พรหมข้ามภพ (พีเรียดไทย)

ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ ๕ ทวิกาล ๑๐๐%

แก้วกัลยาพยายามเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้ง มือข้างหนึ่งกุมศีรษะไว้ด้วยความมึนงง แสงสว่างส่องเข้ามากระทบกาย หญิงสาวเอี่ยวตัวไปด้านข้าง มือเล็กไขว่คว้าตามเบาะนอนไปมาหมายหยิบโทรศัพท์มือถือดูเวลาเหมือนเช่นทุกที หากแต่สิ่งที่ได้กลับพบแค่เพียงอากาศ

โทรศัพท์ไปไหน...

ไม่สิ...หล่อนอยู่ที่ไหนกันแน่

ไวเท่าความคิด ร่างบอบบางเด้งตัวขึ้นนั่งด้วยความรวดเร็ว หันไปรอบๆ แล้วได้แต่กุมขมับ ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างล้วนเหมือนภาพในฝันทั้งสิ้น มันคือห้องของหลวงไกรเดชาวรางค์กูรนั่นเอง

“คุณท่านจักไปแห่งใดฤาเจ้าคะ”

เสียงประตูไม้ถูกเปิดออกได้ยินเสียงเอี๊ยดอ๊าด เห็นสตรีผิวคล้ำห่มผ้าแถบสีน้ำตาลแดงนุ่งโจงกระเบนสีเข้มประคองขันทองเหลืองเข้ามาอย่างสุภาพ หญิงสาวมองผู้มาใหม่จัดแจงตั้งสิ่งของในมือลงบนโต๊ะ คุกเข่าคลานเข้ามาหาด้วยความนอบน้อม

“นี่ ไม่ต้องคลานหรอก เดินเข้ามาดีๆ ก็ได้”

นางเอกสาวแห่งยุค 4.0 โบกมือไปมาอย่างกระอักกระอ่วน ลอบสังเกตคนตรงหน้าแล้วคงไม่แคล้วอายุรุ่นราวคราวเดียวกันเป็นแน่

“มิได้เจ้าค่ะ คุณหญิงสั่งมาว่าให้บ่าวดูแลคุณท่านให้ดี” พูดจบแล้วก็เขยิบใกล้ โดยที่แก้วกัลยายังคงทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมเมื่อคืนนี้จู่ๆ ถึงได้วูบไปเช่นนั้น “ปลดผ้าเถิดเจ้าค่ะ”

หญิงสาวยกมือปัดป้อง เบิกตากว้างมองอย่างตระหนก

“จะให้ฉันถอดทำไม”

“บ่าวจักเช็ดตัวให้คุณท่านอย่างไรเล่าเจ้าคะ”

หวี มองคนบนเตียงอย่างงุนงง แม้ตนเองนึกสงสัยอยู่บ้างว่าเหตุใดสตรีผู้งดงามผู้นี้ถึงได้แต่งตัวคล้ายฝรั่ง ทว่าเค้าหน้ายังคงเผยให้เห็นถึงความเป็นไทยอย่างชัดเจน แต่บ่าวอย่างเธอก็ไม่ควรยุ่งเรื่องของนายมากเช่นกัน

“นังหวีมันพูดถูก หล่อนยังตัวรุมๆ ไม่สร่างไข้ ให้มันเช็ดเนื้อเช็ดตัวเสียหน่อย หล่อนจักได้สบายตัว”

คุณหญิงบัวก้าวเข้ามาพลางส่งยิ้มละมุน มองเลยผ่านไปเห็นหลวงไกรเดชาเดินตามมาด้วยท่าทางที่คาดเดาอารมณ์ยาก แก้วกัลยาจึงละสายตามองสตรีสูงศักดิ์เบื้องหน้าแทน

“สวัสดีค่ะ” ประนมยกมือไหว้อย่างประหม่า “ไม่ทราบว่ามันเกิดอะไรขึ้นหรือคะ”

“วาจาแปลก...”

“คะ?”

“ตอนแรกก็คิดว่าหล่อนสะดุดล้มจนหัวฟาด ที่ไหนได้หล่อนคงสลบไปเพราะพิษไข้” ว่าแล้วก็นั่งลงบนเตียง เอื้อมมือจับคางเรียวพลางหันซ้ายขวา เมื่อคืนยังไม่ได้สำรวจละเอียดถี่ถ้วนเพราะความมืด เวลานี้จึงต้องมองแววเสียหน่อย “หล่อนเพิ่งกลับมาจากเมืองฝรั่งฤา”

“คะ”

“คะนี่คือใช่ฤาไม่”

“เอ่อ...” 

