ราชันทรราช

ลำดับตอนที่ #6 : 第二章 ไฉหนวี่

พลั่ก!

อาภรณ์ชุดหนึ่งที่ถูกพับอย่างเป็นระเบียบถูกโยนลงมากองกับพื้น สตรีผู้นั้นยกมือกอดอกแล้วเค้นเสียงออกมาอย่างเย็นชา

“นี่เป็นชุดของท่าน หยิบแล้วถือตามข้ามา”

ซูเพ่ยที่กำลังงุนงงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปตรงหน้ามองอย่างไม่เชื่อสายตา เหตุใดนางถึงได้เปลี่ยนกิริยาที่แสดงออกมาได้อย่างง่ายดายนัก?

“ท่านจะพาข้าไปที่ใด”

“สนมขั้นที่สามลงมา ภายในตำหนักจะมิมีห้องอาบน้ำเป็นของตัวเอง ท่านจะต้องเดินทางไปที่ห้องอาบน้ำส่วนกลางของตำหนักใน”

ถึงแม้จะเป็นประโยคอธิบาย แต่ซูเพ่ยก็รับรู้ได้ว่าไม่ได้มาอย่างเป็นมิตรนัก นางไม่ได้พูดอะไรนอกจากก้มลงหยิบของที่อยู่บนพื้นขึ้นมากอดไว้แล้วเดินตามนางกำนัลทั้งสองออกไป

ระหว่างทางเต็มไปด้วยความเงียบเชียบ ไม่ได้มีสตรีสะคราญเดินอวดโฉมละลานตาอย่างที่คิด

“ถึงแม้ฝ่าบาทจะปกครองมานานหลายปี แต่ก็มีสนมนางในเพียงห้าสิบคนเท่านั้น” นางกำนัลกล่าวต่อไปก่อนจะกระตุกมุมปากขึ้นคล้ายเหยียดหยันอยู่บ้าง “จาวหรงหนึ่งคน เหม่ยเหรินสี่ ไฉเหรินห้า เป่าหลินเก้า อวี้หนวี่สามสิบและไฉหนวี่หนึ่ง”

ถึงแม้ประโยคนั่นจะเป็นคำอธิบาย แต่ความนัยแฝงนั่นก็คือเป็นการย้ำตำแหน่งที่ต่ำที่สุดของซูเพ่ยต่างหาก

ทางด้านซูเพ่ยนั่นก็มิได้จะนำทุกคำพูดมาใส่ใจ นางเพียงเดินตามนางกพนัลสองคนนั้นไปเงียบๆ ก่อนจะถึงศาลากว้างขวาง มีบ่อน้ำขนาดใหญ่อยู่ตรงนั้น โดยรอบมีผ้าบางๆ กั้นอยู่ ถัดไปข้างๆ มีห้องไม้อีกหลายห้องสำหรับผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า

เข้ามาเป็นสนมฮ่องเต้ทั้งที ก็ยังมีการแบ่งฐานะชนชั้น...

หญิงสาวเบ้ปากเล็กน้อย ถึงแม้ในขณะที่อยู่ในแคว้นเว่ยจะไม่ได้ออกไปไหน แต่ความต้องการของสตรีที่ต้องการเข้าวังหลวงก็หลุดรอดมาให้ได้ยินเป็นระยะ ไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดสตรีมากมายถึงได้อยากเข้าวังหลวงนัก

ยังไม่ทันที่จะได้เข้าไปด้วยซ้ำ ร่างงดงามของสตรีสองคนก็เดินคุยกันออกมาด้วยท่าทางเบิกบานพร้อมกับนางกำนัลติดตามหลายคน ทว่าในทันทีที่สายตาเหลือบมาเห็นซูเพ่ย ดวงหน้าหวานล้ำที่เต็มไปด้วยความสดใสของทั้งสองก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นความเย้อหยิ่งราวกับนางพญา

นางกำนัลสองคนที่เดินนำมาปิดปากเงียบก่อนจะย่อเข่าลง

“พระสนม”

ซูเพ่ยเองก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากย่อเข่าตามสองคนนั้น สายตามองดูคนตรงหน้าที่จ้องมองมาอย่างไม่พอใจอยู่บ้าง

“นางเป็นใคร! กล้าดีอย่างไรถึงกล้ามองหน้าข้า!”

