[Fic cnblue] Love Light รักร้าย พิชิตใจนายตัวแสบ(Yaoi)

ลำดับตอนที่ #6 : Love Light Chapter 4

 Fic cnblue : Love Light  รักร้าย พิชิตใจนายตัวแสบ

Writer : Bonnie’xz

Chapter 4

…………………….

……………………………………………..

     “อยู่ไหนเนี่ย  ฉันเก็บมันไว้ไหนนะ?”เสียงบ่นจากคนสวยอย่าง อี จงฮยอน ที่กำลังวุ่นวายกับการหาหนังสือการ์ตูนเล่มเก่า ที่นึกอยากเอามาอ่านอีกรอบแต่เค้าดันลืมว่าเก็บไว้ที่ไหน  เค้าเอากล่องเก็บของออกมาค้นซะกระจัดกระจายแต่ก็ไม่พบ นี้เค้าหาตั้งแต่กลับมาจากโรงเรียนจนตอนนี้ก็ปาเข้าไปเกือบสามทุ่มแล้วแต่มันก็ยังไม่เจออยู่ดี  บังเอิญสายตาดันหันไปพอซองจดหมายสีชมพูที่อยู่ในกล่อง  ความทรงจำสีจางๆก็พุดขึ้นมาให้หัว  ความทรงจำที่ทำให้เค้ารู้สึกว่าการบอกรักเป็นสิ่งที่น่าสมเพชที่สุด

‘เมื่อ 2 ปีก่อน   ที่ถนนกลางโรงเรียนชายชายล้วนที่มีชื่อเสียงพอควรในญี่ปุ่น  มีเด็กชายหน้าสวยราวกับผู้หญิงนั้นคือ อี จงฮยอน เค้ายืนอยู่กลางถนนที่มีเหล่านักเรียนเดินกันพุกพล่านเพื่อรอใครคนนึงที่กำลังเดินมาทางเค้า

เค้ามองจดหมายสีชมพูในมือพร้อมถอนหายใจเพื่อเรียกความมั่นใจให้ตัวเอง  ตอนนี้เค้าตื่นเต้นจนแทบจะเป็นลมเมื่อเห็นว่าคนที่เค้ามายืนรอเดินใกล้เข้ามาเลื่อยๆ   จดหมายสีชมพูในมือเป็นจดหมายบอกรักที่เค้ารวบรวมความกล้าอยู่หลายวันกว่าจะเขียนมันได้  วันนี้เค้าตั้งใจเอาจดหมายที่เค้าเขียนบอกความในใจมาให้กับคนที่เค้าแอบรักมาถึง 3 ปี คนๆนั้น คือ จอง ยงฮวา เด็กหนุ่มอัจฉริยะที่มีผลการเรียนดีที่สุดในสายชั้นและยังมีความสามารถรอบด้าน 

เมื่อเห็นว่ายงฮวาเดินใกล้เข้ามาเลื่อยๆจงฮยอนจึงยื่นจดหมายในมือออกไปข้างหน้า  ยงฮวาเดินใกล้เข้ามาอีก  ใกล้เข้ามาอีกใกล้จดห่างจากจงฮยอนเพียงน้อยนิด  เค้าหวังเป็นอย่างมากว่ายงฮวาจะต้องรับจดหมายนี้แม้ว่ายงฮวาจะไม่สนใจเค้า แต่เค้าแค่อยากบอกความในใจที่มีต่อยงฮวาก่อนที่เค้าจะย้ายไปเรียนที่เกาหลี

หัวใจเต้นเร็วแทบทะลุอกออกมาเมื่อยงฮวาเดินเข้ามาใกล้เค้ามากกว่าเดิม  หัวใจเต้นเร็วกว่าเดิมอีกร้อยเท่าเพราะเค้าลุ้นว่ายงฮวาจะรับจดหมายเค้าหรือป่าว   ดังนรกแกล้งหรือสวรรค์สาปกันแน่นะ ยงฮวาเดินผ่านเค้าไปหน้าตาเฉยโดยไม่สนใจจดหมายที่เค้ายื่นให้แม้แต่นิด

ร่างทั้งร่างของจงฮยอนหงายหลังลงกับพื้นแบบไม่กลัวสกปรก  เค้าผิดหวังและความผิดหวังนั้นกำลังทำให้เค้ารู้สึกแย่จนแทบอยากจะร้องไห้ออกมา

