Summer&Rain (ฤดูที่แตกต่าง)

ลำดับตอนที่ #1 : เพื่อนกับความฝัน

"เอ้ยๆฟ้าเดี๋ยวก่อน"
"อะไรมีอะไรตอง"
"หยุดดูนี่ก่อนได้ป่ะ  เราอยากดูเค้าเล่นดนตรีอ่ะ......"
"ไม่เอา ดูคนเดียวแล้วกันเราไปเข้าห้องน้ำ"
"แปปเดียวเอง นะนะนะนะ"
ฟ้าได้มองหน้าตองที่กำลังสนใจกับนักดนตรีในห้องซ้อมอยู่เลยรีบวิ่งหนีตองไป ส่วนตองก้อไม่ได้สนใจเพื่อนเลยมือทั้ง สองข้างของตองก็แปะกับกระจกค้างอยุอย่างนั้นเป็นเวลานานมาก
"หล่อจัง"
เสียงพูดฮืมฮัมของตองกับใบหน้าที่ดูสนอกสนใจคนในนั้นเปนพิเสดทำให้นักดนตรีที่ซ้อมอยู่ข้างในหยุดซ้อม
"เธอๆเปนไรเห็นเอามือแปะกระจกตั้งนานแร้ว.... ได้ยินมั้ยเนี่ยะ นี่เธอ"
เอกถามตองเปนพักใหญ่แล้วสะกิดเธอยู่อย่างนั้นแต่ตองกับไม่รู้สึกเลยจนกระทั่ง....
"เธอออ"
"โอ้ยยยหูจะแตกตายอยู่แล้วมีอาไรหะ"
"ก็จาถามเธอว่าเปนอาไรทามไมต้องเอามือไปเกาะกระจกขนาดนั้นด้วยนักดนตรีข้างในไม่มีสมาธิจะซ้อมกานแร้วเพราะเธอทำท่าพิลึกๆแบบนั้น"
"พิลึกตรงไหนหะ แล้วจาเรียกเราอ่ะนะก้อไม่ต้องเอาโทระโข่งมาเรียกด้วยเราหูหนวกกันพอดี"
เอกมองตองอย่างโมโหแต่ก้อไม่นึกอยากเถียง ส่วนตองเองเมื่อพูดจบเธอก็หันมองในห้องซ้อมดนตรีแล้วหันหน้ามาถามเอกอย่างงงงง
"นี่ๆคนข้างในเค้าหายไปไหนหมดแล้วล่ะ"
"เค้าเลิกซ้อมกันตั้งนานแล้ว"
"หรออืม...เอ้าแร้วเพื่อนเราล่ะ เพื่อนเราอยู่ไหนเห็นเห็นเพื่อนเรามั้ย"
ตองทำสีหน้างงๆถามเอกอย่างตะขุตะขะ
"ไม่เห็น คร๊าบ..ไปละ"
ตองยังงงๆอยู่ก้อได้แต่ยืนเกาหัวตัวเองแล้วมองเอกเดินจากไป

---ที่หน้าโรงเรียน---
"ก้อฉันปวดฉิ้งฉ่องไม่ไหวแร้วนี่น่า โทดดที"
"แล้วอยู่ไหนเนี่ยะ"
"ฮัลโหลๆ ไม่ค่อยได้ยินเลยเสียงรถหน้าร.ร.ดังมากๆเลยอ่ะแค่นี้ก่อนนะ" ฟ้าทำทีเปนเหมือนไม่ได้ยินตองพูด
"เอ้าๆฮัลโหลๆ อะไรกันอยู่หน้าร.ร.หรอไม่รู้เรื่องเลยสายหลุดไปแร้วเฮ้อ..กลับคนเดียวก้อได้"
"ทงๆ" ฟ้าร้องเรียกทงด้วยน้ำเสียงที่ดีใจ
"เอ้าฟ้า..ไม่เจอกานนานเลยนะ"  นั่นเปนคำพูดแรกที่ทงพูดกับฟ้าหลังจากที่ไม่เจอกานนาน
"อือใช่ตั้งนานเลย แร้วตอนนี้นายเรียนที่ไหนแร้วล่ะ"
"โรงเรียนเตรียมอุดม"
"โห้..นายสอบติดเหรอเก่งจังเลยนะ  เรียนร.ร.ดังซะด้วยแถมหล่อขึ้นด้วยสงสัยสาวๆติดตรึม"
"ไม่หรอกน่า"
"แร้วเรียนดนตรีเปนไงบ้างล่ะ"
"ก้อดีนะ เราชอบมากๆเลยเรียนทฤษฏีกับปฏิบัติสลับกันไปเรารู้อะไรเยอะเลย"
"อืม ดีเน๊อะ ฟ้ายังได้เรียนในสิ่งที่ฟ้ารักซึ่งต่างจากเราที่ต้องเรียนในสิ่งที่พ่อแม่ต้องการ เรียนเพื่อเป็นหมอ เราชอบฟ้าตรงที่ฟ้าเป็นคนที่กล้าทำทั้งๆที่เป็นผู้หญิงแท้ๆแต่ก็กล้าตัดสินใจมากกว่าเราอีก" ทงพูดกับฟ้าด้วยสีหน้าที่เศร้าเสมือนหมดหวังกับชีวิต
"เออ..เราว่าถ้าทงมีความฝันทงก็ทำตามฝันดิ ถ้าหากกลัวอย่างนี้เมื่อไหร่จะได้เป็นอย่างที่ตั้งใจไว้ล่ะ"
"ฟ้าไม่เข้าใจเราหรอก...นี่....เราไปก่อนนะเดี๋ยวไปเรียนิเศษไม่ทัน..บ๊าย"
ทงยิ้มให้ฟ้าพร้อมกับโบกมือลาแต่ในรอยยิ้มนั้นก็เหมือนมีอะไรซ่อนอยู่ในใจของเค้า

------ ที่บ้านฟ้า ----

"ป่อ(พ่อ)แม่หวัดดี....เหนื่อยจังเลยมีอะไรให้กินบ้างหิวจะตายอยู่แร้ว"

"ทำไมวันนี้กลับเร็วล่ะไม่ซ้อมดนตรีกับเพื่อนหรอฟ้า" พ่อฟ้าถามด้วยหน้าตายิ้มแย้ม

"ไม่อ่ะ หยุดพักผ่อนค่ะวันนี้เรียนทฤษฏีเหนื่อยกว่าปฏิบัติอีกไม่รู้เรื่องเลยเลยไม่อยากซ้อม"

"ฟ้าโทรศัพท์ลูกเพื่อนโทรมาน่ะ"แม่ฟ้าเรียกฟ้าให้รับโทรศัพท์ด้วยเสียงนิ่มๆ

"ว่าไง...อือ...ได้ๆงั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ"

"แม่เดี๋ยวฟ้าอาบน้ำก่อนนะเดี๋ยวลงมากินข้าว"

เมื่อถึงตอนดึกในห้องนอน..ฟ้าก็ได้หยิบเอารูปและหนังสือรุ่นสมัยเรียนมอต้นที่.ร.ร.เก่ามาดูพร้อมกับนึกถึงเรื่องเก่าๆและจ้องมองรูปนั้นอยู่นาน

"นายทำไมไม่กล้าทำในสิ่งที่นายรักล่ะ คนที่เสียใจมันคือนายนะเพราะว่ามานเป็นชีวิตของนายเอง"คำที่พูดออกมาจากปากของฟ้าหมายถึงทงเพื่อนเก่าของเธอที่พึ่งเจอกันเมื่อเย็นนี้