พรหมข้ามภพ (พีเรียดไทย)

ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ ๔ ฝันฤาจริง ๑๐๐%

เหลียวข้างมาเห็นกระจกบานใหญ่ ดูโบราณราวกับของตกแต่งในเรือนไทยที่หล่อนเล่นละคร บรรยากาศเงียบเชียบจนได้ยินเสียงจักจั่นลั่นร้องแล้วก็ยิ่งขนลุก ที่นี่ไม่มีพัดลมหรือแอร์ใดๆ แต่ทำไมมันช่างหนาวเหน็บและรู้สึกไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย

“หรือนี่จะเป็นความฝัน”

ว่ากับตัวเองทั้งที่คิ้วยังผูกติดกันเป็นปม หันมองไปรอบกายแล้วชะเง้อดูใหญ่ เห็นเตียงตั่งไม้ในเงามืดๆ แล้วขนลุกซู่จนตัวสั่น แต่ก็ไม่วายทำใจดีสู้เสือสาวเท้าเข้าไปใกล้เกือบสิบก้าวเห็นจะได้ เหลือบเห็นตะเกียงส่องไฟไหวลิบๆ แล้วก็ยกขึ้นมาถือดู

คนใช่ไหม?

คำถามผุดขึ้นในใจเมื่อสายตาเห็นแผ่นหลังกว้างของชายผู้หนึ่งนอนหันหลังให้อย่างสบายใจเฉิบ ห่มผ้าแพรสีฟ้าอ่อนเพียงครึ่งท่อน

เอ...เหมือนเคยเห็นที่ไหน

“แม่แก้ว...”

เสียงทุ้มละเมอพึมพำ เรียกเอาความอยากรู้ของแก้วกัลยาจนเข้าไปใกล้อีกหน่อย พยายามเงี้ยหูฟังจนใกล้ ใกล้เสียจนใบหน้าจะแนบชิดผมสั้นสะอาดตานั้นเสียแล้ว

“พี่คิดถึงเอ็งเหลือเกิน”

พูดพลางเหงื่อก็ผุดออกมาจนสะท้อนกับแสงไฟ คนฟังย่นหน้าใส่อย่างไม่สบอารมณ์ คนอะไรพูดไม่รู้เรื่อง!

“อุ้ย!”

ตุ๊บ!

ทันทีที่คนที่อยู่ในภวังค์หลับใหลพลิกตัวกลับ จมูกโด่งรั้นแตะเข้าให้ที่แก้มสากในขณะที่บุรุษแปลกหน้าลืมตาโพลงขึ้นด้วยความตกใจ หญิงสาวยิ้มแห้งก่อนจะถอนตัวออกห่างเล็กน้อย ตะเกียงในมือหล่นลงกับพื้นอย่างไม่ทันตั้งตัว แค่วินาทีที่เห็นคนตรงหน้าชัดๆ ก็จำใบหน้าหล่อๆ นี่ได้ขึ้นใจ

“คุณหลวงไกรนี่เอง! แหม...รอบนี้มาแปลกจนแก้วตกใจเลยเจ้าค่ะ”

แก้วกัลยาถอนหายใจฟู่ คิดไว้แล้วเชียวว่ามันต้องเป็นความฝัน

ร่างบางส่งยิ้มสดใส เห็นชายหนุ่มเด้งตัวขึ้นจากเตียงด้วยความตกใจแล้วถอยหลังกรูดไปจนชิดหัวเตียง ดวงตาคมหรี่มองสตรีตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา

“หล่อนเป็นใคร”

“คุณหลวงมองเห็นแก้วด้วยหรือเจ้าคะ แก้วตื่นเต้นที่สุด”

หญิงสาวทำท่าบิดไปบิดมาด้วยความขวยเขิน แกล้งวิ่งเข้าไปใกล้แล้วใช้สองมือเอื้อมไปจับแก้มทั้งสองข้างของหลวงไกรเดชาแล้วบิดไปมาด้วยความหมั่นไส้ เคยฝันเห็นก็บ่อย แต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่หล่อนรู้สึกสมจริงได้มากมายถึงเพียงนี้

“ปล่อยฉัน”

มือหนาๆ ปัดการเกาะเกี่ยวของเธอออกก่อนจะพลิกตัวลงไปยืนข้างเตียงอีกฝั่ง ปล่อยให้หญิงแปลกหน้านั่งลงบนเตียงแล้วก็ยิ่งมึนงง ยิ่งเจ้าหล่อนยิ้มยื่นหน้ามายิ้มทะเล้นให้แล้วก็ยิ่งคุ้นตาเหลือเกิน! 