‘นายมานอนทำอะไรกลางถนน?’คนที่เดินผ่านไปแบบไม่สนใจจดหมายเมื่อคู่เดินกลับมาและพูดขึ้น

‘เอ่อ...คือ..’เมื่อได้ยินเสียงของยงฮวา จงฮยอนรีบลุกขึ้นยืนก่อนจะยื่นจดหมายในมือให้กับยงฮวาอีกครั้ง

‘ฉันไม่รับจดหมายของคนโง่!’ยงฮวาพูดเสียงเรียบโดยไม่สนใจซักนิดว่าสิ่งที่พูดนั้นมันทำร้ายจิตใจคนฟังแค่ไหน

‘ใช่ ฉันรู้ว่าฉันโง่ แต่ว่าฉันแค่อยากให้นายรับจดหมายนี้ไปเท่านั้นเอง  นายจะอ่านหรือไม่อ่านนั้นมันก็อีกเรื่องนึง  ฉันแค่อยากให้นายรับไปเท่านั้นเอง’จงฮยอนพูดโดยที่เค้าพยายามทำเสียงไม่ให้สั่นไปมากกว่านี้  เพราะประโยคเมื่อคู่ของยงฮวาทำให้เค้าน้ำตาแทบล่วง

ยงฮวายื่นมือไปปัดจดหมายนั้นทิ้งอย่างไม่ยี่หระ  และไม่สนใจด้วยว่าการกระทำนั้นจะทำร้ายจิตใจของผู้ให้แค่ไหน  จงฮยอนก้มมองจดหมายที่ตกลงที่พื้นพร้อมกับกลั้นน้ำตาไม่ไหล  ยังไงซะน้ำตาเค้าก็ห้ามไหลต่อหน้ายงฮวาเด็ดขาด แม้ว่ามันจะเอ่อคลอรอบดวงตาจนตาพล่ามัวน้ำตาก็ห้ามไหลออกมาตอนนี้เด็ดขาด  เพราะจะทำให้เค้าดูอ่อนแอและน่าสมเพช

‘ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่รับจดหมายของคนโง่ ฉันว่านายเอาเวลาที่ทำตัวไร้สาระแบบนี้ไปหาวิธีทำให้นายสอบผ่านดีกว่าจะได้ไม่ซ้ำชั้นไง เด็กโง่!’ยงฮวาพูดประโยคเชิงดูถูกนั้นจบ เค้าก็หันหลังเดินไปโดยที่ไม่หันมาสนใจจงฮยอนที่ตอนนี้เค้ากำลังร้องไห้และตกเป็นเป้าสายตาของคนที่อยู่แถวนั้น  สายตาเหล่านั้นล้วนแล้วแต่ดูถูดจงฮยอนซะส่วนใหญ่มินำซ้ำยังนินทาจงฮยอนต่างๆนานา  สิ่งที่เกิดขึ้นรอบกายจงฮยอนทำให้เค้าอยากจะหายตัวไปซะตอนนี้  เค้าทั้งเจ็บปวดและทั้งรู้สึกอายที่คนอื่นๆมองเค้าอย่างดูถูกว่าเค้าโง่ไม่เจียมตัวที่ไปบังอาจให้จดหมายรักกับยงฮวาหรือบ้างก็ว่าเค้าไม่สมคู่ควรกับยงฮวาเลยซักนิด  คำพูดพวกนั้นยิ่งตอกย้ำให้เค้าเจ็บปวดเป็นทวีคูณ

จงฮยอนก้มลงเก็บจดหมายที่พื้นพร้อมร้องไห้อย่างอ่อนแอ ใช่ตอนนี้เค้ารู้สึกว่าเค้าอ่อนแอเหลือเกิน เค้าไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรต่อจากนี้เค้ารู้เพียงว่าเค้าจะร้องไห้เพื่อระบายความอัดอั้นที่มีอยู่ในใจออกให้หมดสิ้น  เค้าเดินฝ่าฟูงคนที่มามุงดูจงฮยอน โดยที่ไม่สนใจคำติฉินนินทาที่คนพวกนั้นพูดถึงเค้า  เพราะยิ่งฟังก็ยิ่งเจ็บปวดเค้าไม่อยากอ่อนแอไปมากว่านี้แล้ว

...............คนโง่หรอ?.....คนโง่อย่างฉันไม่มีสิทธิ์รักใครเลยหรอ......ฉันไม่มีสิทธิ์รักนายเลยงั้นหรอยงฮวา....ฉันไม่มีสิทธ์เพียงเพราะฉันเป็นคนโง่....ฉันก็มีหัวใจ มีความรู้สึกนะ............

