ผีเสื้อไร้ปีก

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1

                    ...ชายหนุ่มรูปร่างดีผิวพรรณบ่งบอกถึงความมีชาติตะกูลในชุดสูทหล่อเหลา ทุกคนล้วนแต่ลงความเห็นว่าเขาเป็นผู้ชายโสดที่น่าหลงใหลที่สุดแห่งปี หากในเวลานี้เขาไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นอีกต่อไป น้ำตาของเขาพรั่งพรูด้วยความโกรธ โกรธ..ไอ้ผู้ชายสารเลวคนนั้น ที่มันทำร้ายหญิงสาวบอบบาง น้องสาวเพียงคนเดียวของเขา!...

                    หลังจากที่กลับจากงานเลี้ยงต้อนรับท่านทูตจากสวิตเซอร์แลนด์และตรงดิ่งมายังบ้านหลังใหญ่ที่คนภายนอกเรียกได้อย่างไม่กระดากปากว่า'คฤหาสน์'แล้ว แม้เข็มนาฟิกาจะชี้บอกเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้วก็ตาม หากกรธนัทรู้สึกสังหรณ์ใจบางอย่าง จึงได้เดินขึ้นไปหาน้องสาวที่ห้องอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนหลังจากที่มารดาเสียชีวิต ในใจคิดเข้าข้างตัวเองว่าภาพที่จะพบหลังจากเปิดประตูเข้าไปแล้ว เขาจะเห็นน้องสาวคนสวยของเขานอนอย่างเป็นสุขอยู่ หากความจริงไม่เป็นอย่างที่คิดไว้ ภาพที่เขาเห็นหลังจากที่เปิดประตูเข้าไปนั้น จึงเป็นภาพที่น่าหดหู่นัก!
       

                    "กวาง!" เป็นคำเดียวที่หลุดออกจากปากกรธนัทในเวลานั้น น้องสาวแสนสวยของเขาอยู่ในชุดนอนที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือด และอาวุธแหลมคมยังอยู่ในมือของธัญญรัศมิ์น้องสาวของเขา มีเหตุผลอะไรงั้นหรือที่ธัญญรัศมิ์คิดทำร้ายตัวเอง แต่นั่นยังไม่ใช่เรื่องสำคัญในตอนนี้ ชีวิตน้องสาวเขาสำคัญกว่า ไม่เกิน5นาทีหลังจากนั้น ธัญญรัศมิ์จึงถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลที่ดีที่สุดทันที!


                        
                    ...และในตอนนี้ กรธนัทนึกย้อนไปยังบทสนทนาครั้งสุดท้ายกับน้องสาววันก่อน       
                         

                    "พี่กร กวางจะแต่งงานกับอรรค" ธัญญรัศม์พูดขึ้นขณะที่นั่งดื่มกาแฟในตอนเช้ากับกรธนัท
                    "หืม แน่ใจแล้วหรอกวาง พี่ไม่คิดว่าเธอจะชอบอรรคไปมากกว่าความเป็นพี่ชาย" กรธนัทถามย้ำอีกครั้ง เขาไม่นึกว่าน้องสาวของเขา จะคิดแต่งงานกับอรรคถึงแม้จะเป็นคู่หมั้นกันมาก็ตาม แน่นอนเขาและธัญญรัศมิ์รู้จัก อรรค อัคราช มาตั้งแต่เด็ก ด้วยความที่บิดามารดาสนิทกันมาแต่ก่อน ทำให้น้องสาวของเขาและอรรคถูกผู้ใหญ่หมายมั่นปั้นมือว่าจะต้องเป็นคู่หมั้นกัน