เสียงตวาดดังลั่นนั่นทำให้นางกำนัลทั้งสองสะดุ้ง รีบหันไปส่งสายตาให้
ซูเพ่ยก้มหน้าลงด้วยความเลิ่กลั่ก

“กราบทูลพระสนมฟาง นี่ก็คือพระสนมซูจากแคว้นเว่ยเพคะ”

ฟางหรง หนึ่งในเหม่ยเหรินมองดูซูเพ่ยตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไม่ปิดบัง

“อ้อ! ที่แท้ก็ไฉหนวี่คนใหม่นี่เอง”

ถึงแม้จะถือว่าเป็นสตรีของฮ่องเต้ แต่ในความเป็นจริงแล้วตำแหน่งไฉหนวี่ขั้นแปด ก็มิได้แตกต่างจากนางกำนัลพวกนี้เท่าใดนัก

“พยายามเข้าล่ะ หากฝ่าบาททรงเมตตา อาจจะได้เลื่อนเป็นอวี้หนวี่ก็ได้” นั่นเป็นเสียงของหนิงเซียน

ร่างงามทั้งสองร่างหัวเราะคิกคักก่อนจะพากันเดินจากไปอย่างอารมณ์ดี ทิ้งไว้เพียงกลิ่นบุปผารุนแรงเอาไว้เท่านั้น

สองนางกำนัลถอนหายใจอย่างโล่งอก ลอบมองใบหน้าเสี้ยวข้างของซูเพ่ยเล็กน้อย

“ทางเดียวที่ท่านจะได้เลื่อนตำแหน่ง ก่อนอื่นก็ต้องมีโอกาสปรนนิบัติฝ่าบาทเสียก่อน” เสียงหนึ่งกล่าวขึ้นเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายกำลังคิดหาวิธีเลื่อนตำแหน่งให้ตัวเอง

นางกำนัลทั้งสองสบตากันด้วยความสำราญใจ สตรีมากมายที่ถูกคัดเลือกเป็นสนมนางในส่วนมากก็ได้รับรับเกียรติให้ปรนนิบัติฮ่องเต้เพียงสามวันหลังจากเข้าวังเท่านั้น ได้เลื่อนตำแหน่งไม่กี่ขั้นฮ่องเต้ก็มิได้ไปหาพวกนางอีก นอกจากบางคนที่ได้รับความโปรดปรานเป็นพิเศษไม่กี่คนเท่านั้น

หนึ่งในนั้นก็คือพระสนมซุ่ยเหอที่เรียบร้อยงดงาม กิริยาอ่อนช้อยและอุปนิสัยที่ไม่ถือตัวต่างเป็นที่รักใคร่ต่อผู้คน รวมไปถึงฮ่องเต้ที่ให้ความโปรดปรานนางมากกว่าใคร ถึงได้เป็นสนมขั้นสามได้ภายในเวลาสี่ปี

ส่วนสตรีแคว้นเว่ยผู้นี้ดูอย่างไรก็ห่างไกลจากสตรีดีๆ ที่ฮ่องเต้พึงใจมากนัก หากโชคดีก็อาจจะได้ปรนนิบัติสามคืนเช่นผู้อื่นแล้วถูกทอดทิ้งอยู่ในตำหนักเหมือนกัน!

ซูเพ่ยขบเม้มริมฝีปากเล็กน้อย หากทรราชผู้นั้นเรื่องมากจริง อีกทั้งนางก็เป็นเพียงบรรณาการนอกสายตา แล้วเมื่อไหร่จะได้เห็นหน้าเขากัน?

“ข้าสามารถไปหาฝ่าบาทเองได้หรือไม่”

นางกำนัลได้แต่เค้นหัวเราะในลำคอราวกับเรื่องที่อีกฝ่ายถามเป็นเพียงเรื่องที่น่าขบขัน!

“พระสนมล้อเล่นแล้ว เรื่องนี้พวกเราจะเข้าไปสอดมือได้อย่างไร เรื่องนี้ต้องเป็นฝ่าบาทที่จะตัดสินใจ” และพวกนางก็มั่นใจว่าฮ่องเต้คงไม่มาเยือนตำหนักเซี่ยเฉ่าในเร็ววันนี้แน่

ยิ่งฟังซูเพ่ยก็รู้สึกไม่เป็นธรรมเอาเสียเลย สตรีที่น่าสงสารพวกนั้นก็ต้องรอคอยฮ่องเต้ซึ่งไม่รู้ว่าจะมีวันได้เจอหน้าอีกหรือไม่ไปตลอดชีวิต ในขณะที่ทรราชผู้นั้นสามารถเข้าออกหาผู้ใดก็ได้ตามอำเภอใจ!

