คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Non-stop Love หยุดไม่ได้หากหัวใจอยากจะรัก :: Chap. 3
Non-stop Love หยุดไม่ได้หากหัวใจอยากจะรัก
Writer : Bonnie’z
Chapter : 3
.........................................................................
....................................................................................................................
..........................................................................
คุณคิดว่าความรักคืออะไร? สิ่งสวยงามหรอ?
ผมว่าไม่ใช่นะ ถ้าความรักคือสิ่งสวยงามจริงแล้วทำไมถึงต้องมีคนเจ็บปวดเพราะความรักล่ะ?
ความรักน่ะมาพร้อมกับคำว่าเจ็บปวด ผมเชื่อแบบนั้นนะ ผมเลยไม่มีหัวใจไว้รักใครไง
และผมก็เชื่อว่าผมไม่สามารถรักคนที่นั่งอยู่ข้างๆผมได้หรอก
ใครน่ะหรอ? ก็ซนดงอุนไงคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นผมเองแหละ!!
“เฮ้อ....”เสียงคนหน้าสวยถอนหายใจรอบที่สองร้อยได้แล้วมั้ง ตั้งแต่นั่งรถที่บ้านตระกูลซนมารับเพื่อไปโรงเรียนกับดงอุนคู่หมั้นของเค้า ที่มาด้วยกันไม่ต้องสืบก็น่าจะรู้ว่าเป็นฝีแม่ของเค้าและแม่ของดงอุน
“เป็นอะไร?”เสียงของดงอุนเอ่ยขึ้นนิ่งๆใบหน้านั้นก็ยังคงนิ่งเฉยแฉกเช่นเดิม
“ป่าว!”ฮยอนซึงตอบก่อนจะหันไปมองนอกรถ หนึ่งสิ่งที่ตัวเค้าและดงอุนมีเหมือนกันคือความเย็นชาดุจน้ำแข็งขั้วโลก
“งั้นหรอ?”หลังจากจบประโยคของดงอุน ความเงียบก็เข้าครอบงำอีกครั้ง คงเป็นเพราะฮยอนซึงและดงอุนเป็นคนเย็นชาไม่ค่อยพูดเหมือนกันล่ะมั้ง เลยไม่มีบทสนทนาใดออกมาจากปากทั้งสองคนอีก
เมื่อมาถึงโรงเรียนดงอุนก็พาฮยอนซึงไปที่ห้องเรียนระหว่างทางเดินไปห้องเรียนสายตาหลายๆคู่ต้องหยุดมองเค้าทั้งสองคน จะไม่ให้มองได้ไงก็ดงอุนน่ะฮอตมากๆในโรงเรียนชายแห่งนี้ เค้าเป็นผู้ชายเพอร์เฟคแล้วที่น่าแปลกเค้าไม่เคยเดินเด็กในสังกัดคนไหนเลย แล้วหน้าสวยข้างๆนั้นเป็นใคร คำถามแบบนี้เกิดขึ้นกับคนพบเห็นแทบทุกคน
“เฮ้ยๆ ไอ้คุณชายดงอุน คนนี้น่ะหรอคู่หมั้นนาย ว้าว!สวยเชียว”เสียงเพื่อนสนิทของดงอุนเอ่ยทักเมื่อเห็นฮยอนซึงเดินมากับดงอุน
“อืม...เค้าชื่อจางฮยอนซึง ”ดงอุนแนะนำฮยอนซึงในเพื่อนสนิทเค้ารู้จัก
“โอ้วววว แม่นายตาถึงนะเนี่ย ถ้าฉันมีคู่หมั้นสวยแบบนี้ ฉันจะไม่มองหาใครอีกกกก > <.....อ๋อ!ฉันยุนดูจุน ยินดีที่ได้พบเธอคนสวย”ดูจุนพูดก่อนจะจับมือฮยอนซึงมาจุมพิตเบาๆ ฮยอนซึงยืนอ้าปากค้างกับการกระทำของดูจุน
ยุนดูจุนน่ะเป็นเพล์บอยตัวพ่อจึงไม่แปลกที่เค้าจะกระทำแบบนั้นกับฮยอนซึง
“ไปนะ ตอนเที่ยงเจอกัน”ดงอุนดึงมือฮยอนซึงออกจากการกรอบกุมของดูจุน แล้วจูงมือฮยอนซึงให้เดินตามเค้าไป
.