จงฮยอนเดินมาหยุดที่หลังโรงเรียนที่เป็นที่เงียบสงบปราศจากผู้คน  เค้านอนลงบนพื้นหญ้า น้ำตายังคงไหลออกมาจากตาคู่สวยนั้น

‘การบอกรักใครซักคนแล้วถูกปฎิเสธกลับมามันเจ็บปวดแบบนี้นะหรอ....ฉันร้องไห้ ฉันอ่อนแอ  น่าสมเพชชะมัด’จงฮยอนพูดกับตัวเอง  ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งตอกย้ำตัวเอง  น้ำตาที่ไหลก็ยังคงไหลยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

‘ยงฮวา....ความรักของฉันไม่มีค่าพอที่นายจะรับมัน คนโง่ของฉันกับอัจฉริยะอย่างนายไม่คู่ควรกันซักนิด  นายทำให้ฉันเจ็บปวดและอ่อนแอ  ฉันเกียดนาย....ยงฮวา!’

‘ฉันเกียดนายได้ยินมั้ย!!!......จองยงฮวา ฉันเกียดนาย ไอ้คำใจดำไอ้คนไม่มีหัวใจ...  จองยงฮวาฉันเกียดนายที่สุด!!!’จงฮยอนตะโกนออกมาอย่างคับแค้นใจ  เค้าตะโกนเพื่อระบายความเจ็บปวกที่ยังวกวนอยู่ในใจเค้า 

สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้เป็นสิ่งที่ทำให้เค้ารู้สึกเกียดการบอกรักเป็นที่สุด   เพราะเมื่อไปบอกรักใครแล้วถูกปฎิเสธกลับมามันดูน่าสมเพชสิ้นดี  นอกจากนั้นมันยังทำให้คนอ่อนแอและเจ็บปวดอีกด้วย  การบอกรักนั้นเป็นสิ่งที่น่ากลัวเหลือเกิน’

เรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีตเป็นสิ่งที่ค่อยเตือนจงฮยอนอยู่เสมอว่าการบอกรักนั้นมันเป็นสิ่งที่น่ากลัว  และสิ่งที่เกิดขึ้นเหล่านั้นอาจทำให้เค้าเป็นคนที่เข้มแข็งและเป็นคนที่ไม่มีหัวใจอีกเลยก็ได้  ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องมาจงฮยอนไม่เคยรักใครเลย อาจเพราะเค้ากลัวการเจ็บปวดเพราะความรักมักจะมากับคำว่าเจ็บปวดเสมอ

“เมื่อไรฉันจะลืมเรื่องบ้าๆนั้นซักทีนะ”จงฮยอนเก็บจดหมายและของที่กระจัดกระจายเข้ากล่องเก็บของ  แล้วเก็บมันไว้อย่างเรียบร้อย

ตอนนี้ก็สามทุ่มกว่าแล้วจงฮยอนมัวแต่หาหนังสือการ์ตูนจนยังไม่ได้ทำอาหารกิน  เค้าหยิบกระเป๋าบนโต๊ะก่อนจะออกไปข้างนอกเพื่อหาอะไรกิน  เค้าเปิดประตูไปแทบไม่เชื่อกับสิ่งที่เค้าเห็นตรงหน้า เพราะสิ่งที่เค้าเห็นคือชายหนุ่มคนที่ชอบดูถูกเค้ากำลังออกจากห้องฝังตรงข้ามห้องเค้า  เห็นแบบนั้นเค้าปิดประตูทันทีเพราะเค้าตกใจ  ไม่คิดว่ายงฮวาจะอยู่ที่นี้และที่สำคัญห้องยังตรงข้ามกันอีก  สุภาษิตที่ว่ายิ่งเกียดก็ยิ่งเจอ เห็นจะเป็นก็วันนี้แหละ

...................อะไรกันโลกมันกลมไปหรือป่าว  ห้องตรงข้ามเป็นห้องของยงฮวาจริงๆหรอเนี่ย  ฉันตาฝาดไปหรือป่าวเนี่ย T^T...........