“แก้วก็แค่แกล้งเจ้าค่ะ ไม่เห็นจะต้องกลัวแก้วขนาดนั้นเลย” คนพูดหน้ามุ่ย หันซ้ายหันขวาแล้วอ้าปากหาว

“แก้ว?”

“แก้วเจ้าค่ะ ฉันชื่อแก้ว” เสียงหวานว่าแล้วยังกระพริบตาปริบๆ ใส่ เห็นอีกฝ่ายทำตาโตแล้วถอยหลังกรูดไปไกลจนชิดผนังห้องแล้วก็ยิ่งไม่เข้าใจ อดไม่ได้ที่จะทำเสียงล้อเลียน “โธ่คุณหลวง มันก็แค่ฝันไม่กี่นาที เลิกทำท่ากลัวแก้วเสียทีเจ้าค่า”

“หล่อน...หล่อนตายไปแล้ว!” เสียงทุ้มว่าแล้วชี้มายังร่างเล็กยิ่งทำให้คนฟังหน้าเหวอ “ฉันจำหล่อนได้ หล่อนอยากได้อะไรบอกสิ ฉันจะทำบุญไปให้วันพรุ่ง”

แก้วกัลยาหรี่ตามองอย่างชั่งใจ เห็นคนตัวใหญ่ในเสื้อแขนสั้นและกางเกงขายาวพริ้วๆ ทำหน้ากลัวสุดขีดแล้วก็หลุดขำ กระโดดตัวเข้าไปใกล้อย่างยียวน แต่การกระทำนั้นยิ่งส่งผลให้คนตัวใหญ่ทวีความหวาด

“แก้วยังไม่ตายเจ้าค่ะ ไม่เชื่อคุณหลวงก็ลองจับดูสิ”

หล่อนยื่นมือออกไปหาในขณะที่หลวงไกรเดชาไม่สามารถขยับหนีไปได้อีกต่อไปแล้ว หญิงสาวเลยอาศัยจังหวะเขาเผลอเอื้อมไปกอบกุมมือหนาที่เย็นเฉียบแทน

“เขาว่ากัน ถ้าคนตายไปแล้ว มือจะเย็นไม่ใช่หรือเจ้าคะ”

เพียงได้สัมผัสมือนุ่มนั่นทำให้เขาเริ่มสงบลง กลืนน้ำลายลงคอดังเอือกแล้วกระพริบตาถี่ๆ พินิจโครงหน้านวลอย่างละเมียด บางทีหล่อนอาจจะไม่ใช่ผีอย่างที่เป็นกังวล เพราะหากนั่นคืออดีตภพ เช่นนั้นก็หมายความว่าหล่อนอาจจะมาเกิดอีกชาติเหมือนเขาแล้วก็ได้

“ถ้าคุณหลวงยืนยันว่าแก้วตายไปแล้ว งั้นก็ช่วยบอกให้แก้วหายโง่หน่อยสิเจ้าคะว่านี่มันปีอะไร แล้วแก้วตายไปตั้งแต่ตอนไหน” ถามทั้งๆ ที่มือยังไม่ปล่อยออก แต่ก็ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะลืมไปแล้วเช่นกัน

“ตอนนี้ ร.ศ.112 แล้วหล่อนตายไปตั้งแต่...”

หลวงไกรเดชาขมวดคิ้ว ไม่รู้หรอกว่าภาพในฝันนั่นมันเกิดตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่การแต่งกายเหมือนกับ...

“สมัยอยุธยา”

“ร.ศ.112”

เสียงหวานทวนซ้ำ ก็บอกไปแล้วนี่ว่าหล่อนไม่ชอบประวัติศาสตร์!

“แล้วมัน พ.ศ. อะไรล่ะเจ้าคะ”

“2436”

ฟังอีกฝ่ายตอบอย่างไม่ต้องคิดแล้วก็ปล่อยมืออีกฝ่ายออกแรงๆ พยายามเบิกตากว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้ แสร้งขยับตัวหนีแสดงสีหน้าหวาด สรุปว่าคุณหลวงในฝันของหล่อนเกิดเมื่อร้อยกว่าปีมาแล้วหรือเนี่ย!