แก้วกัลยาเหลือบมองหลวงไกรเดชาที่ทอดมองมาโดยไม่พูดอะไร แม้จะส่งสายตาขอความช่วยเหลือแต่ก็ยังนิ่งเฉย

ฮึ่มมม...หล่อนขอยึดคำชมที่เคยชมตอนฝันเห็นก็แล้วกัน ผู้ชายอะไรหยิ่งชะมัด!

“เปล่าค่ะ”

หญิงสาวโคลงศีรษะ มองบุคคลร่วมห้องอีกสามชีวิตทำหน้าฉงนแล้วก็กรอกตาไปมา

เอาวะ! เห็นทีอาชีพนักแสดงก็มีประโยชน์วันนี้นี่แหละ!

“ไม่ใช่เจ้าค่ะ”

“เหตุใดจึงแต่งตัวเช่นนี้เล่า” คุณหญิงบัวมองเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งกับเกงเกงขาบานตัวยาว แลหญิงสาวเม้มปากแน่นด้วยความไม่สบายใจจึงว่าต่อ “เอาเถิด...หล่อนมิต้องตอบก็ย่อมได้ เอาเป็นว่ามีใครเล่าเรื่องเมื่อคืนให้ฟังได้บ้างว่ามันเกิดกระไร”

คุณหญิงบัวหันไปทางร่างสูงใหญ่

“กระผมมิทราบขอรับ ตื่นมาดึกๆ ดื่นๆ ก็เห็นหล่อน...”

เสียงทุ้มพูดแล้วก็ชะงักกึก ภาพแวบแรกที่เห็นเจ้าหล่อนแวบเข้ามาในหัว จะให้บอกได้อย่างไรว่าจมูกหล่อนชนแก้มเขาถึงได้ตื่นเสียเต็มประดา

“แก้วเล่าไปทุกคนก็คงไม่เชื่อหรอก...เจ้าค่ะ”

หญิงสาวงุดหน้าลงด้วยไม่รู้จะทำอย่างไรดี

“หล่อนชื่อกระไร...แก้วใช่ไหม” ได้ยินแทนสรรพนาม จึงถามออกไปเพื่อเรียกถูกต้อง

“เจ้าค่ะ”

“เล่ามาก่อนเถิดแม่แก้ว แล้วจักตัดสินใจว่าเชื่อหรือไม่”

หญิงสาวสูดลมหายใจลึก เอาวะ! อย่างมากก็แค่หาว่าหล่อนบ้า!

“แก้วมาจากสมุดบันทึกของคุณหลวงไกรเจ้าค่ะ แก้วมาจากอนาคต” ไม่ว่าเปล่ายังชี้นิ้วไปยังสมุดบันทึกวางเรียบร้อยอยู่บนโต๊ะ คุณหญิงบัวขมวดคิ้วฉงนหนักเข้า ยิ่งทำให้คนเล่าใจคอไม่ดี “บอกแล้วอย่างไรเล่าเจ้าคะ พูดไปก็ไม่มีใครเชื่อ”

“หล่อนจักให้เชื่อได้อย่างไร คนแห่งใดกันจักมาทางกระดาษ ถ้ามาจากอนาคตจริง หล่อนก็ต้องตอบได้ว่าต่อไปสยามจักเป็นเมืองขึ้นของอ้ายพวกฝรั่งหรือไม่”

คราวนี้เป็นชายชาตรีเพียงคนเดียวภายในห้องเอ่ยขึ้นมาบ้าง จนถึงป่านนี้แล้วยังไม่ยอมรับอีกว่าเป็นบุตรีเรือนใด

“คุณหลวงหาว่าแก้วโกหกรึเจ้าคะ”

“ฤาไม่”

“มิใช่เสียหน่อย!”

“พอทั้งคู่” เสียงปรามเอ่ยขึ้นพลางยกมือห้ามศึก “หากหล่อนมาจากสมุดนั่นจริงๆ เช่นนั้นก็แสดงว่าหล่อนไม่มีเรือนพัก”

“เจ้าค่ะ” ตอบเสียงอ่อนลง ลอบเห็นคุณหลวงเบือนหน้าไปทางอื่นแล้วก็อยากจะเอามือตะปบแรงๆ ให้หายเคือง

“พักด้วยกันเสียที่นี่”

“คุณแม่”

เสียงทุ้มเรียกดัง แต่ก็ถูกสายตาดุหันไปปราม

“จะให้น้องอยู่ด้วยดีๆ หรือจักให้แม่บังคับพ่อไกรออกเรือนเหตุด้วย...”