                    อรรค อัคราช ได้ชื่อว่าเป็นคาสโนว่าตัวยง แม้ตอนเด็กอรรคจะเคารพนับถือเขาเป็นพี่ชายอีกคน แต่เขารู้ว่าเขาไม่สามารถจะบังคับให้ว่าที่น้องเขยเขาหยุดเจ้าชู้ได้ เขารู้ว่าธัญญรัศมิ์เองก็รู้กิตติศัพท์ของอรรคดี และธัญญรัศมิ์ไม่ใช่ผู้หญิงที่ชอบผู้ชายเจ้าชู้ กรธนัทจึงมีความสงสัยเป็นอย่างมากที่อยู่ๆน้องสาวของเขาจะแต่งงานกับอรรค

                   "เมื่อวานอรรคเขาชวนกวางไปเที่ยว พี่กรก็ทราบ เราไปดินเนอร์ด้วยกัน อรรคเขาสัญญากับกวางว่าจะเลิกเจ้าชู้ เขาสัญญาว่าจะรักกวางคนเดียว เขาสัญญาแล้วนะพี่กร"
                  ธัญญรัศมิ์พูดด้วยท่าทีมั่นใจในตัวคนรัก กรธนัทไม่อาจโต้แย้งอะไรน้องสาวได้ เนื่องด้วยตัวเขาเห็นความใสซื่อในความรักของน้องสาวและเขาคงไม่ใจร้ายพอที่จะห้ามน้องสาวของเขาถึงแม้ว่าเขาจะยังคงไม่เชื่อมั่นในตัวอรรคเช่นเคย

                  ...และแล้วสิ่งที่เขากลัวมันก็เกิดขึ้นในวันต่อมา

                  "พี่กร อรรคเขาไม่ได้รักกวางแล้ว อรรคเขาไปมีคนใหม่ เขาทิ้งกวางแล้วพี่กร ฮือ.." ธัญญรัศมิ์โผเข้ากอดกรธนัทอย่างหาที่พึ่งและร้องไห้อย่างที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ กรธนัทได้แต่กอดน้องสาวเอาไว้และหาถ้อยคำที่จะคิดได้ในขณะนั้นมาเป็นเครื่องปลอบประโลมให้น้องสาวสงบสติอารมณ์ ก่อนจะพาน้องสาวคนสวยไปนอนพักเพื่อให้คลายเครียด


                  ...จนเกิดเรื่องขึ้นในวันนี้ กรธนัทสรุปได้ทันทีว่าเป็นเพราะ อรรค อัคราช แน่นอนจึงเกิดเรื่องแบบนี้กับน้องสาวเขาขึ้น เขาไม่มีทางที่จะให้อภัยไอ้คนเลวคนนั้น เขาจะต้องแก้แค้นมันอย่างสาสม ให้มากกว่าที่มันได้ทำร้ายธัญญรัศมิ์เป็นสิบเท่า!!

---------------

                  
                   "คุณชายครับ คุณหนูปลอดภัยแล้วครับ" เสียงใจดีของคุณหมอประจำตระกูล ทำให้ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกหายใจทั่งท้อง หลังจากที่เขาทนทรมานมาเป็นเวลาเกือบ5ชั่วโมง
                   "ลุงหมอครับ ผมเข้าไปหาน้องได้ไหม" เขาเรีียกผู้สูงอายุตรงหน้าอย่างคุ้นเคย
                   "ตอนนี้พยาบาลกำลังเปลี่ยนชุดให้คุณหนู อีกสักพักคุณชายก็เข้าไปได้แล้วครับ"
                   "เอ่อ ลุงหมอครับ เรียกชื่อผมดีกว่าครับ ผมกับกวางก็ไม่ได้มียศอะไร" กรธนัทพูด ทุกคนที่คุ้นเคยกับครอบครัวเขา มักจะเรียกเขาสองพี่น้องว่าคุณชาย/คุณหญิงเสมอ เนื่องด้วยมารดาของเขา มียศเป็นหม่อมราชวงศ์ หากเมื่อแต่งงานแล้ว ยศทั้งหลายก็ได้หมดไป แต่คนที่นับถือมารดาของเขาก็ยังติดที่จะเรียกสองหน่อตามยศมารดา
                   "อ้าว พยาบาลออกมาพอดี กรเข้าไปเยี่ยมน้องเถอะลูก ลุงขอตัวก่อน" ผู้อาวุโสกว่ายิ้มอย่างใจดี ก่อนจะเดินจากไป


