ราชันทรราช

ลำดับตอนที่ #4 : 第一章 จุดเริ่มต้นของพระสนมซู

ในที่สุดก็เช้าแล้ว...

ซูเพ่ยเปิดม่านหน้าต่างออก มองดูแสงสว่างจากพระอาทิตย์ที่เริ่มเป็นสีเหลืองทอง

หญิงสาวมองไปรอบๆ ถึงแม้ห้องนี้จะมีเตียงอันแสนสบาย มีเก้าอี้และโต๊ะสำหรับนั่งจิบน้ำชา ทว่าประตูกลับถูกล็อกจากภายนอก หน้าต่างยังมีลูกกรงป้องกันการหลบหนี

ถึงจะมิใช่คุก แต่ก็มิต่างกันนัก!

ขณะที่กำลังคิดอย่างเบื่อหน่ายเสียงประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับปรากฏร่างชายฉกรรจ์สามคนช่วยกันหอบหิ้วถังน้ำใบใหญ่เข้ามาแล้วจากไป ก่อนจะมีร่างของสตรีห้าคนในชุดชาววังถืออุปกรณ์บางอย่างมาวางไว้บนโต๊ะ

“เชิญแม่นางซูเจ้าค่ะ”

“พวกเจ้าจะทำอันใด!”

ซูเพ่ยเอ่ยออกมาอย่างแตกตื่น ถึงแม้คำพูดของพวกนางจะราบเรียบ แต่กิริยาที่เกิดขึ้นกลับเป็นการก้าวก่ายอย่างเห็นได้ชัด สตรีสองคนช่วยกันจับร่างนางไว้แล้วถอดอาภรณ์ของนางออกด้วยคามคล่องแคล่ว

“ปล่อย! ปล่อยข้า!!”

หญิงสาวพยายามใช้แรงทั้งหมดดิ้นด้วยความตื่นตระหนก ทว่ากลับรู้สึกไร้ความหมายสิ้นดีเมื่อคนสองคนต่างยึดท่อนแขนของนางเอาไว้ ส่วนอีกหนึ่งเตรียมของอยู่ที่บริเวณอ่างน้ำ

ถึงแม้จะไม่ยินยอม หากแต่ในที่สุดร่างทั้งร่างก็เปลือยเปล่าอย่างไร้ทางเลือก...

ซูเพ่ยกัดฟันกรอดด้วยความโกรธระคนอับอาย ที่โรงเตี๊ยมของนางถึงแม้จะมีสาวใช้มากมายแต่ก็มิเคยต้องเปลือยกายต่อหน้าผู้ใดยกเว้นซูเจินและซูจิ้ง เมื่อรู้ตัวว่าไม่มีทางเลือกในที่สุดร่างงดงามก็ยอมลงไปนั่งแช่ในถังน้ำแต่โดยง่าย ดวงตาจ้องมองคนผู้หนึ่งกำลังเทน้ำมันลงบนฝ่ามือ

สตรีทั้งห้าได้แต่ทำหน้าที่ของตัวเองไป ถึงแม้จะรู้สึกเวทนายามที่เห็นนัยน์ตากลมโตคลอไปด้วยหยดน้ำประกายราวกับเพชร

ในที่สุดก็ตัดสินใจเอ่ยขึ้นมา

“แม่นางซูอย่าโกรธเคืองพวกเราไปเลย พวกเราก็เพียงแต่ทำตามหน้าที่เท่านั้น”

“ฝ่าบาทกำชับมาว่าท่านจะต้องถูกส่งตัวให้ฮ่องเต้แคว้นเว่ย พวกเราจะต้องส่งเสริมร่างกายของท่านให้ดี” พูดง่ายๆ นั่นก็คือต้องขัดสีฉวีวรรณผิวของอีกฝ่ายอย่างเร่งด่วนเพื่อให้สมกับที่เป็นบรรณาการในวังหลวง!

คราวนี้ซูเพ่ยหยุดนิ่ง ยินยอมให้พวกนางขีดถูเนื้อตัวได้ตามอำเภอใจด้วยรู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะขัดขืน

“พวกข้ารู้ว่าเป็นเรื่องยากสำหรับท่าน คนที่เคยอยู่อย่างอิสระนอกวังจะยอมรับการเปลี่ยนแปลง ยึดถือกฎเกณฑ์มากมายในวังหลวงได้อย่างไร แม้แต่พวกเรายังต้องใช้เวลานับปี”

“แต่นั่นก็เป็นความต้องการของพวกเจ้ามิใช่หรือ”

ซูเพ่ยเอ่ยขึ้นมาราวกับต้องการเหน็บแนม เรื่องเข้าวังนี่นางไม่ได้เลือกเสียหน่อย!