“ขอรับคุณแม่ กระผมมิอาจขัด”

หากไม่ยอมรับข้อเสนอนี้ เห็นทีคุณแม่ต้องเอาเรื่องเมื่อคืนมาขู่ให้เขาออกเรือนจริงๆ แต่เช่นนั้นก็ตามที คุณแม่จะไว้ใจสตรีผู้นี้มากเกินไปแล้ว ไม่แม้แต่จะรู้จักหัวนอนปลายเท้าแต่ยินยอมให้พักในเรือนง่ายดายนัก...ถึงหล่อนจะหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับ ‘แม่แก้ว’ ในนิมิตทุกชั่วคืนก็ตามที

อย่าบอกนะว่าคุณแม่เชื่อเรื่องที่ปรุงบอกว่าจะได้ลาภมาแบบแปลกๆ

แต่แบบนี้ดูแปลกเกินไปเสียหน่อย คิดว่าหล่อนเป็นนางฟ้านางไม้หรืออย่างไร!

“นังหวี ประเดี๋ยวเอ็งไปบอกพวกบ่าวให้เตรียมห้องหับทางทิศตะวันออกไว้เสีย หากผู้ใดถามบอกไปว่าเอ็งมิรู้มิเห็น ใครอยากรู้อันใดก็ให้มาถามข้า” คุณหญิงบัวสั่งยาวๆ โดยที่หวีก็ก้มรับแต่โดยดี แต่เพียงเห็นบ่าวค่อยคลานศอกออกไปก็ไม่ลืมกำชับ “เรื่องที่แม่แก้วพูด หากข้าได้ยินเอ็งปากมาก จะโบยให้หลังลายเชียว”

“บ่าวมิกล้าดอกเจ้าค่ะ”

คุณหญิงบัวมองตามบ่าวที่ออกไปอย่างเร่งรีบ เห็นหลวงไกรเดชาทำท่าจะหมุนตัวตามไปแล้วจึงกระแอมเบาๆ เสียสองสามที

“พ่อไกรจักไปไหน”

“กระผมต้องเข้าเวรในกรมขอรับ”

ปลายตามองร่างบอบบางบนเตียงที่เชิดหน้าขึ้นราวกับจะท้าทายจึงอดไม่ได้ที่จะส่งสายตาดุ

“กรมทหารเรือหรือเจ้าคะ” ตอบตามใจคิด จำได้ว่าในฝันเป็นเช่นนั้น

“หล่อนรู้อย่างไร”

แก้วกัลยากลืนน้ำลายด้วยรู้ตัวว่าพลาดท่าเสียแล้ว

“เดาเอาเจ้าค่ะ”

ดูเหมือนว่านายทหารกำลังอ้าปากคิดจะพูดอะไรสักอย่าง แต่แล้วกลับไม่พูดอะไรเดินออกไปเงียบๆ ปล่อยให้คุณหญิงบัวลอบสังเกตปฏิกิริยาของคนทั้งสอง ดูเหมือนว่าลาภเป็นสัตว์สองเท้าที่นังปรุงเอ่ยถึงจะใช่แม่แก้วผู้นี้เป็นแม่นมั่น! มาด้วยความพิลึกไปเสียทุกอย่าง ทั้งการพบเจอ การแต่งกายหรือแม้แต่กิริยาท่าทาง! ตอนนี้เป็นลูกสาวเรือนไหนหรือมาจากหนใดก็ไม่ใคร่สนใจ สิ่งสำคัญคือขอให้หล่อนเป็นคนดีอย่างที่หวังและเป็นเนื้อคู่ของบุตรชายตนเองเป็นพอ!

เอ...แต่ทำอย่างไรให้ทั้งคู่พอใจกันดีหนอ จะบังคับให้ออกเรือนพ่อไกรก็คงค้านหัวชนฝา

ทำอย่างไรจึงจะได้เห็นหน้าหลานในเร็ววัน

๏ ฟ้ามืดลงดาวลอยบุหลันเด่น              

คืนนี้เป็นจันทร์เพ็ญมิต้องหา

พี่เข้านอนท่ามกลางลมพัดพา                        

เพียงหลับตาครู่หนึ่งก็แปลกใจ

๏ หญิงใดยืนอยู่ ณ ที่นั้น                     

ฤาเป็นฝันครานี้คงมิใช่

เร่งบอกมาที่แท้หล่อนเป็นใคร                        

ยังมิได้คำตอบใดคุณแม่มา!