ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Non-stop Love หยุดไม่ได้หากหัวใจอยากจะรัก ::Chap.4
Non-stop Love หยุดไม่ได้หากหัวใจอยากจะรัก
ฮยอนซึงรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีผลักจุนฮยองที่คร่อมตัวเค้าออกก่อนจะลุกขึ้นแล้วใช่มือถูกปากตัวเองอย่างขยะแขยง
“ไอ้ยงจุนอยอง ไอ้บ้า! ไอ้ชั่ว! ไอ้สกปรก!” เอ่ยปากด่าคนตรงหน้าก่อนจะใช้ฝ่ามือบางฝาดลงบนหน้าคนที่จูบเค้ามือครู่
เพี๊ย!!
แรงตบหนักพอที่จะทำให้หน้าของจุนฮยองเป็นรอยแดงจางๆ
“ฮึ! จูบแรกของนายซินะ”จุนฮยองเอ่ยพลางลูบแก้มข้างที่โดนตบก่อนจะ...
พรึ่บ!
จุนฮยองกระชากฮยอนซึงมาประกบจูบหนักๆแต่ไม่ได้สอดลิ้นแต่อย่างใดเป็นเพียงแค่ปากประกบปากเฉยๆ
“นี่!สำหรับที่นายด่าฉัน!”จุนฮยองถอนจูบก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างยียวน และกดจูบลงที่ปากสวยได้รูปนั้นอีกครั้ง
“และนี้สำหรับที่นายตบฉัน!”จุนฮยองว่าพลางยิ้มอย่างกวนประสาทให้กับคนโดนจูบที่ตอนนี้ยืนแข็งทื้อเป็นตอไม้ ทุกอย่างมันไว้ซะจนฮยอนซึงตั้งตัวแทบไม่ทัน
เมื่อฮยอนซึงรวบรวมสติได้ก็ง้างมือจะตบแต่ต้องหยุดเพราะคำพูดที่ฟังแล้วกวนประสาทชะมัด
“อ๊ะๆ ถ้านายตบฉันอีก คราวนี้ไม่ใช่แค่จูบนะ แต่ปล้ำเลยต่างหากหรือนายอยากโดน? ได้นะฉันจะจัดชุดใหญ่ให้เลย เอามั้ยครับคนสวย^^”คำพูดกวนประสาทนั้นเล่นเอาคนฟังหน้าแดงกันเลยทีเดียว ที่หน้าแดงน่ะไม่ใช่เพราะเขินหรอกนะ แต่เป็นเพราะโมโหต่างหากล่ะ เจ้าตัวจะรู้มั้ยว่าหน้าแดงๆบวกกับหน้าสวยได้รูปนั้นมองแล้วมันเซ็กซี่เป็นบ้า
“ฮึ่ย! ฝากไว้ก่อนเถอะยงจุนฮยอง ไอ้ชั่ว!!!!!!”ฮยอนซึงด่าคนตรงหน้าก่อนจะวิ่งหนีไปด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่ทำอะไรคนตรงไม่ได้
“ฮึ....ดูๆไปนายนี้ก็น่าสนใจเหมือนกันนะเนี่ย ฉันชักจะสนใจนายซะแล้วซิ จางฮยอนซึง”จุนฮยองเอ่ยขึ้นขณะมองตามหลังคนที่วิ่งไปเมื่อครู่
“กีกวัง อาหารที่นี้ถูกปากนายหรือป่าว?”เสียงคนน่ารักเอ่ยถามเพื่อนสนิทคนใหม่
“อืม อร่อยมากเลยแหละ^^”กีกวังเอ่ยตอบคำถามโยซอบก่อนจะก้มหน้าทานอาหารต่ออย่างเอร็ดอร่อย
เคร้ง!!
