ราชันทรราช

ลำดับตอนที่ #3 : 第一章 คุณหนูใหญ่

“เป็นอย่างไรบ้าง”

“อาหารทุกจานที่คุณหนูเป็นผู้ปรุง ถูกอกถูกใจลูกค้าและแขกมากนัก บางคนถึงกับอยากจะเรียกพ่อครัวออกไปให้รางวัล ข้าน้อยได้แต่บอกว่าท่านยุ่งมาก มิมีเวลาออกมาต้อนรับเจ้าค่ะ พวกเขาเลยฝากเงินพวกนี้มาแทน”

คนพูดยื่นของรางวัลที่พูดถึงออกไปข้างหน้า หวังให้อีกฝ่ายรับไปแต่โดยดี

“พวกเจ้าเก็บไว้เถิด อย่างไรเสียข้าเองก็มิมีโอกาสได้ใช้มันอยู่แล้ว”

ถึงแม้คนพูดจะเต็มไปด้วยรอยยิ้ม หากแต่คนฟังได้แต่ก้มลงอย่างอย่างเห็นใจ คนในโรงเตี๊ยมแห่งนี้ต่างปิดบัง ความลับ บางอย่างเอาไว้มาตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา

“เป็นอันใดไป ข้ายังมิเป็นอันใดเลย”

ซูเพ่ยยักไหล่ขึ้นเมื่อคาดเดาสีหน้าอีกฝ่ายออก

“หากมิมีลูกค้าแล้ว ข้าจะเอาขนมพวกนี้ไปให้เจินเจินก่อน”

หญิงสาวถอดผ้ากันเปื้อนวางเอาไว้บนโต๊ะ หยิบขนมอิ่วก้วย¹ มาถือไว้ก่อนจะหมุนกายเดินจากไป รอยยิ้มบนใบหน้าเมื่อครู่ค่อยๆ จางลง เหลือเพียงความเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

ซูเพ่ยได้แต่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ พยายามไม่คิดฟุ้งซ่าน นางและน้องๆ ถูกขังอยู่ในโรงเตี๊ยมแห่งนี้ตั้งแต่เกิดโดยไม่ทราบสาเหตุ ที่ผ่านมาถึงแม้จะเคยคิดมากในเรื่องนี้ แต่สุดท้ายแล้วก็ได้แต่ทำใจยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น

สิ่งเดียวที่ทำให้นางอยู่ในโรงเตี๊ยมสกุลซูแห่งนี้อย่างมีความสุขนั่นก็คือการทำอาหาร เวลานั้นจิตใจของนางจดจ่ออยู่กับสิ่งที่กำลังถูกปรุงรสอยู่ตรงหน้า รสชาติจะออกมาเช่นไรก็อยู่ที่การควบคุมของนาง

นี่เป็นสิ่งเดียวในชีวิตที่นางสามารถควบคุมความเป็นไปได้...

“พวกเจ้ารู้หรือไม่ ข้าได้ยินมาว่าตอนนี้ภายในราชสำนักกำลังเกิดเรื่อง แคว้นตงฉินกำลังขยายอาณาเขต และอาจจะเข้าโจมตีแคว้นเว่ยของพวกเราในอีกมิช้า!”

เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ซูเพ่ยหยุดฝีเท้าลง ยืนฟังอยู่อย่างเงียบๆ

“แบบนี้พวกเราจะทำเช่นไร ฮ่องเต้ว่าอย่างไรบ้าง”

“เห็นคนเขาพูดกันว่าฮ่องเต้อาจจะยอมสวามิภักดิ์ ส่งสตรีไปเป็นบรรณาการเพื่อกระชับสัมพันธไมตรี”

“สตรีหรือ? บุตรสาวบ้านไหนจะโชคร้ายขนาดนั้นนะ ฮ่องเต้แคว้นตงฉินผู้นั้นต้องมิใช่คนดีแน่ มิเช่นนั้นคงมิหาเรื่องแคว้นเล็กๆ เช่นนี้หรอก”

“เฮ้อ...ข้าเองก็มิรู้เช่นกัน”

“เจ้าฟังข่าวมาอย่างไร เหตุใดถึงไม่ฟังมาให้หมดเล่า”

“ข้ารู้เท่านี้ก็ดีเท่าไหร่ รีบทำงานเถิด!”

