คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Non-stop Love หยุดไม่ได้หากหัวใจอยากจะรัก :: Chap.1
Non-stop Love หยุดไม่ได้หากหัวใจอยากจะรัก
Writer : Bonnie’z
Chapter : 1
.........................................................................
....................................................................................................................
..........................................................................
สนามบิน
“คุณหนูกีกวังค่ะ”เสียงหญิงสาวมีอายุเอ่ยเรียกผู้ชายหน้าหวานที่กำลังนั่งรอคนที่บ้านมารับ ซึ่งเค้ากลับมาจากญี่ปุ่น
“ป้าแชยอง”กีกวังเอ่ยก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดแชยองคุณแม่บ้านประจำตระกลูลีที่อยู่มานาน
“คุณหนูของป้า ป้าคิดถึงคุณหนูมากเลยนะค่ะ ไม่เจอกันตั้ง3ปี คุณหนูโตขึ้นมากนะค่ะ”คุณแม่บ้านแชยองเอ่ยพลางน้ำตาซึมด้วยความดีใจที่เค้าได้พบกับคุณหนูคนที่เค้ารักเหมือนลูกเหมือนหลานอีกครั้ง
“ผมก็คิดถึงป้ามากเหมือนกันฮะ ป้าสบายดีนะฮะ?”กีกวังผละออกจากอ้อมกอดก่อนจะเอ่ยถามสารทุกข์สุขดิบ
“ก็เลื่อยๆตามประสาคนแก่น่ะค่ะ เรากลับบ้านกันดีกว่า คุณหนูจะได้พักผ่อน”ว่าแล้วคุณแม่บ้านแชยองก็ยกกระเป๋าเดินนำออกไป
.
.
.
.
.
.
.
ภายในรถระหว่างทางที่กีกวังกลับบ้าน ใบหน้าหวานนั้นยังคงฉีกยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ตลอด มีความสุขที่ได้กลับมาบ้านเกิด มีความสุขที่ได้เห็นป้าแชยอง และมีความสุขที่จะได้พบกับชายที่เค้าตั้งตารอว่าจะกลับมาหา ทั้งที่ไม่รู้เลยว่าตลอดระยะเวลา3ปีที่ผ่านมา ชายผู้นั้นได้รักษาสัญญาที่ให้กับเค้าหรือป่าว
จุนฮยอง....ฉันกลับมาแล้ว.....ฉันกลับมาหานายแล้ว......
กีกวีงนึกไปพลางยิ้มไป เค้ากับจุนฮยองรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆเนื่องจากพ่อของพวกเค้าเป็นเพื่อนกัน เค้าทั้งสองเล่นด้วยกัน จนวันนึ่งความรู้สึกของเค้าทั้งสองที่มีให้กันมันเริ่มเปลี่ยนไป เปลี่ยนจากเพื่อนที่เล่นด้วยกันกลายเป็นความรักที่มากกว่าเพื่อนโดยไม่รู้ตัว รู้ตัวอีกทีต่างคนต่างก็รักกันจนไม่อาจตัดใจได้แล้ว
ยงจุนฮยองนายยังจะรักษาสัญญาอยู่หรือป่าวนะ
เมื่อมาถึงบ้านกีกวังก็รีบเดินไปที่ริมรั่วของบ้าน พลางชะเง้อมองหาใครบางคนที่เค้าอยากเจอมากที่สุดในตอนนี้ แต่มองหาอยู่นานก็ไม่พบแม้แต่เงาของใครซักคน
“มองหาอะไรอยู่ค่ะคุณหนู”เสียงคุณแม่บ้านแชยองเอ่ยขณะเอาของว่างมาวางไว้ให้คุณหนูผู้เป็นที่รัก
“เออ..คือจุนยองเค้าไม่อยู่หรอฮะ?แล้วทำไมบ้านนั้นเงียบจังเหมือนไม่มีใครอยู่”กีกวังละสายตาจากบ้านหลังนั้นแล้วหันมามองหน้าแชยองเพื่อรอฟังคำตอบ
“อ่อ...ก็ตั้งแต่คุณนายยงเสีย บ้านนั้นก็ย้ายไปอยู่ที่อื่นค่ะ แล้วก่อนไปคุณจุนฮยองยังฝากของชิ้นนี้ไว้ให้คุณหนูด้วยนะค่ะ”แชยองตอบคำถามก่อนจะหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงขนาดพอดีให้กับกีกวังแล้วเดินออกไป
กีกวังรับกล่องนั้นมาแล้วเปิดออก ข้างในกล่องนั้นมีสร้อยทองคำขาวเส้นเล็ก มีจี้เป็นตัวอักษรตัวJK ดูแล้วน่าจะสั่งทำเป็นพิเศษ ราคาไม่ต้องพูดคงจะแพงน่าดูเหมือนกัน สายตาของกีกวังไปสะดุดที่กระดาษแผ่นนึ่งที่พับสอดไส้ใต้กล่อง
.....ถึงลีกีกวัง นายรู้มั้ยว่าฉันคิดถึงนายมากแค่ไหน นายทิ้งฉันไปอยู่ตั้งญี่ปุ่นไม่พอแม่ฉันยังมาด่วนจากฉันไปอย่างไม่มีวันกลับอีก ฉันรู้สึกอ่อนแอ่เหลือเกิน ถ้ามีนายอยู่ข้างๆตอนนี้คงจะดี....เฮ้อ...ฉันต้องย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้ว ถ้านายกลับมาคงจะไม่ได้เจอฉัน ฉันเลยฝากสร้อยเส้นนี้ไว้ให้นาย ถ้านายกลับมาคงจะได้เห็นมันนะ นายชอบหรือป่าว ฉันสั่งทำเป็นพิเศษเลยนะ ฉันอยากให้นายใส่สร้อยเส้นนี้ไว้ตลอดเวลา ฉันเชื่อว่าสร้อยเส้นนี้มันจะนำพาให้เรามาเจอกันอีกครั้ง ฉันรักนายกีกวัง ฉันรอนายเสมอ.....ยงจุนฮยอง.....
