the sins สงครามป่วนวายร้ายบาปทั้ง 7

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

"คิกๆ มนุษย์เนี่ยช่างเปราะบางเหลือเกิน" เสียงหัวเราะเย้ยหยันดังมาจากสุภาพสตรีคนหนึ่ง เบื้องหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยโลหิตสีแดงฉานและร่างของผู้คนมากมายที่ไร้ซึ่งชีวิต แม้จะหัวเราะแต่ดวงตาสีทับทิมคู่สวยกลับเย็นชา
กึก !!!
"ใครน่ะ ?!" ร่างบางหันขวับชี้ดาบไปที่เงามืดด้านหลังทันที ร่างของผู้มาใหม่ค่อยๆก้าวออกมา แสงจันทร์ส่องลงมาให้เห็นใบหน้าของคนคนนั้นชัดขึ้น หญิงสาวเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะถามออกไป
"มีอะไร ?"
"นายท่านให้มาตามครับ" เขาตอบเสียงเรียบ

...ให้มาตามทำไมตอนนี้...

เธอคิด แต่ก็พยักหน้าแล้วเดินตามไปแต่โดยดี


"ให้คนไปเรียกฉันทำไม กำลังยุ่งอยู่เชียว" เมื่อมาถึงหญิงสาวก็ถามเสียงห้วนทันที จนคนที่โดนถามต้องคิ้วกระตุก
"เท่าที่ฉันเห็น มันก็เสร็จแล้วนะ"
"แล้วที่เรียกมาเนี่ยมีอะไรล่ะ" เธอยังคงถามคำเดิม
"ท่านพ่อ ให้คนมาส่งข่าวน่ะ..." เขาเว้นวรรค "...เรื่องที่จะไป เอเพียเรีย พรุ่งนี้" คำตอบของชายหนุ่มตรงหน้าทำเอาหญิงสาวชะงักทันที สีหน้าหงุดหงิดเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นเรียบเฉย
"แล้วยังไง ?"
"แค่อยากจะเตือนน่ะ...ไม่ว่ายังไงเธอจะต้องได้เจอคนพวกนั้นแน่ ถ้าเจอเธอจะทำยังไง ? ฉันหวังว่าเธอจะไม่ใจอ่อนจนทำให้ความหวังของท่านพ่อพังทลายหรอกนะ" ชายหนุ่มบอกเสียงราบเรียบ หญิงสาวแค่นยิ้มขมขื่น
"แน่นอน คำว่าใจอ่อนน่ะมันไม่มีอยู่ในหัวตั้งแต่แรกแล้ว ไม่ว่าพรุ่งนี้ฉันจะตองเจอใครบ้าง ฉันก็จะเดินหน้าต่อไม่ลังเล ชีวิตฉันมีอยู่เพื่อท่านพ่ออยู่แล้ว นาย...ก็รู้..." คราวนี้หญิงสาวจ้องเขม็งเข้าไปในดวงตาสีเดียวกันของชายหนุ่มตรงหน้า "...เพื่อความฝันของท่านพ่อ พรุ่งนี้พวกเราทุกคน จะกวาดล้างพวกมนุษย์ในเอเพียเรียให้หมดสิ้นทุกคนโดยไม่มีการละเว้น อาณาจักรเอเพียเรียจะต้องย่อยยับ !!!!!"

ผมสีเงินสะท้อนเป็นประกายกับแสงจันทร์ยามค่ำคืน สายลมฤดูหนาวไม่อาจสร้างความรู้สึกใดๆ ให้ร่างกำยำนั้นได้เท่ากับความหนาวเน็บและความเจ็บปวดในใจเท่านั้น
"เธออยู่ที่ไหนกันแน่ ทำไมเธอถึงต้องทำแบบนั้น ทำไม..." เสียงทุ้มเปล่งออกมาอย่างแผ่วเบาสายตาทอดยาวไปในความมืดด้านหน้าราวกับ รอให้บุคคลที่คิดถึงนั้นเดินออกมา

ทันใดนั้น ชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงแหวกอากาศจากด้านบนจึงรีบตวัดสายตาขึ้นมอง และสิ่งที่เห็นนั้นก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวแข็งเป็นหิน เหมือนมีอะไรหนักๆถ่วงไว้ตามแขนขา พูดอะไรไม่ออก
"คิดถึงฉันอย่างนั้นเหรอ ?!!!" เสียงเย็นๆอันเป็นเอกลักษณ์เปล่งออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มได้รูปที่กำลังแสยะยิ้มมาให้ ดวงตาสีแดงเรืองแสงวาวม่านตาดำเปลี่ยนเป็นแนวตั้งคล้ายดวงตาของสัตว์ป่าฉายความร้ายกาจออกมา
"เร...เพียร์" ชายหนุ่มเปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก
"ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่งั้นสิ ฮึ ถามอะไรแปลกๆนะนายเนี่ย" หญิงสาวพูดแทนด้วยน้ำเสียงเยาะๆ ได้ยินดังนั้นชาวหนุ่มก็เรียกอาวุธประจำตัวออกมา พอดีกับหญิงสาวที่ขว้างมีดสั้นใส่
เคร้ง !!!
"ไวเหมือนเดิมนะนายน่ะ"
"ใช่ ฉันเหมือนเดิมไม่เหมือนเธอหรอก" ชายหนุ่มแค่นเสียงใส่
"ดูเหมือนว่าเราคงจะเป็นศัตรูกันจริงๆสักที่นะ...เรเพียร์"
"มันก็น่าจะเป็นตั้งแต่วันที่ฉันเลือกที่จะไปจากพวกนานนั่นแหละ...หึหึ...เอาล่ะครั้งนี้ฉันแค่มาทักทายนิดๆหน่อยๆ หวังว่านายจะยังมีชีวิตอยู่เพื่อที่จะได้เจอกับฉันในสึกสุดท้ายนะ" เรเพียร์ฉีกยิ้มหวานดูก็รู้ว่าแสร้งทำ "เพื่อที่เราจะได้จบและลาจากกันจริงสักทีไง" พูดจบก็ค่อยหันหลังไป ปีกมารสีดำทั้งหกกระพือแรงขึ้นและก่อนที่จะหายลับไปในความมืดนั้น...
"นายยังตายไม่ได้หรอกที่รัก จนกว่าจะได้มาเจอกับฉัน..."