กร๊อก กร๊อก! เสียงประตูห้องจงฮยอนดัง  จงฮยอนเปิดประตูออกไปสิ่งที่พบก็แทบทำให้จงฮยอนหงายหลัง  เพราะสิ่งตรงหน้าคือ จอง ยงฮวา ที่ยืนส่งยิ้มอันน่าหลงไหลนั้น

“นะ....นายมาเคาะห้องฉันทำไม มีธุระอะไร?”

“ก็ฉันเห็นนายเมื่อกี้ ฉันเลยมาทักทายไง  โลกกลมดีเนอะว่ามั้ย?  ห้องเราอยู่ตรงข้ามกันเลย”ยงฮวาตอบคำถามด้วยน้ำเสียงกวนประสาทนิดๆ

“อืม ธุระนายแค่นี้ใช่มั้ย?  ฉันจะออกไปข้างนอกแล้ว”จงฮยอนพูดพร้อมดันยงฮวาที่ยืนขวางประตูออก แล้วเดินไปอย่างไม่หันมาสนใจยงฮวาเลยซักนิด

“เดี๋ยว! จะไปไหนอ่ะ?”ยังไม่ทันที่จงฮยอนจะเดินได้ถึงก้าวยงฮวาก็คว้าแขนไว้ก่อนจะเอ่ยปากถาม

“ปล่อย! ฉันจะไปไหนของเรื่องของฉัน”จงฮยอนสะบัดแขนออกก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเชิงรำคาญ

“ฉันไปด้วยได้มั้ย?”

“นายต้องการอะไรกันแน่?”จงฮยอนไม่ตอบคำถามแต่กลับเป็นฝ่ายเอ่ยถามยงฮวากลับ

“ต้องการให้นายบอกรักฉันไง ก่อนอื่นเลยจะต้องเริ่มจากการใกล้ชิดเพราะความใกล้ชิดมันทำให้หวั่นไหว พอหวั่นไหวแล้วนายจะต้องหลงรักฉันอีกครั้ง^^”ยงฮวาพูดพลางยิ้มน่ารัก

“อ่อ....งั้นหรอ?  งั้นก็ไปซิ”สิ่งที่ได้ยินทำให้จงฮยอนคิดออกแล้วว่าจะต้องทำอย่างไรเพื่อให้ยงฮวามาสารภาพรักกับเค้า  ก็ทำอย่างที่ยงฮวาทำนั้นหล่ะ 

...........ความใกล้ชิดทำให้หวั่นไหวงั้นหรอ  งั้นฉันเริ่มใกล้ชิดนายเลยล่ะกัน  ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้นายหวั่นไหวกัยฉันมมากที่สุด........

จงฮยอนเอื้อมมือเรียวไปจับมือแข็งแรงของยงฮวา  พลางหันหน้าไปส่งยิ้มหวานให้

“ฉันจะไปหาอะไรกิน  ไปด้วยกันนะ”ไม่แค่จับมือและส่งยิ้มหวานเท่านั้น จงฮยอนยังเอ่ยปากชวนยงฮวาด้วยเสียงหวาน  ทำเอาคนฟังฉีกยิ้มเลยทีเดียว ยิ้มกับความน่ารักของจงฮยอนนั้นล่ะ  ยงฮวาจะรู้ตัวมั้ยว่าเค้ากำลังยิ้มอยู่น่ะ เค้าไม่เคยรู้มาก่อนว่าจงฮยอนจะน่ารักได้ขนาดนี้  เกมส์เริ่มสนุกซะแล้วซิ

“อืม ไปซิ”ทั้งสองเดินกลุ้มมือกันไปด้วยกัน  ถ้าใครไม่เคยรู้เรื่องราวระหว่างพวกเค้าสองคนต้องคิดว่าพวกเค้าเป็นคู่รักกันแน่ๆ

.

.

.

.