ซูเพ่ยฟังอยู่แค่นั้นก็โคลงศีรษะเล็กน้อยแล้วเดินจากไป

ประตูห้องหนึ่งถูกเปิดออกอย่างเงียบเชียบ ร่างงดงามจะสาวเท้าเข้าไปใกล้ มองดูน้องสาวที่กำลังสะบัดปลายพู่กันกลายเป็นวิหคน้อยตัวหนึ่ง

“เจ้ามีความคิดอยากเป็นอิสระอีกแล้วหรือ”

 เสียงของนางทำให้คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้วางพู่กันลง เสี้ยวใบหน้าที่มีความคล้ายคลึงกันระบายยิ้มเล็กน้อย

“ท่านรู้ใจข้าอีกแล้ว”

“ข้ารู้ใจเจ้าเสียที่ไหนกัน ข้าก็ดูเอาจากรูปที่เจ้าวาดต่างหาก”

ว่าแล้วก็วางจานขนมในมือลง หยิบกระดาษบนโต๊ะขึ้นมาผึ่งดูแล้วลูบไล้เบาๆ ราวกับต้องการความรู้สึกของอีกฝ่าย น้องสาวคนรองไม่ค่อยพูด แต่ก็มักจะแสดงความรู้สึกออกมาผ่านภาพวาดอยู่เสมอ

ซูเจินมองพี่สาวที่ดูเหม่อลอยด้วยความสงสัย

“ท่านเป็นอันใดไปหรือไม่ มีเรื่องอันใดที่ทำให้ท่านลำบากใจ”

“หากเจ้าได้ออกไปจากที่นี่ ไปจากแคว้นเว่ยนี้ เจ้าจะมีอิสระอย่างที่ต้องการหรือไม่กัน”

“ท่านกำลังกล่าวเรื่องอันใด ข้างงไปหมดแล้ว”

ซูเพ่ยขบกัดริมฝีปาก กำลังคิดว่าควรจะเล่าเรื่องที่ได้ยินมาเมื่อครู่ให้น้อง

“เมื่อครู่นี้....”

“ท่านพี่ ดูสิข้าได้อะไรมา”

ยังไม่ทันที่ซูเพ่ยจะได้พูดอะไร เสียงวิ่งตึกตักก็เข้ามาหาพร้อมกับการปรากฏกายของซูจิ้งที่สาวเท้าเข้ามาเร็วๆ และชูไข่มุกเม็ดหนึ่งขึ้นมาตาโตด้วยความตื่นเต้น

“จิ้งเอ๋อร์ เจ้าวิ่งเสียงดังเช่นนี้เดี๋ยวก็ถูกท่านแม่ดุเอาหรอก”

ซูเพ่ยปรามน้องสาวคนเล็กเบาๆ

“ก็ข้าดีใจ อยากให้ท่านทั้งสองเห็นนี่นา ดูสิ! นี่เป็นไข่มุกที่มาจากทะเลตงฉินเชียวนะ!”

ประโยคนั่นทำให้คนฟังทั้งสองถลึงตามอง

“เจ้าได้มาอย่างไร” เสียงของซูเจิน

“แอบออกไปข้างนอกอีกแล้วใช่หรือไม่ หากท่านพ่อท่านแม่รู้เข้าเจ้าถูกตีตายแน่”

ซูเพ่ยทำเสียงขรึมอย่างข่มขู่ ในขณะที่ซูจิ้งหัวเราะออกมาเล็กน้อย

“แหะๆ ข้าออกไปเพียงครู่เดียวเท่านั้นเอง”

ตลอดระยะเวลาสิบหกปีที่ผ่านมา พวกนางไม่รู้หรอกว่าเพราะเหตุใดท่านพ่อท่านแม่ถึงได้สั่งห้ามไม่ให้พวกนางทั้งสามออกจากบ้าน อย่างมากก็ทำได้เพียงเดินไปเดินมาอยู่ในโรงเตี๊ยมเท่านั้น