.
.
.
.
.
ห้องเรียนมัธยมปลายปี3 ห้อง A
ร่างเล็กพาตัวเองมาหยุดที่หน้าก่อนจะมองเข้าไปในห้องที่มีนักเรียนนั่งอยู่ในห้องเพียงไม่กี่คน วันนี้เป็นวันแรกที่เค้ามาเรียนที่นี้ เลยไม่รู้ต้องทำยังไงบ้าง
“นิๆ นายเด็กใหม่หรอ?”เสียงของคนน่ารักคนนึ่งเอ่ยพลางใช้นิ้วจิ้มหลังของเด็กใหม่
“อะ...อืม ฉันเพิ่งย้ายมาจากญี่ปุ่นน่ะ ฉันลีกีกวังนะ”กีกวังหันหลังไปมองคนน่ารักที่ทักเค้าเมื่อกี้
“อ่า...ฉันยังโยซอบนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะกีกวัง ป๊ะไปนั่งที่กันนายนั่งข้างๆฉันล่ะกันนะ”ว่าจบโยซอบก็จูงกีกวังให้เดินตามเข้าไปในห้อง
“ตรงนี้ไม่มีใครนั่งหรอ?”กีกวังถามขณะที่กำลังย่อนก้นนั่งลงเก้าอี้
“มี แต่เค้าไม่เคยเข้าเรียนหรอก เพราะฉะนั้นนายนั่งได้ ”
“แล้วถ้าเค้าคนนั้นเข้าเรียนล่ะ?”
“ก็ให้ไปนั่งที่อื่นซิ ฉันไม่อยากนั่งข้างคนอัธพาลแบบนั้นหรอก!”
แล้วจากนั้นทั้งคู่ก็คุยกันอย่างสนุกสนานอาจเป็นเพราะโยซอบที่ชั่งพูดกับกีกวังที่เข้ากับคนง่ายเลยทำให้เค้าทั้งสองดุสนิทกันทั้งๆทีเพิ่งรู้จักกันเมื่อครู่เอง
“อ๊ะ.....กีกวังนายเห็นผู้ชายคนนั้นมั้ยที่นั่งริมหน้าต่างฝั่งนั้นอ่ะ”โยซอบพูดพลางยกนิ้วเล็กชี้นำไปให้กีกวังมอง
“อืม...ทำไมหรอ?”กีกวังมองคนที่โยซอบชี้แต่ก็เห็นแค่แผ่นหลังเท่านั้น แต่อะไรบางอย่างทำให้เค้ารู้สึกคุ้นกับคนๆนี้ เหมือนเคยเห็นที่ไหนเลย
ฉันเคยเห็นที่ไหนหรือป่าวนะ คุ้นๆแฮะ - -*
“คนๆนั้นคือซนดงอุนดังมากในโรงเรียน เค้าเพอร์เฟค หล่อ รวย แถมเจ้าชู้ด้วยนะ แต่เสียอย่างเดียวเย็นชามาก ถึงอย่างนั้นก็เถอะใครๆเค้าก็หลงรัก ยอมรับว่าเมื่อก่อนฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นแต่ตอนนี้ไม่แล้ว ฉันมีสุภาพบุรุษที่ฉันหลงรักแล้ว> <”โยซอบพูดด้วยท่าทางเพ้อฝันถึงสุภาพบุรุษของเค้า กีกวังจึงขำออกมาเล็กๆกับความน่ารักของโยซอบ
“แล้วคนๆนั้นล่ะที่นั่งข้างดงอุนอะไรนั้นอ่ะ”
“อ่อ...เด็กใหม่มั้ง เห็นเค้าลือกันว่าเป็นคู่หมั้นกับดงอุนอ่ะ ฉันยังไม่เห็นหน้าเลยแต่เค้าบอกกันว่าสวยมาก”โยซอบตอบคำถามกีกวังก่อนจะหันไปสนใจคุณครูประจำชั้นวัยกลางคนที่เดินเข้ามาในห้อง
“อรุณสวัสดิ์นักเรียนที่รัก วันนี้เรามีเพื่อนใหม่มาสองคน เชิญออกมาแนะนำตัวหน้าห้องเลยจ๊ะ”
ร่างสองร่างเดินออกไปยืนหน้าห้องเพื่อแนะนำตัวเองให้เพื่อนๆได้รู้จัก
“สวัสดีฉัน จางฮยอนซึง”ว่าด้วยท่าทางเรียบเฉย หากแต่ยกยิ้มเล็กน้อยเล่นเอาหัวใจคนมองกระตุกวาบกันเลยทีเดียว คนสวยยิ้ม!!
