ชายาบรรณาการ

ตอนที่ 10 : 第五章 : ความวุ่นวาย

                “นายท่าน...นางร้องโวยวายใหญ่เลยขอรับ”

                “อืม”

                ซย่าเฉียวอี้พยักหน้ารับ หากแต่ในมือยังคงถือแผนที่อย่างสุขุม มิแม้แต่จะชายตามอง ส่วนบุคคลที่เข้ามารายงานผลก็ได้แต่ก้มหน้าลงและถอยออกไปอย่างรู้งาน

                “นายท่าน...นางทำลายข้าวของภายในที่พักท่านฝูหมดเลยขอรับ”

                “นางจะทำอะไรก็ทำไป”

                ............

                “นายท่าน...นางต้องการออกไปปลดทุกข์ขอรับ”

                “เอากระโถนเข้าไปให้นาง”

                ...........

                “นายท่าน...นางบอกว่าหิวขอรับ”

                “เอาเข้าไปให้นาง”

                ............

                “นายท่าน...นางเงียบไปแล้วขอรับ”

                “ดี”

                ............

                “นายท่าน...นางจุดไฟเผากระโจมแล้วขอรับ!”

                “.....!!”

*************

                “แค่กๆๆ กว่าจะหาทางออกมาได้ ข้าเกือบแย่”

                “แค่กๆๆ ข้าคิดว่าองค์หญิงจะปลิดชีพเสียแล้ว”

                เสวี่ยซุนเป่าหันไปยิ้มกว้างกับนางกำนัลคู่กาย นับตั้งแต่เจ้าโจรชั่วร้ายนั่นมีคำสั่งกักขังนางให้อยู่แต่ภายในกระโจมทำให้นางเสี่ยงตายอยู่หลายครั้ง ขนาดแค่ชะเง้อหน้าออกมาภายนอกก็ถูกกระบี่พาดคอ จะไปปลดทุกข์ก็มีคนหอบหิ้วกระโถนเข้ามาให้ มิหนำซ้ำยังมีอาหารที่อร่อยเกินหน้าตามาให้ถึงท้องอีกด้วย แต่สบายเพียงใดใครจะไปยอมอยู่อย่างสงบสุขภายในเล่า

                “ถึงจะไม่ยอมปล่อยข้ากลับ อย่างน้อยๆ ก็ควรให้ข้าเปิดหูเปิดตาบ้าง”

                “แล้วองค์หญิงจะทำอย่างไรต่อเพคะ”

                คนถูกถามถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ รับผ้าชุบน้ำที่อู๋เสวียนส่งมาให้เช็ดหน้าเช็ดตาจนคราบเขม่าควันสกปรกเลือนหายไปจากผิวเกลี้ยงใส เมื่อครู่นางมิได้ ‘ตั้งใจ’ เผากระโจมเสียหน่อย ก็แค่ค้นหาอาวุธจนกระทั่งเจอกระบอกไม้ที่มีรูตรงกลางและไม้ขนาดพอดีรูเสียบอยู่ ถึงได้ลองขยับเข้าออก แต่ทดลองได้เพียงไม่กี่ครั้งก็มีประกายไฟลุกพรึบ อารามตกใจก็ทำให้นางทิ้งมันลงพื้นอย่างรวดเร็ว แต่คงเป็นคราวเคราะห์กระมังถึงได้โดนชายผ้าจนไฟลุกท่วม

                คนทั้งคู่ต่างใช้มือท้าวคางด้วยความเบื่อหน่าย กระแสน้ำตรงหน้าไหลไปตามทางหากมิได้เชี่ยวแต่อย่างใด หลังจากเกิดเรื่องก็มีคนจำนวนหนึ่งนำทางนางมายังลำธารสายนี้เพื่อล้างเนื้อล้างตัวและปล่อยให้พวกนางอยู่กันตามลำพังโดยมีคนเฝ้ามองอยู่ไม่ไกลนักเพียงสามคน

                ไม่นาน...อู๋เสวียนแววตาเป็นประกายเมื่อคิดอะไรได้

                “องค์หญิงเพคะ จริงๆ แล้วคนผู้นั้นมาช่วยเราในป่า เรื่องนี้องค์หญิงคงยังมิทราบ”

                “ช่วย? หากเขาช่วยเราแล้วใครกันที่ปองร้ายข้า” แม้วาจาจะว่าเช่นนั้น แต่ในใจกลับเหม่อลอยไปถึงเรื่องเมื่อวาน  นิ้วเรียวเผลอลูบไล้บาดแผลบริเวณต้นคอเล็กน้อย ริมฝีปากเม้มติดกันแน่นอย่างตรึกตรอง

                ตอนนั้นนางตกใจจนแทบเสียสติด้วยซ้ำ ไม่แม้แต่จะสนใจว่าบริเวณรอบข้างเกิดอะไรขึ้น นางคิดแต่เพียงว่านางต้องจบชีวิตอยู่กลางไพรนั้นแน่นอน หากแต่น้ำเสียงที่ตะโกนเข้ามาในโสตประสาทหลังจากนั้น ความเด็ดขาดของดาบที่ตวัดลงบนคอของชายผู้นั้นช่างหนักแน่นและรวดเร็ว ถึงจะพยายามปฏิเสธอย่างไรแต่นางก็อดคิดมิได้ว่าเป็น ‘นายท่าน’ ผู้นั้นคือผู้ที่มาช่วยเหลือนางจริงๆ

                แต่เขาเป็นกบฏนี่...