“โห... แก้วว่าคนที่เป็นผีน่าจะเป็นคุณหลวงนั่นแหละเจ้าค่ะ”

“ฉันมิใช่ผี! หล่อนวิปลาสฤา เป็นบุตรีบ้านใดกันถึงได้แอบย่องมาเรือนผู้อื่น!”

ตอบเสียงเข้มทันทีที่อีกฝ่ายกล้าว่าเขาเป็นผี แต่แล้วหญิงสาวกลับตีหน้าเฉยก่อนจะค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมากว้าง ระเบิดหัวเราะเสียงดังลั่น

หญิงผู้นี้ช่างไม่มีความเป็นกุลสตรีเอาเสียเลย!

“หล่อนขำกระไร”

“เดี๋ยวแก้วตื่นแล้วแก้วก็จะหายวาร์ปไปทันทีเจ้าค่ะคุณหลวง”

วาร์ป...หล่อนต้องการจะสื่ออะไรหนอ

“หายไปอย่างรวดเร็วน่ะเจ้าค่ะ”

หลวงไกรเดชาคิดในใจอย่างรู้สึกประหลาด คำพูดแปลกๆ นั่นเขาก็ไม่เคยได้ยิน ไม่เคยเห็นสตรีผิดแผกเช่นนี้มาก่อน แต่ไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อตัวหนุ่มก็รู้สึกร้อนๆ พร้อมกับบริเวณห้องที่รู้สึกถึงความสว่างมากขึ้น ทันใดนั้นแสงไฟก็ปรากฏเข้ามาในดวงตา ไฟแดงลุกท่วมพื้นพรหมเป็นหย่อม ตะเกียงดวงเล็กล้มกลิ้งหลุนๆ อยู่ข้างๆ แสดงให้เห็นถึงสาเหตุที่มาของต้นเพลิงชัดเจน

ร่างสูงสมชายชาตรีก้าวยาวๆ ไปหยิบผ้าแพรบนเตียงพลางดับไฟอย่างรวดเร็ว เห็นพรหมนิ่มเป็นรอยด่างดำเพียงฝ่ามือแล้วก็ถอนหายใจโล่ง หันไปมองต้นเหตุแล้วก็ยิ่งไม่ชอบใจนัก

แก้วกัลยาเริ่มใจคอไม่ดี ทำไมหนอเพลิงที่ลุกไหม้เมื่อครู่ทำให้หล่อนรู้สึกร้อนราวกับอยู่ในเหตุการณ์นี้จริงๆ ควันขาวๆ ยังลอยพวยพุ่งในอากาศ กลิ่นเหม็นไหม้แตะเข้าที่จมูกจนต้องฟุดฟิดด้วยความไม่มั่นใจ ถ้ามันเป็นฝันหล่อนจะต้องไม่รู้สึกอะไรเลยไม่ใช่หรือไง!

หมับ!

“โอ๊ะ”

อุทานอย่างตกใจเมื่อมือข้างหนึ่งคว้าต้นแขนตัวเองก่อนจะบิดอย่างรุนแรง แต่แล้วความเจ็บปวดก็แล่นพล่านไปทั่วบริเวณ ช้อนสายตาขึ้นมองแววตาคมดุในเงามืดแล้วก็เริ่มหวาดหวั่น ดวงตากลมโตที่เคยฉายแววขี้เล่นเมื่อครู่สะท้อนให้เห็นถึงความลังเลอย่างเห็นได้ชัด เริ่มรู้สึกใจคอไม่ดีเสียแล้วสิ

ยกมือตบแก้มขวาเบาๆ เสียหลายที หลับตาโคลงศีรษะไปมา

“ยัยแก้ว ตื่นสิตื่น!”

พูดย้ำกับตัวเองหลายครั้งก่อนจะค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมอง แค่นั้นแหละปากสวยๆ ก็แบะออกทำท่าจะร้องไห้

สมุดบันทึกเล่มนั้นคงไม่ได้พาหล่อนข้ามภพมาจริงๆ หรอกใช่ไหม!

๏ กำลังอ่านเรื่องราวในยุคเก่า               เหตุใดเล่าถึงได้ข้ามภพมา

นี่น่ะหรือคุณหลวงไกรเดชา                  ไม่จริงน่า...เข้ามาในฝันอย่างไร

๏ รีบตื่นเถิดแม่แก้วอย่าอยู่นาน             ขอไหว้วานให้หลุดจากที่นี่ไป

ลืมตาขึ้นให้เห็นแบบรำไร                    เหตุไฉนถึงยังยืนอยู่ที่เดิม!