ลำนำล่องอมราลัย

ลำดับตอนที่ #1 : อารัมภบท

อารัมภบท

                ท่านเอย ข้าจักนำท่านเข้าสู่ดินแดนอันโพ้นไกล ขับกล่อมท่านด้วยลำนำแห่งความฝัน จงหลับตาและล่องไปกับสายลมแห่งห้วงนิทรา ปล่อยหัวใจของท่านไปสุดขอบฟ้า ที่ที่ท่านจักกลับเป็นท่านเมื่อวัยเยาว์อีกครา ที่ที่ท่านจักบริสุทธิ์อีกครา....รอช้าอยู่ไย จงข้ามผ่านความวุ่นวายในโลกแห่งท่านมาท่องสายอักษรากับข้าเถิด ท่านผู้มาเยือนโลกแห่งเรา...

                กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในสมัยที่ผู้คนยังมีศรัทธา มีความฝัน และมีเวทมนต์ ---  ณ ดินแดนอันโพ้นไกล ดินแดนเปี่ยมฝัน ซึ่งยังมีเหล่ากษัตริย์บนบัลลังก์ทอง เจ้าชายรูปงามผู้เกรียงไกรและเจ้าหญิงผู้แสนดีพร้อม มีตำนานขุนศึกคู่บัลลังก์และนิทานแห่งเหล่าจอมมารปีศาจร้าย  --- ณ ที่แห่งนั้น มันงดงามราวแดนดินในห้วงคะนึงยามนิทรารมย์ ชาวเราเรียกขานบ้านเกิดของเราแห่งนี้ว่า “อมราลัย” ผืนแผ่นดินที่เหล่าทวยเทพผู้เสกสรรยังคงอาลัยยามต้องลาจากเพื่อกลับสู่แดนสวรรค์....

                แต่แล้วอมราลัยแห่งชาวเรากลับต้องพบกับมหาสงคราม เวลาพันปีที่ล่วงเลย แต่มโนภาพในหัวข้ามิได้ลางเลือน ข้ายังจำได้ดี...มันเกิดจากกรณีพิพาทย์ระหว่างสองฝ่าย คือฝ่ายแดนประจิมหรือที่เรียกขานกันว่า “อนธกาลนคร” กับดินแดนฝั่งบูรพา “ดินแดนเศวตรา” บ้านเกิดแห่งมารดาข้า แท้จริงแล้วความขัดแย้งครั้งนี้เกิดมาตั้งแต่เมื่อโอรสแห่งพระเจ้ารติมหาราชแห่งอนธกาลนครประสูติ เจ้าชายผู้ถูกเรียกขานว่าโอรสที่พระเจ้าทอดทิ้ง ... นับตั้งแต่พระองค์ประสูติ แดนประจิมก็ต้องประสบกับปัญหาทุพภิกขภัย ฝนหาได้ตกต้องตามฤดูกาลอย่างเคย พืชผลที่หว่านไปก็มิงอกงาม ประชาราษฎร์ต่างพากันอดอยากล้มตาย สิ่งนี้บีบบังคับให้พระเจ้ารติต้องหันคมดาบเข้าหาเพื่อนบ้าน พระองค์ทรงกรีฑาทัพข้ามหุบเขานิรันดร์มาเพื่อยึดครองแดนบูรพา ดินแดนเหนือลุ่มน้ำอัสสุชลดารา ข้ายังจำท้องนภายามราตรีที่สว่างโชติช่วงไปด้วยเพลิงมรณะ เสียงกรีดร้องจากสนามรบที่ห่างไกลออกไป ภาพหญิงสาวร่ำไห้ให้ชายหนุ่มที่ตายจาก ลูกที่พลัดพรากจากพ่อแม่ มันช่างบ้าดีแท้ --- ท่านเอย...จากสงครามยึดลุ่มแม่น้ำกลายเป็นสงครามยึดบ้านเมือง จากสงครามพันวันกลายเป็นมหาสงครามพันปี จวบจนบัดนี้ มันได้กลายมาเป็นมหาสงครามนิรันดร...

ท่านเอย จงตรองดูเถิด แผ่นดินบ้านเกิดของข้าลุกเป็นไฟก็เพราะสงคราม ข้ามิได้โทษผู้ใด เพียงแต่อยากส่งผ่านเสียงของข้าไปสู่ผู้ที่รับฟัง แท้จริงแล้วบุญคุณในการดำรงอยู่ของชีวิตท่าน ส่วนหนึ่งถูกผูกติดกับผืนพสุธาใต้เท้าของท่าน --- ผืนแผ่นดินอันกว้างใหญ่ไพศาล ท่านปรารถนาจะเห็นสิ่งใดเมื่อท่านเงยหน้าขึ้นมา จงรักษาแผ่นดินของท่านไว้เถิดสหายต่างโลก หากท่านไม่ต้องการจะพูดคำว่า “ครั้งหนึ่งโลกของข้าอุดมด้วยไพรพนาที่พร้อมสรรพและทุกชีวิตรักใคร่ปรองดองกัน”  

แต่เมื่อใดที่ท่านสิ้นหวัง คำแนะนำจากใจข้าผู้นี้ ไม่มีอะไรดีไปกว่า “การดำรงไว้ซึ่งความหวังและศรัทธา” อย่ามัวโทษโชคชะตา อย่ามัวโทษตัวเอง หากสิ่งที่ท่านหวังไม่หลุดลอยมาสู่ท่าน ท่านก็จงเป็นฝ่ายไล่ตามมันซะ แต่การใดก็แล้วแต่ ท่านจงใช้หัวใจท่านนำทางเถิด....และจำไว้ว่าทุกสิ่งนั้นล้วนเริ่มจากใจท่าน

ขอทวยเทพจงสถิตกับท่านเถิดสหาย...เอาล่ะ พร้อมจะก้าวผ่านเขตแดนไปกับข้าหรือยัง อมราลัยของข้ายังไม่ถึงกาลอวสานดอก มากับข้าเถิด เหล่าผู้พิทักษ์ในตำนานได้ตื่นขึ้นแล้ว พวกเขาจุติมาเพราะเสียงเพรียกแห่งความหวังของชาวเรา...มาเถิดท่าน มากับข้า