                หรือจะเป็นเพียงโจรป่า...ส่วนพวกที่ลอบทำร้ายนางคือกบฏที่เขาพูดถึงกัน

                แล้วจวิ้นอ๋องฉายาพยัคฆ์เมฆานั่นเล่า ไปหดหัวอยู่แห่งใดกัน แท้จริงคงเป็นเพียงบุรุษอ่อนแอผู้หนึ่งกระมัง!

                “แม่นาง” เสียงเรียกขึ้นข้างหลังทำให้เสวี่ยซุนเป่าหันไปมองอย่างแปลกใจ ชายสี่คนหอบหิ้วตะกร้าสานใส่เสื้อผ้าสกปรกมอมแมมมาหลายตัว ก่อนจะวางเรียงกันตรงหน้านาง

                “พวกท่านจะซักผ้าหรือ”

                “เปล่าขอรับ” บุรุษผู้หนึ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงนอบน้อมอยู่หลายส่วน แถมยังหรี่ตาลงอย่างประหม่าด้วยรู้ฐานะที่แท้จริงของคนตรงหน้า แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งของผู้มหาอำนาจแล้วเขาจะมีปากเสียงได้อย่างไร “นายท่านบอกว่าหากแม้นางอยู่เฉยๆ แล้วเบื่อจนต้องเผากระโจมเล่น เช่นนั้นจึงมีคำสั่งให้แม่นางซักเสื้อผ้าของพวกเรา

                “ฮะ?”

                “พวกเจ้าเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า ข้าเป็นถึงองค์หญิงสิบสองแห่งหยวนโหย่วเชียวนะ!” เสวี่ยซุนเป่ายืดตัวขึ้นอย่างไม่พอใจ ดวงหน้ารั้นเชิดขึ้นอย่างต้องการจะต่อต้าน

                “นายท่านยังบอกอีกว่าหากแม่นางมิทำตาม นายท่านจะถลกหนังท่านมาหุ้มเบาะหนุนนั่งขอรับ”

                เสียงใสที่เตรียมจะเถียงต่อชะงักลงพร้อมๆ กับอู๋เสวียนที่เขย่าขาของนางไปมา เสวี่ยซุนเป่าถึงได้ยอมพยักหน้ายอมรับในขณะที่สายตาเต็มไปด้วยโทสะแรงกล้า ถึงแม้จะอยากอาละวาดเพียงใดแต่นางก็ยังไม่อยากให้เนื้อหนังของนางเป็นเบาะรองให้ใคร

                เฮอะ! คอยดูเถิดว่านางหนีออกไปได้เมื่อใดนางจะให้ทหารเกราะเหล็กของนางขยี้เขาให้แหลกไปเสียเลย!

                แม้จะคิดเช่นนั้นด้วยแววตาเป็นประกาย...ทว่าสิ่งที่นางเอ่ยได้ในตอนนี้คงจะเป็น...

                “นี่...ข้าอยากจะช่วยเจ้า แต่ข้าทำมิเป็น เจ้าทำให้ดูหน่อยสิ” วาจาแฝงไปด้วยความรู้สึกผิด ทว่าภายในใจกระกระหยิ่มยิ้มย่องก็ตามที

                “เพคะ”

                อู๋เสวียนเอ่ยพลางวิ่งไปลากตะกร้าหนักๆ มาริมธารา หยิบผ้าออกมาจากตะกร้าแล้วนำมาชุบน้ำให้เปียกก่อนจะเริ่มลงมืออย่างคล่องแคล่ว ไม่นานผ้าชิ้นนั้นก็ถูกยกขึ้นแล้วบิดไล่น้ำออกแรงๆ

                “เสร็จแล้วเพคะ”

                เสวี่ยซุนเป่ากระพริบตาปริบๆ ก่อนจะโบกมือเบาๆ

                “เมื่อครู่ข้ายังมิทันมอง เอาใหม่”

                “เพคะ”

                อู๋เสวียนยังคงตั้งหน้าตั้งตาหยิบผ้าออกมาจากตะกร้าทีละชิ้นและพร่ำสอนไปเรื่อยโดยมิได้สังเกตเลยว่าองค์หญิงสิบสองได้ใช้มือท้าวคางมองอย่างเกียจคร้าน

                “ข้ายังมิเข้าใจ” โคลงศีรษะให้เมื่อนางกำนัลตัวน้อยพยักพเยิดให้นางลองทำตาม

                “คอยดูใหม่นะเพคะ”

                อู๋เสวียนยังคงทำหน้าที่ของตนเองมิขาดตกบกพร่อง ส่วนเสวี่ยซุนเป่าก็ทำหน้าที่ ‘หลอกใช้แรงงาน’ อย่างสบายอกสบายใจ แถมยังฮัมเพลงเบาๆ อีกด้วย!

                “เอ๊ะ! เมื่อครู่ข้าก็ดูมิทันเช่นกัน!”

                “.....”

                คนฟังยกมือปาดเหงื่อ วางผ้าในมือลง หันมามององค์หญิงเต็มๆ ตา หากแต่ก็ต้องเบิกตาโตเมื่อเห็นบุรุษสองคนที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลังองค์หญิงด้วยที่พวกนางมิรู้ตัวเลยสักนิด

                “ท่าน!!”

                ตูมมม!!!

สวัสดีวันหยุดค่ะ ขอบคุณคุณผู้อ่านทุกๆ ท่านมากๆ ที่ยังคิดถึงไรท์ (หรือคิดถึงอ๋องสี่ 555)

ขอให้มีความสุขในวันพักผ่อนนะคะ