาทำความรู้จักกับเขา ถึงจะไม่ค่อยชอบแต่เขาก็ต้อนรับรุ่นน้องทุกคนอย่างดีในฐานะเจ้าบ้าน
“หือ” คาซิกิอุทานกับตัวเอง ในมือกำกล่องนมแน่น สายตาสองสีสบเข้ากับนักเรียนคู่หนึ่งกำลังเล่นบาสกันอยู่จากอีกฟากของถนน
หลังจากที่รับรู้ได้ว่าสองคนนั้นคือรุ่นน้องในชมรม คาซิกิตัดสินใจเดินตรงไปหาพวกนั้นทันที
ร่างบางมองรุ่นน้องของตนด้วยแววตาง่วงงุ่นแบบที่เป็นประจำ ทั้งสองไม่มีท่าทีที่จะสังเกตุเห็นเขา คาซิกิจึงสามารถลอบดูการเล่นของทั้งสองได้อย่างง่ายดาย
หลังจากนั้นไม่นาน คาซิกิก็เห็นถาพที่ทำเขาหงุดหงิดขึ้นมาเสียดื้อๆ ภาพของคากามิที่คว้าคอเสื้อของคุโรโกะ เท็ตสึยะอย่างแรงจนหนุ่มหัวฟ้าลอยไปตามแรงของอีกฝ่าย การกระทำของคากามิอยู่ในสายจาของคาซิกิทั้งหมด ร่างบางยกยิ้มกับตนเองเงียบๆก่อนจะเดินจากไปโดยที่ทั้งคู่ไม่สังเกตุเห็นเขา
เย็นวันต่่อมา ไอดะตัดสินใจที่จะให้นักเรียนปี 2 กับปี 1 แข่งมินิเกมเล็กๆเพื่อดูศักยภาพของปี 1 ทุกคน เสื้อทีมเบอร์ 12 ถูกยื่นมาตรงหน้าเขา โคเงนาอิยืนมองเขาด้วยสาตามุ่งมั่นโดยไม่พูดอะไรต่อ
“ฉันไม่เล่น” คาซิกิตอบปัด
“ต้องเล่น” บังคับกันงั้นหรอ!!!
คาซิกิมองโคเงนาอิด้วยสายตาขุ่นเคือง ยิ่งมองเข้าไปในตาคู่ตรงข้ามที่เอาแต่มองเขาด้วยสายตามุ่งมั่นยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดเข้าไปใหญ่
ฝ่ามือปริศนาแย่งเสื้อทีมตรงหน้าจากมือของโคเงนาอิก่อนจะสวมให้เขาอย่างง่ายดาย คนร้ายคือฮิวงะ หมอนั่นบังคับให้เขาต้องลงสนาม คาซิกิเกลียดที่สุด!!!
“นี่คือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงเอาน้ำสาดหน้านายตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรก” คาซิกิเอ่ยกับฮิวงะก่อนจะเดินกระทืบเท้าไปยังกลางสนาม
‘อยากเป็นตัวสำรอง’
เป็นประโยคที่วนเวียนอยู่ในหัวของคาซิกิตั้งแต่ถูกบังคับลงเล่นเมื่อสองนาทีก่อน ยังดีที่มีอิสึกิ ชุนคอยเล่นมุกแป้กช่วยให้เขาใจเย็นขึ้น ถึงจะไม่ค่อยช่วยแต่ก็รู้สึกดีขึ้นเยอะ
เสียงนกหวีดเริ่มเกมดังขึ้น ลูกแรกทางฝั่งน้องใหม่ได้ลูกไปอย่างไม่ต้องสงสัย และก็อีกนั้นแหละ แต้มแรกเป็นของปี 2 เพราะความบ้าพลังของคากามิที่สามารถดังก์ได้อย่างเชี่ยวชาญ การกระทำนั้นทำเอาทุกคนนิ่งค้าง คาซิกิมองร่างสูงนิ่ง ไม่มีท่าทีตกใจเหมือนคนอื่นๆแม้แต่น้อย
11 ต่อ 08
นัยส์ตาสองสีมองสกอร์คะแนนสลับกับสมาชิกในทีมของตน ทุกคนมีท่าทีเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด มีเพียงเขาเท่านั้นที่ไม่มีแม้แต่เหงื่อซักหยด