เสียงช้อนในมือโยซอบหล่นกระทบจานดังขึ้นเรียกความสนใจจากกีกวังเป็นอย่างดี
“โยซอบ นายเป็นอะไร?”เมื่อเงยหน้ามองโยซอบที่ตอนนี้นั่งอ้าปากค้างโดยที่ตามองไปทางข้างหลังของกีกวัง จึงอดไม่ได้ที่จะถาม
“.......”โยซอบไม่ตอบอะไรนอกจากค้างอยู่ท่าเดิม กีกวังจึงหันไปมองในสิ่งที่โยซอบมองบ้าง แต่สายตาดันไปสะดุดเข้ากับใบหน้านิ่งๆของใครบางคนเข้า สายตาสบกันเพียงแปบเดียวก่อนที่เค้าจึงรีบหันกลับมา รู้สึกแปลกๆกับสายตานั้นชักกล
“นี้! โยซอบๆ”กีกวังเรียกพร้อมเขย่าแขนโยซอบเบาๆ แรงเขย่านั้นทำให้โยซอบที่สติหลุดลอยไปถึงไหนต่อไหนมีสติกลับมา
“อ๊ากกก >///< กีกวังฉันเจอสุภาพบุรุษของฉันแล้ว เค้าเรียนที่นี้ด้วย มันคือพรมลิขิต! มันคือพรมลิขิต! ให้ตายเถอะฉันกำลังจะเป็นบ้าแล้วนะ”หลังจากมีสติกลับมาโยซอบก็เอาแต่เพ้อเจ้อถึงสุภาพบุรุษของเค้า
“สุภาพบุรุษไหน? นายหมายถึงใครโยซอบ?”กีกวังถึงกลับงงกับท่าทางของโยซอบ อยู่ๆก้พูดถึงสุภาพบุรุษอะไรก็ไม่รู้
“อ๊ะ! เดี่ยวฉันมานะ”โยซอบว่าก่อนจะลุกขึ้นแล้วตามใครคนนึงที่ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนของคนหน้านิ่งที่กีกวังสบตาเมื่อครู่ไป
“อะไรของเค้าเนี่ย?”กีกวังถึงกับส่ายหัวกับการกระทำของเพื่อนสนิท แล้วก้มหน้าก้มตาทานอาหารต่อ
“นิ!ตัวเล็ก!”การทานอาหารแสนอร่อยหยุดลงเพราะเสียงของใครคนนึงที่เรียกกีกวังก่อนจะนั่งลงตรงข้ามแบบไม่ขออนุญาต
“นายเรียกใครตัวเล็ก”กีกวังถามดงอุนที่บังอาจมาเรียกเค้าว่าตัวเล็ก เล็กตรงไหนแค่ไม่สูงเฉยๆ- -*
“เฮอะ! โต๊ะนี้มีฉันกับนายแค่สองคน ไม่ให้เรียกนายจะให้เรียกแมวที่ไหนล้ะ?”เอ่ยออกมาหน้านิ่งแต่คำพูดนั้นกวนประสาทชะมัด
“ฉันไม่ได้ตัวเล็ก!” กีกวังเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด อย่างที่เคยบอกเค้าไม่ชอบเลยเวลาใครมาว่าเค้าว่าเตี้ย หรือตัวเล็ก
“เล็กไม่เล็กของเรื่องของนาย แต่ฉันมีเรื่องจะมาคิดบัญชีกับนาย!”ดงอุนเอ่ยขึ้นตามแบบฉบับ
“เรื่องอะไร?”กีกวังเอ่ยถามทั้งๆที่ในใจรู้อยู่เต็มอกว่าเรื่องอะไร
“ทำเป็นลืมนะ เรื่องในร้านรองเท้าวันนั้นไง”แม้คำพูดจะฟังดู เอาเรื่องแต่หน้าของดงอุนนั้นก็ยังนิ่งเฉยแฉกเช่นเดิม
“อะ...เออ...ขอโทษล่ะกัน”กีกวังว่าอย่างตัดบทก่อนจะลุกขึ้น แต่ต้องหยุดเพราะคำพูดของดงอุน
“มันไม่พอหรอก!”