                   "กวาง กวางเป็นยังไงบ้าง" กรธนัทเดินเข้าไปนั่งข้างเตียผู้ป่วย น้องสาวของเขานอนนิ่ง แต่ยังมีน้ำตาไหลเป็นทางไม่หยุด
                   "อรรค อรรคเขาทำอย่างงี้กับกวางได้ไงอ่ะพี่กร ทำไม..." ธัญญรัศมิ์พูดอย่างยากเย็น เหตุการณ์ในวันนั้นหล่อนยังจำได้ดีแม้จะอยากลืมแค่ไหนมันก็กลับยังเด่นชัดอยู่ในมโนภาพของหล่อน
                   "กวาง ไม่เป็นไรนะ กวางยังมีพี่ พี่รักกวางนะ เราเหลือกันแค่สองคนพี่น้อง ถ้ากวางไม่อยู่แล้วพี่จะทำอย่างไร" กรธนัทพูดพลางลูบศีรษะน้องสาวอย่างอ่อนโยน
                   "พี่กร กวางไม่อยากอยู่กรุงเทพ กวางไม่อยากเจออรรค กวางอยากไปที่ไหนก็ได้ที่จะกวางและอรรคจะไม่ได้เจอกันอีก" ธัญญรัศมิ์เริ่มน้ำตารื้นอีกครั้งก่อนที่กรธนัทจะค่อยๆปาดมันออกไปอย่าเบามือ 
                   "ได้ เดี๋ยวพี่จัดการให้" 'รวมทั้งเรื่องไอ้หมอนั่นด้วย' กรธนัทคิดต่อในใจ
                   "กวางเหนื่อยเหลือเกินพี่กร เฮ้อ!" ธัญญรัศมิ์พูดก่อนที่จะปิดเปลือกตาลง ขนตางอนยาวสั่นระริกเล็กน้อยก่อนจะนิ่งไป



                   หลังจากที่กรธนัทแน่ใจแล้วว่าน้องสาวเข้าสู่ห่วงนิทรารมณ์ เขาจึงคิดจะออกไปหาซื้อเสบียงมาไว้ในห้องเพื่อที่เขาจะได้อยู่ดูแลน้องสาวอย่างเต็มที่ แต่เมื่อก้าวออกไปนอกห้องได้เพียงก้าวเดียว ความเดือดดาลในอารมณ์ก็ถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง
                   "มาทำไม อรรค" กรธนัทพูดอย่างข่มอารมณ์เต็มที่
                   "ผมมาเยี่ยมกวาง" ว่าที่น้องเขยของเขาพูดด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย
                   "มาเยี่ยมงั้นเหรอ ทำไมไม่พาคู่นอนของนายมาด้วยล่ะ อยากเห็นกวางตายทั้งเป็นมากไม่ใช่รึไง"
                   "พี่รู้แล้วงั้นรึ หึ ก็ดีแค่ไหนแล้วที่คู่นอนของผมไม่ใช่น้องสาวพี่น่ะ!"อรรคพูดด้วยท่าทางยียวน
                   "ไอ้เลว!!" กรธนัทโผเข้าชกใบหน้าหล่อเหลาของอรรคด้วยอารมณ์เดือด อรรคปัดป้องก่อนที่จะยอมแพ้เมื่อสัมผัสได้ถึงเลือดที่ซิบออกมาจากมุมปากของตัวเอง
                  
                  'อย่าให้เราต้องเจอกันอีกเลย อรรค!!' ไตรศิริวงศ์ผู้พี่คิดแค้นในใจ...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------