จงฮยอนพายงฮวาเดินมาที่ร้านบะหมี่ที่ตกแต่งไว้อย่างน่ารัก  ร้านนี้เป็นร้านประจำของจงฮยอนเลยล่ะ  บะหมี่อร่อยแถมร้านยังน่านั่งอีก พวกเค้ายังคงจับมือกันอยู่อย่างนั้นแม้กระทั้งเดินเข้ามาในร้านก้ยังไม่ปล่อยมือ

“จงฮยอนนางฟ้าของผม~” เสียงที่จงฮยอนคุ้นเป็นอย่างดีดังขึ้นจากในร้าน  เสียงนั้นไม่ใช่ใคร ซึงฮยอนนั้นเอง  เค้าเป็นพนักงานพาร์ททามในร้านบะหมี่แห่งนี้ที่มาเป็นมีเพียงเหตุผลเดียวคือเป็นร้านที่จงฮยอนมากินเป็นประจำ  เค้าจะได้เจอจงฮยอนไง

“ซึงฮยอน....บะหมี่หมูแดงสองที่นะ”จงฮยอนสั่งบะหมี่ที่เค้ากินเป็นประจำ  แล้วจูงมือยงฮวาไปนั่งที่มุมๆที่ค่อนข้างสงบมากที่สุดในนั้น  แต่ยังไม่ทันจะเดินไปถึงซึงฮยอนก็มากระชากมือจงฮยอนออกจากมือยงฮวา

“จงฮยอน.....ทำไมต้องเดินจูงมือกับไอ้หน้าหล่อนี้ด้วย  ฉันหวงนะT^T”ซึงฮยอนพูดด้วยท่าทีงอแงเหมือนเด็กๆ

“ซึงฮยอนนายกำลังทำให้ฉันรำคาญนะ  ฉันสั่งบะหมี่ไปทำไมไม่ไปทำล่ะ  ถ้านายงี่เง่าแบบนี้ฉันจะฟ้องเถ้าแก่นะ”จงฮยอนพูดเสียงเข้ม

“ก็ฉัน....”

“ยังอีก  ถ้านายงี่เง่าฉันจะไม่มากินบะหมี่ที่นี้อีก”จงฮยอนพูดไว้แค่นั้นก่อนจะจูงมือยงฮวาเดินไปนั่งที่โต๊ะ

มุมที่จงฮยอนพายงฮวามานั่งเป็นมุมที่ค่อนข้างสงบ  

“นั้นแฟนนายหรอ?”ยงฮวาถามหลังจากที่เงียบดูเหตุการณ์ที่ผ่านมา

“ป่าวหรอก....ซึงฮยอนเค้าอยู่ห้องเดียวกันกับฉันน่ะ”

“อ่อ ฉันคิดว่าเป็นแฟนนายซะอีก”

        “คิดอะไรแบบนั้น”

“นายมาย้ายมาอยู่ที่นี้ทำไมนายไม่ไปลาฉันซักนิด  ยังไงเราก็เป็นเพื่อนบ้านกันนิ”อยู่ดีๆยงฮวาก็พูดเรื่องเก่าๆขึ้นมา   จงฮยอนมองหน้ายงฮวาด้วยสายตาที่อ่านไม่ออกและไม่ตอบคำถาม  เค้าก็ไม่รู้คำตอบเหมือนกันอาจเป็นเพราะยงฮวาปฎิเสธจดหมายนั้นอย่างไม่ใยดี  เค้าเลยไม่อยากเจอหน้ายงฮวาอีก  เลยไม่คิดจะไปบอกลาก่อนที่จะมาอยู่เกาหลี

“บะหมี่มาแล้วฮะ”เสียงเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักพนักงานอีกคนในร้านยกบะหมี่มาเสิร์ฟแทนซึงฮยอนที่ตอนนี้กำลังคลั่งที่จงฮยอนมากับคนอื่น

“อ่าว...แล้วซึงฮยอนล่ะมินฮวัน  ทำไมเค้าไม่มาเสิร์ฟเองล่ะ?”จงฮยอนถามมินฮวันเด็กหนุ่มน่ารักคนนั้น

“พี่ซึงฮยอนเป็นบ้าอะไรไม่รู้อยู่หลังร้านอ่ะฮะ  ผมเลยมาเสิร์ฟแทน ท่านให้อร่อยนะคับพี่จงฮยอนและเออ..แฟนพี่จงฮยอน”มินฮวันพูดจบก็เดินไปโดยไม่ได้ฟังคำแก้ตัวของจงฮยอนเลย เค้าใช่แฟนกับยงฮวาซะที่ไหนล่ะ  

“แฟนพี่จงฮยอน...”ยงฮวายกยิ้มกับคำที่เด็กหนุ่มคนนั้นพูด  นี้เค้าคิดอะไรอยู่กันแน่นะ

“รีบๆกินไปเถอะ  จะได้กลับนี้มันก็ดึกแล้วนะ”จงฮยอนโดยไม่มองยงฮวาเค้าตั้งหน้าตั้งตากินบะหมี่ในชาม  แปลกจังทำไมเห็นท่าทางของยงฮวาแล้วใจเค้ามันเต้นโครมครามเสียงดังน่ารำคาญ

.....................อะไรกัน ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ...ใจทำไมมันต้นแรงแบบนี้..อาการแบบนี้มันหายไปพร้อมกับความทรงจำพวกนั้นแล้วไม่ใช่หรอ..แล้วทำไมมันกลับมาอีกแล้วล่ะ..............