“เอ๋ะ! นายต้องการอะไรอีก ก็ขอโทษไปแล้วไง”กีกวังหันมาขึ้นเสียงใส่อย่างเหลืออดพลางนั่งลงเหมือนเดิม
“นายต้องเป็นทาสฉัน!”ดงอุนพูดอย่างเอาแต่ใจ
“ทาส? นี้มันยุคไหนแล้วพ่อคุณ เค้าเลิกทาสกันไปหมดแล้ว!”
“นายพูดแบบนี้นายจะไม่ยอมเป็นใช่มั้ย? งั้นนายก็เลือกเอาระหว่างถูกจับไปนั่งยางเผาทั้งเป็นกับถูกจับโยนลงทะเลเป็นอาหารปลาฉลาม นายอยากโดนแบบไหนล้ะ?”ดงอุนเอ่ยขึ้น คนอย่างดงอุนอยากได้อะไรก็ต้องได้ แล้วที่เค้าพูดนั้นเค้าก็สามารถทำได้ง่ายๆเลยล่ะ
“มันจะมากไปแล้วนะ!”กีกวังพูดอย่างเหลืออด เค้าก็แค่ปารองเท้าไปโดนหัวดงอุนเอง ไม่ได้ไปเผาบ้านดงอุนซักหน่อยทำไมแค่คำขอโทษถึงไม่พอ
“ตกลงจะยอมเป็นหรือเปล่า?”ไม่พูดเปล่ายังส่งสายตาบังคับให้อีกฝ่ายยอมรับข้อตกลงนั้นอีกต่างหาก
“เออ! ก็ได้ แล้วฉันต้องเป็นทาสนายไปถึงเมื่อไร?”ในเมื่อมีทางเลือกแค่นี้ กีกวังจึงต้องเลือกทางเลือกที่ดีที่สุด การเป็นทาสมันก็ดีกว่าการต้องโดนอะไรๆโหดร้ายแบบนั้น อย่างน้อยชีวิตเค้าคงจะปลอดภัยดี
“เป็นไปจนกว่าฉันจะพอใจ”ดงอุนพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินไป ถึงหน้าหล่อๆนั้นจะนิ่งแต่น้ำเสียงนั้นกวนประสาทเป็นที่สุด
“เฮอะ! นี้ฉันต้องกลายเป็นทาสของไอ้หมาหน้านิ่งนั้นหรอ? อยากจะบ้าตาย!!”กีกวังถบทขึ้นอย่างหัวเสีย
สายตามองไปสะดุดที่รูปบนบอร์ดหน้าห้องพักนักกีฬานั้น ไม่ใช่รูปใครที่ไหนเป็นรูปของดูจุนนั้นแหละ ในเวลานี้ไม่มีสิ่งไหนน่าสนใจไปกว่ายุนดูจุนอีกแล้วสำหรับโยซอบ
“ว้าวววววว!! ดูจุนนายเป็นกัปตันทีมฟุตบอลโรงเรียนด้วยหรอ? เพอร์เฟคมาก สุภาพบุรุษของฉันเพอร์เฟคมาก อ๊ากกกกกกกกกกก เท่มาก ฉันชอบๆๆ >///<” โยซอบกระโดดโลดเต้นเป็นบ้าเป็นหลังเมื่อเห็นบนรูปบนบอร์ดที่ติดว่าใครอยู่ตำแหน่งไหนในทีม นอกจากท่าทางบ้าๆโยซอบยังแอบแกะรูปของดูจุนสุภาพบุรุษของเค้ามาใส่กระเป๋าเก็บไว้ไปเฉยชมที่บ้านต่ออีกด้วย
“นายกำลังทำอะไรน่ะ?”เสียงของดูจุนเอ่ยถามโยซอบที่กำลังกระโดดโลดเต้นเป็นบ้าเป็นหลังอยู่
“เฮอะๆ คือ....เออ....เปล่านี้ มะ...ไม่ได้ทำอะไร”โยซอบหยุดท่าท่างบ้าๆนั้นก่อนจะตอบคำถามแล้วยิ้มเจื่อนๆให้คนถาม ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องพักนักกีฬานั้น
“อ่ะ อ่อ..”ตอนนี้โยซอบเองไม่อยากจะเชื่อหรอกว่าที่เค้าได้ยินนั้นเป็นเรื่องจริง นี้เค้าฝันไปหรือป่าว
Writer : Bonnie’z
Chapter : 4
.........................................................................