“สวัสดี ฉันลีกีกวังนะ ฉันย้ายมาจากญี่ปุ่น ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะทุกคน”กีกวังเอ่ยพร้อมกับยิ้มตาหยี่น่ารัก สายตากวาดมองเพื่อนๆรอบห้อง
แต่แล้วก็ต้องหุบยิ้มโดยอัตโนมัติเพราะใบหน้าเรียบเฉยของใครบางคนที่เค้าไม่คิดว่าจะเจอที่นี้ ใครน่ะหรอ? ก็คนที่เค้าไปปารองเท้าใส่หัววันนั้นไง ตอนนี้กีกวังถูกเจ้าของใบหน้าเรียบเฉยนั้นมองด้วยสายตาที่ไม่ต้องอ่านก็รู้ว่านับจากนี้ต่อไปชีวิตเค้าต้องอยู่ไม่สงบสุขเป็นแน่
.
.
.
.
.
.
พักกลางวัน
“นายจะกินอะไร?”ดงอุนเอ่ยถามคู่หมั้นคนสวยที่นั่งหน้าตายอยู่ในโรงอาหาร ที่ตอนนี้มีคนพลุกพล่านวุ่นวายกับการรับประทานอาหารกลางวัน
“ฉันไม่หิว ขอตัวนะ”ฮยอนซึงว่าจบก็ลุกแล้วเดินออกไปจากโรงอาหาร อยากที่เคยบอกฮยอนซึงไม่ชอบสถานที่ที่มีคนวุ่นวายเลยซักนิด เค้าจะรู้สึกไม่ดีเวลาอยู่ในที่แบบนั้น
ร่างบางของฮยอนซึงไปเดินไปหลังอาคารเรียน ที่นั้นมีสวนหย่อมขนาดเล็กดูร่มรื่นเงียบสงบเป็นที่สุด เพราะที่ตรงนั้นดูเหมือนไม่มีใครอยู่เลยซักคน ใบหน้าสวยนั้นยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงบนพื้นหญ้า
สายลมอ่อนๆพัดผ่านมาอย่างแผ่วเบา ฮยอนซึงหลับตารับลมนั้นอย่างผ่อนคาย ใบหน้าที่เคยฉาบเรียบเฉยไว้ตอนนี้มีรอยยิ้มพุดขึ้นมาจางๆ หากใครได้มองก็ต้องบอกว่าเป็นภาพที่สวยยิ่งนักและเป็นภาพที่หาดูได้ยาก เพราะฮยอนซึงนะเย็นชา แล้วแถมชอบทำหน้านิ่งแอบหยิ่งผยองอย่างถือตัวนิดๆ ไม่ค่อยได้ยิ้มแบบนี้ง่ายๆหรอก
แกร๊บ!!
เสียงคนเดินเหยีบใบไม้แห้งดังขึ้นทำให้ฮยอนซึงลืมตาขึ้นแล้วหันไปมองอย่างตกใจ แต่แล้วก็ตกใจยิ่งขึ้นเมื่อพบกับเจ้าของเสียงนั้น
“นะ...นาย”ฮยอนซึงเอ่ยอย่างตกใจที่เจอร่างโปร่งตรงหน้า
ยง จุนฮยอง !! หมอนี้เรียนที่นี้งั้นหรอ?
ฮยอนซึงอ่านป้ายชื่อที่หน้าอกจุนฮยองก่อนจะปลายตามองจุนฮยองที่แต่งตัวผิดระเบียบทุกอย่างดูยังไงก็อัธพาลชัดๆ นิ!จียงเพื่อนมีแฟนเป็นเพื่อนไอ้บ้านี้ก็แสดงว่า จียงมีแฟนเป็นอัธพาลนะซิ
“ใช่ฉันเอง วันนั้นนายทำฉันแสบมากจางฮยอนซึง”จุนฮยองเองก็รู้จักชื่อคนที่ทำเค้าเจ็บตัวในวันนั้นเพราะป้ายชื่อที่ติดไว้ที่หน้าอกเช่นกัน เค้าเห็นฮยอนซึงตั้งแต่ในโรงอาหารแล้วเค้าเลยแอบตามมาเพื่อจะมาคิดบัญชีเรื่องที่ฮยอนซึงทำให้เค้าเจ็บตัว
ได้เวลาคิดบัญชีแล้วคนสวย !!!