 “ตลอดชีวิตของสนม ยังสามารถออกไปใช้ชีวิตเช่นคนธรรมดาได้หรือไม่”

ซูเพ่ยไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่านางกำนัลทั้งสองจะกล่าววาจากระแทกกระทั้นนางอย่างไร

“อย่าคิดอันใดที่เป็นไปมิได้เลย ท่านรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเถิด!”

พวกนางต่างโบกมือไหวให้ซูเพ่ยเข้าไปข้างในผู้เดียวพลางใช้มือพัดใบหน้าของตนเองท่ามกลางอากาศที่ร้อนอบอ้าว

หญิงสาวเพียงแต่พ่นลมหายใจออกเล็กน้อยก่อนจะก้าวเข้าไปข้างหน้าด้วยความเครียดขึ้ง

ตลอดชีวิตหรือ?

แล้วถ้าหากฮ่องเต้ผู้นั้นตายจากโลกนี้ไปแล้วเล่า?

-------------------------

“พระสนมซูเดินทางมาถึงอย่างปลอดภัยแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เสียงของฉีกงกงเรียกให้คนที่กำลังอ่านฎีกาอยู่พยักหน้าเล็กน้อย แต่ก็มิได้เอ่ยอะไรออกมา

ผ่านไประยะเวลาหนึ่งยังไม่เห็นว่าคนตรงหน้าจะเดินออกไปเสียที ในที่สุดหลวนอู๋เฉินก็ปิดฎีกาลง จ้องมองฉีกงกงแล้วเลิกคิ้วให้ครั้งหนึ่ง

“ยังมีเรื่องอันใดอีกหรือไม่”

“คืนนี้ฝ่าบาทจะเสด็จไปหานางหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะได้นำความไปแจ้งแก่ฝ่ายใน”

หลวนอู๋เฉินนิ่งไปเล็กน้อยด้วยสีหน้าครุ่นคิด ปกติแล้วหากมีการรับสนมนางในใหม่หนึ่งคน เขาจะไปเยือนตำแหน่งแห่งนั้นสามคืนติดต่อกัน หากผู้ใดที่เขามิได้รู้สึกดีเป็นพิเศษ ก็จะมิไปเยี่ยมเยียนอีกเลย จะตั้งครรภ์หรือไม่นั้นล้วนขึ้นอยู่กับชะตาของพวกนางเองแล้ว

หรือถ้าหากเขาโปรดปรานสตรีใดเป็นพิเศษหรือเป็นคานไว้ชั่งอำนาจแล้ว ถึงแม้จะมิโปรดปรานหรือรู้สึกถูกชะตามากนัก ก็อาจจะไปหามากกว่าสามครั้ง มอบตำแหน่งที่สูงขึ้นให้พวกนาง มอบความสะดวกสบายและเครื่องประดับมากมายให้ตามโอกาส

ยกเว้นสตรีผู้หนึ่งที่เขารู้สึกปลอดภัย...

คิดถึงตรงนี้แล้วใบหน้าที่เต็มไปด้วยอึมครึมเมื่อครู่ก็คลายลง นัยน์ตาดุดันผ่อนลงไปเกือบครึ่ง

“ฝ่าบาท?”

เมื่อเห็นว่าฮ่องเต้นิ่งไปจึงเอ่ยเรียกจึ้นมาอีกครั้ง

“วันนี้เราจะไปตำหนักเจียวจิง”

-----------------------------

สวัสดีค่ะ วันนี้ไรท์ขออนุญาตแจ้งข่าวว่าต้นฉบับในมือของไรท์ (ยังไม่ผ่านการพิสูจน์อักษร) จบแล้วค่ะ เย้ๆๆๆๆ

เดี๋ยวไรท์จะมาเปิดจองเล่มสำหรับสายสะสมนะคะ เป็นชุด จอมใจทรราช ซึ่งประกอบด้วย ฮูหยินทรราช สามีทรราชและราชันทรราช ค่ะ

หากคุณผู้อ่านท่านใดสนใจ รอติดตามข่าวที่หน้านิยายหรือแฟนเพจได้เลยนะคะ

สำหรับ ebook ราชันทรราชน่าจะมาราวๆ ปลายเดือนค่า

ขอบพระคุณมากๆ ค่ะ