.

.

.

.

และแล้วการกินบะหมี่ครั้งนี้ก็สิ้นสุดลงทั้งคู่เดินจูงมือกันกลับมาที่ห้อง  หัวใจดวงน้อยของจงฮยอนยังเต้นโครมครามไม่เลิก

“บะหมี่อร่อยมาก ขอบคุณที่เลี้ยงนะ”ยงฮวาพูดขนาดที่จงฮยอนกำลังเปิดประตูห้อง

“อืมไม่เป็นไร  ฉันต้องทำดีกับนายมากๆ นายจะได้หวั่นไหวกับฉันไง  และนายจะต้องเป็นฝ่ายมาบอกรักฉัน”จงฮยอนพูดพร้อมรอยยิ้มที่มองทีไรก็ยังสวยงามเสมอ

“แน่ใจหรอว่านายจะไม่เป็นฝ่ายมาบอกรักฉันก่อนน่ะ”ยงฮวาถามพลางทำสีหน้าทะเล้น

“นะ..แน่ซิ”

“โอเค...งั้นฝันดีนะ”พูดจบก็หันหลังกลับไปเปิดประตูห้องตัวเองแต่ต้องหยุดเพราะจงฮยอนคว้าแขนไว้

“เดี๋ยวซิ!....ฝันดีเช่นกัน”จงฮยอนพูดก่อนจะกดจมูกโ่งลงที่แก้มเนียมของยงฮวาเบาๆแล้วทิ้งท้ายรอยยิ้มหวาน

...................บอกแล้วว่าฉันจะทำทุกอย่างให้นายหวั่นไหว จอง ยงฮวา......................

ยงฮวาเองยังอึ้งๆอยู่กับการกระทำของจงฮยอนเมื่อคู่  แต่ก่อนที่จงฮยอนจะเข้าห้องไปยงฮวาก็ดึงจงฮยอนมาประกบริมฝีด้วยความอ่อนโยนและไม่มีการลุกล้ำใดๆ  ยงฮวาถอนริมฝีปากออกและพูดว่า

“หวั่นไหวกับฉันบ้างหรือยัง?”ยงฮวาพูดทั้งๆที่ใบหน้านั้นยังยิ้มกว้างอยู่  

“ฝะ.....ฝันไปเถอะ! ฉันไม่หวั่นไหวกับนายหรอก”จงฮยอนพูดจบก่อนจะเดินเข้าห้องปิดประตู  เมื่อกี้มันอะไรกันจูบแรกของเค้าเป็นของยงฮวาหรอเนี่ย   

....................โห!ใจเต้นแรงเป็นบ้า....อย่างนี้ฉันจะชนะยงฮวามั้ยเนี่ย?.....ไม่ได้ฉันต้องชนะ...เพื่อเป็นการแก้แค้น...ฉันต้องชนะ  เตรียมตัวหวั่นไหวกับฉันได้เลยจอง ยงฮวา..............

.............................................................................................................................
กรี๊ด ด ด  >///< เขิน~
และแล้วก็รู้แล้วว่าย๊งไปทำอะไรให้ฮยอนเกียดได้ขนาดนั้น  เมื่อสองปีก่อนย๊งใจร้ายมาก T^T  แต่บอนนี่ให้อภัยเพราะรักย๊ง  ^^ (หลายๆคนก็คงคิดแบบบอนนี่)

ตอนนี้มีมินฮวันจาก FT ISLAND ออกมาแล้ว ในตอนหน้าจะเป็นอย่าลืมติดตามนะค่ะ
พิมพ์ตรงไหนขออภัยด้วยนะค่ะ :)

              เม้นเพื่อเป็นกำลังใจให้บ้างนะค่ะ  ขอบคุณค่ะ  กิ้ว กิ้ว~