“สมน้ำหน้า”
“ฮึ! ได้เวลาคิดบัญชีกับนายแล้วฮยอนซึง”จุนฮยองว่าพลางย่างสามขุมเข้าไปใกล้ฮยอนซึง ฮยอนซึงเองก็ก้าวถอยหลังหนี ไม่ใช่กลัวหรืออะไรหรอกแค่ไม่อยากให้คนที่ดูยังไงก็พวกเป็นอัธพาลแบบนั้นเข้าใกล้ตัว
พรึ่บ!!
จะเป็นโชคดีหรือโชคร้ายของฮยอนซึงดีล่ะ ที่เค้าถอยหลังไปเหยียบก้อนหิน ทำให้เสียหลักล้มลงกับพื้น เป็นโอกาสได้เปรียบของจุนฮยอง เค้าจึงผลักตัวฮยอนซึงให้นอนราบกับพื้นก่อนจะขึ้นคร่อม มือใหญ่ทั้งสองจับแขนของฮยอนซึงที่พยายามขัดขืนไว้
“นายจะทำอะไรฉัน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!! ไอ้บ้า ไอ้เลว ไอ้ชั่ว ปล่อยฉันนะโว้ยยย!!! ”ฮยอนซึงร้องพลางดิ้นคลุกคลักเพื่อขัดขืนจุนฮยองที่นั่งคร่อมบนตัวเค้าอยู่
“ก็คิดบัญชีกับนายไง!”ว่าจบจุนฮยองก็ประกบจูบฮยอนซึงทันที
“อ๊ะ!”ฮยอนซึงครางออกมาด้วยความตกใจนั้นเป็นโอกาสที่จุนฮยองจะใช้ลิ้นชื้นลุกล้ำเข้าไปเพิ่มความเร้าร้อน จูบนี้มีความเร้าร้อนและร้อนแรงแต่แฝงด้วยความอ่อนโยน จุนฮยองกดจูบฮยอนซึงเหมือนจะกลืนกินโดยไม่สนใจว่าคนถูกจูบอย่างฮยอนซึงจะมีอากาสหายใจหรือป่าว เมื่อส่งผ่านความเร้าร้อนจนพอใจจุนฮยองก็ถอนจูบออกก่อนจะกดจมูกโด่งลงที่แก้มขาวของฮยอนซึง
“ไอ้เลว! ไอ้บ้า! ไอ้คนฉวยโอกาส! ไอ้ชั่ว!”ทันทีที่จุนฮยองถอนริมฝีปากออก ฮยอนซึงก็ด่าจุนฮยองทันที แต่จุนฮยองกลับยกยิ้มอย่างยียวน
บังอาจไปแล้วนะยงจุนฮยอง ไอ้อัธพาลปากห้อย นายเอาจูบแรกของฉันไป TT’
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงทำให้เค้าอยากจะแกล้งคนสวยอย่างฮยอนซึงให้โมโหนัก อาจเป็นเพราะหมั่นไส้ในท่าทางหยิ่งผยองและถือตัวนั้นก็ได้
จางฮยอนซึง นายมันน่าแกล้งชะมัด เวลาเห็นหน้าสวยอันหยิ่งยโสของนายนั้นบูดบึ้งมันทำให้ฉันรู้สึกดีเป็นบ้า!
...................................................................................................................................................................................................................
มาอัพแล้ว
เฮ้อ...รู้สึกเหมือนฟิคจะตันๆนะค่ะ ไรเตอร์คิดไม่ออกแล้ววววว.....TT'
ไม่พูดอะไรมากมายค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะและขอให้ติดตามไปตลอดนะค่ะ
รักคนอ่านทุกคน
ปล.ถ้าฟิคไม่สนุกก็ขอโทษนะค่ะ
***เม้นกันซักนิดนะค่ะ****
ความคิดเห็น