เมื่ออ่านจดหมายในมือจบน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาของกีกวังทันที เค้ารู้สึกสงสารจุนฮยองที่ต้องเสียแม่ไปอีกทั้งยังต้องมาจากกับจุนฮยองอีก ทั้งทีเค้าอุส่ากลับมาแล้วแท้ๆ
ฉันจะใส่มันไว้ตลอดเวลา มันจะนำพาให้เรามาเจอกันอีกครั้งจุนฮยอง....
.
.
.
.
.
.
.
“ห๊ะ!! หมั้นหรอ?”เสียงใสของคุณหนูตระกูลจางดังขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก
“ใช่หมั้นจ๊ะ ลูกต้องหมั้นกับซนดงอุน ลูกชายเพื่อนสนิทของแม่”คุณหญิงตระกลูจางพูดด้วยท่าทีมีความสุข
“ไม่ฮะ ผมไม่หมั้นกับดงอุนเด็ดขาด ผมไม่ได้รักเค้านิ!”ใบหน้าสวยของคุณหนูจางบึ้งตึงกับสิ่งที่แม่เค้าพูด
“แม่ก็ไม่เคยเห็นลูกรักใครเลยนิ นะ นะ หมั้นกันไปเดี๋ยวก็รักกันเองแหละนะฮยอนซึง ทำให้แม่หน่อยนะ”คุณหญิงตระกูลจางเอ่ยด้วยท่าทางน่ารัก แม้เธอจะอายุมากแล้วแต่ความน่ารักนั้นยังคงมีอยู่เต็มเปี่ยบ
“คือผม...”
“เย้! ฮยอนซึงลูกยอมหมั้นแล้ว ฮ่าๆ พรุ่งนี้เป็นต้นไปลูกต้องย้ายโรงเรียนไปอยู่โรงเรียนเดียวกับดงอุน อยู่ห้องเดียวกัน นั่งข้างกัน แล้วก็หมั้นกัน แม่มีความสุขจัง^^”ผู้เป็นแม่ไม่รีรอให้ลูกชายของเธอปฏิเสธอะไร เธอก็รีบทึกทักเอาเองซะดื้อๆ เล่นเอาลูกชายคนสวยอ้าปากค้างกับการกระทำของแม่เค้าเลยทีเดียว
ทำไมคุณหญิงตระกูลจางอยากให้ลูกชายคนสวยของเธอหมั้นน่ะหรอ ก็เพราะว่าเธออยากเป็นดองกับเพื่อนสนิทของเธอ เลยให้ลูกมาหมั้นกัน
“เฮ้อ....”ฮยองซึงถอนหายใจออกมาอย่างเอือมระอากับการกระทำของแม่เค้า
.
.
.
.
.
.
“ให้ตายเถอะ!! ทำไมยังโยซอบคนนี้ถึงได้รู้สึกเหงาอย่างนี้นะ!”เสียงของคนน่ารักถบทขึ้นขณะที่เค้าเดินเที่ยวเล่นในย่านศูนย์การค้า
ดูคนอื่นเค้ามาเที่ยวกับฟงกับแฟน แต่ฉันต้องมาเที่ยวคนเดียวน่าเบื่อชะมัดเลย!!