....................................................................................................................
..........................................................................
พรึ่บ!
ฮยอนซึงรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีผลักจุนฮยองที่คร่อมตัวเค้าออกก่อนจะลุกขึ้นแล้วใช่มือถูกปากตัวเองอย่างขยะแขยง
“ไอ้ยงจุนอยอง ไอ้บ้า! ไอ้ชั่ว! ไอ้สกปรก!” เอ่ยปากด่าคนตรงหน้าก่อนจะใช้ฝ่ามือบางฝาดลงบนหน้าคนที่จูบเค้ามือครู่
เพี๊ย!!
แรงตบหนักพอที่จะทำให้หน้าของจุนฮยองเป็นรอยแดงจางๆ
“ฮึ! จูบแรกของนายซินะ”จุนฮยองเอ่ยพลางลูบแก้มข้างที่โดนตบก่อนจะ...
พรึ่บ!
จุนฮยองกระชากฮยอนซึงมาประกบจูบหนักๆแต่ไม่ได้สอดลิ้นแต่อย่างใดเป็นเพียงแค่ปากประกบปากเฉยๆ
“นี่!สำหรับที่นายด่าฉัน!”จุนฮยองถอนจูบก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างยียวน และกดจูบลงที่ปากสวยได้รูปนั้นอีกครั้ง
“และนี้สำหรับที่นายตบฉัน!”จุนฮยองว่าพลางยิ้มอย่างกวนประสาทให้กับคนโดนจูบที่ตอนนี้ยืนแข็งทื้อเป็นตอไม้ ทุกอย่างมันไว้ซะจนฮยอนซึงตั้งตัวแทบไม่ทัน
เมื่อฮยอนซึงรวบรวมสติได้ก็ง้างมือจะตบแต่ต้องหยุดเพราะคำพูดที่ฟังแล้วกวนประสาทชะมัด
“อ๊ะๆ ถ้านายตบฉันอีก คราวนี้ไม่ใช่แค่จูบนะ แต่ปล้ำเลยต่างหากหรือนายอยากโดน? ได้นะฉันจะจัดชุดใหญ่ให้เลย เอามั้ยครับคนสวย^^”คำพูดกวนประสาทนั้นเล่นเอาคนฟังหน้าแดงกันเลยทีเดียว ที่หน้าแดงน่ะไม่ใช่เพราะเขินหรอกนะ แต่เป็นเพราะโมโหต่างหากล่ะ เจ้าตัวจะรู้มั้ยว่าหน้าแดงๆบวกกับหน้าสวยได้รูปนั้นมองแล้วมันเซ็กซี่เป็นบ้า
“ฮึ่ย! ฝากไว้ก่อนเถอะยงจุนฮยอง ไอ้ชั่ว!!!!!!”ฮยอนซึงด่าคนตรงหน้าก่อนจะวิ่งหนีไปด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่ทำอะไรคนตรงไม่ได้
“ฮึ....ดูๆไปนายนี้ก็น่าสนใจเหมือนกันนะเนี่ย ฉันชักจะสนใจนายซะแล้วซิ จางฮยอนซึง”จุนฮยองเอ่ยขึ้นขณะมองตามหลังคนที่วิ่งไปเมื่อครู่
.
.
.
.
.
.
.
ในโรงอาหารของโรงเรียน
“กีกวัง อาหารที่นี้ถูกปากนายหรือป่าว?”เสียงคนน่ารักเอ่ยถามเพื่อนสนิทคนใหม่
“อืม อร่อยมากเลยแหละ^^”กีกวังเอ่ยตอบคำถามโยซอบก่อนจะก้มหน้าทานอาหารต่ออย่างเอร็ดอร่อย
เคร้ง!!