“ได้เวลาสั่งสอนพวกเขาซะหน่อยแล้ว”
“นี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ฉันจะเห็นด้วยกับนาย ฮิวงะ”
ฮิวงะมองเขาก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง ไม่ต่างจากเพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆที่ต่างมาที่เขาพร้อมรอยยิ้มประดับบนใบหน้า การกระทำของทีมปี 2 เรียกความสงสัยจากน้องใหม่พวกนั้นไม่ยาก
หลังจากที่คากามิโดนบล็อกจนไม่สามารถครองบอลได้ ทำให้คาซิกิสามารถที่จะทำแต้มให้ทีมได้อย่างมหาศาล แต่ที่ทำให้ทั้งสนามตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งคงเป็น
ตุบ
เสียงลูกบาสกระทบกับพื้นไม้ตั้งก้องไปทั่วโรงยิม ภาพการดังก์ที่สมบูรแบบยังคงเล่นวนอยู่ในหัวของทุกคนอย่างไร้จุดจบ เสียงร้องเท้าผ้าใบของเจ้าของแต้มสัมพัสกับพื้น คาซิกิค่อยๆหันหลังก่อนจะเดินกลับไปยังฝั่งของตน นัยส์ตาสองสีที่ปกติฉายแววเกียจคร้าน บัดนี้กลับมีสายตาหิวกระหายคล้ายกับหมาป่า สัตว์ที่ทั้งเฉลียวฉลาด และหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีของตนเอง
15 ต่อ 31
คาซิกิวิ่งเข้าบล็อกคู่แข่งอย่างรวดเร็ว ทำให้คาซิกิสามารถเห็นการส่งลูกที่ยอดเยี่ยมของคุโรโกะได้โดยบังเอิญ นั่นทำให้เขาอึ้งไปสักพักนึงเลย
คาซิกิแสดงสีหน้าตื่นตกใจอย่างเปิดเผยก่อนที่กลับมาตีหน้านิ่งอีกครั้ง นึกโกรธแผนบางอย่างในหัวไม่น้อยแต่ก็ทำไงได้
การแข่งก็คือการแข่ง
หลังจากที่น้องเบอร์เจ็ดส่งลูกบอลให้คุโรโกะ รุ่นน้องหัวฟ้าก็ทำการปัดมันไปทางอื่นทันที ไวกว่าความคิด ร่างบางที่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างพุ่งตัวไปรับบอลก่อนทีจะถึงมือฝ่ายตรงข้าม พร้อมจัดการชู้ตสามแต้มทันที
สวบ
การแข่งจบลงด้วยคะแนน 39 ต่อ 37 รุ่นน้องปี 1 เป็นฝ่ายชนะ
หลังจากที่เกมจบลง คาซิกิทรุดตัวลงนอนที่พื้นทันที เขาไม่สนว่ามันจะสกปรกหรือไม่ มีเหงื่อใครบ้างที่หยดกระทบพื้น ตอนนี้เขาเหนื่อยจนไม่อยากไปไหนแล้ว
“นายน่ะ มาแข่งกัน!!!” เสียงทุ้มของคากามิดังขึ้น ทำให้คาซิกิต้องยกมือขึ้นมาปิดหู
“นายช่วยหุบปากหน่อยได้มั้ย แล้วฉันเป็นรุ่นพี่นายนะเว้ย!!” ร่างบางตะโกนกลับไปด้วยความหงุดหงิด ก่อนที่ไอดะจะตรงมาดุเขาเรื่องการนอนบนพื้นสนามหลังแข่งเสร็จ
“ซิบาสะ ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ มันสกปรก!!”
“แล้วไง ฉันไม่สนหรอกโว้ย!!” คาซิกิอยากจะบ้าตาย ทำไมคนในชมรมถึงชอบตะโกนกันหมดเลยนะ
รำคาญ!!!!!!
END.
อาจจะงงๆนิดหน่อยนะคะ
ติชมได้น้าาา
ความคิดเห็น