แต่ถึงกระนั้นซูจิ้งก็ยังลักลอบออกไปบ่อยๆ โดยไม่ได้บอกพี่สาวทั้งสองอีกเมื่อคนทั้งคู่ไม่เห็นด้วยนัก

“คุณหนูเจ้าคะ เถ้าแก่ซูเรียกพบเจ้าค่ะ”

เสียงที่ดังขึ้นหน้าประตูทำให้ซูจิ้งกลืนน้ำลายอึกหนึ่งด้วยความหวาดหวั่น

“ท่านพี่ หรือว่าท่านพ่อจะรู้เรื่องที่ข้า...”

“ใจเย็นๆ เถิด อย่าเพิ่งคิดไปเองเลย”

ซูเจินโคลงศีรษะเบาๆ

ซูเพ่ยถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ในสมองก็ยังมีเรื่องที่ได้ยินในโรงครัว ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าพวกนางทั้งสามเป็นแค่คนที่ไม่มีตัวตนในแคว้นเว่ยก็ตาม เหตุใดถึงได้รู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย

อย่าคิดไปเลย...

“พวกเราไปกันเถอะ”

ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องของเถ้าแก่ซู วันนี้ดูเหมือนว่าบรรยากาศภายในจะดูอึมครึมไม่สบายใจอย่างเช่นทุกที บิดามารดาของนางอยู่ตรงนั้น พวกเขามองมาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวลก่อนที่ซูฮูหยินจะร้องไห้ออกมาอย่างไม่รู้สาเหตุ

ภาพตรงหน้าทำให้สามพี่น้องรีบถลาเข้าไปหาอย่างตกใจ

“ท่านแม่”

“ท่านแม่ เป็นอันใดไปหรือเจ้าคะ”

“ข้าจะรีบไปนำยาหอมมาให้ท่าน”

“ไม่ต้องหรอก” ซูฮูหยินโบกมือเบาๆ จากนั้นจึงสบตากับสามี “ท่านมีอะไรจะพูดกับลูก ก็พูดออกไปเถิด”

คราวนี้ทุกสายตาจึงจับจ้องอยู่ที่เถ้าแก่ซู

“พวกเจ้าอยากรู้หรือไม่ว่าเพราะเหตุใดข้าถึงสั่งห้ามมิให้พวกเจ้าออกจากที่นี่ ไม่ให้ออกไปพบปะผู้คน”

ประโยคคำถามที่ไม่คิดว่าจะออกมาจากปากของบิดาทำให้บุตรสาวทั้งสามหันมองหน้ากันอย่างปริศนา จากนั้นจึงโคลงศีรษะอย่างพร้อมเพรียง

“วันที่คลอดพวกเจ้าออกมา คืนนั้นฝนฟ้าคึกคะนอง เกิดวาตภัยทำให้ชาวบ้านได้รับความเดือดร้อนไปทั่ว อีกทั้งคืนนั้นฮ่องเต้ยังนิมิตหมายไม่ดี ท่านโหรทำนายว่ามีผีร้ายลงมาเกิด เป็นกาลกิณีต่อแผ่นดิน”

ขณะที่พูดแววตาก็แดงช้ำไปด้วยความเจ็บปวด นึกถึงเรื่องราวที่ถูกทหารพาตัวเข้าเฝ้าเพื่อรับสั่งให้สังหารบุตรสาวทั้งสามแล้วในใจก็บีบคั้นจนปวดหนึบไปหมด เขาต้องร้องไห้อ้อนวอนกี่ชั่วยามกัน ฮ่องเต้ถึงได้ยินยอมให้บุตรสาวของเขามีชีวิตต่อไป แลกกับการที่ห้ามแสดงการมีตัวตนในแคว้นเว่ย

เรื่องนี้หากไม่ใช่คนสนิทจริงๆ เข้านอกออกในโรงเตี๊ยมแห่งนี้ได้ พวกเขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าธิดาสกุลซูทั้งสามยังมีชีวิตอยู่