เสียงช้อนในมือโยซอบหล่นกระทบจานดังขึ้นเรียกความสนใจจากกีกวังเป็นอย่างดี
“โยซอบ นายเป็นอะไร?”เมื่อเงยหน้ามองโยซอบที่ตอนนี้นั่งอ้าปากค้างโดยที่ตามองไปทางข้างหลังของกีกวัง จึงอดไม่ได้ที่จะถาม
“.......”โยซอบไม่ตอบอะไรนอกจากค้างอยู่ท่าเดิม กีกวังจึงหันไปมองในสิ่งที่โยซอบมองบ้าง แต่สายตาดันไปสะดุดเข้ากับใบหน้านิ่งๆของใครบางคนเข้า สายตาสบกันเพียงแปบเดียวก่อนที่เค้าจึงรีบหันกลับมา รู้สึกแปลกๆกับสายตานั้นชักกล
“นี้! โยซอบๆ”กีกวังเรียกพร้อมเขย่าแขนโยซอบเบาๆ แรงเขย่านั้นทำให้โยซอบที่สติหลุดลอยไปถึงไหนต่อไหนมีสติกลับมา
“อ๊ากกก >///< กีกวังฉันเจอสุภาพบุรุษของฉันแล้ว เค้าเรียนที่นี้ด้วย มันคือพรมลิขิต! มันคือพรมลิขิต! ให้ตายเถอะฉันกำลังจะเป็นบ้าแล้วนะ”หลังจากมีสติกลับมาโยซอบก็เอาแต่เพ้อเจ้อถึงสุภาพบุรุษของเค้า
“สุภาพบุรุษไหน? นายหมายถึงใครโยซอบ?”กีกวังถึงกลับงงกับท่าทางของโยซอบ อยู่ๆก้พูดถึงสุภาพบุรุษอะไรก็ไม่รู้
“อ๊ะ! เดี่ยวฉันมานะ”โยซอบว่าก่อนจะลุกขึ้นแล้วตามใครคนนึงที่ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนของคนหน้านิ่งที่กีกวังสบตาเมื่อครู่ไป
“อะไรของเค้าเนี่ย?”กีกวังถึงกับส่ายหัวกับการกระทำของเพื่อนสนิท แล้วก้มหน้าก้มตาทานอาหารต่อ
“นิ!ตัวเล็ก!”การทานอาหารแสนอร่อยหยุดลงเพราะเสียงของใครคนนึงที่เรียกกีกวังก่อนจะนั่งลงตรงข้ามแบบไม่ขออนุญาต
“นายเรียกใครตัวเล็ก”กีกวังถามดงอุนที่บังอาจมาเรียกเค้าว่าตัวเล็ก เล็กตรงไหนแค่ไม่สูงเฉยๆ- -*
“เฮอะ! โต๊ะนี้มีฉันกับนายแค่สองคน ไม่ให้เรียกนายจะให้เรียกแมวที่ไหนล้ะ?”เอ่ยออกมาหน้านิ่งแต่คำพูดนั้นกวนประสาทชะมัด
“ฉันไม่ได้ตัวเล็ก!” กีกวังเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด อย่างที่เคยบอกเค้าไม่ชอบเลยเวลาใครมาว่าเค้าว่าเตี้ย หรือตัวเล็ก
“เล็กไม่เล็กของเรื่องของนาย แต่ฉันมีเรื่องจะมาคิดบัญชีกับนาย!”ดงอุนเอ่ยขึ้นตามแบบฉบับ
“เรื่องอะไร?”กีกวังเอ่ยถามทั้งๆที่ในใจรู้อยู่เต็มอกว่าเรื่องอะไร
“ทำเป็นลืมนะ เรื่องในร้านรองเท้าวันนั้นไง”แม้คำพูดจะฟังดู เอาเรื่องแต่หน้าของดงอุนนั้นก็ยังนิ่งเฉยแฉกเช่นเดิม
“อะ...เออ...ขอโทษล่ะกัน”กีกวังว่าอย่างตัดบทก่อนจะลุกขึ้น แต่ต้องหยุดเพราะคำพูดของดงอุน
“มันไม่พอหรอก!”