“พวกเราเลือกเข้าวังคัดตัวเป็นนางกำนัลก็จริง แต่นั่นก็เป็นเพราะต้องการหาเลี้ยงครอบครัว สตรีเช่นพวกเรามีทางเลือกได้มากน้อยเพียงใดกัน” เกิดเป็นบุรุษจะได้รับการเล่าเรียนทั้งด้านบู๊และบุ๋นตั้งแต่เด็ก ส่วนสตรีนั้นก็จะได้รับการเรียนเย็บปักถักร้อยตามมีตามเกิดเท่านั้น เรื่องการเขียน อ่าน ร่ายรำ บรรเลงพิณก็เป็นของสตรีชั้นสูง มีเพียงแต่คุณหนูตระกูลใหญ่เท่านั้นที่จะได้รับสิ่งพวกนี้

นอกจากสตรีหอโคมแดง² ที่อาจจะได้รับการฝึกฝนเรื่องพวกนี้เพื่อสร้างจุดเด่นให้ตัวเอง แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ไม่น่าทำเอาเสียเลย

ได้ยินเช่นนั้นแล้วซูเพ่ยถอนหายใจออกมา ก็จริงอย่างที่พวกนางกล่าวมา ในโลกนี้สตรีจะสามารถมีสิทธิ์ออกเสียงได้มากน้อยเพียงใดกัน

หญิงสาวสูดกลิ่นน้ำมันหอมเข้าเต็มปอดหวังช่วยผ่อนคลายความรู้สึกตึงเครียดที่เกิดขึ้น และแล้วก็เบิกตากว้างขึ้นมาเมื่อคิดอะไรออกมาได้

“น้องๆ ของข้าเล่า?”

เมื่อวานนี้พวกนางสามคนพี่น้องถูกส่งตัวเข้าวังหลวงอย่างไม่ทันตั้งตัวด้วยซ้ำ พวกเขาแยกนางและน้องๆ ออกจากกัน ไม่ได้เจอกันอีกจนกระทั่งตอนนี้

“ท่านหมายถึงคนที่มาพร้อมท่านอีกสองคนน่ะหรือ”

ซูเพ่ยพยักหน้าตอบ คิดว่าพวกนางคงจะถูกจับขัดหน้านวดตัวอยู่เช่นกัน

“คนหนึ่งถูกส่งเข้าเมืองหลวงตั้งแต่ย่ำรุ่ง ส่วนอีกคนมีรถม้าจากหุบเขาเมฆคล้อยมารับไปแล้วเจ้าค่ะ”

“เหตุใดถึงได้เร็วนัก!”

ดวงตาของซูเพ่ยเต็มไปด้วยความกังวล ตอนแรกคิดว่าพวกนางทั้งสามจะถูกส่งตัวไปพร้อมกันเสียอีก

ซูเจินถูกแต่งเป็นอนุภรรยาแม่ทัพผู้หนึ่ง...

ซูจิ้งถูกแต่งให้ปีศาจที่หุบเขาเมฆคล้อย...

ส่วนนางถูกส่งเข้าวังหลวงเป็นสนมให้ฮ่องเต้ผู้เป็นต้นเหตุของเรื่องราวชั่วร้ายพวกนี้!

“อย่ามัวแต่เป็นห่วงผู้อื่นเลยเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวเมื่ออาบน้ำเสร็จ ท่านจะต้องไปเรียนรู้กฎเกณฑ์มารยาทในวังให้สมบูรณ์อีกภายในสามวัน”

“สามวัน? ผู้ใดจะไปทำได้”

ซูเพ่ยโคลงศีรษะออกมาแรงๆ เคยได้ยินมาบ้างว่าการใช้ชีวิตในวังหลวงไม่ใช่เรื่องง่าย อีกอย่างนางไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้ด้วย!

นางกำนัลคนหนึ่งผ่อนลมหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้

“เรื่องที่พวกเราต้องการสอนท่านนับว่าเล็กน้อยมากหากเทียบกับสิ่งที่ท่านต้องเจอในภายภาคหน้า”

“นอกจากกฎเกณฑ์การใช้ชีวิตแล้ว ท่านยังต้องเรียนรู้การดูสีหน้าผู้คน การป้องกันตัวเองจากสนมคนอื่นๆ ที่อาจปองร้ายต่อท่านได้”

“โดยเฉพาะการรับมือกับฮ่องเต้แคว้นตงฉินผู้นั้น เล่าลือกันว่าเป็นฮ่องเต้ที่โหดเหี้ยมนัก แม้แผ่นดินจะนองไปด้วยโลหิตก็หาได้มีความเมตตา”

นางกำนัลทั้งห้าสลับกันพูดขึ้นมาอย่างเห็นใจ พวกนางเป็นเพียงนางกำนัลเล็กๆ ก็จริง หากแต่ในระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา สิ่งที่พวกนางเห็นความมืดมิดในวังหลวงก็มาก

“พวกเราจะช่วยท่านเท่าที่สามารถทำได้ก็แล้วกัน อะไรที่ท่านควรรู้ก็จะบอกไว้ ถึงแม้หลีกเลี่ยงมิได้ อย่างน้อยท่านจะได้มีเวลาเตรียมใจไว้ก่อน”