“นั่นเป็นเหตุผลที่พวกท่านสั่งห้ามมิให้พวกเราออกไปไหนมาไหนใช่หรือไม่เจ้าคะ พวกท่านไม่ต้องการให้ผู้ใดรู้ว่าพวกเรายังมีชีวิตอยู่”

เพียงแค่ประโยคเดียวทำให้ซูเพ่ยปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้ อีกทั้งความหวาดกลัวที่อยู่ในใจยิ่งชัดขึ้นมาจนมือทั้งสองสั่นเทิ้ม หากเป็นอย่างที่บิดากล่าวออกมาแล้ว เช่นนั้นเรื่องที่เข้าหูนางมาเมื่อเช้านี้...

สตรีบรรณาการสามคน...มิใช่ว่าฮ่องเต้อยากจะกำจัดตัวหายนะเช่นพวกนางออกจากแคว้นหรอกนะ?

“เหตุใดท่านถึงได้บอกพวกเราเล่า”

ซูจิ้งน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย หากเป็นแบบนั้นแล้ว การที่นางแอบออกไปเที่ยวเล่นบ่อยๆ นั่นถือเป็นความผิดอย่างมาก หากมีผู้ใดรู้เข้าสกุลซูมีหวังถูกสังหารเจ็ดชั่วโคตร!

เถ้าแก่ซูก้มหน้าลงทั้งที่นัยน์ตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“ในแคว้นเว่ย เมื่อสตรีถึงวัยปักปิ่นก็ต้องออกเรือน”

“พวกท่านไม่ต้องรู้สึกผิดถึงเพียงนี้ ข้าและท่านพี่ทั้งสองมิมีผู้ใดต่อว่าท่านเลยแม้แต่น้อย ให้อยู่อย่างไร้คู่เคียงไปจนตายในโรงเตี๊ยมแห่งนี้ก็นับว่าเป็นวาสนาแล้ว”

ซูจิ้งรีบพูดออกมายาวๆ ถึงแม้ว่าล่วงเลยวัยปักปิ่นมาแล้ว แต่พวกนางทั้งสามก็ไม่ได้มีใจจะออกเรือน หากท่านพ่อท่านแม่เป็นกังวลในเรื่องนี้ ก็จงสบายใจไปได้เลย!

“สถานการณ์บ้านเมืองตอนนี้ พวกเจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าแคว้นตงฉินกำลังขยายอาณาเขตเป็นใหญ่ แคว้นทั้งเก้าตอนนี้เหลือเพียงสองแคว้นเท่านั้นที่ฮ่องเต้แห่งตงฉินยังมิไปเยือน”

“นั่นก็เป็นหน้าที่ของฮ่องเต้ที่ต้องจัดการมิใช่หรือ”

ซูจิ้งขมวดคิ้วให้ขณะที่พี่สาวคนโตมีใบหน้าที่ซีดเผือด นางกำหมัดแน่นด้วยลำตัวที่สั่นไหว ความกลัวเกาะกุมทุกอณูในจิตใจ

“เพื่อรักษาชีวิตผู้คน ฮ่องเต้จะต้องส่งบรรณาการไปกระชับสัมพันธไมตรี”

“ส่งสตรีไปเป็นสนม เพื่อเป็นตัวประกันหรือเจ้าคะ” คราวนี้เป็นเสียงของซูเพ่ยที่ดูเหมือนจะทราบเรื่องนี้อยู่แล้ว สายตาช้อนขึ้นมองอย่างอับจนหนทาง “เป็นผู้ใดกันเจ้าคะ”

เถ้าแก่ซูพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามกลั้นความชอกช้ำที่บังเกิดขึ้นอย่างสิ้นหวัง หากเขาไม่ทำตามคำสั่งจากเบื้องบน คนสกุลซูก็อาจมิได้มีชีวิตรอดอยู่อีก โรงเตี๊ยมต้องถูกทำลาย สกุลซูจะไร้ที่ยืนในแผ่นดิน

“พวกเจ้าทั้งสามคน”