“เอ๋ะ! นายต้องการอะไรอีก ก็ขอโทษไปแล้วไง”กีกวังหันมาขึ้นเสียงใส่อย่างเหลืออดพลางนั่งลงเหมือนเดิม
“นายต้องเป็นทาสฉัน!”ดงอุนพูดอย่างเอาแต่ใจ
“ทาส? นี้มันยุคไหนแล้วพ่อคุณ เค้าเลิกทาสกันไปหมดแล้ว!”
“นายพูดแบบนี้นายจะไม่ยอมเป็นใช่มั้ย? งั้นนายก็เลือกเอาระหว่างถูกจับไปนั่งยางเผาทั้งเป็นกับถูกจับโยนลงทะเลเป็นอาหารปลาฉลาม นายอยากโดนแบบไหนล้ะ?”ดงอุนเอ่ยขึ้น คนอย่างดงอุนอยากได้อะไรก็ต้องได้ แล้วที่เค้าพูดนั้นเค้าก็สามารถทำได้ง่ายๆเลยล่ะ
“มันจะมากไปแล้วนะ!”กีกวังพูดอย่างเหลืออด เค้าก็แค่ปารองเท้าไปโดนหัวดงอุนเอง ไม่ได้ไปเผาบ้านดงอุนซักหน่อยทำไมแค่คำขอโทษถึงไม่พอ
“ตกลงจะยอมเป็นหรือเปล่า?”ไม่พูดเปล่ายังส่งสายตาบังคับให้อีกฝ่ายยอมรับข้อตกลงนั้นอีกต่างหาก
“เออ! ก็ได้ แล้วฉันต้องเป็นทาสนายไปถึงเมื่อไร?”ในเมื่อมีทางเลือกแค่นี้ กีกวังจึงต้องเลือกทางเลือกที่ดีที่สุด การเป็นทาสมันก็ดีกว่าการต้องโดนอะไรๆโหดร้ายแบบนั้น อย่างน้อยชีวิตเค้าคงจะปลอดภัยดี
“เป็นไปจนกว่าฉันจะพอใจ”ดงอุนพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินไป ถึงหน้าหล่อๆนั้นจะนิ่งแต่น้ำเสียงนั้นกวนประสาทเป็นที่สุด
“เฮอะ! นี้ฉันต้องกลายเป็นทาสของไอ้หมาหน้านิ่งนั้นหรอ? อยากจะบ้าตาย!!”กีกวังถบทขึ้นอย่างหัวเสีย
.
.
.
.
.
.
“เอ๋ะ! ห้องพักนักกีฬา”เสียงใสของคนน่ารักเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย เมื่อคนที่เค้าแอบเดินตามมานั้นเข้าไปในห้องพักนักกีฬา คนที่เค้าแอบตามมาไม่ใช่ใครที่ไหนยูนดูจุนนั้นเอง
สายตามองไปสะดุดที่รูปบนบอร์ดหน้าห้องพักนักกีฬานั้น ไม่ใช่รูปใครที่ไหนเป็นรูปของดูจุนนั้นแหละ ในเวลานี้ไม่มีสิ่งไหนน่าสนใจไปกว่ายุนดูจุนอีกแล้วสำหรับโยซอบ
“ว้าวววววว!! ดูจุนนายเป็นกัปตันทีมฟุตบอลโรงเรียนด้วยหรอ? เพอร์เฟคมาก สุภาพบุรุษของฉันเพอร์เฟคมาก อ๊ากกกกกกกกกกก เท่มาก ฉันชอบๆๆ >///<” โยซอบกระโดดโลดเต้นเป็นบ้าเป็นหลังเมื่อเห็นบนรูปบนบอร์ดที่ติดว่าใครอยู่ตำแหน่งไหนในทีม นอกจากท่าทางบ้าๆโยซอบยังแอบแกะรูปของดูจุนสุภาพบุรุษของเค้ามาใส่กระเป๋าเก็บไว้ไปเฉยชมที่บ้านต่ออีกด้วย
“นายกำลังทำอะไรน่ะ?”เสียงของดูจุนเอ่ยถามโยซอบที่กำลังกระโดดโลดเต้นเป็นบ้าเป็นหลังอยู่
“เฮอะๆ คือ....เออ....เปล่านี้ มะ...ไม่ได้ทำอะไร”โยซอบหยุดท่าท่างบ้าๆนั้นก่อนจะตอบคำถามแล้วยิ้มเจื่อนๆให้คนถาม ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องพักนักกีฬานั้น