“น้อง! มาเที่ยวคนเดียวแบบนี้ ไม่เหงาหรอครับ? สนใจไปเที่ยวพี่มั้ย?”เสียงเข้มของชายคนนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับคว้ามือเล็กของโยซอบมาจับอย่างถือสิทธิ์
“เออ….ผมคือ”โยซอบเองก็ตกใจอยู่ไม่น้อยที่อยู่ดีๆก็มีผู้ชายที่ไหนไม่รู้มาชวนไปเที่ยวแถมยังมาจับไม้จับมืออีก จะไม่ให้โยซอบน้องตกใจได้อย่างไรล่ะ
“ไปกับเที่ยวกับพี่ แล้วพี่จะเลี้ยงขนม”ชายผู้นั้นยังเกลี้ยกล่อมโยซอบด้วยว่าอ่อนโยนหากแต่สายตาที่มองนั้นเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก จากจับมือก็เริ่มเป็นโอบไหล่ทำให้โยซอบรู้สึกกลัวอยู่นิดๆ เค้าจึงดันชายผู้นั้นออกแค่ก็ไม่เป็นผลดูเหมือนว่าชายคนนั้นกลับโอบไหล่เค้าแน่นยิ่งขึ้น
“เฮ้!! ปล่อยผมนะ ผมไม่ไป ปล่อย!!!”โยซอบพูดด้วยเสียงสั่นพลางออกแรงดันชายคนนั้นออกจากตัวเค้า
“อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยน้อง ไปกับพี่แล้วจะมีแต่ความสุข”ชายคนนั้นยังพูดจาเกลี้ยกล่อมโยซอบไม่เลิก ก็ใครเค้าจะปล่อยให้คนน่ารักๆ(มาก)อย่างโยซอบต้องหลุดมือไปล่ะ
“ไม่!!! ปล่อยผมเดี๋ยวนี้!!! ใครก็ได้ช่วยผมที!!”โยซอบร้องขอความช่วยเหลือคนที่อยู่บริเวณนั้นแต่ก็ไม่มีใครสนใจ เมื่อเป็นเช่นนั้นทำให้โยซอบกลัวจนต้องร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“เฮ้ย! มึงปล่อยหมอนั้นซะ!”แล้วอยู่ๆเสียงของใครอีกคนดังขึ้น เค้าพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่ฟังแล้วดูน่าเกรงขามเป็นที่สุด เมื่อพูดจบเค้าก็เดินไปดึงโยซอบออกมาไว้ข้างกาย
“มึงเสือกเหี้-ยไรว่ะ”ชายผู้ที่ฉุดกระชากโยซอบพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ก่อนจะเอื้อมมือมาคว้าแขนโยซอบแต่ก็ต้องหยุดเพราะชายผู้มาใหม่จับแขนเอาไว้ก่อนจะพูดว่า
“หมอนี้มากับกู! ห้ามยุ่ง!!”เค้าพูดด้วยน้ำเสียงเช่นเดิม พลางใช้มือโอบไหล่โยซอบเสมือนว่าเค้าเป็นเจ้าของโยซอบ
“กูไม่ยุ่งก็ได้ว่ะ เสียดายว่ะน่ารักๆแบบนี้ไม่น่ามีเจ้าของแล้วเลย เซ็ง!!”ผู้ชายที่ฉุดกระชากโยซอบพูดอย่างหัวเสียก่อนจะเดินจากไป
เมื่อเห็นว่าชายที่ฉุดกระชากโยซอบเดินไปชายผู้ที่มาช่วยก็ทำท่าจะเดินจากไป หากแต่ต้องหยุดเพราะโยซอบเอ่ยเรียก
“ดะ....เดี๋ยวก่อนซิ”
“มีอะไร?”เค้าหันกลับมาตอบโยซอบด้วยน้ำเสียงต่างจากเมื่อคู่ที่เค้ามาช่วยโยซอบ น้ำเสียงตอนนี้ดูนุ่มลึกอย่างมีเสน่ห์บวกกับใบหล่อเหล่านั้นยิ่งทำให้ผู้ชายคนนี้ดูน่าหลงไหล
“เออ....ขอบคุณนะคุณ....?..”
“ยุนดูจุน”
“ขอบคุณมากนะดูจุน”โยซอบเอ่ยขอบคุณพร้อมกับยิ้มให้อย่างน่ารัก
“อืม ไปล่ะ”ว่าดูจุนก็เดินไปโดยไม่หันกลับมามองอีก แต่ในทางกลับกันโยซอบมองแผ่นดูจุนจนลับตา
อั๊ยย๊ะ!!สุภาพบุรุษมาก! หล่อมาก แถมน่าหลงใหลมีเสน่ห์อีกด้วย!! ฉันชอบบบบบบบบบบ!! >///<
..............................................................................................................................................................................................................
เอ็นจอยรีดดิ้งค์นะค่ะ
ผิดตรงไหนขออภัยนะค่ะ เดี๋ยวมาแก้
***เม้นให้กำลังใจกันหน่อยนะค่ะ***
ความคิดเห็น