อ๊ายยยยยยยยยย น่าอายชะมัด ฉันทำอะไรลงไป แล้วดูจุนจะมองฉันเป็นคนแบบไหนเนี่ย >//<
“เราเคยเจอกันมาก่อนหรือป่าว? ฉันชื่อ ยูดูจุนนะ”ดูจุนถามโยซอบเพราะเค้าคุ้นกับคนตรงหน้ามาก
“คะ...เคย เราเคยเจอกันมาแล้ว นายเคยช่วยฉันจากพวกบ้ากามไว้ ฉันชื่อ ยังโยซอบ”โยซอบตอบด้วยท่าทีเขินอาย มองแล้วน่ารักชะมัด
ทำไมใจฉันมันเต้นแรงขนาดนี้นะ ฉันไม่กล้าคุยกับนายเลยดูจุน ฉันเขิน >///<
“อ่อ จำได้แล้ว ฮ่าๆ ว่าแต่นายเดินตามฉันมาทำไม?”
“เออ....นะ...นายรู้ตัวด้วยหรอ?”โยซอบถามอย่างสงสัย เค้าอุส่าแอบตามมาแบบไม่ให้รู้ตัวแล้วนะเนี่ย จะไม่ให้ดูจุนรู้ตัวได้ไงล่ะก็ตั้งแต่เดินออกมาจากโรงอาหารเค้าก็เห็นโยซอบเดินตามออกมา ขาดแกล้งเดินอ้อมไปอ้อมมาโยซอบก็ยังเดินตามเค้าอยู่
“รู้สิ.... ที่นายตามฉันมาเพราะนายชอบฉันใช่มั้ย?”ไม่ว่าเปล่าดูจุนยังเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆหน้าโยซอบอีกต่างหาก ใบหน้าน่ารักนั้นขึ้นสีทันที
“อะ....เออ...คือ”โยซอบเองก็ไม่รู้จะตอบไปแบบไหนดีเล่นถามกันตรงๆแบบนี้แถมยังเอาหน้าหล่อนั้นมาใกล้ๆอีกมันก็เขินเหมือนกันนะเว้ยยยย!!
“ฮ่าๆไม่ต้องบอกฉันก็รู้ ท่าทางนายมันฟ้องทุกอย่างนะ นายชอบฉันฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะฉันเองก็สนใจนายเหมือนกัน”ดูจุนพูดขึ้นก่อนจะส่งยิ้มที่มองแล้วแทบละลายให้คนตรงหน้า
คำพูดเมื่อครู่เล่นเอาหัวใจดวงน้อยๆของโยซอบเต้นไม่เป็นจังหวะ แถมแรงซะจนแทบไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากเสียงหัวใจที่เต้นอยู่ในอก
“อ่ะ นี้เบอร์ฉันนะ”ดูจุนถือโอกาสที่โยซอบยืนอึ้งกับคำพูดของเค้า ล่วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงโยซอบมาจัดการแลกเบอร์มือถือเรียบร้อย
“อ่ะ อ่อ..”ตอนนี้โยซอบเองไม่อยากจะเชื่อหรอกว่าที่เค้าได้ยินนั้นเป็นเรื่องจริง นี้เค้าฝันไปหรือป่าว
“ฉันว่านายควรจะไปเรียนได้แล้วนะมันออดเข้าเรียนแล้ว เดี๋ยวฉันจะโทรหา^^”พูดจบก็ส่งยิ้มบาดใจให้อีกครั้ง
“อะ...อืม”โยซอบดูเหมือนจะยังไม่ได้สติเท่าไรเอ่ยตอบก่อนจะเดินไปอย่างเม่อๆ เค้าไม่อยากจะเชื่อจริงๆว่านี้เรื่องจริง
ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย? เค้าสนใจฉัน เราแลกเบอร์กัน ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย >///<
“ใครว่ะ? น่ารักว่ะ” เสียงลีจุนเพื่อนสนิทอีกคนของดูจุนเอ่ยเมื่อเดินสวนกับโยซอบเมื่อกี้
“ฮึ...ยังโยซอบของเล่นใหม่กูเอง มาหาถึงที่แถมน่ารักซะด้วยใครเค้าจะปล่อยให้หลุดมือล่ะ ว่ามั้ย?”ดูจุนพูดกับลีจุนพลางยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ซะเหลือเกิน มันต่างจากที่ยิ้มให้โยซอบเมื่อโดยสิ้นเชิง
“ครับ!! คุณดูจุนเพล์บอยตัวพ่อ นายนี้จริงๆเลย ว่าแต่คนนี้จะเล่นนานขนาดไหนว่ะ?”ลีจุนเอ่ยถามดูจุนอย่างอยากรู้เพราะดูจุนน่ะเบื่อง่าย เล่นเปลี่ยนของเล่นเป็นว่าเล่น
“ไม่รู้ว่ะ เบื่อเมื่อไรก็เมื่อนั้นแหละ ” ดูจุนตอบอย่างไม่ยี่ระเลยซักนิด
“นายนี้มันเพล์บอยสุดๆเลยว่ะ ถ้าเกิดวันหนึ่งนายหลงรักของเล่นนายขึ้นมาแต่เค้าไม่รักนาย นายจะทำไงว่ะ”ลีจุนเอ่ยถามขึ้น ที่ถามไม่ใช่เพราะอะไรหรอกก็แค่อยากรู้เฉยๆ
“ถามอะไรแบบนั้นว่ะ จำไว้นะเว้ยมันไม่มีวันหรอก”ดูจุนตอบอย่างมั่นใจ คนอย่างเค้าจะไม่มีวันสนใจของเล่นที่เค้าคิดว่ามันเป็นแค่สิ่งระบายอารมณ์ของเค้าหรอก มันไม่มีค่าพอที่เค้าจะมอบหัวใจให้
“เออ...ฉันจะรอดู”
...............................................................................................................................................................
มาอัพแล้วค่ะ !! :)
ขอโทษที่หายไปนานนะค่ะ TT' พอดียุ่งๆน่ะค่ะ
*พิมพ์ตรงไหนขออภัยนะค่ะ เดี๋ยวจะมาแก้ทีหลัง.
มาอัพทั้งทีก็ไม่รู้ว่ามันสนุกหรือป่าว -3- คือไรเตอร์ตันๆกับฟิคเรื่องนี้อ่ะค่ะ
ไรเอตร์อัพก็ช่วยกันเม้นซักนิดนะค่ะ คือพอมาอ่านเม้นแล้วมันมีกำลังใจที่จะแต่งต่อไปอ่ะ
ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ และขอให้ติดตามกันไปจนจบเรื่องนะ m(_ _)m
...............................................................................................................................................................
มาอัพแล้วค่ะ !! :)
ขอโทษที่หายไปนานนะค่ะ TT' พอดียุ่งๆน่ะค่ะ
*พิมพ์ตรงไหนขออภัยนะค่ะ เดี๋ยวจะมาแก้ทีหลัง.
มาอัพทั้งทีก็ไม่รู้ว่ามันสนุกหรือป่าว -3- คือไรเตอร์ตันๆกับฟิคเรื่องนี้อ่ะค่ะ
ไรเอตร์อัพก็ช่วยกันเม้นซักนิดนะค่ะ คือพอมาอ่านเม้นแล้วมันมีกำลังใจที่จะแต่งต่อไปอ่ะ
ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ และขอให้ติดตามกันไปจนจบเรื่องนะ m(_ _)m
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น